نیوزویک (امریکا):
اصلاحات در ساختار پلیس نمی‎تواند به تنهایی مانع از قتل جورج فلویدی دیگر شود. امریکا برای پرهیز از خشونت علیه سیاهان، ابتدا باید از دروغ گفتن به خود درباره تفکرات نژادپرستانه‌اش دست بردارد. این همان کاری است که در دهه‎های اخیر آلمان و آفریقای جنوبی انجام دادند.

نیواستیتسمن (بریتانیا):
بعد از شروع کرونا فوتبالیست‎های زیادی وارد فضای مجازی شدند تا تحمل روزهای قرنطینه برای مردم ساده‎تر شود. اکنون این ایفای نقش وسیع‎تر شده و اخیراً شاهد اظهار نظرهای سیاسی از سوی فوتبالیست‎هایی هستیم که می‎خواهند کاری برای مردم خود انجام دهند تا بهتر زندگی کنند.

آتلانتیک (امریکا):
روزگاری خواهد رسید که تاریخ به قضاوت اقدامات جمهوریخواهان بپردازد و بررسی کند و ببیند چرا رهبران این حزب تمامی اصول خود را زیر پا گذاشتند تا از رئیس‎جمهوری حمایت کنند که اخلاقیات را رعایت نمی‌کند و فردی خطرناک برای مصالح کشورش محسوب می‎شود.

ندا آکیش – تنها دو روز پس از آنکه شبکه خبری فاکس نیوز منتسب به جمهوریخواهان با انتشار نتایج نظرسنجی‌هایش در ایالت‌های تگزاس، فلوریدا، ویرجینیا و کارولینای شمالی از کاهش محبویت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری امریکا خبر داد، نیویورک تایمز و کالج سیئنا نیز نتایج نظرسنجی ملی خود از رأی دهندگان ثبت‌نام شده را رسانه‌ای کرده و نوشتند، جو بایدن دموکرات در سطح کشور 14 درصد از ترامپ جلو است و محبوبیت او در 6 ایالت کلیدی و سرنوشت ساز میشیگان، ویسکانسین، پنسیلوانیا، فلوریدا، آریزونا و کارولینای شمالی که دارای آرای الکترال قابل توجهی هستند، افزایش یافته است.
به‌گزارش نیویورک تایمز، بر اساس نظرسنجی ملی نیویورک تایمز و کالج سیئنا، در ایالت میشیگان 47 درصد مردم حامی بایدن و 36 درصد حامی ترامپ هستند. در ویسکانسین این رقم برای بایدن به 49 درصد و برای ترامپ به 38 درصد می‌رسد. در پنسیلوانیا نیز 50 درصد امریکایی‌ها طرفدار بایدن و تنها 40 درصد حامی ترامپ هستند. در فلوریدا محبوبیت بایدن 47 درصد و محبوبیت ترامپ 41 درصد است. در آریزونا نیز بایدن با حمایت 48 درصدی از ترامپ که محبوبیت 41 درصدی دارد، پیش است. در کارولینای شمالی میزان حمایت از بایدن 49 درصد و میزان حمایت از ترامپ 40 درصد است. بر اساس این نظرسنجی، بایدن تا حد زیادی در میان زنان، جوانان، امریکایی های آفریقایی تبار و اسپانیایی تبارها محبوبیت پیدا کرده، او حتی توانسته در میان رأی دهندگان سفیدپوست، مردان، میانسالان و سالمندان که به‌طور معمول جزو حامیان ترامپ هستند، محبوبیت‌هایی کسب کند. لس آنجلس تایمز هم در گزارشی با استناد به این نظرسنجی‌ها نوشت، اگر انتخابات ایالات متحده فردا برگزار می‌شد، قطعاً ترامپ شکست می‌خورد اما انتخابات فردا نیست و در چهار ماه و نیم اخیر اتفاق‌های بسیار زیادی رخ خواهد داد. بسیاری از تحلیلگران هم با اشاره به این نکته که در سال 2016 هم تقریباً در تمام نظرسنجی‌ها ترامپ در مقابل هیلاری کلینتون، رقیب دموکرات خود شکست می‌خورد اما در نهایت پیروز شد، حاضر به اظهارنظر قطعی درباره فرد پیروز در انتخابات نوامبر نشدند.
آبزرور، نسخه روزهای یکشنبه روزنامه گاردین انگلیس اما در گزارشی تحلیلی از احتمال اینکه ترامپ در ماه‌های منتهی به انتخابات «رقابت کثیف» را در دستور کار خود قرار دهد خبر داد و نوشت، کارشناسان خبره معتقدند ترامپ هنوز وقت برای جنگیدن و «کثیف جنگیدن» دارد. بیل کریستول، تحلیلگر و سیاستمداری که سابقه خدمت در دو دولت جمهوریخواه را دارد در یک پست توئیتری نوشت: به نظرسنجی‌ها نگاه می‌کنید و فکر می‌کنید او [ترامپ] نمی‌تواند پیروز شود اما مسیر ترامپ برای پیروزی متکی بر ترغیب امریکایی‌ها نیست؛ متکی بر فرونشاندن میل رأی دهندگان برای مشارکت در انتخابات است، متکی بر دروغ‌های عظیم است، متکی بر مداخلات خارجی است و متکی بر استفاده بی‌شرمانه از قدرت اجرایی برای شکل دادن به رویدادها و ادراکات است. ترامپ یکبار گفته بود می‌تواند یک نفر را در وسط خیابان پنجم نیویورک با تیر بزند و حتی یک رأی را هم از دست ندهد.
کریستول در یک مصاحبه هم گفت: اگر تمام این چیزها درباره ترامپ را کنار هم بگذارید و این نکته را در نظر داشته باشید که با یک فرد واقعاً بی‌شرم مواجه هستید، بنابراین امکان پذیر است که یک رأی دهنده بی‌میل که در سال 2016 با بی‌میلی به ترامپ رأی داد و حالا می‌خواهد با بی‌میلی به بایدن رأی دهد ناگهان در روز انتخابات تبدیل شود به کسی که با بی‌میلی به ترامپ رأی می‌دهد. این چیزی است که بیش از همه چیز نگرانم می‌کند. بی‌میلی رأی دهندگان برای مشارکت در انتخابات امریکا دهه هاست که وجود دارد اما این بار همه‌گیری ویروس کرونا بر این بی‌میلی خواهد افزود و همین مسأله فرصت‌های جدیدی را برای ترامپ به وجود خواهد آورد.
ترامپ همچنین در روزهای آینده و در ماه‌های نزدیک به انتخابات نوامبر ممکن است بر ویلیام بار، دادستان کل و جمهوریخواهان کنگره فشار بیاورد که بایدن و باراک اوباما، رئیس جمهوری سابق را زیر ذره بین بگیرند و فعالیت‌های اقتصادی پسر بایدن در اوکراین را موشکافی کنند. لورنس تریب، استاد حقوق دانشگاه هاروارد هم می‌گوید: ترامپ ممکن است بدون هیچ پایه و اساسی در اواسط اکتبر اعلام کند واکسن ویروس کرونا کشف شده و سپس وزارت غذا و دارو را مجبور کند، حرف‌های او را تأیید کنند و با این بازی کثیف برای خود رأی جمع کند.

گروه جهان/ جنجال گزارش روزنامه «نیویورک تایمز» درباره اتهام زنی چند ماه پیش «دونالد ترامپ» به روسیه برای کمک مالی به طالبان، کاخ سفید را مجبور به صدور تکذیبیه کرد.
به‌گزارش خبرگزاری «تاس»، «کایلی مک انانی»، مسئول رسانه‌ای کاخ سفید گفت: «رئیس جمهوری هرگز در این باره اظهارنظر نکرده است. ما در روز هزاران مورد گزارش اطلاعاتی و امنیتی دریافت و موشکافانه بررسی می‌کنیم. اما به طور عمده کاخ سفید اظهارنظری درباره آن نمی‌کند و نماینده سازمان سیا، مشاور امنیت ملی و فرمانده ارتش آن را تأیید می‌کنند. در این مورد نیز نه رئیس جمهوری و نه معاونش صحبتی درباره این مسأله نداشته‌اند و نیویورک تایمز گزارشی بی‌دقت و اشتباه داده است.» هفته گذشته نیویورک تایمز در گزارشی به استناد تحقیقات مقامات اطلاعاتی امریکا و اظهارات چند ماه قبل «ترامپ» مدعی شده بود، در جریان مذاکرات صلح اخیر امریکا و طالبان، واحد اطلاعاتی نظامی روسیه با پرداخت مخفیانه پول به شبه نظامیان طالبان، خواستار کشتن نیروهای ائتلاف بین‌المللی حاضر در افغانستان شده بودند. پیش تر نیز روسیه و طالبان این گزارش را جعلی خوانده بودند.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

مسأله بغرنج سبیل بولتون
با اینکه همه کسانی که اسامی آنها در ابتدا به‌عنوان پیشتازان تصدی پست وزارت خارجه مطرح می‌شد، عموماً از نظر فلسفه سیاسی افرادی محافظه کار محسوب می‌شدند، اما هر یک دارای پیشینه و خط فکری متفاوت و حتی سبک و سیاق مخصوص به خود بوده و معایب و مزایایی را نیز روی میز گذاشته بودند. اما آیا در میان نامزدهای احتمالی که نام بردم (و افراد مطرح دیگری چون «باب کورکر» سناتور ایالت تنسی و «جان هانتزمن» فرماندار سابق ایالت یوتا) اشتراکات و ویژگی‌های برجسته یا دستاورد مهمی وجود داشت که ترامپ در جست و جوی آنها باشد؟ البته واضح است که نه، چنین اشتراکات و ویژگی‌هایی وجود نداشت. بنابراین کارشناسان و ناظران باید سؤال کنند: واقعاً چه اصولی بر فرآیند انتخاب افراد در تشکیلات ترامپ حاکم است؟ چرا نباید جولیانی به‌عنوان دادستان کل (وزیر دادگستری) منصوب شود؟ شغلی که او اصولاً برای آن ساخته شده است. یا چرا رامنی ریاست کارکنان کاخ سفید را برعهده نگیرد تا بتواند مهارت‌های غیرقابل انکار خود را در زمینه مدیریت و برنامه‌ریزی راهبردی در این پست مهم ارائه کند؟ و چرا گینگریچ با دهه‌ها نظریه‌پردازی خلاقانه، به‌عنوان رئیس سیاستگذاری و برنامه‌ریزی داخلی کاخ سفید منصوب نشود؟
آیا ترامپ در انتخاب افراد برای پست‌های مختلف فقط به‌دنبال ویژگی‌های کلیشه‌ای، نمایشی و ظاهری بود؟ حرف و حدیث‌های زیادی درباره این ادعا که ترامپ از سبیل من خوشش نمی‌آمد مطرح شده است. این موضوع واقعاً چه اهمیتی دارد. خود او یک بار به من گفت که سبیل من نقشی در عدم انتخابم (به‌عنوان وزیر خارجه) نداشته است. ترامپ گفت که پدرش هم سبیل داشته است. باور ندارم ظاهر من تأثیری در نظر ترامپ نسبت به خودم داشته باشد، البته اگر واقعاً چنین چیزی صحت داشته باشد، فقط خود خدا باید به داد این کشور برسد. به‌ نظر من بجز روانشناسان و کسانی که عمیقاً به «زیگموند فروید» روانشناس اتریشی علاقه دارند- خود من هیچ علاقه‌ای به او ندارم - بعید است کس دیگری چنین تفکراتی داشته باشد. البته وقتی پای زنان زیبا و جذاب در میان باشد، موضوع برای ترامپ فرق می‌کند. وفاداری برای ترامپ یک عنصر کلیدی محسوب می‌شد و رودی جولیانی در ایامی که ویدئوی موسوم به «دسترسی به هالیوود» در اوایل اکتبر 2016 و برای تضعیف موقعیت انتخاباتی ترامپ پخش شد، وفاداری خود را قاطعانه و عاری از هر نوع شک و تردیدی به اثبات رساند (در این ویدئو که اولین بار روزنامه واشنگتن پست آن را علنی کرد ترامپ حرف‌های رکیکی در مورد زنان زده بود، در این نوار صحبت‌های ترامپ با بیلی بوش یکی از مجریان تلویزیونی ضبط شده بود که می‌‌گفت: «وقتی آدم ستاره باشد، می‌تواند هر کاری خواست با زن‌ها بکند.» در این مکالمه، ترامپ همچنین درباره اینکه چه‌طور تلاش کرده با یک زن متأهل رابطه برقرار کند و همین‌طور درباره بوسیدن و دست‌درازی به بعضی زنان دیگر با افتخار صحبت می‌کند).
می‌گویند لیندون جانسون، سی‌وششمین رئیس جمهوری امریکا، یک زمانی درباره یکی از دستیاران خود گفته بود: «من وفاداری واقعی می‌خواهم. من می‌خواهم او در وسط روز و در جای شلوغی مثل جلوی ویترین فروشگاه میسی در نیویورک پشت مرا ببوسد و بعد با صدای بلند به من بگوید؛ بَه بَه بوی گل رُز می‌دهد.» چه کسی می‌تواند تصور کند که ترامپ تا این حد اطلاعات تاریخی داشته باشد؟ رودی جولیانی بعداً که از رقابت برای کسب کرسی وزارت خارجه کنار رفت، بشدت به من ابراز لطف کرد. او می‌گفت: «جان (بولتون) احتمالاً گزینه پیشنهادی من به ترامپ برای تصدی پست وزیر خارجه خواهد بود. به نظرِ من جان محشره.»
دونالد ترامپ رئیس جمهوری منتخب روز 17 نوامبر، حدود یک هفته بعد از انتخابات، به من تلفن کرد و فرصتی فراهم شد تا من پیروزی اش را تبریک بگویم. او در این مکالمه تلفنی اشاره ای به گفت‌و‌گوهای اخیرش با «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه و «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین داشت و گفت که منتظر است بعد از ظهر با «شینزو آبه» نخست‌وزیر ژاپن نیز دیدار کند. ترامپ گفت: «طی چند روز آینده تو را در اینجا (برج ترامپ) خواهم دید و چند پست را هم برای تو مدنظر دارم.» روز 18 نوامبر برخی از اولین انتصابات رئیس جمهوری جدید اعلام شد که بر اساس آن «جِف سِشنز» به‌عنوان دادستان کل منصوب شده بود و به این ترتیب جولیانی از این پست دور ماند. «مایک فلین» مشاور امنیت ملی ترامپ شد که در واقع به نوعی قدردانی از خدمات خستگی‌ناپذیر وی در جریان مبارزات انتخاباتی محسوب می‌شد و «مایک پمپئو» نیز ریاست سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا) را برعهده گرفت. چند روز پس از اعلام خبر انتصاب فلین به‌عنوان مشاور امنیت ملی، «هنری کیسینجر» به من گفت: «عمر مسئولیت او به یک سال نخواهد رسید.» هر چند که در آن ایام کیسینجر نمی‌توانست از آنچه قرار بود برای فلین اتفاق بیفتد، آگاه باشد ولی معتقد بود که او در جایگاهی اشتباه قرار گرفته است. پس از گذشت چند روز اسامی افراد بیشتری به‌عنوان اعضای کابینه جدید و مقامات ارشد کاخ سفید علنی شد؛ از جمله در روز 23 نوامبر «نیکی هیلی» فرماندار سابق کارولینای جنوبی به‌سمت نماینده دائم امریکا در سازمان ملل منصوب شد و عضویت تشریفاتی کابینه را نیز دریافت کرد. این یک انتصاب عجیب و غریب بود، چرا که هنوز وزیر خارجه تعیین نشده بود. هیلی فاقد شرایط و صلاحیت‌های لازم برای این پست بود ولی برای کسی مثل او که آرزوی رئیس جمهوری شدن دارد، فرصت ایده آلی بود که بتواند جای خالی تجربه کاری در حوزه سیاست خارجی را در رزومه خود پر کند. در هر صورت نماینده امریکا در سازمان ملل (چه عضو کابینه باشد، چه نباشد) زیر مجموعه وزارت خارجه محسوب می‌شود و سیاست خارجی منسجم و یکپارچه نیز باید فرمانده واحدی داشته باشد. با وجود این ترامپ همچنان مقامات فرعی را در وزارت خارجه منصوب می‌کرد در حالی که هنوز هیچ نشانه‌ای از وزیرخارجه جدید دیده نمی‌شد. طبیعی بود که منتظر بروز مشکلاتی باشیم، بویژه وقتی از یکی از کارمندان خانم هیلی شنیدم ترامپ حتی او را به‌عنوان وزیر خارجه نیز مدنظر داشته است. به گفته این کارمند، هیلی به‌دلیل فقدان تجربه در حوزه سیاست خارجی، این پیشنهاد را رد کرد. البته او امیدوار بود که به‌عنوان نماینده امریکا در سازمان ملل چنین تجربه‌ای را برای آینده سیاسی خود کسب کند.
«جرد کوشنر» داماد ترامپ که «پل منافورت» (مدیر کمپین انتخاباتی ترامپ) پیشتر و در ایام انتخابات مرا با او آشنا کرده بود، در روز شکرگزاری (یکی از اعیاد ملی امریکا که همه ساله در چهارمین پنجشنبه ماه نوامبر برگزار می‌شود) به من تلفن کرد. او به من اطمینان داد که در میان مجموعه‌ای از گزینه‌های مختلف، هنوز برای پست وزیر خارجه مطرح هستم. کوشنر گفت: «ترامپ یکی از هواداران پر و پا قرص شماست، همچنان که همه ما هستیم.» همزمان روزنامه نیویورک پست هم درباره فرآیند تصمیم‌گیری ترامپ در انتصاب مقامات دولتی گزارشی منتشر کرده و به‌نقل از یک منبع مطلع نوشته بود: «ترامپ در مراسم روز شکرگزاری در عمارت مجلل خود در فلوریدا موسوم به «مارالاگو» دوره افتاده بود و از میهمانان می‌پرسید به نظر شما چه کسی باید به‌عنوان وزیر خارجه امریکا انتخاب شود. در این گفت‌و‌گوها انتقادات زیادی علیه میت رامنی مطرح شد، بسیاری از حاضران رودی جولیانی را تحسین می‌کردند و افراد زیادی هم بودند که جان بولتون را برای این پست پیشنهاد می‌دادند.» البته می‌دانم که من باید پیش از میهمانی مارالاگو مقدمه چینی و تلاش بیشتری می‌کردم.