گروه فرهنگی/ محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی عصر سه‌شنبه در مراسم گرامیداشت هجدهمین سالروز تأسیس نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور ضمن تبریک اعیاد شعبانیه، نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور را سرمایه‌ای بزرگ برای کشورمان دانست که به تنهایی می‌تواند بخش عمده‌ای از اهداف فرهنگی نظام جمهوری اسلامی ایران را محقق کند. وی در این رابطه  گفت: «هم‌افزایی دستگاه‌های فرهنگی کشور برای ایجاد شبکه گسترده حوزه فرهنگی ضروری است.»
او با اشاره به اقدامات صورت گرفته برای رفع مشکلات معیشتی کتابداران و کارکنان این نهاد، اظهار داشت: «کار مهم ما رفع مشکلات سازمانی نهاد است که مجلس شورای اسلامی نیز برای رفع این مشکلات اعلام آمادگی کرده است، ما نیز کارهای مقدماتی آن را انجام داده‌ و در اسرع وقت این موضوع را به سامان می‌‌رسانیم.»
وی در ادامه گفت:  در این مسیر با نهادهای مرتبط در دولت در حال رایزنی و گفت‌وگو هستیم که این موضوع را به نحو قابل‌قبولی حل کنیم. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی همچنین در ادامه، نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور را یک سرمایه بزرگ برای کشور دانست و یادآور شد: «درگذشته این توفیق را داشتم که در استان‌های کوچک، شهرهای با جمعیت کم حضور داشته باشم و از نزدیک می‌دیدم که تنها نهاد فرهنگی موجود در آن مناطق کتابخانه‌های عمومی هستند.»
وی ادامه داد: «به‌عنوان مثال در برخی شهرهای استان مرکزی که به لحاظ فرهنگی از شهرهای زرخیز ما هستند، یک کتابخانه با دو کتابدار فعال کار چند دستگاه و نهاد فرهنگی را انجام می‌دادند.»
اسماعیلی با اشاره به برخی طرح‌های فرهنگی اجرا شده و در دست اجرا در دولت مردمی هم اظهار داشت: «به تازگی طرحی در دولت در راستای محرومیت‌زدایی فرهنگ و هنر در کشور اجرا کردیم که براساس آن در ۷۲شهرستان محروم، ۴۰هزار نفر را تحت آموزش قرار دادیم که بخش عمده‌ای از آن را نهاد کتابخانه‌های عمومی و بخشی از آن را شبکه کانون‌های فرهنگی، هنری مساجد حمایت می‌کنند.»
عضو کابینه دولت مردمی در بخش دیگری از سخنان خود با تأکید بر لزوم هم‌افزایی دستگاه‌های فرهنگی کشور گفت: «شبکه گسترده حوزه فرهنگی باید به صورت هم‌افزا کار کنند؛ یکی از مهم‌ترین این شبکه‌ها مجموعه کتابخانه‌های عمومی کشور است که نزدیک به 2هزارو500کتابخانه نهادی در سراسر کشور دارد که یک عدد فاخر و قابل اتکا در حوزه فرهنگ به شمار می‌آید.»
اسماعیلی تصریح کرد: «معتقدم که نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور به تنهایی می‌تواند بخش عمده‌ای از اهداف فرهنگی نظام جمهوری اسلامی ایران را محقق کند.»
وی افزود: «فعالیت‌های متنوعی چون رونمایی کتاب در شهرهای کوچک برای من بسیار دلچسب است، چراکه بر این باورم این اقدامات، کارهای عمیق فرهنگی است و کتابخانه‌ها می‌توانند در کنار مساجد فعالیت‌های فرهنگی را سامان دهند.»
عضو شورای‌عالی انقلاب فرهنگی در عین حال تأکید کرد: «بر این باورم که حوزه کتابخانه‌های عمومی سرمایه کم‌نظیر برای انجام فعالیت‌های متنوع فرهنگی است و استفاده دقیق از این شبکه خوب فرهنگی گسترده حتماً وظیفه دوستان ما در نهاد محسوب می‌‌شود.»

وصال روحانی
خبرنگار
 دوره جدید جشنواره فیلم برلین که همواره پس از کن فرانسه و همپا با ونیز ایتالیا دومین جشنواره بزرگ سینمای جهان به حساب می‌آید، همچون ادوار اخیر این گردهمایی با وقایع ویژه‌ای همراه بود. در هفتاد و دومین دوره این جشنواره که آن را برلیناله هم می‌نامند، خرس طلایی بهترین فیلم به «الکاراس» ساخته کارلا سایمون تعلق گرفت که یک سینماگر اسپانیایی است اما در تهیه این فیلم با ایتالیا مشارکت و از بودجه کمکی این کشور هم استفاده کرد.
هیأت داوری جشنواره امسال که این فیلم اجتماعی و درام را برترین کار جشنواره تلقی کرد، از 7 سینماگر آشنا شکل می‌گرفت که یکی از آنها ریوسوکی هاماگوچی ژاپنی است که کار اخیرش به‌نام «ماشین مرا بران» کاندیدای چهار جایزه اسکار امسال شده است اما ریاست این هیأت با‌ ام نایت شیامالان کارگردان برجسته هندی و مقیم امریکا است که در یک ربع قرن اخیر فیلم‌های مطرح و تحسین شده‌ای را در ژانرهای تریلر (دلهره‌آور) و هارور (وحشت) ساخته و ارائه کرده است. فیلم افتتاحیه «برلیناله 2022» کار جدید فرانسوا اوزون سینماگر معروف زن فرانسوی با نام «پیترخون کانت» بود که در 20 سال اخیر پای ثابت جشنواره کن، ونیز و برلین بوده ولی وقتی کار به بررسی‌های پایانی و صدور رأی نهایی رسید، هیأت ژوری جشنواره که سینماگرانی از کشورهای برزیل، تونس، دانمارک و حتی زیمبابوه را هم دربرداشت، رأی به صدرنشینی «الکاراس» داد که اثر سریع آن افزایش سریع فروش این فیلم در تماشاخانه‌های اروپای غربی در روزهای بعد از اتمام جشنواره برلین بوده است.
برندگان جوایز دوم وسوم در سال غیبت ایران
در سالی که برلیناله برخلاف ادوار 15 سال اخیرش هیچ نماینده‌ای از ایران در بخش مسابقه خود نداشت و ردپای سینمای کشورمان در سایر قسمت‌های جشنواره هم خفیف و نامحسوس بود، جایزه بزرگ هیأت ژوری که دومین جایزه برتر جشنواره به حساب می‌آید، به فیلم جدید هونگ سانگسو، سینماگر مجرب اهل کره جنوبی تعلق گرفت که نام آن «فیلم یک نوولیست» (یا «فیلم یک رمان‌نویس») است.
سومین جایزه برتر برلیناله امسال هم که آن را «خرس نقره‌ای هیأت ژوری» می‌نامند به فیلم «Robe of Gems» اهدا شد که یکی از 18 فیلم بخش مسابقه بود و آن را ناتالیا لوپز گالاردو مکزیکی ساخته است. در میان سایر فیلم‌های این بخش کار تازه برادران معروف و ایتالیایی تاویانی (به نام «لئونورا ادیو») و همچنین فیلمی از کلر دنیر مسن و فرانسوی به‌نام «هر دو سوی تیغ»، «جین را صدا کن» با کارگردانی فیلیپس ناگی امریکایی، «خط» ساخته تازه اورسولا مه‌یر سوئیسی و «آن نوع تابستان» کار اخیر دنیس کوت کانادایی هم مشاهده می‌شد.
از جورج دبلیو بوش تا سینماگران کامبوجی
در میان کارهای فوق‌الذکر «هر دو سوی تیغ» چنان شسته و رفته نشان داد که جایزه خرس نقره‌ای بهترین کارگردان جشنواره را نصیب سازنده‌اش (کلر دنیز) کرد و بر اعتبار و افتخارات او که هرچه سنش بالاتر رفته کارآمدتر شده، افزود. خرس نقره‌ای برترین بازیگر جشنواره (اعم از مرد و زن) به ملتم کاپتان هنرپیشه اصلی فیلم سینمایی «رابی کورناز در مقابل جورج دبلیو بوش» اختصاص یافت که آن را آندریاس دوسن آلمانی کارگردانی و به‌صورت محصول مشترک کشورش و فرانسه راهی برلیناله کرده بود.خرس نقره‌ای موفق‌ترین بازیگر مکمل جشنواره هم به لورا باسوکی اهدا شد که در فیلم «قبل، حالا و بعد» ساخته کامیلا اندینی اندونزیایی خوش درخشیده است. لازم به توضیح و تأکید است که برلین در تضاد با عملکرد و آرای سایر جشنواره‌های کوچک و بزرگ سینما در رویکردی تازه از انتخاب بهترین بازیگر مرد و زن به طور مجزا و تفکیک شده احتراز می‌کند و فقط یک جایزه به برترین بازیگر اول و یکی هم به بهترین هنرپیشه نقش دوم اعطا می‌کند، بدون التفات به اینکه این بازیگران مرد یا زن هستند.
جایزه برترین سناریوی جشنواره نیز به لیلا استیلر رسید که فیلمنامه «رابی کورناز» در مقابل جورج دبلیو بوش را نگاشته است. خرس نقره‌ای دستاورد فوق‌العاده هنری به ریتی پان و ساریت مانگ از کشور شرق آسیایی کامبوج تعلق گرفت که فیلمنامه «همه چیز خوب خواهد شد» را نوشته‌اند و اولی (ریتی پان) آن را کارگردانی هم کرده است و یک جایزه ویژه هم به «قطعه‌ای از آسمان» ساخته مایکل کوخ سوئیسی اهدا شد. جشنواره امسال جایزه یک عمر فعالیت‌های هنری را به ایزابل هوپر هنرپیشه زن مسن فرانسوی اعطا کرد که بیش از نیم قرن است در سینمای کشورش و کل اروپا هنرنمایی می‌کند و شروع شهرتش به اوایل دهه 1970 میلادی بر‌می‌گردد.
وجه تفکیک از «کن» پر زرق و برق
در یک جمع‌بندی کلی می‌توان گفت جشنواره برلین امسال هم کوشید جوایزش را بین هنرمندان نامدار اروپا و امریکا و در عین حال سینماگران کم نام ونشان سایر قاره‌ها تقسیم و هر پنج قاره را در هدایای خود سهیم کند، این روش سبب شده برلیناله مانند ونیز که خطی کم و بیش مشابه را در پیش گرفت بیشتر از کن که همچنان غرق در زرق و برق سلبریتی‌ها است مورد اقبال عمومی و هنرمندان جهان سوم قرار گیرد و نحوه اهدای جوایز سایر بخش‌های جشنواره امسال که شرح‌شان در این مقال نمی‌گنجد، تأیید و تأکید تازه‌ای بر این شیوه عمل بود. سیاستی که خرس‌های افتخار برلین را به نقاطی دوردست از گستره هنر جهان نیز گسیل می‌دارد و شاید عامل وحدت در دنیای هنر می‌شود.

فرهنگی/ همزمان با آغاز اکران نوروزی 1401 غائله «لامینور» هم ختم به خیر شد. روز گذشته با دستور رئیس سازمان سینمایی پروانه نمایش فیلم «لامینور» با پذیرش اندکی اصلاحات از سوی کارگردان فیلم بار دیگر صادر شد.
حبیب ایل‌بیگی با اشاره به روند ثبت قانونی درخواست تمدید پروانه نمایش در سامانه وزارت ارشاد گفت: «روند قانونی برای صدور پروانه نمایش که باید در سامانه  اخذ مجوز صورت می‌گرفت با تأخیر بسیار زیاد تهیه‌کننده فیلم «لامینور» در سامانه ثبت شد، ولی امروز به دستور رئیس سازمان سینمایی و پس از طی مراحل پروانه نمایش فیلم «لامینور» تمدید و صادر شد.»
او با اشاره به آگاهی تهیه‌کنند‌گان سینما از روند اخذ پروانه نمایش گفت:  «اسناد طی فرایند مراحل مختلف اقدامات تهیه‌کننده فیلم «لامینور» برای اخذ پروانه نمایش در سامانه وزارت ارشاد موجود است. طبق اسناد موجود در تاریخ 11/10/1398 پروانه نمایش فیلم به مدت دو سال صادر شده است که پایان اعتبار آن 11/10/1400 بوده است. ثبت درخواست اولیه اطلاعات پروانه نمایش در سامانه جدید توسط متقاضی در تاریخ 9/12/1400 صورت گرفته است. ثبت درخواست تمدید پروانه نمایش برای فیلم «لامینور» در تاریخ 18/12/1400 انجام شد و پروانه نمایش تمدید شده در همین تاریخ برای متقاضی صادر شده است.»
معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی با بیان این که تهیه‌کننده یک فیلم مسئولیت انجام امور مربوط به اخذ پروانه را به عهده دارد، گفت: «تهیه‌کننده فیلم «لامینور» به جای مراجعه به سامانه صدور مجوز برای پیگیری امور مربوط به فیلم متأسفانه با ایجاد هیاهو و با دادن اطلاعاتی خلاف واقع به آقای مهرجویی زمینه آزرده خاطرکردن ایشان را فراهم کرد، در‌حالی که بخش عمده‌ای از این اتفاق‌ها به دلیل عدم پیگیری تهیه‌کننده فیلم رخ داده است.» ایل‌بیگی با اشاره به اظهارات خلاف واقع تهیه‌کننده فیلم «لامینور» گفت: «به دلیل رفتارهای خارج از شئونات و جوسازی‌های بی مورد و دادن اطلاعات غلط به کارگردان محترم فیلم، سازمان سینمایی امکان برخورد قانونی با این تهیه‌کننده را برای خود محفوظ می‌داند.»

گروه فرهنگی: هشت سال درگیری با جنگ اتفاق کمی نیست، آن هم وقتی خودمان آغازکننده‌اش نبوده‌ایم و برای حفظ آب و خاک‌مان ناچار به جانفشانی‌های بسیاری شده‌ایم. با این حال هنوز ناگفته‌های بسیاری از این واقعه تاریخی بر پیکر ادبیات‌مان خودنمایی می‌کند. در این راستا یکی از حوزه‌های مهم را می‌توان گروه سنی کودک ونوجوان دانست چراکه آن دوران را تجربه نکرده‌اند. «تفنگ بادی» ماجرایی است درباره سال‌های جنگ که برای نوجوان نوشته شده، البته کودکان اواخر دوران ابتدایی هم می‌توانند از مطالعه‌اش لذت ببرند.
این نوشته «محسن محمدی» که با همراهی انتشارات مؤسسه فرهنگی،هنری «شهرستان ادب» دراختیار علاقه‌مندان قرار گرفته، داستان عده‌ای کودک مدرسه‌ای را روایت می‌کند که سال‌های کودکی‌شان در روزگار وقوع جنگ تحمیلی و بمباران می‌گذرد. از دریچه این کتاب برای مخاطبان کم‌سن‌وسال فرصتی برای مشاهده آنچه در جنگ بر مردم گذشته فراهم شده است و نکته قابل‌توجه اینکه راویان این داستان کودکان هستند؛ کودکانی که حتی با مفهوم جنگ آشنا نیستند اما هر کدام به روشی در دنیای کودکانه خود خواهان پیدا کردن راه‌هایی برای پیروزی بر عراقی‌ها هستند. نویسنده، فضای داستان را مهربان، صمیمی و با بهره‌مندی از نمادهای دهه شصت به تصویر کشیده، آنچنان که مطالعه کتاب حتی برای مخاطبان بزرگسال که آن سال‌ها را تجربه کرده‌اند هم خالی از لطف نخواهد بود. پیش‌تر برخی منتقدان ادبی درباره این کتاب نوشته‌اند که داستان، کشش تبدیل به یک رمان مفصل را داشته، با این حال نویسنده ترجیح داده به یک داستان نه‌چندان بلند اکتفا کند؛ اتفاقی که شاید بتوان آن را ذکاوتی قابل‌تأمل در جلب نظر مخاطبان عجول و کم‌حوصله دانست.
تفنگ بادی
نویسنده: محسن محمدی
ناشر: مؤسسه فرهنگی، هنری شهرستان ادب

Coda مخفف Children of Deaf Adults (فرزند والدین ناشنوا) است. این فیلم ماجرای دختری در شهری کوچک است که بین ماندن در شهر و یاری به خانواده یا ترک آنها و سفر به سوی آرزوهایش مردد است.روبی دختر نوجوان خانواده‌ای چهار نفره و تنها عضو شنوای این خانواده است. او سال‌هاست که در نقش یک مترجم زبان اشاره، به والدین و برادرش کمک کرده و در تمام این سال‌ها پل ارتباطی خانواده‌اش و دنیای بیرون بوده است. تعلیق فیلم زمانی اتفاق می‌افتد که معلم روبی استعداد خوانندگی او را کشف می‌کند و سعی دارد تا به او برای دریافت بورسیه کالج موسیقی کمک کند اما جدا شدن روبی از خانواده تبدیل به یک چالش جدی می‌شود. شنوا بودن این دختر نوجوان باعث شده که تقریباً تمام امور این خانواده که ماهیگیر هستند وابسته به حضور او باشد. او در یک جدال درونی بین رؤیای خواننده شدن و کمک به والدینش گیر می‌افتد؛ آن هم خانواده‌ای که به‌دلیل ناشنوا بودن استعداد او را جدی نمی‌گیرند.
سیان هدر کارگردان و نویسنده فیلم عناصر و مؤلفه‌هایی مثل مسائل خانوادگی، درک متقابل و علایق شخصی را در لحظاتی دراماتیک به هم آمیخته است. فیلم روایتی از اصالت و انسجام خانواده است؛ خانواده‌ای که با وجود نقیصه جسمی و بحران مالی سعی در جلب ترحم ندارند و حتی در حیطه شغل خودشان (ماهیگیری) کنش‌مند هستند و برای احقاق حق خود جسارت دارند.
«Coda» بدون شعارزدگی مفاهیم را در نمایشی‌ترین شکل منتقل می‌کند. فیلمساز بدون جانبداری سعی می‌کند به جای توضیح و تفسیر خوب و بد، اتمسفر لازم را در فضای خانواده، مدرسه و کار بسازد. روابط انسانی و عاطفی حاکم بر روابط از کودا یک فیلم انسانی ساخته است. کودا همچنین بدرستی واقعیت‌هایی را از زندگی افراد ناشنوا به شکلی تأثیرگذار و کاملاً نزدیک به واقعیت روایت می‌کند. بازیگران شخصیت‌های ناشنوا واقعاً ناشنوا هستند.
coda
کارگردان: سیان هدر
بازیگران: امیلیا جونز، تروی کوتسور، مارلی متلین، دنیل دورانت
محصول: 2021 امریکا و فرانسه

گروه فرهنگی: یاد ایران درودی در نوزدهمین جشن تصویر سال زنده شد. سه شنبه 17 اسفند  با برگزاری آیین نکوداشت «ایران درودی» در نوزدهمین جشن تصویر سال، صندوق اعتباری هنر به پاس یک عمر فعالیت هنری این هنرمند و نقش تاثیرگذار وی در اعتلای فرهنگ و هنر کشور با اهدای لوح تقدیر، یاد و خاطره این هنرمند فقید را گرامی داشت.
ایران درودی، نقاش، تهیه‌کننده و کارگردان از جمله هنرمندان مهم معاصر کشور است که در 11 شهریور ماه 1315 در مشهد دیده به جهان گشود. او به خاطر مهاجرت پدرش به آلمان در پاریس و بروکسل تحصیل کرد و یکی از نقاشان مطرح معاصر ایران در جهان شد. او در سن 24 سالگی نخستین نمایشگاه نقاشی خود را در تهران برگزار کرد. او در ادامه شش سال نیز به عنوان تهیه‌کننده و کارگردان با تلویزیون همکاری کرد و حدود ۸۰ فیلم مستند درباره هنرمندان ایران و جهان ساخت.
در حدود شش دهه گذشته ۶۴ نمایشگاه نقاشی انفرادی از آثار درودی در ایران و کشورهای مختلف برگزار شده است. آثار او در این مدت در بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی نیز به نمایش درآمده‌اند.
ایران درودی در میان بسیاری از روشنفکران برجسته ایران و جهان از احترام و جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود. تجلی این احترام و توجه را می‌توان در نخستین کتاب از آثار درودی دید که سال ۱۳۵۲ در تهران انتشار یافت.
درودی از سال 78 مبتلا به سرطان شد اما به قول خودش هیچگاه آن را جدی نگرفت. او درباره بیماری اش گفته بود:«سرطان معجزه زندگی من بود که زنده بودن را یادآوری کرد و هر ثانیه ام را لبریز از عشق کرده است.هر اثری که می‌کشم من را به حالت عرفانی می برد و نقاشی هایم به گونه ای ترجمان و تصویر دنیای ذهنیات من هستند ، این چیزی است که من را بعد از 23 بار جراحی سرپا نگه داشته است.»
آخرین آرزویی که ایران درودی این هنرمند با پشتکار وفعال در زندگی اش داشت و بارها آن را مطرح کرده بود، ایجاد موزه ایران درودی بود که با مرگش در هفتم دی ماه 1400 هیچگاه به آن نرسید. اگر به خواندن زندگینامه هنرمندان علاقه دارید خواندن کتاب «درفاصله‌ی دو نقطه» گزینه خوبی است چرا که درودی با نثری شیوا و روان زندگی چندساله خود از هنگام تولد و آنچه که او را ساخته است روایت کرده است.  علاوه برخواندن کتاب نقاشی‌های درودی  هم در کتاب چاپ شده است.