اهالی محترم خرمشهر، انواع دوچرخه های گوریکه که در استحکام و زیبایی بی نظیر است، وارد شد. از این موقعیت استفاده فرمایید. آدرس: خرمشهر، مغازه کالای خرمشهر

 اهالی محترم خوزستان، برای رهایی از گرمای تابستان از بادبزن‌های سقفی و رومیزی مایکو که معروفیت جهانی دارد استفاده کنید. آدرس: خرمشهر مغازه کالای آلمانی

علامه محمد تقی فلسفی در کتاب خاطرات خود تعریف کرده است آیت‌الله بروجردی مرجع بزرگ شیعیان علاقه بسیاری داشت بخش غربی و جنوب غربی حرم حضرت معصومه(س) در شهر قم به خانه‌های مردم وصل نباشد و با خریداری خانه‌ها در آن مکان تا کنار رودخانه، مسجد بزرگی ساخته شود تا حریم حرم مطهر حفظ شود. مسجدی که همزمان با سالروز تولد امام رضا(ع) (21 تیر) در سال 1333 کلنگ ساخت آن از سوی آیت‌الله بروجردی زده شد و در سال 1339 تمام بخش‌هایش به پایان رسید. هزینه ساخت این مسجد که به‌عنوان مسجد اعظم یا مسجد آیت‌الله بروجردی شناخته می‌شود از سوی آیت‌الله بروجردی و کمک‌های وی تأمین شد. آیت‌الله محمد فاضل لنکرانی به نقل از آیت‌الله بروجردی گفته بود: «بنا دارد در جوار حرم حضرت معصومه(س) مسجدی چون مسجد گوهرشاد بنا کند». مجموع مساحت مسجد اعظم قم تقریباً ۱۲ هزار مترمربع است. این مسجد دارای چهار شبستان بوده که مساحت شبستان زیرگنبد آن ۴۰۰ مترمربع و شبستان‌های کناری هر کدام ۹۰۰ مترمربع است. این مسجد از نظر کاشیکاری و هنر معماری جزو بناهای مهم قرن اخیر کشور محسوب می‌شود که معماری آن را حسین لرزاده برعهده داشته است. مسجد اعظم که مرقد آیت‌الله بروجردی هم در آن قرار دارد؛ چند دهه است به یکی از مهمترین مراکز تدریس حوزه علمیه قم بدل شده و در حال حاضر هم جلسات تدریس چند مرجعه تقلید در آن برگزار می‌شود. همچنین این مسجد اصلی‌ترین مرکز برگزاری مراسم‌های سیاسی و مذهبی در شهر قم بوده و بیشتر مجلس ترحیم بزرگان و علمای قم در این محل برگزار می‌شود. این مجموعه دارای کتابخانه‌ای مرجع با بیش از 8 هزار نسخه خط، 8 هزار عنوان نسخه چاپ سنگی و صدها عنوان کتاب نفیس است. از جمله رویدادهای مهم رخ داده در این مسجد می‌توان به دیدار آیت‌الله سید حسین بروجردی و محمدرضا پهلوی در سال ۱۳۳۷ و سخنرانی‌های امام خمینی(ره) علیه شاه اشاره کرد.

بعد‌از کودتای انگلیسی، امریکایی 28 مرداد که شاه را به‌قدرت بازگرداند و مصدق را به زندان و تبعید فرستاد؛ فضل‌الله زاهدی نخست‌وزیر کودتا در اولین گام روابط قطع شده سیاسی و اقتصادی با انگلستان را دوباره از سرگرفت و در این بین نفت مهم‌ترین حلقه پیوند بود. انگلیسی‌ها که به‌دنبال پس گرفتن قدرت نفتی خود در ایران بودند از اواخر سال 1332 برای حضور مجدد در تأسیسات نفتی ایران با تعدادی از شرکت‌های بین‌المللی مذاکره کردند تا این بار آنها را نیز همراه خود کنند.
در بیستم فروردین، 1333 سفیر انگلیس در نامه‌ای به وزارت خارجه ایران اطلاع داد که کنسرسیومی از شرکت‌های بزرگ نفت به شکل موقت تشکیل شده و آماده مذاکره با دولت ایران برای شروع فعالیت‌های نفتی است. این گروه شامل نمایندگان پنج شرکت امریکایی نیوجرسی، سوکویی، کالیفرنیا، گلف و تگزاس و نیز شرکت نفت انگلیس و شرکت شل و شرکت نفت فرانسه بودند. دو روز بعد (22 فروردین) علی امینی وزیر دارایی (که در دولت مصدق همین مسئولیت را برعهده داشت) با دعوت از نمایندگان شرکت‌های نفتی بین‌المللی انگلیسی، امریکایی، هلندی و فرانسوی مذاکراتی را در تهران شروع کرد که 28 شهریور 1333 به امضای قراردادی مشترک بین نمایندگان این شرکت‌ها با ایران منجر شد. در این قرارداد که به «امینی- پیچ» (هوارد پیچ) مشهور شد؛ شرکت نفت ایران و انگلیس ۴۰درصد، شرکت‌های امریکایی ۴۰درصد، شرکت شل ۱۴درصد و شرکت نفت فرانسه ۶ درصد سهم داشتند و دولت ایران تضمین کرد تا 25 سال نفت تولیدی از سوی شرکت‌های عضو کنسرسیوم را به خود آنها بفروشد؛ قراردادی که در واقع یک عقبگرد و به‌معنی منتفی شدن «ملی شدن نفت» بود. اما نکته عجیب در قرارداد کنسرسیوم تناقض‌های آن بود؛ از یک سو در بند اول و دوم آن اعلام شده بود:«اصل ملی شدن نفت ایران، یک واقعیت است و باید تصدیق شود» و «صنعت نفت ایران باید از انحصار شرکت انگلیسی خارج شود» و از سوی دیگر تصویب شد: «به شرکت نفت انگلیس، به‌دلیل از دست دادن تأسیسات خود، غرامت پرداخت شود.»
مجلس شورای ملی 29 مهر، قرارداد تشکیل کنسرسیوم نفتی را باوجود مخالفت بسیاری از روحانیون، روزنامه نگاران، دانشگاهیان، مردم عادی و پنج نفراز نمایندگان مجلس تصویب کرد و 6 آبان هم این قرارداد به تأیید مجلس سنا رسید. محمد درخشش نماینده تهران در دوره هجدهم مجلس اصلی‌ترین مخالف این قرارداد در خانه ملت بود و هفت ساعت علیه آن سخنرانی کرد اما نتوانست نظر اکثریت موافق مجلس را تغییر دهد. براساس قرارداد کنسرسیوم یا امینی- پیچ که پس از حدود 4 سال توقف به فروش مجدد نفت ایران از بهمن 1333 ختم شد؛ سهم ایران از فروش نفت 50 درصد و سهم شرکت‌های عضو کنسرسیوم هم 50 درصد بود. یکی از نکات مهم در این قرارداد این بود که همچون گذشته؛هیچ شرکت داخلی حتی شرکت ملی نفت ایران (که بعد از ملی شدن نفت شکل گرفت) به بازی گرفته نشده و نقشی در تولید و استخراج نفت نداشتند.
البته علی امینی وزیر دارایی در واکنش به انتقادهای شدیدی که به تشکیل کنسرسیوم در کشور وجود داشت با حضور در مجلس تلاش کرد از این قرارداد و اقدام خود دفاع کند:«ما مدعی نیستیم که راه‌حل ایده‌آل مشکل نفت را پیدا کرده‌ایم و قرارداد فروشی که بسته‌ایم همان چیزی باشد که ملت ایران آرزو می‌کند. این حقیقت را من به سمت ریاست هیأت نمایندگی ایران در پیشگاه ملت صریحاً اظهار می‌کنم؛ زیرا راه‌حل ایده‌آل برای ملت ایران روزی به‌دست خواهد آمد که ما آن قدرت، ثروت و وسایل فنی را پیدا کنیم که قادر به رقابت با کشورهای بزرگ باشیم. روزی ما می‌توانیم نفت خودمان را با وسایل فروش خودمان به مقادیر زیاد در اکناف عالم به فروش برسانیم که بازارهای فروش در انحصار شرکت‌های بزرگی که از طرف قدرت‌های بزرگ بین‌المللی پشتیبانی می‌شوند در دنیا وجود نداشته باشد و بشردوستی آنها به آن درجه برسد که فقط به خاطر حقیقت و کمک به باز کردن راه کسب و کار یک ملت بدون در نظر داشتن منافع مادی و مجرد از مبارزات اقتصادی و تحصیل سود بازرگانی به کمک یکدیگر بشتابند؛ ولی متأسفانه در شرایط موجود مبانی اخلاقی و بشردوستی تا این درجه ترقی نکرده است و اداره امور جهان در دست فرشتگان عالم بالا نیست بلکه کسانی مانند من و شما با تمام اغراض و منافع و نظریاتی که دارند جهان را اداره می‌کنند.» او در بخش دیگری از نطق خود گفت:«فعلاً تا روزی که ما به آن درجه از قدرت و نیرومندی نرسیده‌ایم، حدود فعالیت ما برای رسیدن به هدف ایده‌آلی – یعنی فروش نفت ایران به دست خودمان و با وسایل خودمان – بیش از آنچه ظرف سه سال گذشته رسیده است نخواهد رسید و با خیال‌بافی و خواب‌های شیرین و بی‌تعبیر نمی‌شود منکر این حقایق شد و نمی‌توان تا چندین سال دیگر بر این مشکلات غلبه کرد؛ مگر آنکه مردمی مثبت و باعزم باشیم و با اعتراف به حقایق موجود در صدد کسب قدرت مادی و معنوی برآییم.»

 تهیه و تنظیم:حسن مجیدی

افتتاح آرامگاه فیلسوف و دانشمند بزرگ شرق
یک موی ندانست وبسی موی شکافت

آرامگاه حسین بن عبدالله بن سینا (شیخ‌الرئیس ابوعلی سینا) فیلسوف، دانشمند و طبیب مشهور ایرانی ملقب به امیر پزشکان و نابغه شرق
 (۳۷۰-۴۲۸ هجری قمری) در میدانی به‌ نام بوعلی سینا در شهر همدان واقع شده است. «... بنا بر آنچه ابن اصیبعه و گروهی دیگر از محققان و مورخان نوشته‌اند ابن سینا در همدان درگذشته و در زیر حصار آن شهر دفن شده است. مقبره این سینا در دره مراد بیک در ضلع غربی خیابان بوعلی شهر همدان واقع است و در کنار قبر وی، قبر ابوسعید دخدوک قرار دارد. ابو سعید دخدوک از دوستان ابن سینا بوده و بوعلی بعد از غائله شورش سپاهیان شمس الدوله دیلمی 40 روز در خانه وی پنهان بود و منزل ابوسعید در همین محل بوده که اکنون آرامگاه هر دو است. این محل در آن روزگار پشت باروی جنوبی همدان بوده و تا اواخر قرن 13 قمری، چهارطاقی کوچکی روی قبر آن دو قرار داشته است. این چهار طاقی به دستور دختری به‌ نام نگار که نوه فتحعلی‌شاه قاجار بوده، به گنبدی از آجر تبدیل شد و دو سنگ یکی روی قبر ابن سینا در طرف راست سرسرای ورودی و دیگری روی قبر ابو سعید دخدوک طرف چپ قرار گرفت.»(1)کار ساخت بنای جدید آرامگاه در حکومت پهلوی دوم آغاز شد. طرح و نقشه ساختمان بنا، در خرداد سال 1324 توسط انجمن آثار ملی بین مهندسان و فارغ‌التحصیلان رشته معماری به مسابقه گذاشته شد و با نظر آندره گُدار و مهندس محسن فروغی، طرح پیشنهادی مهندس هوشنگ سیحون بر اساس قدیمی‌‌ترین بنای تاریخ‌ اسلام در ایران یعنی گنبد قابوس پذیرفته شد و در نیمه سال 1326 انجمن تصمیم به اجرای طرح گرفت. سال بعد هوشنگ سیحون طرح پیشنهادی را به‌عنوان پایان‌نامه به دانشکده هنرهای زیبای پاریس تقدیم کرد و اوایل سال 1328 ساخت این آرامگاه آغاز و در سال ۱۳۳۳ پایان یافت و به مناسبت هزارمین سالروز تولد وی افتتاح شد.
ëگزارش افتتاح آرامگاه
در یک روز تاریخی و فراموش نشدنی که مردم از زن و مرد در معابر عمومی و خیابان‌های خط سیر موکب شاهنشاه و ملکه که در میدان پهلوی، خیابان سینا و خیابان شاهپور برای استقبال اجتماع کرده بودند اتومبیل شاهنشاه و علیاحضرت ملکه ثریا ساعت چهار و نیم بعداز ظهر در پانزده کیلومتری شهر متوقف شد. سپهبد فضل‌الله زاهدی نخست‌وزیر خیر مقدم عرض کردند و شاهنشاه نسبت به رؤسای ادارات اظهار مرحمت و شهردار کلید شهر را تقدیم داشته و به طرف شهر عزیمت فرمودند.
ëدر میدان مجسمه
در میدان مجسمه ابوعلی سینا متجاوز از سی هزار نفراز اهالی اجتماع کرده بودند. مجسمه دانشمند بزرگ عالی‌مقام شرق روی پایه فلزی و سنگ مرمر سفید به طرز بسیار زیبایی تزئین شده و سه متر ارتفاع آن می‌باشد. زیر پای مجسمه در روی تابلو از مرمر با خط زیبایی نوشته شده است: ابوعلی سینا ۳۷۰-۴۲۸ هجری
دل گر چه درین بادیه بسیار شتافت
یک موی ندانست و بسی موی شکافت
گرچه ز دلم هزار خورشید بتافت
آخر به کمال ذره‌ای راه نیافت.
آقای حسین علاء وزیر دربار شاهنشاهی به‌ نام نامی اعلیحضرت همایونی نوار مخصوص را قطع و گروه موزیک سرود شاهنشاهی را نواخت و ازدحام جمعیت هورا کشیدند و احساسات ملی را نمایان ساختند. در این موقع پروفسور هانری ماسه فرانسوی نطق مهیجی ایراد کردند و خاتمه گفتند. بوعلی سینا فیلسوف بزرگ، متعلق به‌ دنیا است خدمات شایانی که او به عالم انسانیت نموده قابل وصف نیست. سپس آقای دکتر ابراهیم مذکور، رئیس هیأت نمایندگی مصر سخنرانی جالب توجهی نمودند که در میان هیجان عمومی خاتمه پذیرفت.
ëگشایش آرامگاه
آرامگاه بوعلی سینا از یک تخته سنگ از مرمر بزرگ که دایره شکل است ساخته شده این سنگ در روی ۱۲ پایه قرارگرفته است. مساحت آرامگاه دو هزار متر و با هزینه دو میلیون تومان ساختمان انجام پذیرفته و قسمت عمده ساختمان از بتون آرمه و سنگ عظیم قیمتی بنا شده که در قرون متمادی پایدار خواهد بود. کلیه دانشمندان و مستشرقان که برای حضور در مراسم گشایش آرامگاه دانشمند عالی‌مقام ابوعلی سینا به ایران آمده‌اند و عده زیادی از فضلا و دانشمندان ایرانی مدعوین از ساعت ۸ صبح در دو طرف خیابان بوعلی سینا حاضر شده بودند.  دو ساعت قبل از ظهر موکب اعلیحضرت همایون شاهنشاهی در حالی که تیمسار سپهبد فضل‌الله زاهدی نخست‌وزیر در التزام رکاب بودند به آرامگاه تشریف فرما و در مدخل عمارت اعضای انجمن آثار ملی خیر مقدم عرض کردند. گزارشی از بنای آرامگاه به عرض رسیده و آقای احمد جهانسوز فرماندار همدان از طرف اهالی همدان از تشریف فرمایی شاهنشاه سپاسگزاری نمودند. ذات شاهانه با قطع نوار آرامگاه را افتتاح و وارد آرامگاه شده دسته گل بسیار مجللی نثار مقبره حکیم دانشمند بوعلی سینا کردند.در این موقع همراهان و کلیه میهمانان وارد شده و فاتحه خواندند و اعلیحضرت همایون شاهنشاهی به کتابخانه تشریف فرما شده دفتر یاد بود را امضا و به اقامتگاه سلطنتی مراجعت کردند.(2)
منابع:
1- جشن‌نامه ابن سینا- صفا، ذبیح‌الله - جلد اول
2- روزنامه کوشش - یکشنبه 12 اردیبهشت 1333

لغو قوانین دوران مصدق

طرح زیر به امضای 59 نفر از نمایندگان در جلسه گذشته مجلس تقدیم و یک فوریت آن تصویب گردید و به کمیسیون دادگستری فرستاده شد.ساحت مقدس مجلس شورای ملی
بر خاطر نمایندگان محترم پوشیده نیست که در نتیجه محیط اخافه و ارعابی که دولت دکتر محمد مصدق به‌وجود آورده بود آزادی بیان و عمل را که شرط لازم برای اظهار عقیده و انجام وظیفه نمایندگی است از اکثریت نمایندگان دوره هفدهم مجلس شورای ملی سلب گردید و بالنتیجه رئیس دولت وقت از مجلس که بالغ بر نیمی از اهالی کشور هم در آن نماینده نداشتند به اکراه و اجبار و تهدید اختیار قانونگذاری را که منحصراً طبق قانون اساسی از وظایف مختصه قوه مقننه می‌باشد به خود اختصاص داد و حال آنکه تفویض این حق به قوه مجریه یا به افراد برخلاف قانون اساسی و مخالف تفکیک قوای سه گانه از یکدیگر می‌باشد.علیهذا به‌منظور رعایت اصول مشروطیت و صیانت قانون اساسی و حفظ حقوق مجلسین ماده واحده زیر را با قید یک فوریت پیشنهاد می‌کنیم و تقاضای تصویب آن را داریم.
ماده واحده- کلیه لوایح دکتر محمد مصدق ناشی از اختیارات حاصله از ماده واحده مصوب مرداد ماه 1331 و ماده واحده تمدیدی آن مصوبه بهمن ماه 31 لغو و کان لم یکن می‌باشد.
روزنامه کیهان -  شنبه 25 اردیبهشت 1333


کشف سازمان نظامی حزب توده
چمدانی پر از اسناد و مدارک

روز 21 مرداد 1333 سروان ابوالحسن عباسی، یکی از مهم‌ترین اعضای هیأت اجرایی و مأمور مالی حزب توده، در خیابان جمال الحق با چمدانی پر از اسناد و مدارک دستگیر و در مدت کوتاهی دیگر اعضای سازمان نظامی و غیرنظامی حزب شناسایی و دستگیر می‌شوند. روز 20 شهریور سرتیپ تیمور بختیار فرماندار نظامی تهران اعلام می‌کند که کمیته مرکزی سازمان نظامی حزب توده را با رهبری خسرو روزبه کشف و اعضای بلند پایه آن متشکل از دکتر غلامحسین جودت، سرهنگ عزت‌الله سیامک، سرهنگ دوم محمد علی مبشر، سروان نظام‌الدین مدنی و... در ارتش، ژاندارمری و شهربانی شناسایی و بازداشت کرده‌اند.
روز 31 شهریور، با تشکیل نخستین جلسه فوق‌العاده به ریاست تیمسار محمد تقی مجیدی، رئیس دادگاه‌های نظامی شبکه افسران حزب توده، از حدود 480 نفر اعضای سازمان نظامی حزب، به جرم خیانت، جاسوسی نظامی، اقدام به عملیات نظامی، ایجاد نا امنی در کشور، سرقت اسلحه و...، 27 نفر به اعدام، 53 نفر به حبس ابد، 91 نفر به حبس ابد با کار، 119 نفر به پانزده سال حبس، 79 نفر به ده سال حبس، 7 نفر به هشت سال حبس، 5 نفر به هفت سال حبس، 38 نفر به پنج سال حبس، 36 نفر به سه سال حبس و سه نفر هم به 18 ماه حبس تأدیبی و بقیه به حبس‌های کوتاه مدت محکوم می‌شوند.
روزنامه کوشش 22 تا 31 شهریور 1333