️ حمیدرضا عسگری
 مورودی

به طواف ایستادنت می آییم، حاجی !

در بدرقه یار روزهای عشق و مردانگی، سردار مروت و پایداری، حاج شعبان ( علی )نصیری همان که در حریم حرم به مولایش اباعبدالله الحسین(ع) پیوست
باز یک باردیگر
روی شانه‌های شهر
آوار خاطره‌هاست!
از دیروز، تا امروز
از دلشوره‌های والفجر مقدماتی
 تا شب‌های ناآرام مهران!
حاجی!
در این بهانه‌های سرشار و یکریز
خاطره‌هایت اقامت دارد!
و هنوز و همیشه
پشت دروازه‌های زمان
سکوتت معماست!
این بار
تو خفته‌ای!
و ما برخاسته‌ایم
تا همه سال‌های ایستادنت را
طواف کنیم!
بی آنکه بدانیم
تواجابت گریه‌ و استغاثه
در شب آفتابی «مجنون»‌ی!
حاجی!
فردا
بر بلندای لحظه‌ها
آنجا که تو
 دل‌ها را فرمان آتش می‌دهی
دلتنگی کربلای ۴
 موج می‌زند!
و ما
دوباره
چفیه‌های غریب را
به یاد زخم‌های تو
در خیبر و بدر
پر از اشک و عشق می‌کنیم!
حاجی!
فردا که می‌روی
به بچه‌های گردان بگو
حلقه این محاصره
روز به روز تنگ‌تر می‌شود!
تا می‌توانید «علی‌اکبر» بفرستید!

 

خاطرات شیرالله صمدی نیا در«روزهای ارغوانی»

کتاب «روزهای ارغوانی» شامل خاطرات شیرالله صمدی نیا در 167 صفحه با هدف بیان خاطراتی از دوران دفاع مقدس نگاشته و توسط انتشارات «صریر» روانه بازار شد. این کتاب حاصل 10 جلسه مصاحبه است. در خلاصه‌ای از کتاب «روزهای ارغوانی» که به همت «فرزاد بیات موحد» جمع‌آوری و تدوین شده آمده است:«این را باید بگویم که کمک‌های مردمی زیادی به جبهه می‌رسید.اگر بگویم 80 درصد هزینه‌های جبهه‌ها از طریق کمک‌های مردمی تأمین می‌شد بی‌راه نگفته ام. در داخل بعضی از بسته‌های کمک‌های مردمی، نوشته‌هایی بود که می‌شد فهمید کار بچه‌های مدرسه‌ای است. ابراز احساسات به رزمنده‌ها بود. گاهی هم درد دلشان را به ما می‌گفتند؛ از جای خالی پدر یا سختی‌های زندگی‌شان که به گردن مادرشان افتاده. بعضی از این نوشته‌ها غوغایی در دل بچه‌ها می‌انداخت، اشکشان را درمی‌آورد یا لبخندی در گوشه لبشان می‌نشاند. بعضی هایشان هم مثل نان‌ها، خوردنی‌ها یا پوشیدنی‌ها هیچ نوشته‌ای نداشتند، مثل یک جوراب، کلاه یا یک شال پشمی که معلوم بود کارخانه‌ای نیست و به دست یک خانم روستایی یا دختر شهری بافته شده بود زیرا با دل بچه‌ها بازی می‌کرد. دقت که می‌کردی براحتی می‌توانستی حرف‌های نانوشته را از میان تار و پود آن بخوانی که با زبان بی‌زبانی می‌گفت که ما پشتیبان شما هستیم، پشت شما ایستاده‌ایم، خسته نشوید و جنگ را تا پیروزی ادامه بدهید.»

«وقتی مهتاب گم شد»، روایتی ازیک واقعه تاریخی
«وقتی مهتاب گم شد» قبل از آنکه شرح زندگی علی خوش‌لفظ باشد، روایتی عینی از واقعه‌ا‌ی تاریخی است که موجب شد سرنوشت خیل وسیعی از مردمان ایران تغییر کند. علی خوش‌لفظ، که نامش را به‌دلیل نزدیکی تولدش با ولیعهد پهلوی، جمشید گذاشته بودند، سال‌ها بعد در نوجوانی، همزمان با وقوع انقلاب اسلامی، دچار تحول و دگرگونی در اهداف و آرمان‌ها می‌شود. همین انقلاب درونی باعث می‌شود در نخستین اعزام به جبهه نام خود را به علی تغییر دهد و سرانجام زندگی‌اش هم تغییر کند. علی پانزده ساله در عنفوان جوانی با اصرار فراوان خود به جبهه اعزام می‌شود و آنجاست که درمی‌یابد شهادت ارمغانی است که با ترک خود به‌ دست می‌آید، اما گویی قرار است علی خوش‌لفظ با تنی مجروح و خسته زنده بماند تا سال‌ها بعد ماجرای وصل حدود هشتصد دوست و برادرش را برای ما روایت کند.متن تقریظ رهبر انقلاب بر این کتاب‌ ـ که روایتی عاطفی از خاطرات جانباز سرافراز آقای علی خوش‌لفظ، همرزم حاج احمد متوسلیان، به قلم آقای حمید حسام است‌ـ بدین شرح است: بچه‌های همدان؛ بچه‌های صفا و عشق و اخلاص؛ مردان بزرگ و بی‌ادعا؛ یاران حسین (علیه‌السلام)؛ یاوران دین خدا و آن‌گاه مادران؛ مردآفرینان شجاع و صبور و آن‌گاه فضای معنویت و معرفت؛ دل‌های روشن، همت‌ها و عزم‌های راسخ؛ بصیرت‌ها و دیدهای ماورائی. این‌ها و بسی جویبارهای شیرین و خوشگوار دیگر از سرچشمه این روایت صادقانه و نگارش استادانه، کام دل مشتاق را غرق لذت می‌کند و آتش شوق را در آن سرکش‌تر می‌سازد.راوی، خود شهیدی زنده است.

 

وحیده وحیدی
درباره سوم خرداد و آزادسازی خرمشهر مکرراً گفتیم و شنیدیم و شاید خیلی‌هایمان قصه رشادت‌هایی که به بازپس‌گیری وجب به وجب خاک ایران منجر شده است را هرگز از یاد نبرده باشیم. اما در این بین شهدایی هستند که کمتر از آنها یاد شده است. دلیلش را اگر نگوییم شاید بهتر باشد اما همین بس که قصه آشنایی ما با شهید«سیدابراهیم لطیفی رستمی» برمی گردد به تابلویی از عکس او که در ورودی شهر «رستمکلا» در استان مازندران نصب شده است. شهیدی که وقتی بر سر مزارش می‌رویم، می‌بینیم که مردم زیادی از او خاطره دارند و دور مزارش جمع شده‌اند. اگرچه او در چهارم خردادماه 67 در منطقه شلمچه به شهادت رسید اما قبل از آغاز جنگ پشت سر حضرت امام(ره) ایستاد و برای پیروزی انقلاب تلاش کرد. از طرفی با شروع جنگ و داشتن 6 فرزند برای ادای حق به مناطق عملیاتی رفت. پیکر او ماه‌ها بر زمین ماند و عاقبت در مهرماه 67 به شهرش رستمکلا بازگشت. با خانم صداقت همسر شهید سیدابراهیم لطیفی رستمی گفت‌و‌گویی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید.

خانم صداقت 30 سال گذشته است و هر شش فرزند شما بزرگ شده‌اند. می‌خواهیم از این سه دهه با هم صحبت کنیم. لطفاً اول کمی درباره شهید برایمان بگویید؟
شهید سیدابراهیم لطیفی رستمی در پانزدهم مهرماه 1330 در شهر رستمکلا به دنیا آمد. مقطع ابتدایی و متوسطه را در همین شهر به پایان رساند و در سال 49 برای ادامه تحصیل در رشته ادبی به قم رفت تا در کنار برادر بزرگترش که به تحصیل علوم حوزوی مشغول بود بپیوندد. اما فقر بیش از حد خانواده مانع از ادامه تحصیلش شد و تصمیم گرفت بیش از این پدرش را در سختی نیندازد. به همین دلیل در تیرماه 1350 به خدمت نظام وظیفه اعزام شد و بعد از آن ما در سال 54 با هم ازدواج کردیم.
با هم نسبت فامیلی داشتید؟
نه. من اصلاً او را نمی‌شناختم فقط به من گفته بودند که ابراهیم فرد باتقوایی است. البته خیلی زود متوجه این مسأله شدم و واقعاً در اولویت زندگی‌اش ابتدا و انتها خدا بود. همان سال به خاطر علاقه‌اش به خدمات فرهنگی وارد آموزش و پرورش شد. صداقت، امانت و پشتکارش زبانزد همه همکارانش بود. یادم هست در سال 54 توسط ساواک به خاطر فعالیت‌های مذهبی دستگیر شد اما به دلیل اینکه مدارک جدی از او وجود نداشت آزاد شد. همیشه فکر و ذکرش حضرت امام(ره) بود به همین دلیل تا جنگ آغاز شد به جبهه رفت.
یک سؤال اینجا برای من به وجود آمد، شما خیلی با تواضع از رفتن شهید حرف می‌زنید شاید پذیرش برخی شرایط برای نسل من خیلی آسان نباشد مخارج زندگی را چکار می‌کردید؟
برنامه‌ریزی می‌کردیم. ساده زیستی برای ما شعار نبود زندگی بدی نداشتیم اما قناعت می‌کردیم و این مسأله اصل زندگی است که شاید جوان‌های امروزی کمی از آن دور شده باشند. البته این روش همیشه در زندگی من ادامه داشته و سال‌های بعد نیز بچه‌ها را همان گونه بزرگ کردم. ابراهیم همیشه می‌گفت: «من اگر چه مال و اموال چندانی ندارم اما خون خودم را فدای ائمه«س» می‌کنم.»
آن زمان چند فرزند داشتید اصلاً راضی به رفتن ایشان بودید؟
سه فرزند داشتم. دفعه اول ماه رمضان رفت. نماز و قرآنش را خواند. خودم از زیر قرآن ردش کردم. در مدت 8 سال جنگ 10 بار به جبهه رفت.
همرزمانشان می‌گویند در جبهه سخت‌ترین کارها را برعهده می‌گرفت در پشت جبهه نیز لحظه‌ای از جنگ و بسیج غافل نبود. در بسیج نیروها برای شرکت در نماز جمعه تشییع جنازه‌ها، مانورها و حضور در مناطق عملیاتی نقش بسزایی داشت.  عاقبت در آخرین روزهای جنگ در سال 1367 در تک دشمن در منطقه شلمچه به آرزوی دیرینه‌اش یعنی شهادت نائل شد و پیکر مطهرش به مدت 4 ماه روی خاک‌های گرم شلمچه قرار داشت که پس از قبول قطعنامه مبادله و در روز اربعین حسینی با تشییع باشکوهی به خاک سپرده شد.
 در این مدت مجروح هم شد؟
بله، دو مرتبه پایش ترکش خورد و مجروح شد اما به کسی چیزی نگفت.
به شهادتش فکر می‌کردید آن هم یک ماه قبل از پایان جنگ؟
من راضی بودم چرا که خودش این را می‌خواست اصلاً حیف بود جور دیگری از دنیا برود.
از ایشان چه خاطره‌ای دارید؟
از آن مردهایی بود که خیلی به من در خانه کمک می‌کرد حتی می‌گفت:«من شهید می‌شوم و توی دلم می‌ماند.» بچه‌هایش را دوست داشت و اگر کار خطایی می‌کردند زود گذشت می‌کرد. البته در زمینه بازی‌ها اگر خلافی انجام می‌شد کمی سختگیر بود. از طرفی خیلی دلرحم بود هر وقت جوراب‌هایش را می‌شستم می‌دیدم که پا به پا است علتش را که جویا می‌شدم جواب می‌داد: «جوراب‌های تمیزم را می‌دهم جوان‌ها بپوشند تا خجالت نکشند.»
 در ایامی که مفقود الاثر شده بود هیچ وقت دلتان نلرزید که شاید زنده باشد؟
ابراهیم چهارماه مفقود بود؛ همه می‌گفتند او زنده است اما من می‌گفتم نه! چون خوابش را دیده بودم؛ گفته بود: «من شهید شدم و در خاک عراق هستم نگویید اسیر هستم.» هیچ وقت دوست نداشت اسیر شود و ما را چشم انتظار بگذارد. می‌گفت:«دلم می‌خواهد تا آخرین لحظه باشم و بعد به شهادت برسم» که اتفاقاً هم همین اتفاق افتاد یعنی تا انتهای جنگ بود و بعد شهید شد.
پس شما خودتان را آماده شهادت ایشان کرده بودید، بعد از آن شرایط سختی را تحمل کردید؟
من همیشه آماده شنیدن این خبر بودم و به خدا توکل کردم و 6 فرزندم را بزرگ کردم.
بعد از این همه سال چقدر جای خالی ایشان را احساس می‌کنید؟
خیلی سخت است نباید گفت آسان می‌گذرد. بزرگ کردن 6 فرزند و به سر و سامان رساندن آنها راحت نبود اما همیشه از خدا صبر خواستم.
همرزمانشان درباره ایشان چه می‌گویند؟
اگر بخواهم در مورد خصوصیات اخلاقی ایشان صحبت کنم از هر جنبه باید بگویم که زبانزد همه رزمنده‌ها بودند. اخلاص بالایی داشت. شهید بلباسی می‌گفت: «اگر 10 تا سیدابراهیم داشتم عراق را می‌گرفتم.» عمدتاً مردم هر وقت ما را می‌بینند چه در داخل شهر و چه همرزمانشان یادی از او می‌کنند. از خاطرات و شوخی‌هایش می‌گویند ضمن اینکه الان مزارش زیارتگاه مردم است. اگر بروید آنجا می‌بینید صندوق نذورات وجود دارد و مردم نذرهایشان را آنجا می‌ریزند.
گفتید که خودش هم به شهادتش آگاه بود درست است؟
بله حتی یک ماه قبل از شهادت رفتارش عجیب شده بود تا حدی که خودم تعجب می‌کردم یک جوری نگاه می‌کرد که دیگر این دفعه برنخواهد گشت. می‌گفت خسته شدم دیگر تحمل ندارم آخرین مرتبه‌ای که می‌خواست برود ساعت 5 صبح بود. تک تک بچه‌ها را بوسید حتی فرزند آخرم را که 6 ماه بیشتر نداشت به بغلش گرفت و تا سپاه با خودش برد.
حتی او را توی کیفش گذاشته بود و می‌گفت او را می‌خواهم ببرم جبهه تا همانند علی اصغر(ع) امام حسین(ع) شهید شود اما آخرین لحظه وقت رفتن او را از آغوشش گرفتم.  به من گفته بود:«وقتی شهید شدم شیرینی پخش کن و لباس سفید بپوش. من هم در جوابش گفتم این وصیت تو را قبول نمی‌کنم. خواهرهایش وصیتش را انجام دادند از پیروزی اسلام خوشحال شدند، شادی کردند، لباس سفید پوشیدند و شیرینی پخش کردند. البته لازم است بگویم همسرم و شوهر خواهرم شهید «سید تبارک‌الله برهانی» و همین طور خواهرزاده همسرم شهید «محمد جواد اصغری» نیز در چهارم خرداد در شلمچه  به شهادت رسیدند.
 

عبدالحسین جلالوند
اسیری از خیل آزادگان


سلام به همه دوستان آزاده همونایی که یه روزایی همشون عین هم بودن، البته کل دارایی یه اسیر رو نمی‌دونم ولی بچه‌های مفقود از مال دنیا توی عراق تقریباً همه مثل هم بودند... یه کوله با دو تا پتو، یه دست لباس زرد، یه دست لباس راحتی و یک پیرهن مویی برای زمستون..‌.راستی یادم رفت بگم؛ یه لیوان روی(روحی!!) دسته دار داشتیم که خیلی کاربرد داشت با اون، آب، چای، برنج، شوربا می‌خوردیم و بعضی وقتا هم با اون لیوان توی حموم به جای کاسه باهاش از یه نصفه سطل آب برای سه نفر، آب روی سرمون می‌ریختیم...
چه دنیایی بود اسارت؟همه بچه‌ها، توجه و امید شون به خدا بود... اصلاً هیچ دوره‌ای این قدر خدا رو لمس نکرده بودیم... نه تنها خدا که هر چیز دیگری قابل لمس بود، فقط باید می‌خواستی و طلب می‌کردی...اگر چه خیلی سخت و طاقت فرسا، اما در سایه این سختی‌ها و مشکلات توجه به خدا بیشتر و بیشتر می‌شد...اما گذشت...
امروز از زمان آزادی از اسارت حدوداً ۲۷ ساله که می‌گذره...ولی جالبه خیلی از بچه‌ها دلتنگ اون روزا می‌شن...
آزاد که شدیم خیلی چیزا عوض شد، یا ما عوض شدیم، نمی‌دونم...ولی بعضی از بچه‌ها عوض که نشدند هیچ، تلاش داشتند جمع و روحیه بچه‌ها رو حفظ کنند...
یکی از اونایی که در این راه از هیچ کوششی دریغ نکرد،حاج آقا بود... حاج آقا ابوترابی.
جای حاجی خیلی خالیه همیشه می‌گفت: آقاجون آدم باید پاک باشه و خدمتگزار... ولی خوب که فکر می‌کنم می‌گم اگه حاج آقا بود باید دوباره مثل زمان اسارت خیلی خونِ دل بخوره هرچند جاش خیلی خالیه ولی خوب شد خیلی چیزا رو ندید و رفت... آره حاج آقا جاتون خیلی خالیه آخه اون موقع که شما بودید همه دور شما جمع می‌شدن، ولی الان...!!!
بازم خدا رو شکر به برکت سالگرد شما، جمعی از بچه‌ها دور هم جمع می‌شن و به بهانه زنده کردن یاد و خاطره شما، بهترین تذکر و یادآوری رو کسب می‌کنند که باید برن... آره باید رفت چون ما برای رفتن و جاودانه شدن خلق شدیم نه برای موندن تو این دنیا. آره این وعده خداست همه فانی‌اند مگر خدا که باقیه. روزگار غریبی شده حاج آقا حفظ دین و ایمون یکی از سخت‌ترین کارا شده، برای به دست آوردن دنیا، آخرت می‌فروشن...در صورتی که بنا بود دنیا را فدای آخرت کنیم.
 آره آقاجون!!!
روزگار غریبی شده یه روزی فرمودید: پاک باش و خدمتگزار تا جایی که فرمودید خاک بشین تا مردم پا بذارن روتون و رد شن...اما حاج آقا؛واژه بزرگِ پاکی و خدمتگزاری نه تنها کنار همدیگه نیستن بلکه خیلی اوقات رو در روی هم قرار می‌گیرن مثلاً یه عده که پاکند شاید خیلی هم پاک باشند ولی خدمت و خدمتگزاری رو بلد نیستن... یه عده هم خدمتگزاران، ولی اصلاً سرو کاری با پاکی ندارن. نمی دونم، زمونه عوض شده یا ما عوض شدیم ولی می‌دونم چیزی که هیچ وقت تغییر نمی‌کنه و عوض نمی‌شه خداست.حاج آقا یادتونه صدام به ایران حمله کرد و عامل جنایت‌های بسیاری شد و... ولی باعث شد که ما وحدت پیدا کنیم توی جبهه، پشت جبهه، توی عراق توی اردوگاه‌ها همه برادر بودیم و همه پشت هم بودیم ولی وقتی صدام رو پس زدیم و پیروز شدیم نه تنها وحدت و برادری مون حفظ نشد و عمیق نشده بلکه دچار مشکل شدیم و متفرق شدیم و هرکی برا خودش یه تیم درست کرد که نه تنها با هم رفاقت نداشتن و رفاقت نمی‌کردن بلکه درست به جون همدیگه افتادن و برا به دست آوردن دنیا از هیچی کم نذاشتن...خلاصه حاج آقا این مدت که شما رفتین اتفاقات زیادی افتاده و داره می‌افته. بعضی اوقات فکر می‌کنم که خدا خیلی شما رو دوست داشت که خیلی زود رفتید و این دوران رو ندیدید...
 یاد دوران اسارت افتادم دلم برا اون روزا خیلی تنگ شده... وقتی اسیر بودید خانواده و دوستان کماکان از شما خبر داشتند...
 ولی وقتی آزاد شدید بیشتر مفقود می‌شدید و هیچ‌ کس حتی خانوادتون هم ازتون خبری نداشت ولی یه عده خاصی می‌دونستند شما کجا هستید.
 آره حاج آقاشاید الان هم کسی هنوز نمی  دونه که اون روزا شما کجا می‌رفتین و مفقود می‌شدید؟
اون روزا شما بیشترین وقتتون را صرف بچه‌های آزاده خصوصاً بچه‌های جانبازی می‌کردید که کسی رو نداشتن تا دست نوازش به سرشون بکشن آخه شما همیشه خودتون به هرچی می‌گفتید عمل می‌کردید باید پاک می‌بودید و خدمتگزار... اینجوری خدمت، اونم توی گمنامی و توی این دوره زمونه که پاک بودن و خدمتگزار بودن نعمتی نیست که گیر هرکسی بیاد... باید مَردِش باشی باید خیلی خاکی باشی تا بتونی از زمین اونم با اون اشک چشم های خدا ترست از زمین بلند شی...
 آره این وعده خداست: «اگه تقوا داشته باشید قدرت تشخیص رو بهتون عطا می‌کنم» حالا آقاجون از اون بالا برامون دعا کن که بتونیم بنده در بندِ خدا باشیم و درد دین داشته باشیم. تا پاک باشیم و خدمتگزار و در مبارزه با ابلیس که قسم به گمراهی ما خورده پیروز و موفق باشیم.