تئاتر دانشجویی هنرمند به‌روز می‌خواهد

علی استکی
دانشجوی کارشناسی ارشد بازیگری‌
همیشـــــه جشــــــــــنواره‌های دانشجویی تئاتر بهترین فرصت برای کسانی مثل ماست که بتوانیم آثار خود را در سطح کشوری به نمایش بگذاریم و حتماً همه هنرمندانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند می‌دانند که ما تقریباً بستری بهتر از این برای ارائه کار نداریم. امسال اما کرونا هم دانشگاه و حضور در کنار دوستان را از ما گرفت و هم به تبع آن فرصت تمرین و متن‌خوانی و زندگی با تئاتر را. با این حال به نظر من می‌شود کارهایی انجام داد که همه چیز رو به افول و فراموشی نرود. بالاخره یک روز کرونا از بین می‌رود و زندگی به شرایط عادی برمی‌گردد و ما دوباره باید برای فراموشی یا حتی کم کردن آلام همین ویروسی که هزاران نفر قربانی گرفت به دامن هنر برگردیم و هنر می‌تواند بهترین راه  فراروی این درد باشد. دوستان و همکاران هنرمند بسیاری در این چند ماهه سعی کردند با برگزاری قرارهای اینستاگرامی و... کارهایی انجام بدهند که به نظر من اگر چه نمی‌شود به تمامی نام تئاتر و نمایش بر آن گذاشت اما حداقل می‌شود گفت همه این کارها محترم و تلاشی بودند برای آن‌که بگوییم تئاتر حی و حاضر و زنده است و نفس می‌کشد فقط شرایط مهیا و مناسبی ندارد. خود من در اینستاگرام شخصی‌ام برای دوستان و همراهانی که چندبار خواستند تا متن‌خوانی داشته باشم این کار را انجام دادم اما ته گلویم بغضی بود که نمی‌توانستم نادیده‌اش بگیرم. سال های گذشته دقیقاً در همین روزها، ما درگیر تولید و تمرین و مهیا کردن کار برای ارائه به جشنواره‌های دانشجویی از جمله جشنواره تئاتر دانشگاهی بودیم اما امسال از آن شور و هیجان‌ها خبری نیست و مجبوریم کارهایی کنیم که بیشتر در فردیت اتفاق می‌افتد تا در جمع و این فردیت چیزی‌ست که خیلی با تئاتر میانه‌ای ندارد و هنر نمایش، هنری است برآمده از دل جمع و جمعیت. با این حال به نظر می‌رسد چاره‌ای نباشد. یک نکته‌ای که دوست دارم به آن بپردازم مسأله‌ای است که شاید بسیاری دیگر هم به آن پرداخته باشند اما حیفم می‌آید نگویم که این روزها بهترین فرصت برای تحقیق و پژوهش در حوزه تئاتر است و این پروسه می‌تواند جبران مافاتی باشد از آن‌چه این روزها در تئاتر اتفاق می‌افتد. ما واقعاً به تحقیق و پژوهش در زمینه تئاتر محتاج هستیم و در این زمینه خلأ جدی داریم. صدها موضوع پژوهشی در این مدت می‌توانست از طریق حداقل مجموعه‌های دانشگاهی برای دانشجویان طرح شود و حتماً خروجی این موضوعات، دریافت صدها مقاله بود. چرا نباید در این مدت، به این مسأله به‌صورت اخص بپردازیم که چرا تئاتر ما، مثل سینمای ما شکل و شمایلی جهانی به خود نمی‌گیرد؟ خود این موضوع می‌تواند بسترساز پژوهش‌های بسیاری باشد که دانشجویان و استادان در آن به تبادل نظر پرداخته و به‌لحاظ فنی و تکنیکی به چرایی این مسأله بپردازند اما متأسفانه به عقیده من تنبلی می‌کنیم و گاهی تنها گلایه می‌کنیم در حالی که می‌شود به جای گلایه کردن، کار کرد و برای آینده تئاتری که بالاخره در روزگاری نزدیک، دوباره به صحنه‌ها و سالن‌ها برمی‌گردد کاری کرد که این کار اتفاقاً در طولانی مدت می‌تواند راهگشای تئاتر ما باشد. در پایان تنها می‌ماند امیدواری به روزهایی که شرایط به روال قبل برگردد، ما دوباره به عشقی که سال‌هاست در دل‌مان داریم و زندگی‌مان را برپایه آن ساخته‌ایم برگردیم و جشنواره‌ها و سالن‌های نمایش دوباره پر رونق شوند و تئاتر دوباره جان بگیرد. حتماً این روز آن‌چنان دور نیست اما ما هم برای چنین روزی، برای دیدار دوباره با صحنه و تئاتر باید خودمان را آماده کنیم و همان آدم‌های دیروزی نباشیم... تئاتر، هنرمندان به روز و دغدغه‌مند می‌خواهد.