یادداشت
محمد مهدی اسماعیلی
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی

پیروزی تیم ملی فوتبال ایران برابر ولز بار دیگر ثابت کرد هر جا که استعداد و توانمندی کم‌نظیر فرزندان این آب و خاک با امید و تلاشی بی‌دریغ همراه می‌شود، تحقق حماسه‌ها و افتخارات بزرگ دور از انتظار نیست. این پیروزی بزرگ، تحقق باورهای ملتی بود که هیچ‌گاه در برابر شکست سر خم نکرده و از هر فرصتی برای موفقیت و سربلندی کشور عزیزشان بهره می‌برند. این پیروزی نه تنها می‌تواند سرآغازی برای پیروزی‌های بزرگ‌تر در عرصه فوتبال و ورزش باشد، بلکه سرآغازی است برای ایمان و باورمندی بیشتر به توانمندی‌های فرزندان این سرزمین. همان جوانانی که تحقق ایران قوی در گرو باور و ایمان آنها به این آرمان بزرگ و تلاش و همت بی‌دریغ آنها برای رسیدن به آن است.
همان عاملی که رمز موفقیت در این مسابقه بزرگ بود، رمز موفقیت ملت ایران در تحقق «ایران قوی» هم خواهد بود. هر گاه که ملتی با عزم و پشتکار از شکست‌ها پلی برای پیروزی بسازد و بر تمام امواج یأس و ناامیدی غلبه کند، تحقق پیروزی و سربلندی در همه عرصه‌های ملی برای او دور از دسترس نخواهد بود. همچنان که برتری در این مسابقه حق ما بود، برتری و موفقیت در سایر عرصه‌های زندگی نیز حق همه فرزندان این سرزمین است. رساندن ایران به جایگاهی شایسته در جهان حق همه ما ایرانیان است و برای تحقق این آرمان بزرگ همه ما باید تا پای جان بکوشیم و از شکست‌های کوچک نهراسیم و ناامید نشویم. این درس بزرگ جوانان فوتبالیست ما به همه ایرانیان و به همه جهانیان بود. آنها به جهانیان نشان دادند که باید به افتخار ایران قوی بایستند و به این همه همت و امید و غیرت، آفرین بگویند. آنها نشان دادند آن اکسیری که می‌تواند استعداد و توانمندی‌های بیشمار جوانان این کشور را به گوهر افتخار و سربلندی تبدیل کند، چیزی جز امید و باور به موفقیت و پیروزی نیست. برای یک ملت امیدوار، خواستن همان توانستن است.
جوانان ما بارها نشان داده‌اند که هرگاه به آنها اعتماد شده است، تا پای جان بر سر دفاع از آبرو و عزت میهن‌شان جنگیده‌اند. جوانان ما نشان داده‌اند که با یک شکست تن به ناامیدی نمی‌دهند و از تحقق آرمان‌ها و آرزوهای بزرگشان دست نمی‌کشند. آنها بارها ثابت کرده‌‌اند که جز به پیروزی نمی‌اندیشند و شادی هم‌میهنان‌شان را با هیچ دستاورد دیگری در این دنیا معاوضه نمی‌کنند. این شادی حق ملت ایران است، حق ملتی که هیچ‌گاه و در هیچ عرصه‌ای تسلیم نشده و تن به شکست و سرافکندگی نداده است. چنین ملت پرافتخاری شایسته بهترین‌ها است و برای رسیدن به آنچه شایسته آن است باید با تمام توان برای ساختن «ایران قوی» مبارزه کرده و با ناامیدی‌ها و ناامیدکنندگان بستیزد.
این تازه آغاز کار ما است برای ساخت کشوری قدرتمند، آن‌گونه که شایسته ایران و ایرانیان باشد.
سپاس بیکران نثار بازیکنان غیرتمند و فهیم تیم ملی فوتبال ایران؛ تبریک به ایران، سلام به «ایران قوی».

یادداشت

کمیل نقی‌پور
 سردبیر

بازی تیم ملی ایران با ولز بهترین بازی ایران در ادوار جام جهانی یا یکی از بهترین بازی‌های ایران در تمامی تورنمنت‌ها به حساب می‌آید و البته بهترین درسی که فوتبال به یک ملت داد.
دقیقه 97 بازی ایران و ولز روزبه چشمی بعد از اینکه تنها هفت بار توپ به پایش لمس شده بود، در یک رفت و برگشت از پشت محوطه جریمه و پس از یک استپ موفق و جفت‌و‌جور کردن توپ روی پایش، توپ را به سمت دروازه ولز شلیک کرد و یکی از زیباترین گل‌های این دوره از جام جهانی را به ثبت رساند. 
با قطعیت می‌توان گفت تمام ایرانی‌ها حتی آنها که فوتبالی نیستند گل روزبه چشمی را دیدند یا حتی اگر موفق نشدند در جریان بازی این گل را ببینند پس از بازی در فضای مجازی یا تلویزیون چشمشان به شوت زیبای چشمی خورده است، اما حالا که چندین ساعت از پیروزی تیم ملی گذشته، چند ساعت به عقب بیایید، یعنی همان زمان که چشمی قصد داشت توپ را روانه دروازه ولز بکند، به جای اینکه به چشمی و ساق پای او نگاه کنید، به حال و رفتار ملت ایران توجه کنید، ‌به حال و رفتار خودتان چند ثانیه قبل از گل زدن چشمی، در چه حالی بودید؟ لحظات پراسترس، همراه با امید و چشم‌انتظاری برای پیروزی.
 یک ملت منتظر سرنوشت شوتی بود که دقیقه 97 روانه دروازه ولز شد، و در یکی دو ثانیه توپی که مماس با تیرک دروازه به تور چسبید، آن لحظه من و شما یا بهتر بگویم ما چه حس و حالی داشتیم، ‌حس مشترک 85 میلیون نفر، حس مشترک یک ملت در آن لحظه چه بود؟
در یک لحظه 85 میلیون نفر در درون مرزهای ایران و چه بسیار ایرانیان وطن‌دوست ساکن در خارج از کشور، در یک لحظه یک رفتار و حال مشترک داشتیم، همه خوشحال بودیم، همه نام ایران را فریاد زدیم، حال همه‌مان خوب شد، همه از خوشحالی به آسمان پریدیم و برای کمتر از یک لحظه، زمین به اندازه وزن 85 میلیون نفر سبک‌تر شد، رمز و راز یک ملت در همین فریاد مشترک است، در همین حال مشترک، در همین به آسمان پریدن 85 میلیون نفری، فارغ از زبان و قومیت و سلیقه سیاسی و... آنچه که نشان داد یک ملتیم همین حس مشترک بود. این ملت را بدخواهان اگر جدا و پاره‌پاره بخواهند باز خدایی هست که به یک تلنگری، به یک اتفاقی، به یک ضربه شوتی به همه ما یادآوری کند که برای روزهای خوش و ناخوش کنار هم بمانید و هوای هم را داشته باشید.... ملت ایران هیچ‌گاه نگسلد از هم.