از دیپلماسی به حل مشکلات داخلی پل بزنیم

اسماعیل گرامی مقدم
سخنگوی حزب اعتماد ملی
موفقیت دیپلماسی ایران در چهار سال نخست دولت آقای روحانی سبب گشایش‌های بسیاری در حوزه اقتصادی شد. کمترین البته و مهمترین اتفاقی که افتاد این بود که از سال 92 تا 96 دچار تورم‌های شدید و غیرمتعارف نبودیم. قیمت بسیاری از کالاها و نیازهای اساسی مردم مانند مسکن تقریباً سیر ثابتی را طی می‌کرد، ارزش پول ملی کاهش نداشت و ده‌ها اتفاق مطلوب دیگر در حوزه اقتصادی روی داد. بازتاب پیروزی‌های دیپلماتیک آن دوره که به صورت ثبات و پایداری خود نمایی می‌کرد، سبب رونق اقتصادی شد و اشتغال بیشتری ایجاد کرد و به شهادت آمارها در آن زمان تعداد کمتری از مردم زیر خط فقر نسبی و مطلق بودند.
مطلوبمان باشد یا نباشد نمی‌توان انکار کرد که آن همه از آثار دیپلماسی بود و نشان داد که می‌توان با گفت‌و‌گو در عرصه سیاست خارجی تا چه حد به تأمین منافع ملی کمک کرد.
با این حال این تنها گفت‌و‌گوهای منتهی به برجام نبود که می‌توانست موفقیت دیپلماتیک تلقی شود. به عبارتی رویکرد سیاست خارجی دولت در برجام تمام نشد. در همین هفته‌های اخیر و با وجود همه فشارهای داخلی و خارجی، نشان داده شد که می‌توان همچنان از رایزنی‌های بین‌المللی به عنوان رمز موفقیت و پیشبرد منافع ملی استفاده کرد.
اتفاقاتی که به نفع جمهوری اسلامی ایران در شورای امنیت سازمان ملل رخ داد، موضعی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پس از سفر دبیرکلش به تهران و رایزنی‌های او با مقامات ایران اتخاذ کرد و بسیاری دیگر از موضعگیری‌ها و رابطه‌های جاری بین کشورهای توسعه یافته جهان با ایران نشانه امتداد یافتن همان موفقیت‌ها است که با ابزار گفت‌و‌گو و رایزنی‌های مستمر از سوی دستگاه دیپلماسی کشورمان پیگیری شده است.
کشوری که از برجام خارج شد و اعمال تحریم کرد تا به ما بیشترین آسیب را برساند و ایران را در انزوا قرار دهد اکنون خود از حیث بین‌المللی در انزوایی نسبی است که با توجه به تلاش دولتمردانش برای هژمون بودن در جهان یک شکست کامل به شمار می‌رود.
امروز ما هنوز مصر بر آن هستیم که باید از منافع برجام استفاده کنیم. منابع کشورمان از کشورهای خریدار نفت و کالای ایرانی مانند کره جنوبی، ژاپن، هند و چین به نفع خارج شدن مردم از گرفتاری‌های معیشتی شان به ایران آورده شود. تحقق این خواسته بحق هنوز هم از مسیر دیپلماسی و گفت‌و‌گو می‌گذرد.
امری که امروز بیش از هر زمان زیر سایه گفت‌و‌گوهراسی قرار گرفته است. حال آن‌که اگر قرار بود مذاکره‌ای ما را تحت سلطه دیگری قرار دهد، این اتفاق در جریان گفت‌و‌گو‌های برجام رخ می‌داد. البته که آن مذاکرات، گفت‌و‌گوهای پایاپایی بود. در غیر این صورت جمهوریخواهان امریکایی پس از به دست آوردن ریاست جمهوری نتیجه آن را توافق بد توصیف نمی‌کردند.
به نظر می‌رسد دولت توانسته پس از خروج امریکا از برجام علی رغم همه مخالف خوانی‌ها و شماتت‌های داخلی خیمه دیپلماسی را همچنان برپا و گسترده نگه دارد و حاصل آن را در موفقیت‌های کوچک و بزرگ یکی پس از دیگری تحویل بگیرد و نشان بدهد که می‌توان همچنان از این راه به عنوان یکی از راه‌های مهم حرکت به سمت تأمین آسایش، امنیت، اشتغال و ده‌ها نیاز دیگر مردم بهره گرفت.
این وضعیت به باورم می‌تواند در صورت
واقع بینی رفقا و پرهیز رقبا از دست کم نمایش دادن نتایج تا حدود قابل توجهی به بازیابی اعتماد به نفس دولت و اعتماد عمومی مردم و نیز ایجاد کننده زمینه‌ای برای تحرک بهتر دولت در فضای داخلی منتهی شود. اگر چه بازگرداندن اعتماد مردم که به تدریج و در طول سالیان متمادی از دست رفته کار آسانی نیست اما می‌توان روند کاهشی اعتماد را متوقف کرد. راهش تمدید و تجدید اعتماد حاکمیت به دستگاه حرفه‌ای دیپلماسی است.
امروز ما باید پرچم دار گفت‌و‌گو در جهان باشیم. با تمامی کشورهای دنیا بجز اسرائیل می‌شود مذاکره کرد و جهانی را به حمایت از خود برانگیخت. همچنان که توانسته‌ایم تا امروز چند کشور صاحب قدرت را تا حدود قابل توجهی در جهت تأمین منافع ملی مان با خود همراه کنیم. موفقیت‌هایی که باید دید و از آنها در جهت انتفاع کشور و تقویت امید و اعتماد بهره گرفت.