عمان دیلی آبزرور (عمان):
قوانین جدید در هند که فشار بیشتری بر کشاورزان وارد می‌کند و در مقابل به واسطه‌ها بهره بیشتری می‌رساند، با اعتراض کشاورزان هندی مواجه شد. این در حالی است که در سال‌های اخیر هزاران کشاورز هندی به‌خاطر مشکلات اقتصادی و ناتوانی در بازپرداخت وام هایشان، خودکشی کردند.

راینیشه پست (آلمان):
بازارهای کریسمس در آلمان که تا سال گذشته نگران از حملات تروریستی احتمالی بودند، امسال نگران از شیوع کرونا هستند. نمایندگان غرفه داران این بازارها در مذاکراتی که با شهرداری‌ها داشته‌اند، اعلام کرده‌اند، می‌توانند با رعایت پروتکل‌ها کار خود را انجام دهند.

واشنگتن پست (امریکا):
فلسطینیان سه نسل قبل که در دره رود اردن ساکن بودند، اقتصاد خود را برپایه تولید موز بنا گذاشته بودند. اما اکنون با مناقشات منطقه و کمبود آب، این اقتصاد از دست رفته است و بسیاری از آنها مزارع خود را از دست داده‌اند و فقیرتر از هر زمانی شده‌اند.

زهره صفاری/ تنها چند روز پس از هشدار رئیس جمهوری لبنان درباره لزوم تشکیل فوری کابینه دولت جدید این کشور و انتقاد از فراکسیون‌ها و نخست‌وزیر مکلف؛ «مصطفی ادیب» در پیامی تلویزیونی با یک عذرخواهی، استعفایش را اعلام کرد.
به گزارش «فرانس پرس»، «ادیب» که پیش از این سفیر لبنان در آلمان بود، آخرین روز آگوست (ماه گذشته میلادی)، با حمایت فرانسه مأمور تشکیل کابینه‌ای طبق اصول «مکرون»؛ یعنی کابینه‌ای مستقل از احزاب شد. او در حالی این مأموریت را پذیرفت که حدود سه هفته قبل از آن، «حسن دیاب» و کابینه تکنوکراتش در میان اعتراضات گسترده مجبور به کناره‌گیری شده بودند.
نخست‌وزیر جدید لبنان در مدت چند هفته‌ای که مأمور تشکیل دولت بود، پنج بار در کاخ «بعبدا» با «میشل عون»، رئیس جمهوری کشورش دیدار داشت که آخرین آن به دلیل ناتوانی در اجماع با احزاب سیاسی برجسته لبنان برای تشکیل دولت، منجر به تقدیم نامه استعفایش شد. وی پس از این دیدار در برابر دوربین‌های تلویزیونی قرار گرفت و با اتهام‌زنی به احزاب گفت: «از مردم لبنان پوزش می‌خواهم. گرچه با استعفای من نباید اصول «امانوئل مکرون» رئیس جمهوری فرانسه برای تشکیل دولت لبنان نادیده گرفته شود. اما تلاش‌های من نتیجه‌ای نداشت و برایم مسجل شد که اجماعی وجود نخواهد داشت. تشکیل کابینه مدنظر من محکوم به شکست بود. احزاب با شرایط من کنار نمی‌آیند و تشکیل دولت را سیاسی کرده‌اند. بنابراین برای حفظ انسجام و وحدت ملی و همچنین جلوگیری از تنش‌های سیاسی از سمت خود استعفا می‌دهم.»
به نوشته سایت «المستقبل»، وابسته به جناح «سعد حریری» که از حامیان «ادیب» است، دفتر ریاست جمهوری لبنان ساعاتی پس از این مصاحبه تلویزیونی با اعلام این پیام از «میشل عون»، پذیرش استعفای نخست‌وزیر را علنی کرد: «ما اقدامات مقتضی را برای تعیین نخست‌وزیر جدید براساس الزامات قانون اساسی انجام خواهیم داد.»
پشت پرده نخست‌وزیری چند هفته‌ای
پس از فاجعه بندر بیروت که به مرگ دست‌کم 190 نفر و آوارگی بسیاری از مردم بیروت منجر شد، مردم خشمگین این شهر که با سقوط ارزش پول ملی در فقر و بیکاری فرو رفته بودند و شیوع کرونا نیز مشکلاتشان را دوچندان کرده بود، به خیابان‌ها ریخته و با اشغال چند ساعته شماری از وزارتخانه‌ها خواستار تغییر در ساختار دولت و حکومت و راهکاری برای رهایی از بحران شدند. این فشارها کافی بود تا ظرف چند ساعت دومینوی استعفا در دولت «دیاب» به راه بیفتد و دست آخر رئیس دولت را به کناره‌گیری وادارد. در این شرایط «امانوئل مکرون» که در نخستین روزهای انفجار بندر بیروت، روی ویرانه‌ها در قامت ناجی لبنان بحران‌زده و تحریم شده ظاهر شده بود، فرصت را از دست نداد و در حالی که تنها راه دور زدن تحریم‌ها را تشکیل دولتی متخصص و مستقل از احزاب اعلام کرد، طی فرآیندی حمایت‌آمیز «مصطفی ادیب» را به کرسی نخست‌وزیری رساند. اما این شرایط با توجه به تحریم‌های جدید امریکا علیه مقامات شیعیان لبنان، خطر نادیده گرفته شدن این حزب در کابینه نخست‌وزیر را جدی نشان می‌داد. به همین دلیل آنها خواستار تعهد «ادیب» به پیمان «طایف» شدند؛ شرایطی که نخست‌وزیر مکلف نتوانست با آن کنار بیاید و با شکست سیاست‌هایش در ساختار طایفه‌ای حزبی لبنان در نهایت استعفا داد.
اما به نوشته «دیلی استار» لبنان، کناره‌گیری «ادیب» یا به عبارت دیگر ناکامی دیگر در تشکیل دولت این کشور، سقوط قیمت پوند لبنان در برابر دلار را در پی داشت که اوضاع اقتصادی را در این کشور بحرانی‌تر خواهد کرد. از طرفی شیوع کرونا در لبنان جدی شده است اما سران این کشور در هراس از فقر و بیکاری بیشتر مردم تاکنون از اعمال محدودیت‌ها خودداری کرده‌اند.
واکنش‌های داخلی
به باور تحلیلگران «سی‌ان‌ان»، آنچه بابت این استعفا «میشل عون» رئیس جمهوری لبنان را نگران می‌کند، از‌سرگیری تنش‌ها و اعتراضات سیاسی و ناآرامی‌ها است. به همین دلیل او پس از استعفای «ادیب» اعلام کرد: «ما همچنان به دستورالعمل‌های مکرون پاییندیم و براساس آن پیش می‌رویم.» اما «سعد حریری»، نخست‌وزیر سابق لبنان که در میان اعتراضات گسترده سال گذشته مجبور به استعفا شد، در حالی که در شمار یکی از حامیان «ادیب» از روز نخست بود، از فرصت این استعفا برای انتقاد به احزاب شیعه بهره گرفت و در پیام شدیداللحنی که بوی تهدید می‌داد، در توئیتر نوشت: «متأسفم که مذاکرات در کشوری که هنوز گرفتار دستورات خارجی‌ها است به بن‌بست خورد. خطاب ما به همه آنهایی است که امروز برای شکست سیاست‌های «مکرون» کف می‌زنند؛ بزودی پشیمان خواهید شد.»
همزمان با این توئیت، «نبیه بری»، رئیس پارلمان لبنان و رهبر جنبش شیعه «امل» گفت: «بسیاری دستورالعمل‌های مکرون را مخالف اصول اساسی لبنان می‌دانند اما به هر حال اصلاحات پایه این دستورالعمل‌ها است و دولت ابزاری است که پس از گرفتن رأی اعتماد باید این اصلاحات را انجام دهد. ما به سیاست‌های رئیس جمهوری فرانسه متعهد می‌مانیم.»
به نوشته «المیادین»، سه‌شنبه گذشته وزیر خارجه فرانسه در هشداری به لبنانی‌ها گفت: «لبنان در برهه حساس تاریخ خود قرار دارد و احزاب سیاسی آن باید میان بهبود شرایط یا سقوط آن انتخاب کنند. مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش آنها است. مقامات لبنانی هنوز به تعهداتی که اول سپتامبر داده بودند عمل نکرده‌اند و باید هر چه سریعتر دولت تشکیل و اصلاحات انجام شود.» دیروز نیز دفتر «مکرون» اعلام کرد، خیلی زود بیانیه‌ای در خصوص استعفای ادیب صادر خواهد کرد.

مصیب نعیمی
کارشناس مسائل لبنان
ناکامی مصطفی ادیب در تشکیل کابینه دولت لبنان که دیروز به شکل رسمی به رئیس جمهوری لبنان اعلام و از سوی ایشان پذیرفته شد، روند سیاسی لبنان را به سمت و سوی جدیدی سوق می‌دهد. این امر در درجه اول ناکامی ابتکار رئیس جمهوری فرانسه را در تشکیل دولتی بدون حضور احزاب و گروه‌های مؤثر نشان می‌دهد که امکان‌پذیر نیست. چرا که پارلمان فعلی لبنان متشکل از تعداد اکثریتی از ائتلاف 8 مارس است که ائتلافی بین مجموعه‌های شیعه و برخی از احزاب سنی و دروزی‌ها و مارونی‌های لبنان است. این اتفاق نشان می‌دهد روندی که رئیس جمهوری فرانسه می‌خواست بر آنجا تحمیل کند و روند سنتی لبنان را در هم بشکند، موفق نخواهد بود.
آقای ادیب از ابتدا بنا بر توصیه‌هایی که به او شده بود، با چند ‌وزیر سنی همکاری داشت و اعلام کرده بود که یک دولت کاملاً تخصصی و کاری و غیر حزبی تشکیل خواهد داد. اما نکته کاملاً برعکس این قضیه پارلمانی بود که باید به کابینه‌ای که او معرفی می‌کرد، رأی می‌داد. این پارلمان عمدتاً از فراکسیون‌هایی تشکیل شده که از احزاب و گروه‌های مؤثر در عرصه سیاسی لبنان هستند. حالا چه فراکسیون مقاومت که مجموعه شیعیان لبنان در آن هستند و چه فراکسیون مارونی‌های وابسته به میشل عون، رئیس جمهوری لبنان و چه مجموعه‌های دیگری که خود را جزو 8 مارس می‌دانند و این جمع در پارلمان 128 نفره لبنان اکثریت را دارند و بدون موافقت و نظر اینها امری محقق نخواهد شد.
مصطفی ادیب شرایط و عرفی را که در سیاست لبنان است نادیده گرفت. حال این کار را یا به ایده خودش انجام داد یا به‌دلیل توصیه‌هایی که از طرف فرانسوی دریافت کرده بود و یا با توصیه‌های نخست‌وزیرهای قبلی لبنان مانند فواد سنیوره، سعد حریری و نجیب میقاتی که از ابتدا با آنها مشورت کرد و باعث شد حمایت بعدی احزاب مؤثر در پارلمان را از دست دهد. در واقع اختلافات از آنجا شروع شد که ادیب می‌خواست، افرادی را که مورد نظر خودش بود، خارج از توافق‌های سنتی وارد کابینه خود کند. در نتیجه با مخالفت مجموعه‌های مؤثر لبنان مواجه شد و دو گروه اصلی شیعه (جنبش امل و حزب الله) شروطی را مطرح کردند و خواستند، حداقل وزیر دارایی از طرف آنها باشد و بقیه وزرایی که به طور سنتی سهم شیعیان است، با نظر آنها انتخاب شوند. اما ادیب هیچ تلاشی در جهت اینکه به توافق با آنها برسد، به خرج نداد. واسطه‌هایی که در میان بودند نیز نتوانستند جناح 8 مارس را راضی کنند. زیرا 8 مارس نگران بود، این مسأله باعث سنت جدیدی در سیاست لبنان شده و آنها را از سیاست دور کند. این مسأله باعث شد، آقای ادیب متوجه شود، به رغم سوء‌استفاده از بحران اقتصادی فزاینده لبنان نمی‌تواند چنین سیاست‌های جدیدی را که در تاریخ لبنان بی‌سابقه بوده تحمیل کند و ترجیح به استعفا داد.
مصطفی ادیب کسی نبود که کاریزمای ارتباطات با طرف‌های لبنانی را داشته باشد و از همین‌رو از همان روزهای نخست با مخالفت سمیر جعجع و پس از آن دروزی‌ها رو‌به‌رو شد و در نهایت هم با نرسیدن به توافق با شیعیان و بخش‌هایی از حزب رئیس جمهوری ناکام ماند. اکنون باید دید فرانسوی‌ها که خود را ملزم به حمایت از تشکیل دولت در لبنان می‌دانند، چه ابتکار عملی به خرج می‌دهند. آنها احتمالاً در روزهای آینده تلاش خواهند کرد با طرف‌های مؤثر در عرصه سیاسی لبنان وارد مذاکره شوند و فرد مناسبی را که مورد قبول اکثریت بوده و با شرایط خاص لبنان سازگار باشد، معرفی کنند تا این کشور از کانون بحران خارج شود.

چانگ هوآ
سفیر چین در ایران
نخستین روز ماه اکتبر، سالروز تأسیس جمهوری خلق چین است. 71 سال پیش، ملت چین به رهبری حزب کمونیست چین از پس نبردی طاقت فرسا و دشوار، چین نو را بنیان نهادند و از آن پس بود که ملت چین به مسیر روشن تحقق احیای عظیم خویش پا نهاد. طی این 71سال، حزب کمونیست چین با شعار «عدم فراموشی آرمان نخست و پایمردی بر رسالت و مسئولیت» همواره در راستای تحقق اهداف اساسی که بر آمده از آرمان مردم برای ایجاد یک زندگی زیبا بوده، بی‌وقفه شتافته است. در این مسیر، بویژه طی 42 سال پیگیری سیاست اصلاحات و درهای باز تا به امروز که توسعه چین با جهشی چشمگیر مواجه شده و میزان مجموع تولید ناخالص ملی چین از 367.9 میلیارد یوآن به رقمی بالغ بر 100 تریلیون یوآن رسیده و نقش چین در میزان رشد اقتصاد جهانی از 30 درصد فراتر رفته، شاهد آن هستیم که علاوه بر مجموع قدرت ملی، میزان تأثیرگذاری جهانی چین نیز به وضوح با رشد چشمگیری مواجه بوده است.طی 71 سال گذشته، چین همواره بر طی مسیر توسعه صلح‌آمیز و مستقلانه خویش پایداری کرده و با طرح ابتکار همکاری‌های برد - برد هم اکنون به قدرتی مهم در صیانت از صلح جهانی و تحقق توسعه جمعی در جهان مبدل شده است. چین همواره به تحقق سعادت مشترک بشریت و ترویج فعالانه و مثبت ایجاد جامعه بشری با سرنوشت مشترک چشم داشته و برهمین مبنا با طرح ابتکار «یک کمربند و یک جاده»، اصلاح و تغییر ساختار حکمرانی جهانی را در دستور کار خویش قرار داده و با فداکاری و شجاعت برای شکوفایی توسعه، صلح و ثبات جهانی به ایفای نقشی بسیار مهم پرداخته است.
زمان در گذر است و ایام چون دوک نخ ریسی می‌گردند و می‌گذرند، در پس 71 سال دود چراغ خوردن و تجربه کوششی بی‌وقفه و مجاهدتی با شکوه، چین پس از ایستادن روی پای خود و سپس تحقق رفاه در جامعه، اکنون به جهش تاریخی در عرصه قدرتمندتر شدن رسیده و این امر موجب شده که تمدنی کهن به پویایی بی‌سابقه‌ای دست یابد.
گویا بر جریده عالم چنین تقدیر شده که سال 2020 میلادی سالی فراموش ناشدنی در تاریخ بشریت باشد. سالی که با فراگیری بی‌محابای ویروس کرونا به جدی‌ترین معضل قرن حاضر در فراگیری یک بیماری عفونی مبدل شده است. در مواجهه با بروز و فراگیری ناگهانی ویروس، دولت چین با قرار دادن مردم و حیات آنها در رأس امور خویش، در اسرع زمان نبرد مردمی برای کنترل و مقابله با فراگیری ویروس را در دستور کار خود قرار داد و این نبرد، نبردی بود همه جانبه برای محدود‌سازی فراگیری ویروس. در جریان این نبرد، چندین میلیون پرسنل کادر درمانی تحت فرماندهی حزب کمونیست چین با جدیت در خط مقدم حضور یافتند و ملت چین دل‌هایشان را یکدله کرده و با عزمی راسخ به مصاف دشواری‌ها رفته و درنهایت به گونه‌ای مؤثر به مهار فراگیری ویروس و گسترش آن به محیطی بزرگتر پرداخته و تا حداکثر ممکن نسبت به حفظ جان ملت و سلامت آنان همت گماردند. دولت چین همزمان با عملیات مقابله و کنترل فراگیری ویروس، به گونه‌ای مثبت بازگشت کسب و کارها به شرایط عادی را نیز پیگیری کرد که در نتیجه آن تولید و نظم زندگی مردم به حالت عادی بازگشته و روند توسعه اقتصادی نیز ثبات خویش را بازیافته است. این روند به گونه‌ای بود که در سه ماهه نخست سال‌جاری میلادی، میزان تولید ناخالص داخلی چین به سبب تأثیرپذیری از فراگیری ویروس کرونا، نسبت به میزان مشابه سال گذشته با افت 6.8 درصدی مواجه شد اما در سه ماهه دوم رشدی 3.2 درصدی را تجربه کرد و به این ترتیب چین به نخستین اقتصادی تبدیل شد که پس از فراگیری ویروس تا کنون توانسته بود به رشد آماری دست یابد، نکته‌ای که بیانگر قدرت عظیم بازیابی شرایط و قابلیت پویایی و فعالیتی مثال زدنی بود.
چین در مشقت‌هایی که فراگیری ویروس گریبان گیر ملل‌ مختلف کرد شریک و سهیم بوده است و در همین راستا دولت چین به طرح ابتکار ساخت مشترک جامعه بشری با بهداشت و سلامت مشترک پرداخت و در عین حال با علنی کردن اطلاعات مربوطه، با شفافیت و مواضع مسئولانه، دست در دست کشورهای مختلف جهان همکاری با آنان را در دستور کار خویش قرار داد تا ضمن چیرگی جمعی بر دشواری‌ها، تعامل و همکاری مثبت با جامعه جهانی را عملی کرده و بر همین مبنا اطلاعات مربوط به ویروس و تجربیات خویش را با همگان همرسانی کرد و آنچه را در توان داشت برای ارائه کمک‌های بشردوستانه به جامعه جهانی به کار بست.
در آن برهه چین از ارائه دو سری کمک به سازمان جهانی بهداشت با ارزش 50 میلیون دلار خبر داد و علاوه بر آن متخصصان و کارشناسان درمانی - پزشکی چین همراه با همتایان خود در بسیاری از کشورها، نسبت به برگزاری بیش از 70 نشست مشترک برای تعامل و تبادل نظر در زمینه مبارزه و مقابله با فراگیری ویروس با جوامع بین‌المللی و مناطق مختلف اقدام کرد و غیر از آن به ارسال 283 محموله کمکی برای 150 کشور و 4 سازمان بین‌المللی پرداخته و نسبت به ارسال محموله‌های بهداشتی برای بیش از 200 کشور و منطقه اقدام کرد. در این راستا ما با بهره‌گیری از اقدامات عملی، روش و خرد چینی را به عالم مبارزه جهانی با فراگیری ویروس معرفی کرده و در عین حال مسئولیت‌پذیری چین را به نمایش گذاردیم.هر دو کشور چین و ایران از تمدن‌های کهن محسوب می‌شوند. در جریان دیدار موفقیت‌آمیز جناب آقای شی جین پینگ رئیس جمهوری خلق چین از ایران در سال 2016 میلادی، سران دو کشور برقراری مناسبات مشارکت جامع راهبردی میان دو طرف را اعلام کرده و این اقدام برگی جدید را در دفتر مناسبات چین و ایران گشود. طی سال‌های اخیر، دو کشور بر مبنای حفظ احترام متقابل، اصل برابری و منافع متقابل، به‌گونه‌ای بی‌وقفه نسبت به تعمیق همکاری‌های عمل گرایانه خود در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، ارتباطات مردمی و دیگر حوزه‌ها اقدام کرده و این همکاری‌ها فرصت‌های بی شماری را برای دو کشور ایجاد کرده است. در جریان نبرد اخیر با فراگیری ویروس کرونا، چین و ایران به مانند دو سرنشینی که در کشتی واحد حضور دارند به یاری یکدیگر شتافته و به‌گونه‌ای کامل احساس دوستی عمیق دو ملت را به ظهور رساندند. در لحظات کلیدی و حساس مبارزه ملت چین با فراگیری ویروس، ایران نخستین کشوری بود که علناً به حمایت از چین پرداخت و محموله‌هایی از وسایل امدادی را برای چین ارسال کرد. از سوی دیگر و همزمان با فراگیری ویروس کرونا در ایران، دولت چین و سازمان‌های اجتماعی، شرکت‌ها و مردم عادی گروه گروه دست یاری خود را به سوی ایران دراز کردند. در ادامه همین روند، چین نخستین گروه درمانی داوطلب خویش را به ایران اعزام کرد تا ایران را در روند مقابله با فراگیری ویروس یاری دهد و به این ترتیب دوستی سنتی چین و ایران در جریان مبارزه مشترک با فراگیری ویروس کرونا تعمیق شد.به‌همان ترتیب که جناب آقای شی جین پینگ رئیس جمهوری خلق چین اشاره کرده‌اند، دروازه‌های گشوده شده چین نه تنها بسته نخواهند شد که روز به روز گشاده‌تر نیز خواهد شد. پکن از سوار شدن تمام کشورهای جهان از جمله ایران بر «خودرو در حال عبور» توسعه چین استقبال می‌کند و بر این باور است که تعمیق همکاری‌های عملگرایانه، عریض‌سازی مسیرهای همکاری و روش‌های نوآورانه تعامل روندی است که می‌تواند به تحرکی قدرتمند و پایدار در روند ایجاد هماهنگ صلحی پایدار، امنیتی فراگیر، شکوفایی مشارکتی، تسامح و تساهل برای تحقق جامعه بشری با سرنوشت مشترک منجر شود.
سال آینده، پنجاهمین سالگرد برقراری روابط سیاسی چین و ایران خواهد بود، دو کشوری که توسعه قدرتمندشان به‌عنوان دو تمدن کهن و دو اقتصاد بازار نوظهور، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر و تاریخی است. چین همواره اهمیتی والا برای توسعه مناسبات خود با ایران قائل بوده و امید دارد در تلاشی مشترک با ایران، مناسبات مشارکت جامع راهبردی دو کشور تحکیم و تقویت شود و در نتیجه تعمیق همکاری و تعاملات دوجانبه موجبات سعادت و رفاه دو ملت و دو کشور فراهم آورد. تاریخ تعاملات و مناسبات دوستانه چین و ایران، اشتراکات فرهنگی عمیق و همکاری‌های نزدیک دو طرف در جریان مبارزه با فراگیری کرونا، چشمه‌ای زاینده و پاینده از پویایی را به توسعه مناسبات دو کشور تا سطوح جدید تزریق کرده که چشم‌اندازی وسیع‌تر از گذشته را در برابر مشارکت جامع راهبردی چین و ایران نمایان ساخته است.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

سرخوشی ترامپ بعد از دیدار در سنگاپور

پمپئو، متیس و من روز دوشنبه 18 ژوئن نشست صبحانه کاری خود را در اتاق افسران کاخ سفید برگزار کردیم و تا آن روز فهرست مانورهای نظامی که ممکن بود از سیاست جدید ترامپ متأثر شوند نیز توسط دانفورد تکمیل و آماده شده بود. متیس گفت وقتی هر مانور نظامی لغو شود، آمادگی نظامی نیز شروع به تنزل می‌کند و هرچه زمان می‌گذرد آمادگی‌های نظامی بیشتر کاهش می‌یابد. همه ما نگران اهداف کوتاه مدت و بلندمدت بودیم و تلاش می‌کردیم جلوی کاهش آمادگی‌های دفاعی در شبه جزیره کره را بگیریم. وقتی جابه‌جایی و چرخش دوره‌ای افسران در رده‌های مختلف نظامی انجام می‌شود و افسران جوان جای افسران باسابقه را در واحدهای مختلف می‌گیرند، عدم انجام تمرینات نظامی کافی می‌تواند زیانبار باشد. از این نظر روز اول سپتامبر یک تاریخ مهم محسوب می‌شد.
متیس نگران بود که لغو تعداد اندکی از مانورهای نظامی خشم و غضب ترامپ را برانگیزد ولی من معتقد بودم که لغو تعداد زیادی از مانورها نیز مسخره خواهد بود و به مقابله و مواجهه بی‌مورد با اعضای جمهوریخواه کنگره دامن می‌زند و اوضاع را بدتر می‌کند. ما بالاخره تصمیم گرفتیم که پنتاگون یک بیانیه صادر و در آن اعلام کند که دو مانور بزرگ را به حالت «تعلیق» درمی‌آورد. ما روی تعلیق به عنوان یک کلمه کلیدی تأکید داشتیم تا اعلام کنیم که مانورها به طور کامل «لغو» نشده‌اند. در مجموع با توجه به تأکیدی که چینی‌ها در ملاقات با پمپئو بر تلاش همه‌جانبه ما برای حصول پیشرفت در مذاکرات با پیونگ یانگ طی دو ماه آینده داشتند، ما تاریخ اول سپتامبر را به عنوان یک ضرب‌الاجل تعیین کردیم تا در آن تاریخ سازنده بودن مذاکرات را ارزیابی کنیم.
ترامپ در بقیه روزهای هفته، پس از بازگشت از سنگاپور، سرخوش و سر کیف بود. وی روز جمعه در جریان یک جلسه توجیه اطلاعاتی با هیجان اعلام کرد: من هرگز نمی‌توانستم با مک مستر و تیلرسون (به ترتیب مشاور امنیت ملی سابق و وزیرخارجه سابق) این کار را انجام دهم. پمپئو کار بزرگی را انجام می‌دهد. این آقا هم (با اشاره به من) کارهای بزرگی می‌کند. ترامپ خوشحال بود که مانورهای نظامی بیشتری در راه نخواهد بود و افزود: خوشحالم که تلاش‌های قبلی من برای لغو مانورها به نتیجه نرسید، زیرا در آن صورت چیزی برای عرضه در اجلاس سنگاپور نداشتیم. ترامپ همچنین گفت که کیم جونگ اون «رگه‌هایی از شرارت و بدجنسی در خود داشت» و همچنین دمدمی مزاج به نظر می‌رسید. او همچنین چهره عصبانی کیم جونگ اون را یادآوری کرد که در جریان مذاکرات بر سر یکی از مقامات همراه خود فریاد کشید. ترامپ همچنین یادداشت‌ها، عکس‌ها و مقالاتی از روزنامه‌ها را برای کیم امضا کرده بود تا یادبودی بر درخشش مذاکرات در سنگاپور باشد و این کار ترامپ براحتی از ذهن من پاک نمی‌شود.
ترامپ در اواخر ماه ژوئن به نکته‌ای اشاره کرد که به نوعی اختلافات بالقوه میان امریکا و مون جائه این رئیس جمهوری کره جنوبی را برجسته می‌کرد. این موضوع ما را هم بشدت نگران کرد. با پیگیری اقدامات رئیس جمهوری مون، ترامپ به این نتیجه رسید که او دستور کاری را پیگیری می‌کند که از دستور کار امریکا متفاوت است، چرا که هر دولتی اولویت‌های مخصوص به خود را در تعقیب منافع ملی دارد. احتمالاً در این قضیه برای سئول روابط دو کره نسبت به موضوع خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی، از اهمیت بالاتری برخوردار بود. ترامپ به دنبال این بود که قبل از انتخابات کنگره در سال 2018 اخبار خوبی از کره شمالی برسد. با توجه به این دغدغه، ترامپ خواستار این بود که کره جنوبی فشارهای خود را در زمینه پیگیری طرح اتحاد دو کره کم کند، چرا که اولویت مهم برای امریکا خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی بود نه اتحاد دو کره. این حرفی دقیق و کاملاً در راستای منافع ملی ما بود. نقش بستن این دغدغه در ذهن ترامپ برای ما امیدوار کننده بود و حداقل ما را از اینکه کاملاً چشم‌اندازهای خود را از دست بدهیم، محافظت می‌کرد. من نگران بودم که ترامپ به هر قیمتی می‌خواهد قبل از انتخابات کنگره اخبار خوبی از شبه جزیره کره برسد، البته تضمین وقوع این اتفاق خوب واقعاً غیرممکن بود. من همچنین نگران بودم که پمپئو نمی‌خواهد خودش حامل و عامل خبرهای بد باشد و به نظرم به همین دلیل هم امتیازات زیادی به کره شمالی داد تا مذاکرات به هم نخورد.
در راستای سرعت گرفتن دیپلماسی با کره شمالی، پمپئو برنامه‌ریزی کرده بود که دوباره در تاریخ ششم ژوئیه به پیونگ یانگ برود.  نظام دیوانسالار وزارت خارجه با از سرگیری مذاکرات با کره شمالی بسیار خوشحال شده بود و من نگران بودم که همچون تجربه مذاکرات شش جانبه، هر دور از مذاکرات با کره شمالی به فرصتی تبدیل شود که امتیازات بیشتری به آن کشور داده شود. در واقع وزارت خارجه پیشاپیش نمودارها و دستورالعمل‌های حداقلی و عقب مانده را برای هیأت نمایندگی امریکا طراحی کرده بود که عملاً باعث می‌شد آنها قبل از نشستن رو به روی هیأت کره‌ای، در موضع ضعف قرار بگیرند. من قاطعانه از پمپئو خواستم که قبل از تعهد پیونگ یانگ نسبت به اعلام کامل و دقیق برنامه‌های هسته‌ای و موشکی خود، هیچ گونه مذاکره جدی را با کره شمالی کلید نزند. برای ناظران تسلیحاتی این گام ابتدایی محسوب می‌شود، هرچند که تضمینی برای موفقیت آن هم وجود ندارد. برای مذاکره کنندگان مقایسه میان آنچه که از قبل درباره توانایی‌های تسلیحاتی دشمن می‌دانند و آنچه  به عنوان اطلاعات جدید برایشان علنی می‌شود یک اصل اولیه اطلاعاتی است. این مقایسه در واقع آزمونی برای سنجش حسن نیت طرف مقابل محسوب می‌شود و در موضوع کره شمالی تعهد و پایبندی صادقانه آنها به خلع سلاح هسته‌ای مهم‌ترین عنصر برای حسن نیت‌شان خواهد بود. اگر کشوری در مورد دارایی‌های هسته‌ای خود آشکارا  اطلاعات نادرست بدهد، این رفتار به ما نشان می‌دهد که مذاکره با چنین کشوری چقدر جدی و ثمربخش خواهد بود.
من اغلب با خودم می‌گفتم؛ «برخلاف بسیاری از افراد دیگر، من به کره شمالی ایمان دارم! آنها هرگز مرا ناامید نمی‌کنند (کنایه از اینکه پیش‌بینی من در مورد رفتار پیونگ یانگ همیشه درست درمی‌آید).»  من همچنین در گفت‌وگو با پمپئو آنچه را که کارشناسان شورای امنیت ملی و جامعه اطلاعاتی امریکا بر سر آن توافق دارند، مورد تأکید قرار دادم؛ اگر کره شمالی در رد تسلیحات کشتار جمعی جدی باشد، با کار مهم خلع سلاح همکاری می‌کند (این هم آزمون دیگری برای جدیت آنها است). این همکاری می‌تواند در یک دوره یک ساله یا کمتر انجام شود. کارکنان وزارت خارجه طرفدار یک دوره طولانی تر برای کار خلع سلاح هستند که در واقع می‌تواند بسیار مشکل‌ساز شود. پمپئو هم علاقه‌ای به یک برنامه سریع خلع سلاح نشان نمی داد، شاید به این دلیل که نگران بود کره شمالی در مقابل چنین درخواستی مقاومت کند و مذاکرات به هم بخورد که معنی آن چیزی جز خبر بد برای ترامپ نخواهد بود. ترامپ نیز مثل همیشه تأکید داشت اصلاً نمی خواهد قبل از انتخابات کنگره خبر بدی در مورد مذاکره با پیونگ یانگ بشنود و همین یک درد سر بالقوه برای پمپئو محسوب می‌شد.