آرین خاقانی: تمرین‌های ذهن و بدن یکی از راه‌های شناخته شده در درمان شناختی است که به ترک سیگار کمک می‌کند. آخرین پژوهش‌ها نشان می‌دهد، استعمال دخانیات بویژه سیگار در بیش از 25 درصد افراد جوامع مختلف شایع است که مطابق با آمارهای بدست آمده نرخ سیگاری‌ها در میان بزرگسالان با تحصیلات کمتر و فقر فرهنگی و اقتصادی بیشتر، بالاتر گزارش شده است.
 مطابق با تحقیقات انجام شده استعمال دخانیات علاوه بر افزایش خطر مرگ زودرس و شیوع بیماری هایی مانند حملات قلبی و آسیب‌های ریوی، در دهه‌های اخیر، قدرت باروری مردان و زنان را تحت تأثیر قرار داده و می‌توان آن را در فهرست ریسک فاکتورهای مربوط به ناباروری قرار داد. تخریب DNA اسپرم‌ها و تولد نوزادان نارس و افزایش خطر سندرم مرگ ناگهانی در آنها و همچنین بالا رفتن آمار سقط جنین از تبعات استعمال دخانیات یا قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دود سیگار است، که در دهه‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است. با این حال، به رغم راه‌اندازی کمپین‌ها و تبلیغات مبنی بر مضر بودن سیگار، باز هم جامعه آماری شاهد افزایش روزافزون نرخ سیگاری‌ها و کاهش سن طرفداران این ماده مخدر مهلک است.  محققان علم رفتارشناسی، بررسی  ریشه‌های روان شناختی و علل گرایش به سیگار و همچنین انجام تمرین‌های ذهنی را یکی از مؤثرترین روش‌ها برای پیشگیری از استعمال دخانیات و همچنین ترک سیگار معرفی می‌کنند.
چرا بعضی‌ها سیگاری می‌شوند ؟
قدم نخست برای فرار از این مخدر اغوا کننده و باز گرداندن سلامتی به بدن، شناخت ریسک فاکتورهایی است که افراد را به سمت سیگار سوق می‌دهد. شیوه مراقبت والدین در نخستین ماه‌های تولد، روش‌های نادرست فرزندپروری، اختلافات بین والدین و همچنین زمینه‌های وراثتی منجر به شکل‌گیری شخصیت و خود پنداره‌ای در فرد می‌شود که روان شناسان آن را عامل اصلی استعمال دخانیات معرفی می‌کنند. در واقع بسیاری از افراد از سیگار به عنوان راهی برای کنار آمدن با استرس، غلبه بر ترس‌های وجودی، کاهش وزن، به دست آوردن عزت نفس و حل تعارضات درونی استفاده می‌کنند. در حالی که این روش کاملاً نادرست و غیرمنطقی بوده و باعث می‌شود فرد مشکلاتش را انکار کند و در دام اعتیاد گرفتار شود. در صورتی که افراد از مشکلات و ضعف‌های شخصیتی شان آگاهی پیدا کنند و برای به دست آوردن استقلال فردی، اعتماد به نفس، توجه دیگران و مهمتر از هر چیزی احساس رضایت از خود و مقابله به استرس، خودسازی فردی را آغاز کنند دیگر نیازی به استفاده از سیگار نخواهد بود. روان شناسان، جایگزین کردن عادات درست با سبک زندگی آسیب زا، یادگیری روش‌های حل مسأله و کنترل هیجانات منفی و همچنین استفاده از روش‌های مراقبه و انجام تمرین‌های ذهنی را از مناسب ترین راهکارهای ترک سیگار یا پیشگیری از سیگاری شدن معرفی می‌کنند.
 

یک عضو مرکز تحقیقات رشد و تغذیه با تأکید بر این‌که افت قند خون شایع‌ترین مشکل بیماری دیابت است، گفت: افت قند خون روی سیستم عصبی نوزادان و کودکان تأثیر می‌گذارد و در صورت ادامه منجر به تشنج‌های مکرر و در نهایت باعث عقب افتادگی مغزی در بیمار می‌شود.

دکتر فرزانه روحانی مشکلات سیستم محیطی و عصبی مرکزی را از علایم افت قند خون در کودکان زیر 3 سال دانست و گفت: لرزش دست‌ها، رنگ پریدگی، عرق روی سر و صورت، سر درد، بدخلقی، پرخاشگری، گوشه‌گیری و احساس گرسنگی از نشانه‌های سیستم محیطی و تشنج، از دست رفتن هشیاری و کما از نشانه‌های سیستم عصبی مرکزی است که می‌تواند بسیار خطرناک و آسیب‌رسان باشد.این عضو مرکز تحقیقات رشد و تغذیه با اشاره به این‌که علایم ظاهری بیماری دیابت در کودکان زیر 3 سال در طول 2 هفته مشخص می‌شود، خاطر نشان کرد: ادرار زیاد، نوشیدن مایعات، شب ادراری، کاهش وزن، اشتهای زیاد و بالا رفتن عدم هوشیاری از جمله علایم ابتلا به دیابت در کودکان است که والدین در صورت مشاهده آن باید به پزشک مراجعه کنند.این دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ایران یادآور شد: اگر کودک در اثر کاهش قند خون بیهوش باشد، خوراندن مایعات در این شرایط خطرناک است و منجر به خفه شدن کودک می‌شود. به همین علت گذاشتن مقداری عسل زیر زبان وی بهترین راهکاری است که به افزایش قندخون کمک می‌کند. همچنین در شرایطی که کودک تشنج دارد و بدنش قفل کرده، استفاده از پودر گلوکوز از راه مقعد تنها راه بالا بردن قند خون است.این عضو مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم با تأکید بر این‌که بودن یک شیشه عسل در محل‌ حضور کودکان دیابتی ضروری است، تصریح کرد: والدین باید همیشه مراقب قندخون کودکان زیر 3 سال خود باشند؛ چرا که آنها متوجه گرسنگی خود نمی‌شوند. همچنین در هنگام خواب باید دقت کنیم که قند خون آنها کمتر از 100 نباشد تا کودک در خواب دچار افت قند خون نشود.
 

 یوسف حیدری    - مهربانی، گذشت و ایثار خانم معلم این روزها سرمشق دانش‌آموزانی است که هنوز انتظار بازگشت او را می‌کشند. همه دانش‌آموزان مدرسه او را بخوبی می‌شناسند. معلم مهربان پایه ابتدایی که بسیاری از دانش‌آموزان با همه وجود او را دوست داشتند و برای قدم گذاشتن به کلاس درس او لحظه شماری می‌کردند.
آخرین درس خانم معلم ایثار و گذشت بود. روز مبعث با اهدای اعضای بدنش به 5 بیماری که زندگی شان به خاطر از دست دادن عضو حیاتی  در مرز زندگی و مرگ قرار داشتند لبخند را به دل‌های خسته آنها نشاند. ایثار او تنها به 5 بیمار محدود نشد با اهدای بخش‌های دیگری از اعضای بدنش 30 بیمار را از تحمل سال‌ها درد و رنج نجات داد.مریم قادری معلم 29 ساله تنها دغدغه‌اش تحصیل در دانشگاه و تدریس در مدرسه ابتدایی و دیدن لبخند دانش‌آموزانش بود. چند روزی است که صدای خنده‌های او در خانه گم شده و تنها دلخوشی مادر صدای تپش‌های قلب مریم است که زندگی را در رگ‌های جوان دیگری جاری می‌کند.
وقتی قرار شد علیرضا از خواهر و ایثار و گذشت او بگوید سکوتی طولانی کرد و گفت: مریم تنها دختر خانواده بود و بیشتر از من و برادرم برای پدر و مادر دلسوزی می‌کرد. دختر بسیار ساده و شادی بود و برای تحصیل در دانشگاه و تدریس در مدرسه تلاش می‌کرد. روز خاکسپاری‌اش در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا(س) با دیدن دانش‌آموزانی که بشدت اشک می‌ریختند متوجه شدیم مریم فقط معلم نبود بلکه برای آنها مثل یک مادر بود. در کنار آن توجه زیادی به سلامتی‌اش داشت و ورزش می‌کرد و همین امر باعث شد تا همه اعضای بدن او قابل پیوند به بیماران نیازمند باشد. مریم اهل خانواده و مونس مادر بود و به همین دلیل تصور ما این بود که مادر برای اهدای اعضای بدن مریم مقاومت کند در بیمارستان وقتی پزشک پیشنهاد اهدای اعضای بدن مریم را مطرح کرد من نتوانستم به چشمان مادرم خیره شوم و از اتاق بیرون آمدم اما چند دقیقه بعد متوجه شدم مادر با روی باز از این پیشنهاد استقبال کرده و همه اعضای بدن مریم را بخشیده است.
برادر مریم قادری از روزی که خواهرش ناگهان از میان آنها پر کشید این‌گونه گفت: مریم دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت «آی تی» بود. پدرمان استاد بازنشسته دانشگاه است از کودکی به تحصیل ما اهمیت می‌داد. مریم علاقه زیادی به آی تی داشت و با قبولی در کنکور در دانشگاه تهران مشغول تحصیل شد. از نوجوانی علاقه زیادی به معلمی داشت و می‌گفت معلم بهترین انسان روی زمین است. روحیه سخاوتمندانه‌ای داشت و ما این موضوع را از زبان بسیاری از نزدیکان شنیدیم. سرانجام دو سال قبل به خواسته دلش رسید و در یکی از مدارس شرق تهران مشغول تدریس در پایه پنجم ابتدایی شد. بارها در خانه از بچه‌های کلاس می‌گفت و کارهایی را که قرار بود در جلسه بعدی کلاس انجام بدهد مرور می‌کرد. با فرا رسیدن فصل امتحانات همه توجهش کسب بهترین نمرات توسط دانش‌آموزانش بود و از سوی دیگر برای طرح درسی‌اش تلاش می‌کرد و از برادر کوچکترمان خواسته بود تا در انجام بخشی از این طرح به او کمک کند.
‌ کوچ عاشقانه
همه چیز خیلی ناگهانی اتفاق افتاد. مریم همراه چند نفر از اقوام برای دوچرخه سواری به مجموعه دوچرخه سواری پارک چیتگر رفته بود و در سرپایینی مسیر به خاطر سرعت زیاد، نتوانسته بود دوچرخه را کنترل کند به این علت  با حاشیه مسیر دوچرخه سواری بشدت برخورد کرده بود.
 متأسفانه به دلیل نداشتن کلاه‌ایمنی سرش دچار آسیب جدی شده بود.محمدرضا که هنوز نمی‌تواند جای خالی خواهر را در خانه باور کند از 7 روز جدال مریم با مرگ این‌گونه می‌گوید: بعد از حادثه‌ای که برای مریم اتفاق افتاد او را با آمبولانس ابتدا به بیمارستان فیاض‌بخش و از آنجا به بیمارستان دیگری منتقل کردند. چند ساعت بعد وقتی پزشک معالج بیمارستان بر بالین مریم حاضر شد با دیدن سی تی اسکن از آسیب دیدگی مغز خواهرم خبر داد و گفت باید تحت نظر باشد. آن روز مریم بیهوش بود جملاتی که به زبان جاری می‌کرد نامفهوم بود و همه این‌ها علامت خوبی نبودند. اما روزهای بعد وضعیت او کمی بهتر شد می‌گفت فصل امتحانات دانش‌آموزان است و باید هر چه زودتر به مدرسه بازگردد. در آن لحظات نیز به فکر بچه‌هایی بود که انتظار بازگشت او را به مدرسه می‌کشیدند. در این دو روز حالت تهوع شدیدی داشت،  مادر که یک لحظه از او جدا نمی‌شد سعی می‌کرد تا نگرانی‌اش را از مریم پنهان کند. در این مدت مریم سردرد داشت و متأسفانه پزشکان او را در اتاق  مراقبت‌های ویژه بستری نکردند و در بخش عمومی بستری بود.  روز ششم ناگهان تشنج کرد و بعد از انتقال به آی سی یو روز بعد پزشکان اعلام کردند مریم مرگ مغزی شده است. هیچ کدام از ما نمی‌توانستیم این حقیقت تلخ را باور کنیم. ساعتی بعد وقتی نماینده‌ای از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای مطرح کردن پیشنهاد اهدای عضو بدن خواهرم آمد متوجه شدیم دیگر هیچ امیدی نیست. بارها برنامه‌های تلویزیونی درباره اهدای عضو و نجات جان انسان‌ها با عضوی از بیماران مرگ مغزی  را دیده بودیم یا در روزنامه‌ها مطالبی خوانده بودیم. چندی قبل وقتی فیلم «یکی می‌خواهد باهات حرف بزنه» را که با موضوع اهدای عضو بود دیدم تا سه روز نتوانستم در محل کارم حاضر شوم و دائماً به این فیلم و اهدای عضو فکر می‌کردم.
وی ادامه داد:‌خانواده ما با فرهنگ اهدای عضو آشنایی داشتند و شاید به دلیل مشغله کاری تاکنون نتوانسته بودیم کارت اهدای عضو بگیریم. زمانی که نماینده وزارت بهداشت می‌خواست موضوع اهدای عضو بدن مریم را مطرح کند همه ما نگران مادر بودیم. شاید تصور می‌کردیم پذیرش مرگ مغزی مریم و اینکه او هرگز چشم بازنخواهد کرد برای او سخت باشد. اما مادرم براحتی پذیرفت و درخواست کرد همه اعضای بدن مریم را که قابل برداشت است به بیماران نیازمند اهدا کنند. تنها درخواست مادر این بود که این اعضا به بیمارانی پیوند زده شود که مستحق هستند و در صف انتظار قرار دارند. ما در نهایت آرامش و بسیار سریع با اهدای اعضای بدن مریم موافقت کردیم تا با رفتن او انسان‌های دیگری به زندگی بازگردند.
علیرضا قادری با بیان اینکه اعضای بدن خواهرش یادگاری‌های با ارزشی هستند که از او به جا مانده‌اند گفت:‌ مطمئن هستم خانواده‌هایی که بیمارشان با یکی از اعضای بدن خواهرم به زندگی بازخواهند گشت هیچ گاه این ایثار و گذشت مریم را فراموش نخواهند کرد. عاطفی بودن ما ایرانیان در دنیا کم نظیر است و اگر بتوانیم در زمینه اهدای عضو فرهنگ‌سازی بیشتری انجام بدهیم به‌طور حتم از جایگاه سوم جهان در جایگاه نخست جهان در زمینه اهدای عضو قرار خواهیم گرفت.