امام علی (ع):
شما را به نماز و مراقبت از آن سفارش مى‌‏کنم زیرا نماز برترین عمل و اساس دین شماست.

بحارالأنوار: ج 82، ص 209

اسماعیل آذر: درباره تغییرات اخیر مدیریتی در تلویزیون و جوانگرایی در سازمان صداوسیما، معتقد هستم که ذهن جوان برناتر است و با وسعت بیشتر و توان فزون‌تری می‌تواند امور را به جلو پیش ببرد. البته تجربه پیرها نیز در هیچ جای جهان نباید فراموش شود. باید این تجربه‌ها به طور منطقی و نظام‌مند به نسل‌های بعدی انتقال یابد. ما از تیم جوان فعلی انتظار داریم که مدیریت صداوسیما را با بهترین رویه‌های موجودِ عملی و نظری به یاری خداوند پیش ببرند و بتوانند در تعالی اهداف خود توفیق کسب کنند. در این زمینه مردم ایران و سلایق مختلف باید مورد توجه قرار بگیرد. سریال‌ها یا موارد دیگری که خلق می‌شود باید با ذائقه ایرانی و اسلامی قابلیت انطباق داشته باشد. انتظار می‌رود در زبان فارسی رشد فربه‌تری داشته باشند.
​​​​​​​بخشی از گفته‌های این استاد دانشگاه و مجری برنامه‌های ادبی تلویزیون در ایسنا

پوریا فرجی
مدتی است برنامه‌های طنز بسیاری در قسمت‌های متعدد و طولانی، میهمان مخاطبان در بستر فضای مجازی و شبکه نمایش خانگی شده اند. مثلاً جوکر تلاش می‌کند با رویه «خنداندن» به شرط «نخندیدن» به‌زعم خود فضای شاد، مفرح و سرگرم‌کننده‌ای برای مخاطبش فراهم کند اما وقتی با نگاهی جزئی‌تر به نقش کارکردی این برنامه مفرح در بستر مجازی دقت می‌شود، می‌توان گفت با وجود کارکرد ظاهری آن با عناوین خنده در لحظه و موقعیت، ولی درواقع از جنبه باطنی و مسأله اثرگذاری عمیق توسط نوعی از فرم، جوکر یک نشانی غلط از صورت و شکل کمدی به مخاطب القا می‌کند. با اندکی تأمل و دقت در رویه و روندی که جوکر در بخش‌های مختلف خود نمایش می‌دهد، قافیه کمدی‌ورزی و کمدی‌نمایی در این برنامه در مقاطعی آنچنان به تنگ می‌آید که نمود آن به شکلی از لودگی و خنده بی‌هدف و قالبی که بارها دورتر از کمدی اصولی است بروز می‌کند، در حالی که کمدی اساساً با قاعده اصولی خود که در چهارچوب یک هدف مشخص ناخودآگاه اما با کنترل خودآگاه موقعیت به سوی مخاطب می‌رود، قابل درک است. وقتی کمدی نتواند نقش کارکردی خود را به‌درستی ایفا کند و به لودگی متمایل باشد، تمرکز اصلی فقط به گرفتن خنده از مخاطب تمایل می‌یابد، آن‌هم برای مخاطبی که در فشارهای اضطرابی ناشی از رخدادهای اجتماعی و کژتابی‌های زندگی و پستی و بلندی‌های آن قرار دارد و به‌دنبال مسکنی است که موقتاً از زیر فشار اضطراب درونی و نشأت گرفته از استرس‌های بیرونی رها باشد، اما قالبی که جوکر بر آن اصرار و اهتمام می‌ورزد، معطوف بر یادزدودگی بسیار کوتاه‌مدت و موقت به وسیله خنده و شوخی بی‌هدف و سطحی به هر قیمت! است وبعدِ از بین رفتن اثر تسکین‌بخش موقتی آن، دوباره سیل همان اضطراب‌ها و استرس‌ها به سوی روح و روان مخاطب بازمی‌گردد، زیرا در صورت رجوع مکرر مخاطبِ فراری از اضطراب‌ها و کنش‌های عصبی درونی به این خنده‌های صرف و بی‌هدف، او بعد از چندی متوجه خواهد شد پس از آن سرگرم‌سازی‌های مبتنی بر خنده صرف، اضطراب‌هایش هنوز باقی است، بنابراین این تجربه ناکام، مخاطب را به نوعی سرخوردگی و به‌تدریج به آموختگی در سرخوردگی دچار می‌کند، زیرا او با مواجه شدن با این شبه‌کمدی معطوف به خنده صرف، درمی‌یابد که این نیز التیامی بر فشارها و رنج‌های روحی و روانی او نبوده و اثر کاتارسیزیک به معنای نوعی از تخلیه هیجانی-روانی برای او به‌دنبال نداشته است، بنابراین مخاطب خود را با همان اضطراب و استرس که با آن دست به گریبان بوده، تنها می‌بیند.
لازم به بررسی است یکی از علل کارکردی کمدی اصولی و قاعده‌مند، تمرکز آن روی یک کارکرد روانشناختی در خنده است؛ از این قرار که از جمله یکی از خاستگاه‌ها و علل بروز یک موقعیت یا بیان مستعد کمیک، نیازمندی به برون‌فکنی یک فکر یا دغدغه یا مسأله از جهان درونی ذهنی فرد به جهان بیرونی آن است، زیرا کمدین تصور می‌کند در صورت ابراز مستقیم و بدون ارائه و پوشش محتوای (مستعد کمیک) درون ذهن خود به بیرون، آن محتوا و مفهوم ممکن است توسط جامعه بیرون، پس زده شود، افزون بر آنکه این کنش به یک تنش اضطرابی در ذهن فرد نیز می‌انجامد؛ پس او تلاش می‌کند با هدف والایش تنش اضطرابی ناشی از برون‌فکنی آن مسأله یا محتوای ذهنی از جهان ذهنی به جهان بیرونی، آن را به اشکال کمدی، ابراز غیرمستقیم، ابراز ایهام‌دار و در لفافه اما با بار خنده و شوخی، بیرونی کند و به اجرا بگذارد تا هم از سطح آن تنش اضطرابی خود با تمسک بر روشی جامعه‌پذیر بکاهد و هم با ابراز و برون‌فکنی آن محتوای ذهنی به دیگران و غیره در جهان بیرون که با او هم‌دغدغه هستند، منجر به در اصطلاح پالایش هیجانی-روانی برای آنها و کاستن از اضطراب آنها از قبل بروز یک دغدغه مشترک شود. اینگونه است که جهان ذهن کمدین دغدغه‌مند و همدل با افراد دیگر، با جهان دغدغه‌مند سایرین به‌واسطه وجود یک درد مشترک پیوند برقرار می‌کند؛ از این‌رو و با این فرایند، کمدین به طور مثال از دردهای اجتماعی در قالب زبان، کلمات و واژگان یا موقعیت‌ها با یک شکل و قالب ظاهری لطیف و خنده‌آور و شوخ، یک حالت بیانی یا موقعیتی دلچسب فراهم می‌کند اما در باطن از تلخی آن دردها و مگوها دم می‌زند و با روشی غیرمستقیم و در لفافه در پوشش خنده، هجو، بذله، فکاهی، طنز و غیره، آن تلخی‌ها و دردهای اجتماع و جامعه را فریاد می‌زند.

«تو احمق هستی»، «تو لجبازی»، «تو باهوشی»، «تو تنبلی»،  «تو درس‌خوان نیستی!»
«کودکم بیش فعالی دارد»، «کودکم لجباز است»، «کودکم اضطراب زیادی دارد»، «کودکم تیک گرفته است»، «کودکم مشکل دارد!»
اینها تنها چندین نمونه از برچسب‌هایی است که والدین یا مستقیم به کودکان خود می‌‌گویند یا درباره کودکان‌شان با نگرانی از آن حرف می‌‌زنند. اینها در حالی است که جملات اولی یعنی خطاب‌های مستقیم، برچسب‌زنی‌های مستقیم چه مثبت چه منفی و به دفعات باعث اختلال در روند رشدی کودکان می‌‌شود. آنها را منزوی، خودخواه، لجباز، مضطرب می‌‌کند و بدترین پیامدش کاهش عزت نفس در کودکان است. در این مواقع به والدین توصیه می‌‌شود که همواره عمل کودکان مورد سرزنشی اگر هست قرار بگیرد نه تمامیت شخصیت کودکان. یعنی والدین می‌‌توانند به فرزندان‌شان بگویند «تو سر دادن آن اسباب بازی به دوستت لجبازی کردی» ولی گفتن این جمله که «تو لجبازی» یعنی نشانه گرفتن تمامیت کودک یک اشتباه رایج در والدگری است.
از سوی دیگر حساسیت والدین نسبت به رفتارهای خارج از روال همیشگی‌شان گرچه نشان دهنده توجه و تمرکز بیشتر والدین نسبت به تغییرات خلق و خویی کودکان است و می‌‌تواند در بسیاری موارد همین توجه باعث شود برخی مشکلات با شناسایی زودهنگام به درمان مؤثرتری برسد اما به نظر می‌‌رسد این روزها والدین با نگاهی وسواس گونه تغییرات رفتاری فرزندان‌شان را زیر نظر می‌‌گیرند و گاهی با برچسب‌زنی‌هایی که همراه با استرس توأم است، کودکان را وارد دنیایی از اختلالات می‌‌کنند که حتی متخصصان هم با وسواس زیادی این برچسب‌ها را در سنین پایین روی کودکان با نشانه‌های مشهود می‌‌زنند. حتی این واقعیت که برخی ویژگی‌های دوره رشدی کودکان می‌‌تواند با برخی اختلالات که در باور عمومی با نشانه‌هایی خاص شناخته می‌‌شود، اشتباه گرفته شود هم در میان است.
مثلاً توجه کنیم که کودکان در سنین قبل از چهارسالگی به بازی‌های تکراری علاقه زیادی دارند. آنها می‌‌توانند ساعت‌ها یک پازل را بسازند و خراب کنند. می‌‌توانند به چیدن مرتب و وسواس گونه اسباب بازی‌هایشان علاقه داشته باشند و این رفتار هیچ ربطی به اوتیسم ندارد!
کودکان به شکل طبیعی تا حدود 7 سالگی با خود بلند حرف می‌‌زنند، بازی‌های خیالی دارند، دوستانی خیالی دارند و این ویژگی مرحله‌ای از رشد آنهاست و هیچ ارتباطی به هیچ مشکل روانشناختی ندارد.
کودکان ممکن است در فرایند رشدی گاهی به صورت موقت کم اشتها یا پراشتها شوند. این مسأله خصوصاً در انتقال دوره‌های رشدی مشهودتر است و این ربطی به هیچ مشکل اضطرابی ندارد!
کودکان گاهی زیاد توجه می‌‌کنند و گاهی کم‌علاقه‌تر می‌‌شوند. گاهی لجباز‌تر به نظر می‌‌رسند و گاهی آرام ‌تر. البته باید توجه داشت که قطعاً باید به نشانه‌های محیطی در تغییر رفتار کودکان توجه کرد، باید در صورت ادامه‌دار بودن تغییر خلق‌های پی در پی حساس شد و یا نسبت به برخی واکنش‌های افراطی توجه کرد اما اینکه والدینی هر روز دنبال مشکل جدیدی در کودکان خود هستند، امروزه خود نشانه یک وسواس والدگری است که آسیب آن متوجه کودکان است.
برچسب زدن به کودکان در هر شکلی خطرناک است و برای والد بهتر بودن بهترین روش تمرکز بیشتر بر ایجاد محیطی سالم برای پرورش کودکان است.

سی ودومین شماره «سه‌نقطه‌»، نشریه مکتوب طنز + جد فارسی با مطالبی از محمدکاظم کاظمی، رضا سعیدی ورنوسفادرانی و امید مهدی‌نژاد به موضوع «صیانت» اختصاص پیدا کرده است. بر این ‌اساس امید مهدی‌نژاد، مدیر‌مسئول این نشریه در صفحه «اول دفتر» هدف از انتخاب این موضوع را در قالب مطلبی به‌نام «چرا صیانت؟ چرا ما؟ پس چرا چی؟» عنوان کرده است. علی آینه‌ور از نویسندگان این شماره در مطلبی تحت عنوان «روزی روزگاری حاج آقا» درباره بخشی از جامعه صحبت کرده که در دنیا و روابط محدود و چهارچوب مشخص زندگی می‌کنند و تعریفی از دیگر افراد جامعه، دنیا و نیازمندی‌های دیگران ندارند؛ بر همین اساس گروه اول با تکیه بر دنیای خود برای دیگران تصمیم می‌گیرند. در مجله 216 صفحه‌ای سه‌نقطه که ویژه اردیبهشت و خرداد 1401 منتشر شده است، مطالبی تحت عنوان «آری به نجم‌الدین شریعتی، نه به نوید محمدزاده» و «روی سر گذاشتن داشته‌ها» را از علی علیزاده و فاطمه خسروانی می‌خوانیم. در بخشی از مطلب نخست که به بومی‌سازی می‌پردازد، می‌خوانیم: «بومی‌سازی در کشور ما معمولاً به معنای اخته کردن یک چیز است؛ با این توضیح که محصول یا خدمت موردنظر بعد از بومی‌سازی، نه به آن نسخه اورجینالش شباهت دارد و نه به آن چیزی که توی ذهن مسئولان بوده.» خسروانی نیز درباره شبکه‌های اجتماعی داخلی همچون ایتا، سروش، بله، روبیکا و... نوشته است. این نویسنده شباهت این شبکه‌های بومی به شبکه‌های فیلتر شده را مورد نقد قرار داده است. «از هرمز و قشم تا واحدی و بای» به قلم رضا سعیدی ورنوسفادرانی از عدم صداقت مسئولان در طرح صیانت گلایه کرده است: چرا راستش را نمی‌گویید؟ اینکه می‌گویید مدیر اینستاگرام باید بیاید اینجا صحبت کند وگرنه ما نمی‌خواهیم، کمی عجیب است. شما در دایرکت به مدیر اینستاگرام به فارسی پیام داده‌اید، معلوم است ایشان حرف شما را نفهمیده.» گفتنی است دو مطلب «پریشان‌‌خانه و 5 تا درد بی‌فیلتر» و «سوپر ماریو شاهزاده لعنتی و پسرها» دو مطلب نهایی پرونده این شماره‌اند. در مطلب نخست از مصطفی سلیمانی، طی داستانی سوررئال با معتادان به اینترنت آشنا می‌شویم و در مطلب دوم به گذشته‌ها سفر می‌کنیم. آن زمان که آتاری و سگا هم جزو کالاهای ممنوعه بود و والدین به دلایلی غیرقابل ذکر آن را برای تلویزیون‌های رنگی مضر می‌دانستند.
در ادامه مطالب این نشریه با بخش نیم‌خط همراه می‌شویم. مقاله «پرچم همه صیانت‌چی‌ها‌ بالاست الا ایران» خوانندگان را با فیلترینگ در سایر کشورها آشنا می‌کند. «اگر غربگرایی بد است، چرا سانسور خوب است؟» به پیدایش سانسور در ایران اشاره دارد. این بخش از نشریه مشتمل بر مطالب متنوع دیگری نیز هست. دبیر این بخش از نشریه، نفیسه رحمانی است. گفتنی است سی ‌ودومین شماره سه‌نقطه را محمد صمدی در بخش مدیریت هنری، سیدحمید حسینی به‌عنوان صفحه‌آرا و فاطمه فهیمی به‌عنوان دبیرتحریریه همراهی کرده‌اند. دیگر همکاران این شماره محمد رفیعی، راحله حاجیان‌دوست، فاطمه خسروانی، سیدمحمد صاحبی، حامد رضوی، سیدمحمد‌نوید موسوی، محمود ابوالقاسمی و تهمینه حدادی هستند. این نشریه را با قیمت 75هزار تومان از کتابفروشی‌ها تهیه کنید.

وقتى بحث داغ چاپ و نشر به میان کشیده مى شود، ناگزیر پاى ناشر هم به بحث باز مى شود. به هر شکل آثار با رهبرى ناشر است که به سرانجام انتشار مى‌رسند! هر ناشر در انتشارات از بررسى کار توسط هیأت بررسى و تحریریه و … مى آغازد تا به پخش و مارکتینگ آن برسد. منظور من در این جا این نیست که بگویم ناشر چه وظایفى دارد، بلکه مى خواهم به این واسطه پرسش یکى از دوستان را در این جا مطرح کنم که آیا باید ناشران تخصص گرا تعدادشان زیادتر شود؟ آیا بهتر است ناشران در زمینه فعالیتشان تخصص داشته باشند؟ در هر کشورى،  شرایط چاپ و نشر ممکن است با دیگرى متفاوت باشد. نگاه به ناشر و شرایط او نیز اینچنین است که متفاوت خواهد شد. در برخى کشورها این شرایط تفاوت بیشترى هم دارد، که در اینجا مجال صحبتش نیست.
امروزه دیگر زمان قاجار نیست که ارتباط با خارج و داخل فقط در دست شاهان باشد. قرن ١٨ اروپا نیست که با پیدایش انتشارات براى اولین بار روبه‌رو باشیم و واژه های انتشارات و‌کتابفروشی یکی باشند. نمى گویم مانند آقاى اَشِت Hachette در قرن ١٩، الزاماً باید حقوقدان بود و از دولت جایزه گرفت و اولین  دایرةالمعارف را منتشر کرد. فقط، شاید در واکنش به این پرسش‌ها بشود  گفت که در قرن ٢٠ و  بیشتر از آن در قرن ٢١ که کتاب شکل الکترونیکى هم پیدا کرده است، و در عصرى که براى بسیارى از موضوعات  زیرمجموعه و زیر زیر مجموعه تعریف شده، تخصص گرا بودن ناشرین دور از ذهن و انتظار نیست. همواره این ادعای تخصص گرایی در خطه اى که ما زیست مى کنیم، از نظر من، به تمامیت، نه شرط لازم بوده است و نه کافى!
اما پرواضح است که در زمینه اى که تخصص همگان نیست ( بگذریم از ناشران عمومى) ناشرى که خود در آن زمینه  مخصوص  تحصیل کرده یا تجربه کافی دارد،  بسیار روان تر و پر فایده تر براى مخاطب و گروه زیرنظرش در انتشارات، فعالیت خواهد کرد. چه از نظر علمى و چه از نظر شناخت نیاز مخاطب و بازار کتاب.
به قول آلبر کامو ،«همه نشریات … علائق نسلى  را عرضه مى کنند که هیچ چیزى را بر ما نمى بخشد… .»

پس از دو سال رکود کرونایی، سالن‌های نمایش و موسیقی روزهای شلوغی را تجربه می‌کنند و اهالی تئاتر و موسیقی هم درباره فعالیت‌های تازه‌شان در صفحات مجازی اطلاع‌رسانی می‌کنند.
چهره ها
علی شادمان تصویری از خود و محمد کارت در پشت صحنه «یاغی» را با این کپشن به اشتراک گذاشته است: «دوست دارم این لحظه رو، مرداد ماه، لیانشامپو، پا رو آسفالت می‌ذاشتیم نرم بود، کشتی خاکی می‌گرفتیم عشق می‌کردیم، «یاغی» بودیم همه.»

سهراب پورناظری از پیوستن رضا کیانیان به پروژه «سی صد» خبر داده است. او نوشته: «استاد رضا کیانیان در بخش تصویری «به پروژه «سی صد» پیوستند. در متن نمایش بخش رازآمیزی وجود دارد که با هنر ایشان بسیار دیدنی شده‌است. همیشه دوستدار هنرشان بودم، این همکاری و آشنایی بیشتر با شخصیت گرانمایه‌شان تبدیل به خاطره‌ای ماندگار شد در ذهنم.»

رضا بهبودی از تخفیف 30 درصدی بلیت نمایش «باغ» در تاریخ 28 خرداد برای دانشجویان خبر داده است. «کلیدای این باغو بریزید توی چاه و برید، برید رها باشید مثل باد! به من اعتماد کنید خانم» این عبارات بخشی از دیالوگ این نمایش است که بهبودی به اشتراک گذاشته است. «باغ» اثر گروه تئاتر «لیو» به کارگردانی حسن معجونی ساعت 20:30 در پردیس تئاتر و موسیقی باغ کتاب روی صحنه می‌رود. وحید آقاپور، برنا انصاری، رضا بهبودی، داود پژمان فر، مهسا جمشیدی، هدیه حسینی‌نژاد، مازیار سیدی، آوا شریفی، کتایون طلایی، زینب عباسی، هومن کیایی و فرزانه میدانی بازیگران این نمایش هستند.

رضا داوود‌نژاد به بهانه پایان فصل سوم سریال «سرنوشت» با انتشار ویدیویی از پشت صحنه این سریال نوشته است: «دارا و کیسان عزیز کار کنار شما لذت بخش بود» دارا حیایی و کیسان دیباج بازیگران اصلی این سریال بودند.»

مجید توکلی ویدیویی از قسمت چهاردهم «مهمونی» و گپ و گفت اشکان خطیبی، شخصیت پشه و ایرج طهماسب به اشتراک گذاشته و نوشته: «اشکان یکی از مهمون‌های خوب ما در «مهمونی» بود که روبه‌روی عروسک درست و اندازه بازی کرد. نمونه‌ش همین یک دقیقه.»

قشنگ کامکار با اشتراک پوستر کنسرت «بی من مرو» از اجرای این کنسرت در تبریز خبر داده است. بر‌اساس اطلاعات ارائه شده در این استوری، حسام‌الدین سراج و اتابک عطری خوانندگان این کنسرت به سرپرستی اردشیر کامکار هستند. این کنسرت روزهای سه‌شنبه 21 خرداد و چهارشنبه یک تیرماه اجرا می‌شود.

بهزاد عبدی در استوری اینستاگرامش مخاطبانش را به دیدن و شنیدن دو ساعت موسیقی ارکسترال اپرای «دیو و دلبر» دعوت کرده است. تئاتر موزیکال «دیو و دلبر» به کارگردانی ماهان ‌حیدری و آهنگسازی بهزاد عبدی در تالار وحدت روی صحنه می‌رود.

حمیدرضا شکاری به دنبال کننده صفحه اینستاگرامش توصیه کرده که کتاب «عاشقانه‌های پستی» از انتشارات فصل پنجم را تهیه کنند. او این شعر را هم از این کتاب به اشتراک گذاشته است: «ما الگوی مصرف را رعایت می‌کنیم، تو نامه‌ای نمی‌نویسی، من هم با همین اندوه کوچک می‌میرم.»

رضا اسماعیلی، بخشی از یکی از اشعارش را به اشتراک گذاشته است: «عریانی «حوا» را/ هوار زدیم/ به نجابت چشم‌های «آدم»/ شک نکردیم!»

محمود فرشچیان تصویری از طرح شیخ صنعان و دختر پارسا را به روایت عطار بازنشر کرده است. «رنج نیک فرجام» عنوانی است که استاد فرشچیان در سال 82 برای این نقاشی برگزیده است.

حمید فرخ‌نژاد از دریافت جایزه بهترین بازیگر آسیایی جشنواره «سپتیمیوس» خبر داده است. فیلم «میجر» از محصولات بنیاد سینمایی فارابی به نویسندگی و کارگردانی احسان عبدی‌پور و به‌تهیه‌کنندگی و با بازی حمید فرخ‌نژاد در سال ۱۳۹۹ ساخته شده است. داستان این فیلم درباره ورود یک سگ ردیاب آلمانی به اسکله گمرک است که به هیچ‌وجه قابل مذاکره و معامله نیست و این مسأله نظم شهر را برهم می‌زند.

تازه چه خبر
کارگاه نوشتن و داستان‌نویسی با حضور مسعود ملک‌یاری نویسنده و مترجم برگزار می‌شود. صفحه شورای کتاب کودک این خبر را اعلام کرده است. این دوره ویژه گروه سنی ۹ تا ۱۴سال است و به صورت آنلاین در 12 جلسه، روزهای پنجشنبه برگزار می‌شود.