نیویورک تایمز (امریکا):
در 16 ماه گذشته نتانیاهو به دنبال چیزی به عنوان میراث خود بود. اکنون امارات این میراث را در اختیار او گذاشته است.
 توافق اسرائیل با امارات می‌تواند منجر به عادی‌سازی روابط تل‌آویو با پایتخت‌های عربی شود و نام «بی‌بی» را به عنوان بانی آن ثبت
کند.

لیبراسیون (فرانسه):
نیکلا سارکوزی، رئیس جمهوری سابق فرانسه، این هفته از کتاب خود رونمایی کرد. او در مراسم رونمایی کتابش، از نزدیک با هواداران خود خوش و بش کرد. در حالی که محبوبیت امانوئل مکرون کاهش داشته، نکته قابل تأمل در دیدار سارکوزی با حامیانش، افزایش تقاضاها برای بازگشت او به سیاست بود.

گاردین (بریتانیا):
نابرابری و بی‌عدالتی بین دانش‌آموزان انگلیسی جدی شده است. در حالی که دانش‌آموزان باهوش اما فقیر انگلیسی از ادامه تحصیل باز می‌مانند، دانش‌آموزانی با رده هوشی پائین‌تر اما والدینی پولدار، وارد دانشگاه‌ها می‌شوند. از همین رو اساتید دانشگاه‌ها خواهان تغییر در این وضعیت هستند.

زهره صفاری
خبرنگار
نخستین پیام توئیتری پنجشنبه «دونالد ترامپ» و در فاصله سه ماه مانده تا انتخابات ریاست جمهوری‌اش خبر از دستاوردی داد که نه تنها فلسطین و جامعه عرب که احزاب داخلی رژیم صهیونیستی را به شوک واداشت؛ «توافق دیپلماتیک اسرائیل و امارات.»
اسرائیل پیش از این در سال‌های 1979 و 1994 با میانجیگری رؤسای وقت امریکا توسط مصر و اردن به رسمیت شناخته شده و معاهدات صلحی را با دو کشور عرب منطقه به امضا رسانده بود. از همین رو اینکه توافق عادی‌سازی روابط با امارات که با نام «پیمان ابراهیم» روز پنجشنبه در تماس 16 دقیقه‌ای «دونالد ترامپ» با «بن زاید» و «نتانیاهو» به ثبت رسید و قرار است تا سه هفته دیگر در کاخ سفید نهایی شود، هرچند نخستین گام علنی به سوی عادی‌سازی روابط با کشورهای عرب خلیج فارس است، از اهمیت زیادی برخوردار نیست. بویژه که امارات و اسرائیل در سال‌های گذشته روابط نزدیکی در خفا داشتند. به گزارش «نیویورک تایمز»، رئیس جمهوری امریکا که برای عقب کشاندن رقیب انتخاباتی‌اش تنها سه ماه فرصت دارد و با این توافق رضایت لابی صهیونیستی را خریده است، خرسند از این توافق به خبرنگاران حاضر در نشست کاخ سفید گفت: «این توافق همکاری‌های گردشگری، امنیتی، سرمایه‌گذاری و انرژی را شامل می‌شود و از این پس برای نخستین بار امکان پرواز مستقیم بین امارات و اسرائیل و تبادل سفارتخانه و سفرای تجاری برای طرفین امکانپذیر خواهد شد. اما در مقابل این عادی‌سازی، اسرائیل نیز تا اطلاع ثانوی طرح الحاق کرانه باختری را به حال تعلیق درمی‌آورد.» در همین حال «محمد بن زاید»، ولیعهد امارات که پیش از این مدعی دفاع سرسخت از حقوق فلسطینی‌ها بود، همانطور که «سی‌بی‌اس نیوز» نوشته، در پیام توئیتری‌اش این توافق را در جهت حفظ منافع فلسطین قلمداد کرد: «این توافق برای متوقف کردن تلاش‌های اسرائیل برای الحاق اراضی فلسطین به مرزهای خود بود.» «بنیامین نتانیاهو» نیز که چند وقتی است تلاش خود را مصروف اجرای طرح الحاق کرده، توقف اجرای این طرح در ازای توافق با امارات را به خواست امریکا موقتی اعلام کرد. او به «کانال12» اسرائیل گفت: «این لحظه بسیار هیجان‌انگیز و به واقع لحظه‌ای در مسیر صلح خاورمیانه است.»
واکنش های خارجی
توافق عادی سازی روابط بین امارات و اسرائیل با واکنش های متفاوت خارجی مواجه شد. وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران نیز با صدور بیانیه‌ای ضمن محکومیت شدید برقراری روابط دیپلماتیک میان امارات عربی متحده و رژیم صهیونیستی، این اقدام را یک حماقت راهبردی از سوی ابوظبی و تل آویو دانست که بدون تردید حاصل آن تقویت محور مقاومت در منطقه خواهد بود.
در سایه این اعتراضات، توافق اسرائیل با امارات  در حالی که با  چراغ سبز دبیرکل سازمان ملل و بسیاری از احزاب داخلی امریکا همراه شد، مورد استقبال کشورهای عربی مانند مصر و بحرین  و همچنین بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس قرار گرفت و فرانسه نیز با این موضع که این توافق، طرح الحاق را متوقف کرده از آن حمایت کرد. اما ترکیه در صف مخالفان این توافق قرار گرفت و وزیرخارجه آن اعلام کرد تاریخ این لحظه را فراموش نخواهد کرد. «لیزا گلدمن»، مؤسس مگ 972 که بر اسرائیل و فلسطین تمرکز دارد در توئیتی نوشت: گرچه نتانیاهو هرگز قادر به اجرای الحاق نبود اما امارات از آن به عنوان یک پیروزی دیپلماتیک استفاده کرد. پیروزی به اسم حمایت از فلسطین اما به سود اسرائیل.»
شانس نجات ترامپ و نتانیاهو
توافق روز پنجشنبه که به گفته «نتانیاهو» به شکلی محرمانه انجام شد، با واکنش‌های مثبتی برای «دونالد ترامپ» در داخل امریکا همراه بود. به طوری که به نوشته نیویورک تایمز حتی «جو بایدن»، نامزد پیشتاز دموکرات‌ها در انتخابات 2020 نیز در حالی که هیچ نامی از «ترامپ» نیاورد، با اشاره به تلاش‌های خود در دوران باراک اوباما برای برقراری این روابط صلح‌آمیز نسبت به این رخداد ابراز خرسندی کرد. در عین حال «ان بی سی» نوشت: «جرد کوشنر» داماد ترامپ و مشاور او در امور اسرائیل و فلسطین که در این مذاکرات نقش کلیدی داشته گفت: «این توافق نشان از تغییر افکار در منطقه خاورمیانه دارد و امیدواریم کشورهای عرب دیگر نیز برای ورود به این مسیر ترغیب شوند.» کارشناسان معتقدند در این راه بحرین و عمان دو گزینه محتمل هستند اما هنوز با توجه به مواضع داخلی عربستان سعودی، نمی‌توان درباره تصمیم این کشور برای ارتباط با اسرائیل پیش‌بینی داشت.
از طرفی رئیس جمهوری امریکا با تیر توافق، برگ برنده را به دست نتانیاهو داده است. به باور تحلیلگران «تایمز اسرائیل»، توافق محرمانه نتانیاهو با ترامپ برای عادی‌سازی روابط با امارات که به گفته نخست وزیر به خواست امریکا، حتی بدون اطلاع «بنی گانتس» و وزرای آبی و سفید انجام شده است، خشم بسیاری از راست‌های افراطی اسرائیل را بخاطر توقف طرح الحاق کرانه باختری و شهرک‌سازی برانگیخته است. اما در روزهایی که «نتانیاهو» به خاطر ناکارآمدی در مدیریت کرونا و پرونده فساد و رشوه سیبل انتقادات و اعتراضات بود، با ثبت توافق با یک کشور عربی رزومه دیپلماتیکش را ارتقا بخشید و او به رده مقامات پیشین اسرائیل «بگین» و «رابین» در این حوزه رسید. این شرایط حتی به اعتقاد بسیاری از کارشناسان می‌تواند شانس از دست رفته او برای انتخابات احتمالی اسرائیل را نیز بار دیگر بازگرداند.

برش
شوک فلسطین

توافق روز پنجشنبه با واکنش شدیداللحن فلسطینی‌ها همراه بود. محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین در واکنش به این توافق که عصر پنجشنبه اعلام شد خواهان نشست فوق العاده اتحادیه عرب و همچنین نشست فوری رهبران و گروه های فلسطینی برای بررسی پیامدهای این توافق شد. وی و اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس در تماس تلفنی تأکید کردند: این توافق برای فلسطینی‌ها الزام‌آور نیست و هرگز به آن احترام گذاشته نخواهد شد. مردم ما در مخالفت با عادی‌سازی روابط یا به رسمیت شناختن اشغالگران متحد هستند. ما اجازه نمی‌دهیم کسی از فلسطین، قدس، مسجدالاقصی و شهدای آن به عنوان پلی برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل استفاده کند. در همین حال هنیه با زیاد نخاله، دبیرکل جنبش جهاد اسلامی فلسطین برای تقویت وحدت موضع ملی مشترک توافق کرد.
صائب عریقات، دبیرکل کمیته اجرایی سازمان آزادی بخش فلسطین هم اعلام کرد، احمد ابوالغیط، دبیرکل اتحادیه عرب باید بیانیه‌ای در راستای محکومیت عادی سازی روابط امارات با رژیم صهیونیستی صادر کند اگر قادر به این کار نیست باید کنار بکشد. نبیل ابوردینه، سخنگوی ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین نیز در بیانیه ای توافق صلح میان رژیم صهیونیستی و امارات را نابودی ابتکارعمل صلح عرب، خیانت به قدس، مسجد الاقصی و تصمیمات نشست های عربی اسلامی، قوانین بین‌المللی و تجاوز به ملت فلسطین خواند . به گزارش «سی‌ان‌ان»، سخنگوی دفتر حکومت خودگردان فلسطین اقدام امارات را خیانت به بیت‌المقدس، مسجدالاقصی و منافع فلسطینی‌ها عنوان کرد و به نشانه اعتراض، سفیر خود را از امارات فرا خواند. «حنان اشراوی»  از اعضای کمیته اجرایی سازمان آزادیبخش فلسطین در پاسخ به توئیت «بن زاید» و موضع ولیعهد امارات درباره این توافق نوشت: «شاید هرگز رنج غارت کشورتان را تجربه نکرده باشید، شاید هرگز درد زندگی در زیر سلطه یک اشغالگر را نچشیده‌اید و مرگ عزیزان‌تان را در برابر دیدگان‌تان ندیده و هرگز توسط دوستانتان فروخته نشده باشید.»
سخنگوی حماس نیز این توافق را محکوم کرد و آن را خنجر امارات بر پشت فلسطینی‌ها تعبیر کرد.  عطا الله حنا، اسقف اعظم کلیسای ارتدکس در قدس شریف نیز این ادعا را که توافق عادی سازی روابط با تل آویو به تعلیق طرح الحاق منجر شد، دروغ بزرگ خواند و تأکید کرد، این توافق در چارچوب طرح های نابودی مسأله فلسطین بوده و هدف از آن، بقای ترامپ و نتانیاهو در قدرت است. مطانس شحاده، عضو عرب کنست هم طرح الحاق را یک دروغ و صرفاً بهانه ای برای عادی سازی روابط بین ابوظبی و تل آویو توصیف کرد.

ادامه از صفحه اول
اگرچه برخی از رسانه‌های وابسته به ارتجاع منطقه می‌کوشند، تا این توافق را کمپ دیوید دوم لقب دهند، اما چنین توافقی هرگز نمی‌تواند اقدامی همسو با تلاش‌های گذشته برای حل و فصل مناقشات موسوم به اعراب و اسرئیل محسوب شود. زیرا مقامات مصری هنگام امضای پیمان کمپ دیوید، سابقه چندین جنگ مختلف با رژیم صهیونیستی را در کارنامه خود داشتند. این درحالی است که امارات نه تنها از ابتدای تأسیس خود تاکنون هیچگاه در جناح مخالف رژیم صهیونیستی نبوده بلکه در خفا نیز روابط بسیار نزدیکی با این رژیم برقرار کرده و در بسیاری از مسائل منطقه‌ای و بین‌المللی مواضع یکسانی با تل‌آویو داشته است. البته انتخاب امارات به عنوان کشوری که در این مقطع زمانی و به‌صورت شتابزده، توافق عادی‌سازی روابط با اسرائیل را امضا کند، کاملاً حسابگرانه بود. زیرا این کشور کوچک چندپاره با توجه به اداره فدرالی آن و فقدان هویت ملی، با خطر اعتراضات میلیونی و مخالفت‌های احتمالی که یک ملت می‌تواند به روابط خارجی کشور خود داشته باشد، مواجه نیست. و این درحالی است که می‌دانیم، مسأله فلسطین همواره مسأله مورد علاقه ملت‌های منطقه بوده است تا دولت‌ها؛ آنهم دولت‌هایی که به سبب انواع وابستگی‌ها به غرب، در اغلب صحنه‌ها در مواجهه با مسأله فلسطین، راه مماشات در پیش می‌گرفتند. به هرحال باید به خاطر داشت که امارات در طول چند دهه گذشته، هرگز کشوری که در مناقشات اعراب و اسرائیل نقش مؤثری داشته باشد، نبوده است. بنابراین حصول این توافق رویداد مهمی در مناقشات فلسطین نیز، تلقی نمی‌شود. نکته قابل تأمل و بسیار کلیدی در این توافق، نیاز مبرم اسرائیلی‌ها به آن بود. آنها از سال 2000 که ناگزیر شدند از جنوب لبنان خارج شوند و بعد از شکست سختی که در سال 2006 در خلال جنگ 33 روزه متحمل شدند، همواره به دنبال کسب یک پیروزی برای توانمند نشان دادن خود در منطقه بودند. حال آنکه در هشت جنگ تمام‌عیاری که در دو دهه گذشته و با همین هدف علیه غزه کوچک و فلسطینی نشین راه انداختند نیز شکست‌های فضاحت‌باری را متحمل شدند و در همه این جنگ‌ها خود پیشگام آتش‌بس شدند.
به هرحال زمانی که دونالد ترامپ در انتخابات چهارسال پیش به پیروزی رسید، اسرائیلی‌ها تصور کردند با حمایت‌های او بتوانند معامله قرن را محقق کنند و با امضا گرفتن از سران همه کشورهای عربی به مسأله فلسطین پایان دهند. اما اقدامات دولت ترامپ در طول سه سال و هفت ماه گذشته نتوانست به نتیجه مطلوب اسرائیلی‌ها ختم شود. آنگونه که در نشست رونمایی طرح معامله قرن دیدیم که سران کشورهای عربی از بیم مخالفت ملت‌هایشان حضور پیدا نکردند و تنها سه سفیر امارات، کویت و بحرین شرکت داشتند. همین کافی بود تا اسرائیلی‌ها متوجه شوند از این مسیر نمی‌توانند به نتایج دلخواه خود دست یابند. بنابراین مسأله الحاق کرانه باختری و برخی دیگر از اراضی اشغالی را مطرح کردند که این طرح نیز به دلیل مغایرت با قوانین بین‌المللی، با واکنش منفی جهانی مواجه شد. از همین‌رو این توافق جهت عادی‌سازی روابط با امارات، برای اسرائیل که در عرصه سیاسی و نظامی همواره متحمل باخت شده بود، نیازی مبرم به‌شمار می‌آمد. همان‌طورکه دونالد ترامپ نیز در واپسین روزهای حضور در کاخ سفید برای دستیابی به آرای لابی صهیونیست‌ها در انتخابات نوامبر نیاز به این توافق دارد.
اما نکته جالب در این ماجرا آن است که امارات و حامیان آن بازنده بزرگ این توافق شتابزده هستند. امارات در حالی چهره سازشکارانه و روابط پنهانی خود با رژیم صهیونیستی را برملا کرد که به‌صورت پنهانی در حال پیاده کردن طرح‌ها و ایده‌های امریکا و انگلیس در منطقه بود و پیشقراول حرکت‌های سیاسی و نظامی غرب در یمن، سودان و لیبی محسوب می‌شد. روشن است که افشای نزدیکی روابط امارات با اسرائیل سبب می‌شود؛ در سودان موقعیت کسانی که با پشتیبانی امارات بعد از سقوط عمر البشیر به قدرت دست یافتند، متزلزل شود، در لیبی موقعیت خلیفه حفتر که مدعی حمایت یک کشور عربی از خود بود، به‌خاطر آمدن نام اسرائیل به عنوان متحد امارات، تغییر کند و در یمن نیز نیروهای دست‌نشانده امارات در فرمانبرداری از کسانی که شراکت آشکار و نزدیکی با اسرائیل دارد، به تردید افتند.

بلال صعب  
عضو ارشد دپارتمان دفاع و امنیت در انستیتوی مطالعات خاورمیانه
مترجم : وصال روحانی
بنیامین نتانیاهو با متوقف کردن عملیات شهرک‌سازی‌های خود در کرانه غربی و عادی‌سازی روابطش با امارات در ازای چنان امتیازی حالا می‌تواند خود را یک نخست‌وزیر موفق در نظام اسرائیل‌ جلوه بدهد و پاسخگوی انتقاداتی باشد که از عملکرد وی طی سال‌های اخیر صورت گرفته است. در عین‌حال توافق تازه اسرائیل و امارات را نباید مثل دونالد ترامپ یک معاهده بزرگ صلح نامید زیرا اماراتی‌ها هیچ‌گاه پیشاپیش صف مبارزه‌کنندگان با اسرائیل قرار نداشته‌اند. ترامپ مدعی است این معاهده را شخصاً طراحی و اجرایی کرده و اگر چه این هم یک تعریف از خود و مبالغه‌گویی به قصد فتح انتخابات قریب‌الوقوع ریاست جمهوری امریکا است ولی تشکیلات او در این امر بدون سهم هم نبوده است. اسرائیل با واداشتن امارات به صلحی سمبلیک با خود عملاً این کشور را جانشین موقتی هدف اول خود در مذاکرات صلح یعنی عربستان کرده و آرام نخواهد گرفت مگر زمانی که سعودی‌ها را هم به سوی میز چنین قراردادی سوق بدهد.
تل‌آویو بر این باور است که به‌رغم شنیده شدن دائمی صدای اماراتی‌ها، قطری‌ها و بحرینی‌ها، این عربستان است که هدایت کشورهای عرب منطقه (خلیج فارس) را در دست دارد و اگر این یکی هم تسلیم شود، نتانیاهو می‌تواند مدعی یک توفیق بزرگ از منظر غربی‌ها شود. شاید نتوان گفت که صلح مجزای امارات با اسرائیل به معنای اعلام رسمی جدایی اماراتی‌ها از سعودی‌ها در شاهراهی سیاسی است اما شکی نیست که امارات می‌کوشد از این پس چیزی بسیار فراتر از یک «دست راست» صرف و متحد همیشگی برای عربستان باشد.
منبع: Foreign Policy

مارتین چولوف  
خبرنگار حوزه خاورمیانه
همزمان با تلاش‌های اخیر امریکا برای احیای مذاکرات صلح اسرائیل با فلسطین، گفت‌وگوی دیگری در جریان بود که حاصل آن، معاهده عادی‌سازی روابط بین امارات و اسرائیل است. پیش از این بسیاری از طرح‌های امریکا از جمله انتقال سفارت امریکا به قدس و کم کردن کمک‌های نقدی امریکا به فلسطینی‌های آواره، به دیوار بلند اختلاف برخی کشورهای عربی با اسرائیل برخورد کرده و بی‌اثر شده بود. در نهایت جارد کوشنر داماد ترامپ و مشاور او از «در» دیگری وارد شد و به دستاوردی فراتر از مذاکرات صلح بین یاسر عرفات و ایهود باراک در سال 2000 چشم دوخت. اینک مفادی در روابط اسرائیل و امارات و در متن توافق آنها آمده است که هر مقام ارشد و در نظام سیاسی امریکا می‌تواند آن را یک برد برای کاخ سفید بنامد، مشروط بر اینکه اسرائیل با همراه ساختن امارات با خود بیش از حد از سایر کشورهای کلیدی عرب فاصله نگرفته باشد. اسرائیلی‌ها همیشه به معاهده کمپ دیوید به‌عنوان یک پیروزی بزرگ نگریسته‌اند و همین طور به پیمان آتش‌بس با اردن که 17 سال بعد از آن تاریخ منعقد شد. امروز اسرائیل می‌کوشد با جلوه دادن امارات به‌عنوان نظامی که مخالف ایران و سوریه است پیمان صلح‌اش با حاکمان دوبی را بردی از همان دست و یک دستاورد دیپلماتیک عالی توصیف کند و طبق آن ضرب‌المثل معروف بگوید که «بدخواه دشمن من» لابد دوست و موجودی خوب و یک شریک مناسب برای من است. اما واقعیت امر این است که نه سعودی‌ها جایگاه محکم سال‌های گذشته خود را دارند و نه امارات وزنه‌ای است که معادلات را به تنهایی تغییر بدهد.
 منبع: Guardian

تام مورگان  
خبرنگار اجتماعی- ورزشی
محمدبن زاید و محمدبن سلمان سال‌ها رابطه‌ای دوستانه داشتند اما کج‌راهه‌های سیاسی و لزوم سوءاستفاده از هر فرصتی برای پیش انداختن خود و کشورشان، از فوتبال گرفته تا سیاست؛ آنها را به رقبای بزرگ تبدیل کرده است. در عرصه فوتبال نظر مساعد سران و هواداران نیوکاسل به خریداری این باشگاه توسط سعودی می‌تواند نام بن‌سلمان و نظایر او را در جوامع غربی مطرح‌تر کند. همان طور که شیخ منصور، برادر کوچک‌تر محمدبن‌زاید، مالک اماراتی منچسترسیتی نام امارات را در فوتبال انگلیس مطرح کرده است. اما تحرکات سیاسی در خاورمیانه و سمت و سو دادن به آن دستاورد بس بزرگ‌تری است. قتل بی‌رحمانه جمال خاشقچی روزنامه‌نگار سعودی توسط ایادی محمدبن سلمان بسیاری از راه‌های سیاسی را به‌روی او بست اما وی کوشیده است با دادن آزادی‌های صوری به زنان، افکار عمومی را با خود همسو سازد. این در حالی است که مراحل و مراتب رعایت حقوق بشر در اردوگاه سعودی‌ها پایین‌تر از حد صفر است و خاشقچی فقط یکی از قربانیان این روند است. کارشناسان اروپایی محمد بن سلمان را به‌رغم تمامی خطاهای بزرگ و جنایات جاه‌طلبانه‌اش، مرد جوانی توصیف می‌کنند که برای ترسیم تصویری مدرن‌تر از دولت ریاض بشدت می‌کوشد اما راه‌های صحیح نیل به آن را نمی‌شناسد. امروز رقابت «من سیتی» با نیوکاسل در صحنه پاک‌تر فوتبال، کلید برائت هیچ‌یک از مقام‌های عربستان و امارات نیست و مشخص است که این دو کشور در یک صحنه بزرگ‌تر- سیاست- رقابت مهم‌تری دارند و ماجرای توافق اماراتی‌ها با اسرائیل بخشی از این معادلات و حسابگری‌های معمولاً بی‌سرانجام است.
منبع: Telegraph

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

چراغ سبز ترامپ به نتانیاهو برای حمله به برجام

در جلسه ترامپ و مکرون سپس درباره موضوعات تجاری و مسائل دیگری مذاکره شد و به‌منظور آمادگی جهت برگزاری کنفرانس مطبوعاتی مشترک، دیدار رؤسای جمهوری دو کشور حدود ساعت 12 و 25دقیقه به پایان رسید. در این جلسه، هیچ یک از رهبران دو کشور موضوع تازه یا متفاوتی را درباره ایران پیش نکشیدند هر چند که ترامپ در بخشی از سخنانش گفت:«هیچ‌کس نمی‌داند قصد دارم چه کاری را انجام دهم... البته شما، آقای رئیس جمهور، دیدگاه‌های خوبی در این زمینه دارید.» سپس ضیافت رسمی شام به‌خوبی برگزار شد؛ البته اگر شما جزو افرادی باشید که ساعت 10 و نیم شب شام می‌خورند. من و همسرم «گرچمن»، برنامه سرگرمی بعد از شام را حذف کردیم درست مانند کلی و همسرش «کارن»، که در مسیر بازگشت به خانه وقتی برای برداشتن کیف و لباس‌های کار خود به دفترمان بازگشتیم با هم
مواجه شدیم.
در مسیر آمادگی برای خروج از توافق هسته‌ای ایران، روز 25 آوریل با موافقت متیس گامی بلند به جلو برداشته شد. متیس گفت اگر تصمیم به خروج گرفته باشید با آن موافقت می‌کنم. دشوار می‌توان گفت این موافقت متیس از روی اشتیاق بود اما دست‌کم ثابت کرد که او در دفاع از این توافق، خودکشی نمی‌کند. متیس بارها و در هر فرصتی که ایجاد می‌شد، مخالفتش را با خروج از توافق تکرار می‌کرد تا اینکه ترامپ چند روز بعد گفت: «نمی توانم در این توافق بمانم». این یک بیانیه قطعی درباره خروج ما از توافق بود.
سپس، صبح روز 25 آوریل، ترامپ بار دیگر تکرار کرد می‌خواهد منوچین کاملاً آماده «اعمال سنگین‌ترین تحریم ها» با خروج ما از توافق باشد. من همچنین آن روز صبح با اِتین مشاور رئیس جمهوری فرانسه ملاقات کردم و برداشتم این بود که مکرون اعضای هیأت خود را درباره محتوای مذاکرات دو نفره با ترامپ به‌طور کامل توجیه نکرده است. البته این خبری عالی بود زیرا نشان می‌داد مکرون به‌طور کامل اظهارات ترامپ را که به او گفته بود آماده خروج از توافق است،
متوجه شده است.
جلسه 27 آوریل ترامپ و مرکل جلسه‌ای رسمی نبود بلکه صرفاً یک «دیدار کاری» محسوب می‌شد. بنابراین به اندازه سفر مکرون با شکوه برگزار نشد. دیدار دو نفره ترامپ با مرکل فقط 15 دقیقه طول کشید و پس از آن جلسه بزرگتری با حضور اعضای هیأت‌ها در اتاق کابینه برگزار شد. ترامپ این جلسه را با انتقاد از نقش آلمان در «تغذیه هیولا» (که منظورش روسیه بود) از طریق پروژه خط لوله «نورد استریم 2» شروع کرد، بعد به اتحادیه اروپا اشاره کرد و گفت فکر می‌کند برخورد این اتحادیه با امریکا بسیار نامناسب بوده است. برای من روشن بود که ترامپ فکر می‌کرد آلمان، به اسارت روسیه در آمده است.
ترامپ همچنین از جمله‌ای استفاده کرد که بعدها آن را بارها شنیدم؛ «اتحادیه اروپا به مراتب بدتر از چین است با این تفاوت که اتحادیه اروپا کوچکتر از چین است.» وی افزود، اتحادیه اروپا تلاش می‌کند امریکا را متضرر کند که مرکل با آن مخالفت کرد (او در ابراز مخالفت خود همچون کل این جلسه به زبان انگلیسی صحبت می‌کرد). مرکل همچنین درخواست کرد امریکا تحمیل تعرفه به واردات فولاد و آلومینیوم را که ترامپ قصد داشت اجرایی کند، سه یا چهار ماه به تعویق بیندازد تا اتحادیه اروپا زمان کافی برای مذاکره با امریکا در این زمینه داشته باشد.
ترامپ گفت نمی‌خواهد با اتحادیه اروپا مذاکره کند. با خودم فکر می‌کردم چه بد که ترامپ همین حس قاطع را درباره کره شمالی ندارد. ترامپ در ادامه بحث عدم پایبندی آلمان به تعهداتش در قبال ناتو و در زمینه افزایش بودجه دفاعی به میزان دو درصد تولید ناخالص داخلی را مطرح و مرکل را به‌عنوان کسی که از ناتو سوء‌استفاده می‌کند توصیف کرد و گفت او حالا همین بازی را سر مسائل تجاری در می‌آورد. مرکل همچنان اصرار داشت که تعرفه‌ها، حتی اگر شده به مدت دو ماه به تأخیر بیفتد اما ترامپ پاسخ داد که این نیز مانند مسأله بودجه نظامی ناتو، وقت هدر دادن خواهد بود. ترامپ پرسید، اختصاص دو درصد تولید ناخالص داخلی به بودجه دفاعی آلمان چه زمانی محقق می‌شود و مرکل با لحنی ساده‌لوحانه پاسخ داد: سال 2030. این پاسخ باعث شد حتی هیأت آلمانی نیز لبخند بزند و ترامپ بگوید مرکل از 16 ماه پیش همین را می‌گوید. در رابطه با تعرفه‌ها، مرکل در نهایت به ترامپ گفت که او می‌تواند هر کاری را انجام دهد چون آزاد (و بی‌قید و بند) است.
اشاره به ایران موضوعی بی‌ربط و خارج از بحث بود. مرکل از ما خواست در توافق بمانیم و ترامپ با بی‌تفاوتی واکنش نشان داد. ترامپ در جمع رسانه‌ها به طور مختصر درباره ایران صحبت کرد و گفت «اجازه نخواهیم داد آنها سلاح هسته‌ای تولید کنند.» تقریباً کل حرفش (درباره ایران) همین بود.
نکته قابل ذکر دیگر شاید حمله به مواضع ایران در سوریه در همان روز بود که احتمال می‌رفت اسرائیل در آن نقش داشته باشد. متیس و برخی دیگر از مقامات پنتاگون نگران بودند این حمله، ایران را وادار به حمله‌ای تلافی جویانه علیه نیروهای امریکایی کند (احتمالاً ایران این حمله را از طریق نیروهای نیابتی شیعه در عراق انجام می‌داد). هیچ اتفاقی رخ نداد و در هر صورت به‌نظر می‌رسید که ترامپ نگران نیست. ترامپ در توجیه نتانیاهو درباره طرز تفکرش درباره ایران گفت که کل توافق بر اساس دروغ بوده، ایران امریکا را فریب داده است و اسرائیل باید در انتقاد علنی از این توافق راحت باشد و البته نتانیاهو تا همان موقع نیز همین احساس را داشت و کارش انتقاد از توافق بود.