اشپیگل (آلمان)
پنتاگون در گزارشی خبر داده طی نزدیک به دو دهه اخیر 144 مورد برخورد با اشیای ناشناخته پرنده داشته‌اند. اما توضیحی درباره آنها نداده و پرسش‌ها درباره این اجسام همچنان به قوت خود باقی است. آیا این اجسام پروژه‌های تسلیحاتی مخفی هستند؟ آیا کار چینی‌ها هستند؟ یا روس ها؟ یا موجودات فضایی؟

اسپکتیتور (بریتانیا)
مافیای مسکن در انگلیس سخت مشغول به کار است و دولت هنوز کاری برای آن انجام نداده است. بوریس جانسون، نخست‌وزیر هم خود بخوبی می‌داند که بحران مسکن پیشتر هم سر دولت‌های محافظه کار را به باد داده، بنابراین قصد دارد با افزایش مجوزهای ساخت مشکل را برطرف کند. اما کیفیت هم مهم است.

فارن افرز (امریکا)
در ابتدای شروع به کار جو بایدن رهبران چین اعلام کردند که شرق در حال تعالی و غرب در حال زوال است. تقریباً همه جهان روی این مسأله اتفاق نظر دارند که چین با سال‌ها عملکرد درخشان در حوزه اقتصاد و رهبری قدرتمند شی جین پینگ، به قدرتی جهانی تبدیل شده است. اما باید دید در آینده چه رخ می‌دهد.

بنفشه غلامی/ تغییر پیاپی دولت‌ها و سیاست‌های اقتصادی امریکا در خاورمیانه و به‌طور خاص قانون سزار، زندگی را برای مردم لبنان سخت‌تر از هر زمانی کرده است. شنبه شب، سیر پرشتاب نزولی ارزش پول این کشور، و شرایط سخت زندگی، صدها لبنانی را همچون شب‌های یکی دو هفته اخیر به خیابان‌ها کشاند. اما این‌بار دیگر خشم آنها طوری فوران کرد که به سمت خانه وزیر اقتصاد رفتند تا با حمله به خانه او و همین‌طور بانک مرکزی لبنان، به سران این کشور که درگیر دعواهای سیاسی برای تشکیل دولت هستند، بگویند کافی است. دیگر وقت آن است فکری به حال اقتصاد کنید.
به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، از سال 1997 تا همین یکی دو سال پیش هر پوند لبنان ارزشی معادل تقریباً هزار و 500 دلار داشت. اما به گفته صراف‌های بیروت روز شنبه هر پوند لبنان با 17 هزار و 300 تا 17 هزار و 500 دلار در بازار سیاه معاوضه شد. با این حال کاربران شبکه‌های اجتماعی رقم را بالاتر می‌دانند و می‌گویند این رقم به 18 هزار دلار هم می‌رسد. به گزارش خبر گزاری رسمی لبنان، همین سقوط بی‌سابقه باعث شد ده‌ها لبنانی که در طول عصر و شباهنگام بر تعداد آنها افزوده شد، به خیابان‌های طرابلس، بیروت و سیدون که بزرگ‌ترین شهرهای این کشور هستند، بروند و به سقوط پول ملی و شرایط دشوار زندگی خود اعتراض کنند. بیشترین اعتراض‌ها در طرابلس رقم خورد، جایی که معترضان تلاش کردند به یکی از شعب بانک مرکزی حمله کنند. آنها در ورودی بانک را شکسته و وارد حیاط آن شدند. اما ارتش مانع رسیدن آنها به ساختمان بانک شد. در درگیری‌های این منطقه 5 معترض و 2 نیروی امنیتی زخمی شدند. شماری دیگر از معترضان طرابلس نیز به یک ساختمان دولتی حمله کردند. اما آنها نیز توسط نیروهای امنیتی متوقف شدند. حمله به بانک مرکزی لبنان در شهر سیدون نیز رخ داد. در بیروت هم اعتراض‌ها پراکنده‌تر بودند و معترضان اقدام به آتش زدن لاستیک خودروها کردند.
چرا بحران؟
لبنان از سال 2019 به این سو درکنار بحران سیاسی، دچار بحران اقتصادی است. طوری که به گفته بانک جهانی احتمالاً دچار یکی از بدترین بحران‌های مالی جهان از اواسط قرن 19 به این‌سو است. فروپاشی اقتصادی لبنان باعث خشم مردم این کشور شده است. آنها مسئولان خود را فاسد می‌دانند و معتقدند قادر به حل مشکلات آنان نیستند و تنها به دعواهای سیاسی خود مشغول هستند. بویژه که این بحران اقتصادی باعث شده کشور با کمبود داروهایی که از خارج وارد می‌شوند و همین‌طور سوخت مواجه باشد. سیاستمداران لبنانی همچنین نتوانستند در سال‌های گذشته به سازوکاری برسند که بدهی‌های این کشور را سر موعد پرداخت کنند و همین باعث شد برخی کشورها که تمایل به کمک مالی واقتصادی لبنان داشتند، تعهدات خود برای کمک به این کشور را نادیده بگیرند.
اما واقعیت آن است که هرچند مسئولان این کشور در بروز وضعیت فعلی مسئول هستند. اما نمی‌توان همه گناه فشارهای اقتصادی را به گردن آنان انداخت. همان‌طور که اشاره شد بحران اقتصادی لبنان از سال 2019 رو به وخامت گذارده و به‌طور مشخص از آگوست سال گذشته که بندر بیروت در انفجاری ویران شد، به سمت نابودی رفته است. سال 2019 همان زمانی است که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری وقت امریکا، لایحه‌ بودجه دفاعی امریکا را امضا کرد. لایحه‌ای که بخشی از آن مربوط به قانون «سزار» است که تابستان 2020 یعنی تقریباً همزمان با انفجار در بیروت اجرایی شد. هدف ترامپ از اجرای این قانون، انزوای اقتصادی و سیاسی بشار اسد و سوریه بود. اما از آنجا که این قانون تأکید می‌کند، محدودیت‌های آن شامل حال متحدین سوریه نیز می‌شود، تمامی کشورهایی که با سوریه در ارتباط هستند، درگیر تبعات منفی این قانون شدند. از این قانون بیش از هر کشوری، لبنان آسیب دید. زیرا لبنان و سوریه در طول تاریخ، مبادلات تجاری زیادی با یکدیگر داشته‌اند. بحران سوریه نیز مزید بر علت شد تا تجار سوری در لبنان سرمایه‌گذاری کنند. از همین‌رو قانون سزار ضربات سختی را بر پیکر رنجور اقتصاد لبنان وارد کرد که به نظر نمی‌رسد بسادگی قابل درمان باشد.

رئیس‌جمهوری مصر و پادشاه اردن روز گذشته با هدف اقتصاد و امنیت، وارد بغداد شدند تا در نشست سه‌جانبه با نخست‌وزیر عراق شرکت کنند. این نشست در چارچوب چهارمین دور از مکانیزم همکاری سه‌جانبه میان سه کشور قرار دارد که مارس ۲۰۱۹ در قاهره کلید خورد.
به گزارش ایرنا، هدف از اجلاس فعال کردن توافقنامه‌های اقتصادی و سرمایه گذاری‌های مشترک در دو اجلاس گذشته امان و قاهره و با حضور مصطفی الکاظمی نخست‌وزیر عراق پیش‌نویس آن امضا شده است اگرچه برخی منابع از همکاری‌ها و هماهنگی‌های امنیتی بین سه کشور در این نشست نیز خبر داده‌اند. «بازگشت عراق به نقش محوری خود» که در بسیاری از اظهارات این روزهای داخلی عراق و خارجی دیده شد، دغدغه اصلی مصطفی الکاظمی در این نشست بود؛ «انرژی» و به‌دنبال آن امنیت‌سازی نیز محورهای بعدی نشست بودند. در واقع موتور محرک رویکرد الکاظمی به انتخابات پارلمانی آینده عراق همین محورها است که سرنوشت دولت یکساله او را تعیین خواهد کرد.
رئیس اتحادیه عرب پیش‌تر در استقبال از نشست بغداد گفته بود: نشست سه‌جانبه بغداد، مصالح ملت‌های عربی و کیفیت انسجام، همراهی و هماهنگی در منافع اقتصادی و سیاسی عربی را ارتقا خواهد داد. اجلاس بغداد پیش از این دوبار به تعویق افتاده بود؛ یک بار از سوی مصر برای حادثه برخورد دو قطار و یک بار از طرف اردن به‌دلیل ناامنی ناشی از تلاش برای کودتا.

یارا هواری : عضو ارشد «شبکه الجزیره»
‌مترجم: وصال روحانی
مجازات‌ها در صحنه‌های بین‌الملل برای کشورها و رژیم‌هایی در نظر گرفته می‌شود که عدالت و قواعد جهانی را زیر پا گذاشته باشند و در نتیجه بدیهی‌ترین سؤال این است که چرا اسرائیل به‌رغم بارها قانون شکنی هرگز به‌شکل اساسی و اصولی مجازات و مشمول تحریم‌های بین‌المللی نشده است.
کار به‌جایی کشیده که حتی اخیراً در پارلمان ایرلند جنوبی این سؤال از دولت این کشور پرسیده شد که چرا با‌وجود ضمیمه شدن بخش‌های چشمگیری از خاک فلسطین به رژیم اسرائیل و به‌کار گرفته شدن قوه قهریه در این راه هیچ‌گاه دولت ایرلند و همتاهایش اقدامی مؤثر برای برقرار شدن مجازات‌هایی علیه اسرائیل صورت نداده‌اند. چیزی که اینک ایرلند و بسیاری از کشورهای دیگر می‌پرسند، مسأله‌ای است که از دیرباز سؤال طبیعی و حق مسلم فلسطینی‌ها بوده است. قواعد بین‌الملل تصریح می‌دارند هرگونه معامله اقتصادی و یا بده بستان‌های سیاسی با دولت‌های ناقض صلح و نافی امنیت جهانی و رژیم‌های طرفدار نسل‌کشی ممنوع است و تنها راه تقابل با این گونه رژیم‌ها اعمال مجازات‌های درخور برای آنها و دولت‌هایی است که دست به کشتار قومی می‌زنند. در حمله‌های اخیر صهیونیست‌ها به غزه حداقل 256 فلسطینی که 66 نفر آنها کودک بودند کشته شدند و اگر چنین عمل فجیعی در قوانین جزای بین‌الملل نمی‌گنجد و مستوجب تحریم‌های وسیع بین‌الملل نیست، باید پرسید که کدامین اقدام دیگر می‌تواند این معنا و مفهوم را در برداشته باشد.
 شاید استدلال شود که حمایت‌های آشکار و نهان امریکا از اسرائیل سبب خواهد شد حتی در صورت اعمال تحریم همه‌جانبه جهانی علیه این رژیم، ضربه‌ای به دولت تل‌آویو وارد نشود اما نهادهای مسئول برقراری امنیت و عدالت در سطح جهان، در هر صورت وظیفه مجازات و تحریم رژیم‌هایی را دارند که دست به غصب خاک دیگران و حتی کودک کشی می‌زنند. جوزپ بورل مسئول روابط خارجی «اتحادیه اروپا» اخیراً خطاب به شورای امنیت سازمان ملل گفته بود: «ساز و کارهای ما علیه برهم زنندگان امنیت جهانی متفاوت و متعدد است و به صرف اینکه دیگران از آن سوءاستفاده و قدرت‌های جهانی آن را بلوک کنند، ما نباید از آن چشم پوشی کنیم. برعکس‌ما باید تحت هر شرایطی از آنها سود جوییم زیرا فقط از این طریق است که می‌توان از هدف گرفتن مردم بی دفاع در سطح جهان جلوگیری یا حداقل این پروسه‌ها را کمرنگ کرد. اگر ما در این راه‌ها پایمردی داشته باشیم، هر رژیم سرکشی با داشتن قوی‌ترین پشتیبان‌ها هم مجبور به تجدید نظر در سیاست‌های بیمارگونه خود خواهد شد.»                                                    منبع: Aljazeera

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

جنگ اردوگاه‌ها
شعار جنگ از سوی جنبش امل، اخراج طرفداران یاسر عرفات و اجازه ندادن به عرفاتی‌ها؛ برای بازگرداندن شرایط به وضعیتی بود که پیش از سال ۱۹۸۲ داشتند. اما نیروهای اکثر گروه‌های فلسطینی در رویارویی با محاصره اردوگاه‌ها از سوی جنبش امل، یکپارچه شدند و لشکر ششم ارتش لبنان نیز در این درگیری ها به جنبش امل پیوست. یکپارچگی اکثر گروه‌های فلسطینی در این رویارویی، شامل همه گروه‌ها و هم پیمانان نزدیک به سوریه مانند جبهه خلق - فرماندهی کل به رهبری احمد جبریل و جنبش فتح - انتفاضه و جنبش فتح - شورای انقلابی که از تندترین مخالفان عرفات بودند، نیز می‌شد.
جنگ اردوگاه‌ها بدون مقدمات و زمینه‌ها یا انگیزه‌ها و پیامدها نبود که سخن گفتن کوتاه از آن نیز دراز دامن بوده و صدها صفحه را پر خواهد کرد. توقف این جنگ ساده و در دسترس نبود، آن گونه که درگیری میان جنبش امل و حزب‌الله مهار شد. جنگی که جنبه‌هایی برانگیزاننده و جزئیاتی ناراحت کننده و صحنه‌هایی فاجعه‌آمیز داشت. من در برابر برخی اعضای رهبری سیاسی و نظامی سوریه، بی‌نتیجه این حرف را تکرار و تأکید می‌کردم که جنگ اردوگاه‌ها با منافع اساسی سوریه و اصول سیاست داخلی و خارجی آن در تعارض بوده و ضروری است، اختلاف خود با عرفات را که در آن حق با ما است از التزام سوریه به مسأله فلسطین به‌عنوان مسأله محوری سوریه؛ تمییز دهیم.
این را هم به خوبی درک می‌کردم که رهاکردن موضوع جنگ اردوگاه‌ها در دستان خدام و چیرگی او بر آن به معنای پایان نگرفتن کشت و کشتار میان فلسطینی‌ها و جنبش امل خواهد بود. از سوی دیگر با عبور از برداشت منفی که از خدام داشتم هر کاری می‌توانستم کردم تا او را به تعامل با این پرونده حساس با درجه بالایی از حس مسئولیت، تشویق کنم. رئیس‌جمهوری اسد به من می‌گفت باید در نشست‌های مربوط به لبنان و بویژه موضوعات مربوط به فلسطینی‌ها، با خدام همراه باشم و من نیز می‌کوشیدم این کار را انجام دهم؛ اما تا اندازه‌ای که در امور لبنان غرق نشوم و بتوانم نقش خود را به‌عنوان وزیر خارجه به خوبی ایفا کنم. خدام البته در همه حال می‌کوشید من در این نشست‌های طولانی و خسته کننده شرکت نکنم؛ نشست‌هایی که آن را تمرینی برای لجبازی می‌پنداشت و تا ساعت‌های دیروقت شب و بی‌نتیجه قابل ذکر ادامه می‌یافت.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی
ادامه پاورقی خاطرات بولتون را در سایت ایران آنلاین (ion.ir) بخوانید.