امام حسین(ع):
مبادا از کسانى باشى که از گناه دیگران بیمناکند، و از کیفر گناه خود آسوده خاطرند.
تحف العقول، ص۲۷۳

هوتن شکیبا: محمدعلی عباس میرزایی از بچگی عاشق سینما بود و در همان دوران کودکی و نوجوانی یک دستگاه آپارات درست کرده بود که با آن فیلم‌های انیمیشن نمایش می‌داد. او بعدها با شوقی هرچه تمام‌تر بر همه مراحل ساخت و ساز سینمای روباز سنندج نظارت داشت و پرده بزرگ آن را هم خودش نصب کرده است؛ دیوار پشت بام را سفید کرده و سینمای تابستانی دایر و برای اهل محل اکران فیلم می‌کرد؛ فیلم‌های کهنه و مصرف شده را با تیغ شفاف می‌کرد و خود فریم‌های متعددی نقاشی می‌کرد و انیمیشن نمایش می‌داد. ارزش آقای میرزایی بیشتر از هر چیز، اقدامات و ابتکاراتش  بود که قبلاً زمینه‌اش در سنندج وجود نداشت؛ سینمایی که او ساخت بزرگ‌ترین سینمای روباز در دنیاست که در دهه هفتاد فعال بود و همین باعث شد که نام اش در گینس ثبت شود. راه‌اندازی سینمای روباز در این شهر آن‌هم در دهه هفتاد ایده‌ای خلاقانه بود، ولی تعطیل کردن آن جای تعجب و تأسف دارد، اگر این سینما همچنان فعال می‌بود، می‌توانست امکان خوبی باشد برای دوران کرونا که نفس سینماها به شماره افتاده است.
 بخشی از گفت‌ و گوی این بازیگر با ایسنا

اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکاتِ اَسْحَارِهِ وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیاءِ اََنْوَارِهِ وَ خُذْ بِکلِّ اَعْضَائِی إِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ بِنُورِک یا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ
‌خدایا مرا در این ماه به برکت های سحرهایش آگاه کن، و دلم را با روشنایی انوارش روشنی بخش، و تمام اعضایم را به پیروی آثارش بگمار، به نورانیتت ای نوربخش دلهای عارفان.‌

احمد آرام
نویسنده، پژوهشگر و مدرس داستان نویسی
دهم اردیبهشت‌ماه تقویم ملی کشورمان به‌نام خلیج‌فارس گره‌خورده، به تاریخی که برابر با اخراج پرتغالی‌ها از این خطه سرزمین است. بنابراین خوب است که از این فرصت برای چگونگی به تصویر کشیدن هویت ایرانی خلیج‌فارس و از سویی حفظ گنجینه‌های تاریخی آن در خلال آثار ادبی و فرهنگی بهره بگیریم. توجه به خلیج‌فارس در حیطه کتاب از دو منظر می‌تواند موردبحث باشد؛ نخست از منظر تاریخی. در این حیطه مورخان و پژوهشگران بسیاری به خلیج‌فارس پرداخته‌اند و می‌توان به این طریق متوجه پیام‌های تاریخی و از سویی هویت ایرانی‌اش شد. در اغلب این آثار به مسائلی همچون حمله پرتغالی‌ها به خلیج‌فارس، آمدن انگلیسی‌ها و از سویی دایر شدن کمپانی هند شرقی پرداخته است؛ اقدامی که هنوز هم جای کار بسیار دارد. البته این تنها یکی از وجوهی است که می‌توان از دریچه‌اش به سراغ خلیج‌فارس رفت، مبحث یا دریچه دیگری که آن‌هم اهمیت بسیاری دارد خلق آثار ادبی و هنری با این محور است. شاید نویسندگان جوان بپرسند که در ادبیات چطور می‌توان به خلیج‌فارس پرداخت؟ خود من چه در آثار داستانی و چه در نوشته‌های نمایشی‌ام به خلیج‌فارس همواره به‌عنوان موجودی دراماتیک نگاه کرده‌ام. موجودی که در کنار وجوه واقعی مملو از تخیل است و از سویی خاطرات تلخ و شیرین بسیاری در حافظه‌اش درج‌ شده است. جنوبی‌ها ضرب‌المثل مشهوری دارند، اینکه دریا خیلی چیزها به ما می‌دهد، اما هر وقت بخواهد همه را پس می‌گیرد. از همین یک مورد بخوبی می‌توان جایگاه دریا و خلیج‌فارس را در جنوب کشورمان و زندگی ساکنان آن دید و از آن در خلق داستان‌ها و رمان‌های خواندنی بهره گرفت. خلیج‌فارس را در نوشته‌های خودم موجودی دراماتیک می‌دانم چراکه در آن با موجودات افسانه‌ای بسیاری روبه‌رو هستیم. اینها وقتی به ادبیات راه پیدا کنند تلفیق هنرمندانه‌ای از تخیل و واقعیت را پیش روی مخاطبان می‌گذارند؛ حاصل چنین نگاهی درنهایت هویت تاریخی خلیج‌فارس را بیش‌ازپیش مقابل خواننده قرار می‌دهد. با این نگاه می‌توان از ظرفیت‌های ادبی فرهنگ فولکلور برای حفظ حیات فرهنگی، سیاسی و حتی ماهیت جغرافیایی خلیج‌فارس برای آیندگان بهره گرفت. در خلیج  (ایران) افزون بر افسانه‌ها با ترانه‌های دریایی بسیاری هم مواجه هستیم که همه اینها توسط ایرانی‌ها ساخته‌شده‌اند. نمی‌دانم کشورهای عرب چگونه و با اتکا به چه چیزی درصدد مصادره هویت این خلیج همیشه ایرانی برآمده‌اند! آنقدر ادعای عجیبی است که بیشتر به شوخی می‌ماند. شاید جالب باشد بدانید پرتغالی‌ها بعد از حمله به بوشهر و بندرعباس، آنقدر تحت تأثیر فرهنگمان قرار گرفتند که وقتی به کشور خود بازگشتند ناخواسته به سفیران فرهنگی ایران تبدیل شدند. آنها حتی بسیاری از اسامی ایرانی را با خود به زادگاه شان بردند. پرتغال هرگز نتوانست از طریق خلیج‌فارس ایران را تسخیر کند که بخشی از این مسأله به فرهنگ دیرینه و قوی سرزمینمان بازمی‌گردد؛ البته نباید فراموش کرد که هموطنان خلیج‌فارسی هم همگی بسیار وطن‌دوست بوده‌اند و هنوز هم هستند. رد پای این مسأله حتی در آثار بزرگانی نظیر غلامحسین ساعدی هم دیده می‌شود؛ به آثار او که نگاه کنید خواهید دید ساعدی بااینکه حتی جنوبی نبوده اما چنان مقهور جادوی خلیج فارس می‌شود که دست به خلق مجموعه داستان ماندگار «ترس‌ولرز» می‌زند و برای نخستین مرتبه در ادبیات داستانی‌مان بخشی از این جادو را به تصویر می‌کشد. روز ملی خلیج‌فارس فرصت خوبی است برای یادآوری بخشی از هویت تاریخی‌مان و اینکه با چه راهکارهایی می‌توان درباره تاریخ آن با آیندگان سخن گفت.‌

عبدالرحیم سعیدی راد
شاعر و پژوهشگر
سر در خویش فرو بردن، گریستن در باد و رو به قبله عاشقی ‌ایستادن را به من آموخته‌ای!
حالا صبر یک پروانه را، در رهایی از پیله گناه و معصیت به من بیاموز! و پنجره‌ای برای تماشای زیبایی هایت و حنجره‌ای برای حرف زدن و نیایش با خودت را به من عطا کن. ای خدای مهربانی و محبت!
در ایستگاه هجدهم ماه عزیز رمضان، همه امیدم به کرامت و رحمت بی‌اندازه توست، پس بی‌ آنکه دفتر روزهای گذشته مرا ورق بزنی جلوه‌ای از بخشش و رحمت خودت را به من نشان بده. همین.‌

اسماعیل علوی
دبیر گروه پایداری
از جمله اهداف بلند تشریع روزه ماه مبارک رمضان دستیابی به مراحل کمال و رشد است. یکی از مراحل رشد و تکامل روحی انسان این است که  هر فردی وضعیت خود را از نظر عیوب و نقایص اخلاقی، مورد بررسی قرار داده و چهره باطنی خود را از نزدیک در آیینه خودشناسی ملاحظه کند، تا با شناخت بیشتراز خود و اهتمامی ملهم از ایمان راستین، ریشه رذایل و بدی‌ها را که در روح و روان او پدید آمده، قطع کند.
خودشناسی در مجموعه تعالیم اسلام به قدری اهمیت دارد که گفته شده: کسی که می‌خواهد زنجیره پلشتی‌ها را در وجود خود از هم بگسلد و از آثار منفی آن مصون ماند، علاوه بر مراقبه دائم بر رفتار خویش، لازم است همه روزه هنگامی که غوغای زندگی به سکوت و خاموشی شب می‌گراید، نتیجه و علل اعمال روز گذشته خود را در نظر بیاورد و با بی طرفی آنها را مورد ارزیابی قرار داده و آنچه را ناشایست یافت، تصمیم بر ترک آن بگیرد. امیر مؤمنان علی (ع) در این خصوص می‌فرماید: «بر هر خردمندی لازم است که عیوب مذهبی، فکری، اخلاقی و معاشرتی خود را دقیقاً مورد بررسی قرار دهد و آنها را در سینه خود ضبط نماید و یا روی کاغذی بنویسد، سپس کوشش کند که تمام آنها را ریشه کن سازد» (غررالحکم ص ۵۵۹)
پایه و مایه خودشناسی، مرگ باوری است و اینکه انسان به یاد بیاورد که هر نفسی که برمی‌آید ـ اگرچه ممد حیات است ـ اما صاحب نفس را نیز به مرگ نزدیک‌تر می‌کند. پس با هر نفسی، قدمی به مرگ نزدیک‌تر شده‌ایم، مرگی که گریزی از آن نیست. مهم آن است که نفس‌ها در طاعت خدای متعال برمی‌آید یا در معصیت او؟ یقیناً نفس‌هایی ارزشمند است که با حال توجه به خداوند برآید نه در حال غفلت و بی توجهی. اگر زندگی ما چنین سپری شد مرگ ما نیز در همان حال خواهد بود و اگر خدای نکرده در معصیت بگذرد زندگی پس از مرگ نیز همراه با آثار همان اعمالی است که در زندگی انجام داده‌ایم. پس نیکو آن است که با هر نفس یک توجه به مرگ حاصل آید چرا که آن توجه، قلب را جلا داده و جلای دل به حیات دل کشیده می‌شود و دلی زنده است که می‌فهمد و می‌شنود.
 رأفت الهی موجب شده تا علاوه برتوصیه به داشتن مراقبه‌های شبانه، در مقاطع خاصی از عمر نیز شرایط مناسبی فراهم شود تا انسان با انگیزه و اهتمام بیشتری به این مهم بپردازد و روح  را از عیوب اخلاقی بپیراید. شب‌های قدر یکی از این مقاطع خاص است که بیانگر لطف الهی نسبت به بندگانش می‌باشد.
شب قَدر که گفته شده در آن امور یک‌ساله انسان‌ها مقدر می‌شود در قرآن کریم و در سوره‌های قدر و دخان بدان تصریح شده و برخی ویژگی‌های آن برشمرده شده است. در قرآن و روایات ارزش شب قدر بیش از هزار ماه دانسته شده و این شب با فضیلت‌ترین شبِ سال و شب رحمت الهی و آمرزش گناهان نیز شناسانده شده است. به تصریح کلام وحی در  این شب، فرشتگان به زمین می‌آیند و بنابر برخی احادیث شیعه، مقدرات سال آینده بندگان را بر امام عصر(ع)عرضه می‌کنند. زمان دقیق شب قدر، روشن نیست، ولی بر اساس بسیاری از روایات، در ماه رمضان بوده و به احتمال زیاد یکی از شب‌های ۱۹، ۲۱ و یا ۲۳ این ماه است. شیعیان بر شب ۲۳ ماه رمضان و اهل سنت بر شب ۲۷ این ماه تأکید بیشتری دارند. در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که بهترین ماه‌، ماه رمضان  و قلب این ماه، شب قدر است. همچنین از پیامبر(ص) نقل کرده‌اند که شب قدر را سَروَر شب‌ها برشمرده است. بنابر منابع روایی و فقهی، روزهای قدر نیز همانند شب‌های آن گرانقدر و با فضیلت‌اند. در برخی روایات آمده است که بهترین اعمال در این شب علاوه بر عبادت خالصانه تفکر و علم آموزی است.
مسلمانان در این شب‌ها با الگوگیری از بزرگان دین، به شب‌زنده‌داری، خواندن و تدبر در قرآن، دعا و دیگر آیین‌ها و اعمال این شب می‌پردازند. ضربت خوردن و شهادت امام علی(ع) در این شب‌ها نیز به اهمیت آن‌ نزد شیعیان افزوده و سوگواری برای آن امام با آیین‌های شب قدر همراه شده است. همان جان شیفته‌اى که بار سفر را از قبل بسته و شتر تیزرو حیات را پیشاپیش در جاده‌هاى سفر آخرت رانده بود. مردى که از دریچه زهد به دنیا می‌نگریست و دنیا را با تمام جبروتش زیر کفش وصله‌دار خویش ریخته بود.
انسان برترى که زرق و برق دنیا زیر نگاه‌هاى نافذش در هم شکسته و لذایذ آن هیچ گاه اراده او را به بازى نگرفتند.
دلاورترین و جسورترین انسانى که نقاب ریا و تزویر از چهره دنیا پرستان برگرفت و آنچه در پس پرده‌هاى نقاشى شده و مقدس نما بود را نمایاند. ابرمردى که بت‌هاى بزرگ را به زانو درآورد و خود اما در برابر بیچارگان زانوى تواضع بر زمین نهاد. راهنمایى که با فروغ دانشش راه را از بیراهه‌هاى ظلمانى شرک و ستم و ناروا شناساند و کاروان بشریت را با حکمت‌هاى فروزانش همراهى کرد. علی‌(ع) جوانمردى که عربده‌هاى مستانه حاکمان مستبد و متجاوزین ستمگر را با صلابت و شجاعتش خاموش کرد و همهمه‌هاى عیش و فساد را با عتاب مؤمنانه فرونشاند و اسوه کامل تقوا بود همان اسطوره ایمان که فضیلت در کرانه شخصیتش لنگر انداخته است.‌

رضا آشفته
منتقد
وقتی تئاتر هر روز روی صحنه نباشد و در ماه یک یا دو تئاتر به‌طور هرازگاهی اجرا شود، دیگر تئاتر تئاتر نیست. تئاتر هم باید در طول سال در مکان‌های مشخص با دیدگاه و بیانیه‌های مشخص برای مخاطبانش اجرا شود وگرنه پیامد درست و درمانی نصیب آن مخاطبان و فراتر از آن فرهنگ آن شهر و شهرستان نخواهد شد. این هم بستگی به پیگیری مردم و بعد اقدامات هنرمندان برای تولید تئاتر و در نهایت حمایت متولیان فرهنگی آن شهر دارد که چقدر بخواهند شهر و آبادی‌شان را با یک نشانه بارز و کم خرج فرهنگی عجین نگه دارند. تئاتر هرازگاهی حکم زمین دیمی را دارد که مانند زمین آبی نمی‌شود هر سال و هر روز روی محصولش حساب باز کرد و به اصطلاح بگیر و نگیر دارد و این چندان مصداق و کارکردی برای بهره‌مندی از هنر تئاتر نیست که می‌تواند تضمینی برای هنجارهای هر جامعه شهری باشد. داشتن یکی دو تالار با تولیداتی برای کودکان و نوجوانان و بزرگسالان برای هر شهری در روزگار ما شدنی است چون هر شهری حتماً شهرداری و اداره ارشاد دارد و همین دو کافی است که در ساخت، تجهیز، نگهداری و مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی در زمینه تولید انواع تئاتر کوشا شوند و حالا هر شهری با سماجت بیشتر به همه گروه‌های سنی‌اش فکر کرده باشد، حتماً پیامد فرهنگی آن را در سطوح مختلف اجتماعی مردمان شهرش احساس خواهد کرد. بی تعارف ما شهرهای بسیاری داریم که هنوزهم در آن خبری از تئاتر نیست. نه تالار فعالی و نه هنرمندان و گروه‌هایی که به کار گرفته شوند برای تولیدات تئاتری که مردم شهرشان را بهره‌مند از سرگرمی و آگاهی گردانند. در حالی که هر شهری باید یکی دو تالار و چندین گروه تئاتری فعال داشته باشد وگرنه شهر چندان جلوه‌ای از فرهنگ و هنر ندارد چون هنر تئاتر زنده است و بهترین و مطلوب‌ترین تأثیر ممکن را بر مردمان هر شهری می‌گذارد که حتی هنر فیلمسازی هم از پس آن بر نخواهد آمد و حتی تولیدات تلویزیونی نیز چنین کارکردی را ندارند. تئاتر انسان را در برابر انسان می‌گذارد و طبیعت و فطرت انسانی را به زیباترین شکل ممکن آشکار می‌کند و چه از این بهتر که در صحنه بشود هم احساسات، هم منطق و عقلانیت و هم روح و شهود انسان را نمایان کرد. ما باید خویشتن را بشناسیم و یکی از کارکردی‌ترین ابزارها که از چنین رسالتی نیز برخوردار است، هنر تئاتر است. تئاتر هنر آیینی است و همواره در طول تاریخ انسان را متوجه خویشتن ساخته است و فرقی هم نمی‌کند که در چه ژانری ارائه شود؛ یعنی در تراژدی و کمدی و حتی تلفیق این دو موفق می‌نماید. تئاتر هنر جلوه گری هاست و در تبیین راه و روش به زیستن و به چالش کشیدن سبک و سیاق زندگی کارآمدترین هنرهاست. هنری که در هر شهر می‌تواند توسط دانشجویان، دانش‌آموزان، سربازان، کارگران، زندانیان، بانوان و هر دسته و قشری به شکل درست در خدمت همگان قرار گیرد. دیگر در دوره‌ای هستیم که هم در زمینه آموزش، هم نوشتن متن و ترجمه متون خارجی، کتب آموزشی و نظری و هر آنچه لازمه راه‌اندازی و توسعه تئاتر باشد، پیشرفت کرده‌ایم و براحتی می‌توانیم شاهد ایجاد گروه‌های نوپا و پویایی باشیم که با برخورداری از خلاقیت‌های مرسوم بتوانند تئاتر تولید کنند و در تکاپوی فرهنگی و مدنیت شهرشان کوشا شوند. هر شهری این نگاه مستقل و خلاق را نیازمند است و همان طور که انسان ها برخوردار از استعداد هنری هستند، باید که این توش و توان پنهان به آشکار‌ترین شکل ممکن در صحنه متجلی شود و در غیر این صورت نمی‌توان چندان به زندگی و به زیستن و سبک سالم امیدوار بود.
تئاتر را دریابیم و تا می‌توانیم شهرهای ایران عزیزمان را با این هنر آشناتر گردانیم و در لبریز شدن مردم از غنای این هنر حوصله و درایت مطلوب تری را برای ارتقای سطح زندگی پدیدار سازیم.‌

مریم بحرالعلومی
فیلمساز
روزهای سخت و عجیبی را از سر می‌گذرانیم. با توجه به مشاغل متفاوتی که داریم باید بیشتر از همیشه در خانه بمانیم و از سلامت خود، نزدیکان و همشهری هایمان بیش از هر زمان دیگری محافظت کنیم. اما این چند جمله به نظر تلخ تمام ماجرا نیست. این روزها زمان زیادی داریم تا با خودمان خلوت کنیم و بیشتر فکر کنیم. ببینیم، بشنویم و بخوانیم تا شاید بعد از این طوفان، انسان‌های دیگرگونه وکامل تری باشیم. پیشنهاد تماشای یک فیلم دلچسب یا خواندن یک کتاب مناسب شاید یکی از بهترین اتفاقات مجازی ماه‌های گذشته هر یک از ما باشد. من هم قصد دارم در این فرصت، مطالعه آخرین کتابی که خوانده‌ام را به شما خوانندگان عزیز روزنامه ایران، پیشنهاد کنم.
کتاب «خودت باش دختر» اثر ریچل هالیس و ترجمه شده توسط هدیه جامعی که با نام اصلی «صورتت را بشور دختر» و ترجمه‌های دیگر نیز در بازار عرضه شد، اثر ارزشمندی است که سال 2018 منتشر شد و تا امروز از پرفروش ترین‌های جهان بوده است. نویسنده کتاب حدوداً 37 ساله است و پیش از این کتاب فوق‌العاده «شرمنده نباش دختر» به قلم او در ایران و همین‌طور جهان، بسیار مورد توجه قرار گرفته بود.
«خودت باش دختر» درباره رشد و توسعه فردی نوشته شده و محوریت آن مشخصاً عزت نفس است. شاید این کتاب به‌دلیل نامی که دارد، مخصوص بانوان به‌نظر برسد ولی اگر نگاهی به فهرست و محتوای آن بیندازید، متوجه خواهید شد که آقایان هم می‌توانند به خوبی از مطالب مفید آن استفاده کنند. امیدوارم از خواندن این کتاب لذت ببرید و تا توان دارید خودِ خودتان را زندگی کنید.
یکی از زیباترین جملاتی که از کتاب مذکور در ذهنم حک شده را صمیمانه از من به یادگار داشته باشید: «شادی به این‌که کجا هستی ربطی ندارد؛ بلکه به کسی که هستی مربوط می‌شود.»

یک هفته پس از درگذشت اشکان منصوری خبرنگار جوان سینما و بازیگر، مراسمی برای نکوداشت او با حضور جمعی از همکارانش در فضای باز بنیاد سینمایی فارابی برگزار شد. اشکان منصوری که سال‌ها خبرنگار سینما بود در فیلم‌هایی مانند «هزارپا» بازی کرده بود و هفته گذشته به‌دلیل عارضه کلیوی درگذشت.‌

یگانه خدامی

#واکسن

در کنار آغاز واکسیناسیون عمومی اخباری که از تخلف در جریان تزریق واکسن منتشر می‌شود توجه کاربران شبکه‌های اجتماعی را جلب کرده است. خبرهای تزریق واکسن پاکبانان به کارمندان شهرداری در یکی از مناطق تهران که منجر به عزل ‏خاطیان شد، بارها بازنشر شد و دیروز هم خبر برکناری رئیس بیمارستان شهید مدرس به دلیل تخلف در تزریق واکسن بازتاب زیادی داشت: «‏آقایون مسئولان بیمارستان‌ها، شهرداری‌ها، شورای شهرها و... یه چند دقیقه بی‌زحمت واکسن به خانواده‌هاتون نزنید ببینیم چند تا واکسن داریم. باتچکر. ستاد جلوگیری از سرقت واکسن ‎کرونا»، «‏اسامی کارکنان شهرداری که واکسن کرونا پاکبانان رو دزدیدن، سریع اعلام کنید»، «‏تحریم‌ها، هم جیب‌مان را خالی می‌کنند و هم اخلاق‌ را نابود می‌سازند. خیلی ساده وقتی کالایی حیاتی شود ولی کم باشد، انسان اخلاق را برای کسب آن زیرپا می‌گذارد. اما اگر دلار، واکسن یا دارو در دسترس باشد، آن وقت کدام یک از این گزارش‌ها به گوشم می‌خورد که مدیر جای پاکبان واکسن زده؟»، «‌‎اگر واقعاً قصد برخورد دارید تمام ‌کسانی که واکسن ناحق زده‌اند را یک ماه جارو بدید دستشون به جای پاکبان‌های همون منطقه کار کنند، پاکبان‌ها رو هم یک ماه مرخصی با حقوق بفرستید اونا دیگه واکسن رو زدند و بیکار هم نمی‌مونند»، «عزل ‏چه فایده داره؟ دلیل می‌آورند که خودشان خواستند. آخرش هم از همان پاکبان‌هایی که واکسن نزدند، به عنوان شاهد استفاده می‌کنند. نباید وقت دفاع به آنها داد. کرونا شوخی ندارد»، «‏این‌همه فساد توی شهرداری‌های مختلف واسه چیه؟ از پاکبان مظلوم‌تر گیر نیاوردین؟»، «‏هر دم از این باغ بری می‌رسد. منتظر خبرهای بیشتری باشیم. یادمون نره کسانی که واکسن زدن از مردم همین جامعه بودن و امیدوارم وقتی خودمون در شرایط رانت واکسن قرار گرفتیم، بتونیم خودمون رو کنترل کنیم.»، «‏12 روز پیش از شهرداری درخواست شده اسامی کسانی که واکسن زده‌اند را منتشر کنند حالا بعد از افشای رسانه‌ای واکسن‌خواری در یکی از مناطق، دستور شفافیت صادر کرده‌اند. اگر آن روز که مشاور مدیرعامل یکی از سازمان‌ها واکسن تطهیر‌کنندگان را زد توجیه و پنهانکاری نمی‌شد، امروز این میزان تخلف نشده بود»، «‏مثل روز برام روشن بود که سر ‎واکسن کلی تخلف پیش میاد و از این به بعد هم پیش خواهد آمد»، «‏همه‌جای دنیا دارن واکسیناسیون عمومی می‌کنن تو ایران ما هنوز داریم می‌شنویم مسئولان سهمیه واکسن پرسنلشون رو خودشون گرفتن. اون از شهرداریا اینم از مدیرای بیمارستان مدرس که سهمیه واکسن کادر درمانش رو زدن به خونواده‌‌های خودشون»، «‏واکسن‌خواری. از سری لغات جدید که به فرهنگ واژگان باید
اضافه گردد.»‌‌

خلیج تا ابد فارس

دیروز شبکه‌های اجتماعی پر بود از عکس‌های خلیج فارس. کاربران این عکس‌ها را با تبریک روز ملی خلیج فارس پست می‌کردند و به مسائلی مثل جعل نام آن و البته مشکلات خلیج فارس می‌پرداختند: «‏در روز ملی ‎خلیج فارس جا دارد آن پرسش تاریخی را از کسانی که نام‌های جعلی بر این پهنه آبی می‌گذارند، بپرسیم: شما مدرسه رفتی دیگه؟ تو کتاب‌های مدرسه چی بهتون یاد دادن؟!»، «‌‏وطن یعنی خلیج تا ابد فارس. روزت مبارک دریای سرزمینی»، «‌‏نام ‎خلیج فارس در نسخه خطی «المسالک ‌و الممالک» اثر ابواسحق ابراهیم بن محمدفارسی استخری، جغرافیدان برجسته ایرانی سده چهارم که از هند تا اقیانوس اطلس را گشت. ۱۰ اردیبهشت روز ملی خلیج فارس بهانه‌ای است برای مقابله با تحریف تاریخ ‎ایران و منطقه. این روز را پاس بداریم»، «آلودگی‌های نفتی و شیمیایی خلیج فارس را تهدید می‌کنه»، «‏چه خون‌هایی که ریخته شد تا بماند نام تو جاوید.»، «خلیج فارس نامی تاریخی و از لحاظ حقوقی هم مورد تأیید نهادهای بین‌المللی است و جعل آن توسط کشورهای عرب، تفاوت چندانی با تخریب آثار باستانی توسط داعش ندارد.»، «‌‏روز خلیج فارس مبارک. خلیج همیشه فارس ایران پاره تن مام میهن تا روزی که ایران و ایرانی هست، خلیج فارس خواهد ماند. آنان که سعی در جعل تاریخ و تغییر نام خلیج فارس دارند، این آرزو را به گور خواهند برد.»، «‏روز ملی خلیج فارس در واقع یک شاقول اندازه‌گیری برای سنجش ملی‌گرایی «مدعیان منافع ملی» است! دقت کنید افراد و رسانه‌های خبر به مزد که جشن‌های غربی را پر زرق و برق برگزار می‌کنند، این روز را گرامی نمی‌دارند و اگر هم به آن بپردازند، با عقده و تکه‌پرانی‌های ایران‌ستیزانه است»، «‏امروز 10 اردیبهشت روز مهمی در تاریخ ایران است، روزی که دست استعمار پرتغالی‌ها از ایران کوتاه شد و ‎خلیج فارس به ایران بازگشت. از 22 تیر ماه 1384 دولت ایران طی مصوبه‌ای تأیید کرد که سالروز اخراج پرتغالی‌ها از تنگه هرمز به عنوان روز ملی خلیج فارس شناخته شود.» «یک دروغ را آنقدر تکرار کنید تا تبدیل به واقعیت شود؛ حکایت تکاپوی رسانه‌های وابسته به ‎غرب درباره نام ‎خلیج فارس است، غافل از آن‌که حقیقت تاریخی تغییر نخواهد کرد»، «‏وقتی میری ساحل زباله‌هاتو نریز اونجا نمی‌خواد استوری بزاری و روز ‎خلیج فارس ‎رو تبریک بگی»، «‏در موزه ملی عمان دو نقشه وجود دارد که در هر دو آنها ‎خلیج‌فارس نوشته شده است. عمانی‌‌ها البته زیاد از واژه مجعول استفاده نمی‌کنند و خلیج می‌گویند. ولی به هر حال بهتر است که به موزه ملی خود سر بزنند.»