15 میلیون ذهن خواب‌آلود و نه شاد
برنامه شاد راهکاری بود که آموزش و پرورش بعد از همه‌گیری کرونا در مقابل والدین گذاشت؛ برنامه‌ای که به نظر نمی‌رسد تأثیر مثبتی در کیفیت آموزش داشته باشد.
مطابق آمار مرکز آمار ایران، تعداد دانش‌آموزان کشور در سال 1400، 15 میلیون و666 هزار و 587 نفر بوده که تعداد دانش‌آموزان پسر را بیشتر از دختر نشان می‌دهد. این دانش‌آموزان در مقاطع مختلف تحصیلی زمانی که فرصت برگزاری کلاس‌ها نیست، از بستر برنامه آنلاین شاد، دروس و تکالیف خود را دریافت می‌کنند.
آن هم درست در شرایطی که تا قبل از کرونا، داشتن گوشی همراه در مدارس ممنوع بود و بعد از کرونا نه تنها از ممنوعیت خارج شد بلکه به یکی از ابزارهای اصلی آموزشی تبدیل گردید. گوشی همراه مهم‌ترین و در دسترس‌ترین ابزاری بود که در برنامه شاد می‌توانست مورد استفاده قرار گیرد و آموزش و پرورش در اقدامی قابل توجه حتی دانش‌آموزان محرومی که قادر به خرید گوشی نبودند را نیز حمایت می‌کرد.
در واقع بدون آمادگی قبلی، دانش‌آموزان مهم‌ترین بخش زندگی خود یعنی آموزش از طریق مدرسه را از بستر آنلاین دریافت می‌کردند و مهم نبود که معلم یا دانش‌آموز چقدر آماده و مطلع از این ابزار است.
با گذشت چهار سال از آغاز همه‌گیری بیماری کرونا که مدارس را ماه‌ها به تعطیلی کشاند و حتی کلاس اولی‌ها هم نتوانستند روی مدرسه را ببینند، این برنامه به‌دلیل مشکلات اتصال اینترنت، اطلاعات پایین معلمان در تدریس آنلاین و ضعف تمرکز دانش‌آموز برای یادگیری و دریافت تکالیف چندان مورد تأیید والدین
نیست.
والدین می‌گویند، روزهایی که فرزند ما کلاس آنلاین دارند، ما در عذابیم. چون خواب‌آلود و بی‌دقت می‌نشینند پشت سیستم یا گوشی به دست می‌گیرند و ما را هم از کار و هم از زندگی می‌اندازند.
آموزش آنلاین بی‌شک تأثیرات غریبی روی نسل دانش‌آموز کشور خواهد داشت اما هیچ کس نمی‌داند این تأثیرات چیست. آنچه مبرهن است، شاد نتوانسته دانش‌آموز را شاد و سرمست از آموزش کند و تأثیری مثبت در کیفیت آموزش داشته باشد و آنچه قابل توجه است، بی‌توجهی آموزش و پرورش به آسیب‌شناسی این برنامه با گذشت چهار سال از آغاز به کار آن است. خوراک آموزش و پرورش به‌عنوان مهم‌ترین نهاد تربیتی دانش‌آموزان مشخص نیست کی عوارض خود را نشان خواهد داد.