مرادآباد در قرنطینه

محمد بلوری/ روزنامه نگار
شبی دیگر با ترس و دلهره آغاز می‌شود و تا شروع حمله سگ‌های وحشی کوچه‌ها چنان خلوت و ترسناک به‌نظر می‌‌رسد که گویی خاک قبرستان را بر گذرگاه‌های آبادی پاشیده‌اند. مردم آبادی با تاریکی غروب به‌خانه‌ها پناه می‌برند و ساعتی بعد، ظلمت رعب‌انگیز شب که فرا می‌رسد، سگ‌های هار و گرسنه به هوای یافتن لاشه و طعمه‌ای از جنگل و بیابان رو به آبادی می‌آورند. تا همدیگر را تکه پاره کنند. تعدادی از سگ‌های گرسنه هم به قبرستان حاشیه آبادی رو می‌برند تا با چنگ و دندان مردگان را که به تازگی دفن کرده‌اند از گورها بیرون بکشند و با هر طعمه‌ای که از زیر خاک بیرون می‌آورند جدالی خونین آغاز می‌شود. شب‌ها تنها سگ‌های وحشی نیستند که برای طعمه‌ای رو به ‌آبادی می‌آورند. راسوها، شغال‌ها و انواع دیگر پستانداران هم در جدالی خونین با این سگ‌های هار شب‌ها برای یافتن طعمه‌ای به کوچه‌های آبادی رو می‌آورند.
در میان این جانواران هار تک و توک سگ‌ها و گربه‌های خانگی هم به‌چشم می‌خورند که برای ساکنان آبادی خطر بزرگی به‌حساب می‌آیند. این سگ‌ها و گربه‌ها که در حمله حیوانات درنده مبتلا شده‌اند ابتدا دوره پنهان بیماری را در میان خانواده‌ها می‌گذرانند ولی هنگامی که ویروس هاری در آنها به عصب‌های مغز می‌رسد غفلتاً حمله به ساکنان خانه‌ها یا مردم کوچه و خیابان را آغاز می‌کنند.اما در این میان آدم‌هایی که زخم‌های هاری بدن‌شان را از دیگران پنهان می‌کنند خطرناک‌تر از حیوانات مبتلا به هاری هستند چون این زخمی‌ها در میان اعضای خانواده‌ها هستند و با مردم کوچه و بازار معاشرت دارند که با بحران ویروس ‌هاری، می‌توانند جان دیگران را به ‌خطر بیندازند.
 به ‌همین خاطر درمانگاه مرادآباد به‌خاطر گسترش وحشت عمومی مردم با پخش اطلاعیه‌ای از خانواده‌ها خواسته به محض مشاهده افرادی در خانه‌ها که زخمی پنهان در بدن دارند آنها را به اداره نظمیه معرفی کنند تا هرچه زودتر تحت نظر و درمان قرار گیرند وگرنه اعضای خانواده به‌خاطر پنهان کردن بیمار مبتلا به ویروس‌هاری تحت تعقیب قرار خواهند گرفت. پس از انتشار این اطلاعیه بود که مأموران تفتیش خانه به خانه را برای شناسایی بیماران مبتلا به هاری آغاز کردند و همچنین به خانواده‌ها هشدار داده شد هرچه زودتر سگ‌ها و گربه‌های خانگی را به محلی که برای نگهداری و شناسایی حیوانات مبتلا به ویروس مرگبار هاری در نظر گرفته شده است تحویل دهند چون اخیراً حمله سگ‌ها و گربه‌های مبتلا به جنون هاری به مردم آبادی افزایش یافته و با زخمی کردن افراد عده‌ای را به ویروس هاری مبتلا کرده‌اند.در این وحشت عمومی مردم آبادی بیش از آنکه از حمله حیوانات مبتلا به هاری وحشت کنند از رویارویی با همنوعان خود در هراس‌اند. هرگاه دو عابر در گذرگاهی به‌هم می‌رسند هر دو از هم وحشت دارند و از این هراسان هستند که فردی که از رو‌به‌رو می‌آید مبادا زخمی پنهان در بدن داشته باشد و در اوج جنون هجوم بیاورد و دندان‌های زهرآگینش را در بدن او فرو کند... شب‌ها می‌توانند در خانه‌ها را به‌روی حیوانات هاری که در کوچه‌ها پراکنده می‌شوند ببندند اما روز‌ها رهگذران ناگزیرند با هم روبه‌رو شوند. معاشرت کنند و داد و ستد داشته باشند.
٭٭٭
روز به روز بر تعداد قربانیان ویروس هاری در مرادآباد افزوده می‌شد و برخی از روزها اجساد مردگان ساعت‌ها در گوشه و کنار آبادی بر زمین باقی می‌ماند تا نعش‌کش‌های اسبی برای انتقال آنها به گورستان از راه برسند. بیشتر مردگان قربانیان ویروس هاری هستند که در اوج بحران جنون و ویروس از خانه‌ها بیرون دویده‌اند، در برابر چشمان وحشت‌زده رهگذران با چنگ زدن به خاک و خل و صورتی خونی و خاک‌آلود، آنقدر سر به زمین کوبیده‌اند تا جان داده‌اند.
نعش‌کش‌ها پیاپی اجساد مردگان را به گورستان انتقال می‌دهند و گورکن‌ها جنازه‌ها را ردیف به ردیف کنار هم می‌پیچند تا نوبت به کفن و دفن‌شان برسد. آن روز که شمردن تعداد مرده‌ها به بیست زن و مرد رسیده بود و وجود دو نعش‌کش لکنته با دو اسب لاغر و مردنی که از فرط لاغری دنده‌های‌شان از زیر پوست بیرون زده بود، کار انتقال مردگان را به قبرستان دشوار می‌کرد و گورکن‌ها پیش‌بینی می‌کردند آن شب سگ‌های هار در گورستان ضیافتی کم نظیر برپا خواهند کرد. با چنین مرگ ‌و میری جز رونق بازار گورکن‌ها کار و کاسبی رمال‌ها و دعانویس‌ها هم سکه است. گویی می‌خواهند لااقل بخت‌شان برای آخرت گشوده شود... اما آنچه بهت و حیرت مردم آبادی را برانگیخت این است که از چند ماه پیش، کشتی یا قایقی در ساحل این جزیره پهلو نگرفته و از رفت ‌و آمدهای دریایی خبری نیست. همه به این اندیشه‌اند که آیا با شیوع مرگبار ویروس‌ هاری در مرادآباد دولت مرکزی تصمیم گرفته ساکنان این جزیره را در قرنطینه قرار دهد؟ اما فاجعه هولناک‌تر از این است.