شعر آئینی، امروزه در یک دایره بسته سیر می‌کند

مدتی است که کیفیت برخی اشعار و سروده‌های مذهبی و آیینی مورد انتقاد شاعران و منتقدان ادبی قرار گرفته و این بحث به‌وجود آمده که آیا واقعاً نسل شاعران خلاقی که در گذشته در این حوزه قلم می‌زدند تمام شده و ما این‌روزها شاهد یک افول در شعر آیینی هستیم یا نه. محمدرضا روزبه در گفت‌وگو با ایسنا، درباره کیفیت شعر معاصر در موضوع سیره حضرت علی(ع) و شهادت ایشان معتقد است که در یک وجه کلی، شعرهای دینی، مذهبی و آیینی و از نگاهی خاص شعرهای علوی، به تبع حرکت عمومی شعر به‌سمت نوآوری حوزه ذهن و زبان و زیبایی‌شناسی تازه‌تر شده اما از یک منظر می‌بینیم که نگاه و تماشای شاعران هنوز چندان تازه و ابتکاری متناسب با ابعاد نواندیشی دینی نیست. یعنی شاعر امام علی(ع) یا امام حسین(ع) یا واقعه عاشورا را به تصویر می‌کشد و آنها را ستایش می‌کند، ولی زاویه‌ تازه‌ و نگاه معرفت‌شناسانه تازه‌ای به ماجرا و شخصیت ندارد. این استاد دانشگاه و پژوهشگر ادیبات معاصر معتقد است شعر آئینی در یک دایره بسته سیر می‌کند و شعر فارسی مخصوصاً در بهره‌گیری از مضامین «نهج‌البلاغه» فقیر است. روزبه به اینکه شیوه بیان شاعران در شعر علوی عوض شده اشاره می‌کند و می‌گوید: وقتی شاعر به یاد امام علی(ع) می‌افتد، فقط مضامینی مثل عدالت و شهادت امام علی(ع)، رابطه ایشان با پیامبر(ص) و با امام حسن(ع) و امام حسین(ع) مورد نظرش می‌آید و شعر دینی در یک دایره بسته سیر می‌کند و چشم‌اندازهای تازه‌ای ندارد. شاعر باید کتاب‌های دینی را بخواند و تاریخ اسلام را زیر و رو کند و بخواند تا به چشم‌اندازهای تازه‌ای برسد. صرف اینکه شعر علوی را در بافتی تازه و قافیه تازه یا با پاره‌ای از تشبیهات، تفسیرها و تعبیرهای نو ارائه کنیم، شعر دینی نو نسروده‌ایم.‌