روندی نو در ارتباط مردم و مسئولان

فرید مهدیان / سال جدید برای برخی تشکل‌های صنفی، متفاوت‌تر از قبل بوده است. تشکل‌های فرهنگیان، بازنشستگان لشکری و کشوری، پرستاری، آزمایشگاهیان بالینی و... از جمله گروه‌هایی بوده‌اند که از روزهای نخست فروردین ماه سال جاری تاکنون هر یک در چندین نوبت، جلساتی با محمدباقر نوبخت معاون رئیس جمهوری و رئیس سازمان برنامه و بودجه داشته‌اند.
بر اساس برخی گزارش‌های منتشره، دستور کار این جلسات، عموماً بیان رئوس خواسته‌های این اقشار در موضوعات معیشتی و حقوقی و همفکری برای رفع موانع اجرایی در تأمین آن بخش از خواسته‌هایی بوده که در چارچوب قانون قابلیت اجرایی داشته‌اند. هر چند خبرهای مربوط به برگزاری این جلسات و نتایج آن در لابه‌لای حجم انبوه اخبار مربوط به اپیدمی کرونا در رسانه‌های کشور کم‌رنگ شده است، اما از قرائن چنین برمی‌آید که این نشست‌ها، بعضاً به یافتن راه‌حل‌هایی اجرایی برای رفع برخی دغدغه‌های اقشار مذکور منجر شده است. از آن جمله می‌توان به موضوع نظام رتبه‌بندی فرهنگیان اشاره کرد؛ موضوعی که با حمایت حسن روحانی طی چند سال گذشته، از پشتوانه قانونی لازم برخوردار بوده اما به دلیل برخی اشکالات اجرایی در وزارت آموزش و پرورش، نتوانسته خرسندی عموم کارکنان آن وزارتخانه با تأکید بر معلمان را در پی داشته باشد. اکنون اما پس از برگزاری چندین جلسه فشرده میان نمایندگان تشکل های فرهنگیان با نوبخت، نظام رتبه‌بندی مذکور ترمیم شده و با ابلاغ بخشنامه‌ای از سوی رئیس سازمان برنامه و بودجه، اجرای آن صرفاً معطل به صدور احکام جدید فرهنگیان از سوی وزارت آموزش و پرورش است. برگزاری نشست‌هایی میان تشکل‌های صنفی و مقامات ارشد اجرایی کشور، اگر همچون نمونه‌های پیش‌گفته به نتایجی مشخص (و نه الزاماً مورد رضایت هر یک از طرفین) منجر شود، می‌تواند فصل جدیدی از رابطه میان مردم و مسئولان را که همواره مورد تأکید بنیانگذار انقلاب اسلامی و مقام معظم رهبری بوده است آغاز کند؛ فصلی که ضمن میدان دادن به کنشگری قانونمند صنفی، تعامل دوسویه و گفت وگوی کارآمد جایگزین کنش‌های عامه‌پسند در یک سو و رفتارهای هیجانی در سوی دیگر می‌شود. در چنین فصلی می‌توان هم به واقع‌گراتر شدن مطالبات شهروندان متناسب با مقتضیات و محدودیت‌های کلان کشور امیدوار بود و هم به ارتقای توان خودترمیمی دستگاه‌های اجرایی در مسیر تقویت حکمرانی خوب اطمینان داشت. این دو مهم، از جمله پیش‌نیاز توسعه پایدار در هر جامعه‌ای به شمار رفته و قطعاً طلیعه‌ای امیدبخش در آغازین سال‌های گام دوم انقلاب اسلامی، به شمار می‌رود.