پرستو رفیعی
خبرنگار
پیک ششم بیماری کرونا در کشور به قله نزدیک می‌شود. هر روز که می‌گذرد برتعداد مبتلایان به سویه جدید افزوده می‌شود. آمار مرگ و میر هم روندی صعودی به خود گرفته است. حالا شیوع گسترده اُمیکرون در کشور و افزایش درگیری کودکان با این بیماری، ما را در چند قدمی بحران قرار داده است.  دکتر نادر توکلی معاون درمان ستاد کرونای استان تهران، از آماده باش بیمارستان‌های اطفال خبر می‌دهد. او می‌گوید: «از آنجایی که تعداد اطفال مبتلا زیاد بوده، بیمارستان‌های اطفال آماده‌باش کامل هستند و تقریباً تمام ظرفیت‌شان را برای کرونای اُمیکرون گذاشتند و تمام فعالیت‌های الکتیوشان را کنسل و غیرفعال کردیم. بخش‌های عادی بیمارستان‌ها هم در وضعیت آماده‌باش هستند.»
توسعه سریع تخت‌های ویژه اطفال، رعایت پروتکل‌ها، استفاده از دو ماسک در محیط‌های شلوغ، عدم حضور در اماکن سربسته  شلوغ و تزریق واکسن تنها سلاح ما برای محافظت از کودکان به شمار می‌آید اما در این میان هستند کودکانی که توان خرید ماسک و امکان رعایت پروتکل‌های بهداشتی را ندارند. نان‌آوران کوچکی که کودکی‌شان در چشم برهم زدنی رنگ باخته و با قامتی نحیف قدم در دنیای بزرگسالان گذاشته‌اند حالا بیش از سایر کودکان در معرض ابتلا به اُمیکرون قرار گرفته‌اند. کودکانی که حتی بسیاری از آنها اطلاعات زیادی از این بیماری ندارند، در چند قدمی ابتلا به بیماری کار می‌کنند و حتی ممکن است در نقش ناقل این ویروس را به خانه ببرند و والدین‌شان را مبتلا کنند.
مریم یکی از این کودکان است. قبلاً پاتوق او یکی از میادین پر رفت و آمد شهر بود اما حالا سرمای هوا او را راهی مترو کرده است. آدامس می‌فروشد و لواشک. گاهی هم چند بسته شکلات و بیسکویت به اجناس او اضافه می‌شود تا شاید درآمدش بیشتر شود. ماسکی که بر صورت دارد خود فریاد می‌زند که چند ده بار شسته شده است. مریم 8 سال بیشتر ندارد. نمی‌داند واکسن کرونا چیست اما می‌داند این بیماری خطرناک است. او می‌گوید: «مامانم گفته اگر ماسکم رو بردارم مریض می‌شم و باید سوزن بزنم. شب‌ها که می‌رم خونه، ماسکم را آروم با آب و صابون می‌شویم تا خراب نشه. آخه این روزا کاسبی خرابه و مامان نمی‌تونه برام ماسک بخره.»
خانمی که چند بسته ماسک در دست دارد با شنیدن سخنان مریم یک بسته را به سمت او می‌گیرد لبخندی می‌زند و می‌گوید: «این برای تو» مریم اما ماسک‌ها را نمی‌گیرد و پاسخ می‌دهد: «دو سه تا دونه بهم بده که برای خودم باشه اگه بسته رو ببرم خونه بابا همه رو می‌گیره فردا می‌بره می‌فروشه می‌گه سیرشدن شکمتون واجب‌تر از ماسک زدنه.»
کودکان کار نیاز به حمایت دارند
فرشید یزدانی، مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق کودکان با تأکید براینکه کودکان کار به ناچار کار می‌کنند به «ایران» می‌گوید: با بدتر شدن شرایط اقتصادی در دوران همه‌گیری کودکان بسیاری از خانواده‌های دهک‌های پایین جامعه مجبور هستند برای کمک به تأمین معاش خانواده کار کنند. هرچند این توجیهی برای کار کودکان نیست اما واقعیت این است که این کودکان هر  روز راهی خیابان‌ها یا متروها و حتی برخی از کارگاه‌ها می‌شوند تا کمک خرج خانواده باشند.
وی ادامه می‌دهد: طبیعتاً این کودکان در دوران شیوع کرونا بیش از سایرین در معرض خطر بوده‌اند و حالا هم که اعلام می‌شود این سویه جدید بیماری، کودکان را بیشتر مبتلا می‌کند این بچه‌ها به دلیل نداشتن امکان استفاده از اقدامات محافظتی بیش از گذشته در معرض خطر هستند. یکی از این اقدامات محافظتی توجه به نوع تغذیه و استفاده از مواد مغذی برای تقویت سیستم ایمنی بدن است. اقدام دیگر، تغییر سبک زندگی یعنی تهیه وسایل بهداشتی و  رعایت مسائل و دستورات معمول بهداشتی است که چون این اقدامات هزینه دارد و آنها در تأمین این هزینه‌ها ناتوان هستند پس بیش از سایرین در معرض خطر ابتلا قرار می‌گیرند.
مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق کودکان تصریح می‌کند: فضای زندگی این کودکان نیز امن نیست، بسیاری از آنها در اتاق‌های کوچک با اعضای خانواده  4 یا 5 نفره خود زندگی می‌کنند. از این رو درصورت ابتلا یا ناقل بودن یکی از آنها، دیگر اعضا نیز به بیماری مبتلا می‌شوند.
وی با اشاره به اهمیت حمایت از این کودکان می‌گوید: نهادهای حمایتی دولتی و عمومی می‌توانند با فراهم کردن امکانات بهداشتی به آنها کمک کنند. از سوی دیگر باید فرایند زندگی این کودکان و نوع تغذیه آنها مورد توجه قرار گیرد تا از طریق تأمین مواد مغذی سیستم ایمنی بدن آنها تقویت شود. مورد دیگر حمایت پس از بیماری است. خیلی از این بچه‌ها بیمار می‌شوند و باید پس از بهبود مورد حمایت قرار گیرند.
یزدانی تصریح می‌کند: مردم در این زمینه  می‌توانند دو نقش را برعهده بگیرند؛ نخست اینکه در حوزه‌های مختلف از وزارت بهداشت، بهزیستی و سایر نهادهایی که موظف به ارائه خدمات در این حوزه هستند مطالبه گری داشته باشند و دیگری کمک‌های فردی آنها ست. یعنی امکانات حداقلی مربوط به تغذیه و همچنین وسایل بهداشتی مانند ماسک و الکل را در اختیار این کودکان قرار دهند.
وی تأکید می‌کند: در حال حاضر نهادهای مدنی در این زمینه فعالیت می‌کنند اما نمی‌توانند همه بچه‌ها را پوشش دهند بنابراین هریک از ما در راستای مسئولیت اجتماعی می‌توانیم با کمک‌های خود در زمینه تهیه لوازم بهداشتی به این کودکان کمک کنیم تا این روزهای سخت را پشت سر بگذارند. بهزیستی و نهادهای حمایتی می‌توانند با توزیع مناسب این اقلام در خیابان‌ها و محل کار کودکان کار از این کودکان حمایت کنند.
محافظت با آگاهی بخشی
مروئه وامقی، روانپزشک و پژوهشگر حوزه کودکان نیز بر این باور است که بهداشت و سلامتی کودکان کار خیابان در تمام مدت همه‌گیری و حتی پیش از آن به دلایل مختلف در معرض خطر بوده است.
او در این باره به «ایران» می‌گوید: کودکان کار به دلیل شرایط ویژه‌ای که دارند نیازمند کمک هستند. فرهنگی که در خانواده‌های متوسط و روبه بالا برای رعایت مسائل و پروتکل‌های بهداشتی وجود دارد ممکن است در این خانواده‌ها کمتر دیده شود. خانواده‌های  فقیر  نسبت به سایر گروه‌های جامعه از  لحاظ اجتماعی و اقتصادی در سطوح پایین‌تری قرار دارند. والدین در این خانواده‌ها از تعاملات اجتماعی کمتر و تحصیلات پایین‌تری برخوردار هستند. همچنین  ممکن است آنها به راحتی سایر افراد جامعه قادر به استفاده از فضاهای آموزشی بهداشتی نباشند. این ویژگی‌های خانوادگی سبب می‌شود مسائل بهداشتی، در کنار هزاران مشکل دیگرآنها، اولویت خود را از دست بدهد.
این روانپزشک تصریح می‌کند: امکان ابتلای بچه‌هایی که در محیط‌های بسته کار می‌کنند نسبت به سایرین بیشتر است. در فضاهای کارفرمایی هم اگر کارفرما مسائل بهداشتی را کمتر رعایت کند طبعاً احتمال ابتلای بچه‌ها و انتقال آن به سایرین بیشتر می‌شود.
وامقی می‌افزاید: همه‌گیری به عنوان  بسته ای از مشکلات برای کودکان و بزرگسالان است چون فقط ابتلا نیست، در واقع همه گیری به معنای بیکاری، مشکلات اقتصادی و دسترسی کمتر به امکانات است. بنابراین همه گیری همه مشکلات را تشدید می‌کند و این خانواده‌ها نیز بیش از سایر افراد جامعه دچار چالش می‌شوند. از این رو اگر در گذشته می‌توانستند یک شیشه الکل تهیه کنند حالا با بدتر شدن شرایط اقتصادی تهیه آن را از اولویت خود خارج می‌کند. این کودکان از نظر تغذیه ای نیز دچار چالش هستند و عدم دسترسی به مواد مغذی آنها را بشدت آسیب پذیر می‌کند.
این پژوهشگر حوزه کودکان در پاسخ به این سؤال که برای محافظت از این بچه‌ها چه باید کرد می‌گوید: بخشی از محافظت به آگاهی‌بخشی اختصاص دارد. باید مسائل بهداشتی به زبان‌های مختلف و در اشکال و روش‌های متفاوت به این بچه که هم خود و هم خانواده شان در معرض آسیب قرار دارند، آموزش داده شود.
وی ادامه می‌دهد: برای مراقبت و پیشگیری باید آموزش‌ها متناسب با شرایط این بچه‌ها باشد و برای آنها  و خانواده‌هایشان قابل استفاده باشد. از سوی دیگر باید لوازم بهداشتی مانند ماسک و الکل در اختیارشان قرار داده شود. سازمان‌های غیردولتی در حال حاضر تلاش می‌کنند این آموزش‌ها را به صورت فراگیر انجام دهند و لوازم بهداشتی در اختیارشان قرار دهند اما واقعیت این است که این سازمان‌ها توان تأمین نیازهای این جمعیت را که تعداد زیادی هستند و روز به روز هم بر تعدادشان افزوده می‌شود ندارند. بنابراین نیازمند سیستمی هستیم که در این شرایط بحران از این گروه آسیب پذیر حمایت کند. وی تأکید می‌کند: برای اینکه همه گروه‌های جمعیتی درک کنند واکسینه شدن فرزندان‌شان چقدر مهم است باید اراده‌ای راسخ و توانمند تلاش کند تا آنها را به آگاهی برساند و همچنین امکان دسترسی آسان به واکسیناسیون را برایشان فراهم کند.
بنابراین مانند همه مداخلاتی که لازم است در دوره همه‌گیری به عنوان یک بحران، دولت انجام دهد در مورد کودکان کار و خانواده آنها که چیزی برای از دست دادن ندارند نیز نیازمند توجه بیشتر مسئولین هستیم.

بــــرش

گردش همزمان اُمیکرون و دلتا
50 درصد بستری‌های کرونایی در پیک ششم زیر ۵۰ سال هستند

معاون درمان ستاد کرونای استان تهران با اشاره به گردش همزمان اُمیکرون و دلتا، گفت: به طور تخمینی ۸۰ تا ۸۵ درصد موارد ابتلا با سویه اُمیکرون است، اما ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد نیز مربوط به دلتاست.
دکتر نادر توکلی در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه سویه در گردش فعلی کاملاً اُمیکرون نیست، بلکه دلتا هم در گردش بوده و برخی موارد ابتلا از سویه دلتاست، گفت: به طوری که به نظر می‌رسد درصدی از سویه موجود دلتا است. بنابراین شانس درگیری ریه در بیماران مبتلا به دلتا بالاست. البته غالب موارد اُمیکرون است. به طور تخمینی ۸۰ تا ۸۵ درصد موارد ابتلا مربوط به سویه اُمیکرون است، اما ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد نیز مربوط به دلتاست. حال مبتلایان به سویه دلتا، به علاوه افرادی که با بیماری زمینه‌ای یا وزن بالا یا بدون تزریق واکسن به اُمیکرون مبتلا می‌شوند، ممکن است بستری شوند. توکلی درباره وضعیت ابتلای کودکان در تهران نیز گفت: ۱۵ تا ۲۰ درصد از ابتلاها در افراد زیر ۱۰ سال است. به طور کلی برخلاف سویه‌های قدیم، ۵۰ درصد بستری‌ها زیر ۵۰ سال هستند. البته در کودکان آنچه بیشتر منجر به بستری می‌شود، با علائمی مانند استفراغ، سرفه‌های شدید که بیشتر علتش التهاب در مجاری تنفسی فوقانی بوده و حالت خروسک دارد، است. این علائم و سرفه‌های شدیدی که ایجاد حالت خفگی می‌کند، کودکان را به بیمارستان می‌کشاند. درگیری ریه ناشی از کرونا در کودکان بسیار کم است. وی با بیان اینکه مرگ ‌و میر ناشی از کرونا هم در کودکان بسیار کم است، گفت: در عین حال بیشترین میزان مرگ ‌و میر ناشی از کرونا همچنان در سنین بالای ۶۰  سال است. روال مرگ ‌و میر کماکان همان الگوی سنی قبلی را دارد و بیشتر مرگ‌ها در سنین بالای ۶۰ سال اتفاق می‌افتد.

از ظهر 25 بهمن  تا ظهر ۲۶ بهمن ماه ۱۴۰۰ و بر اساس معیارهای قطعی تشخیصی، ۲۵ هزار و ۳۴ بیمار جدید مبتلا به کووید-19 در کشور شناسایی شد که دو هزار و ۷۶۸ نفر از آنها بستری شدند. مجموع بیماران کووید-19 در کشور به ۶ میلیون و ۸۶۰ هزار و ۲۵۵ نفر رسید. متأسفانه در طول این بازه زمانی، ۱۶۷ بیمار کووید-۱۹ جان خود را از دست دادند و مجموع جانباختگان این بیماری به ۱۳۴ هزار و ۵۳ نفر رسید. خوشبختانه تاکنون ۶ میلیون و ۳۵۱ هزار و ۵۴۲ نفر از بیماران، بهبود یافته یا از بیمارستان‌ها ترخیص شده‌اند. سه هزار و ۴۸۹ نفر از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها تحت مراقبت قرار دارند. تاکنون ۴۶ میلیون و ۲۲۷ هزار و ۴۹۷ آزمایش تشخیص کووید-۱۹ در کشور انجام شده است. در حال حاضر ۲۴۷ شهرستان در وضعیت قرمز، ۱۱۲ شهرستان در وضعیت نارنجی، ۸۹ شهرستان در وضعیت زرد و صفر شهرستان در وضعیت آبی قرار دارند.
همچنین تاکنون ۶۱ میلیون و ۷۲۷ هزار و ۱۷۹ نفر دوز اول، ۵۴ میلیون و ۸۷۷ هزار و ۷۱۵ نفر دوز دوم و ۲۱ میلیون و ۵۹۳ هزار و ۱۱ نفر نیز دوز سوم واکسن کرونا را در کشور تزریق کرده‌اند.به این ترتیب مجموع واکسن‌های تزریق شده در کشور به ۱۳۸ میلیون و ۱۹۷ هزار و ۹۰۵ دوز رسید. در شبانه روز گذشته ۲۱۱ هزار و ۹۲ دوز واکسن کرونا در کشور تزریق شده است.

معاون اول رئیس جمهور در مراسم تقدیر از برگزیدگان جشنواره تحقیقات و فناوری علوم پزشکی رازی با بیان اینکه باید برای رسیدن به رتبه‌های بالاتر شاخص نوآوری در جهان تلاش کرد، بر لزوم رسیدن به مرجعیت علمی تأکید کرد.
به گزارش ایسنا، محمد مخبر با اشاره به تفاوت رتبه علمی‌ و رتبه نوآوری کشور در دنیا تأکید کرد: در رتبه‌های علمی، رتبه ۱۶و ۱۵ در دنیا داریم، ولی در زمینه رتبه نوآوری رتبه ۶۰ دنیا هستیم. ان‌شاءالله، با امید به خدا باید این زمینه را نیز بهبود ببخشیم. مخبر ضمن بیان این که کلیدواژه‌ «مرجعیت علمی» که رهبر معظم انقلاب به آن تأکید دارند، یکی از اصول اقتدار کشور است، اظهار کرد: ما در گذشته این مرجعیت علمی را را داشتیم ولی متأسفانه آن را از دست داده‌ایم. در سفر به یکی از کشورها دیدم مرکزی به نام ابوعلی سینا نامگذاری شده است. چرا ما از این موضوع عقب افتاده‌ایم؟
معاون اول رئیس جمهور با بیان این‌که، مرجعیت علمی با یک نفر، دو نفر و یک مقاله محقق نمی‌شود، تأکید کرد: باید طیف وسیع و گسترده‌ای در سطح بین‌المللی مراجع داشته باشد، تا مرجعیت علمی پیدا شود. ما هنوز به این نقطه نرسیدیم ولی امیدوارم که به این مرجعیت علمی دست پیدا کنیم.
وی ادامه داد: با رسیدن به مرجعیت علمی قیدهای زبان، زمان و مکان کنار گذاشته می‌شود. یکی از آرزوهای رهبر معظم انقلاب این است که با رسیدن به مرجعیت علمی، زبان فارسی هم مرجعیت پیدا کند. وی با اشاره به اینکه بخش زیادی از استارتاپ‌ها و شرکت‌های دانش بنیان در حوزه پزشکی فعالیت می‌کنند و این جزو ظرفیت‌ها و امتیازات جمهوری اسلامی است، عنوان کرد: ما در بعضی موارد حقیقتاً از دنیا عقب هستیم. ما با اینکه جزو اولین کشورهایی بودیم که به نفت دست پیدا کردیم، ولی هنوز باید لایسنس پتروشیمی خود را از خارج از کشور بیاوریم و اینجا نداریم. در بخشی از مسائل نفت هم به این صورت است.
معاون اول رئیس جمهور ادامه داد: ولی در دانش بنیان‌ها این‌طور نیست و پا به پای دنیا پیش می‌رویم. مواد اولیه این کار، نیروهای تحصیلکرده و جوانی است که امروز در دورترین نقاط کشور آنها را پیدا می‌کنیم. مخبر تأکید کرد: تصور نکنیم که بچه‌های خبره ‌و نخبه فقط در تهران و مراکز استان هستند. من در بعضی روستاها، نیروهایی دیدم که در تهران نمی‌توانیم پیدا کنیم. اینها سرمایه عظیمی هستند که باید از آن استفاده کرد.
وی ادامه داد: امروز شرکت‌هایی در عرصه دانش بنیان توسط افرادی‌ با سن کم راه افتاده است. سن این افراد به حدی کم است که با حساب بانکی خودشان نمی‌توانند فعالیت کنند و از طریق حساب پدر و مادر خود کار می‌کنند. اینها ظرفیت‌هایی هستند که در کشور وجود دارد و دولت مصمم به استفاده از این ظرفیت‌هاست.
مخبر با بیان اهمیت بخش تحقیق و توسعه، گفت: اگر هزینه تحقیق و توسعه را ندهیم و روی آن سرمایه‌گذاری نکنیم، انتظار داشتن بیهوده است. وی افزود: در بازدید از خوابگاه دانشجویان دیدم که بعضی از دانشجویان دکتری نخبه با حدود ۹۰۰ هزار تومان، تحقیق خود را انجام می‌دهند. با این مبلغ چه کاری می‌توان انجام داد؟
معاون اول رئیس جمهور خاطرنشان کرد: شخص آقای رئیسی مصر است اقداماتی برای حمایت از این حوزه انجام دهد و در بودجه هم اقدامات خوبی انجام شده است. مخبر ادامه داد: تشکیل صندوق علوم تحقیقات و فناوری، حمایت ویژه از پارک‌های فناوری، تقویت منابع اعتباری مرجعیت علمی، دادن جایزه تا ۲۵ درصد معادل تحقیقاتی که برای بخش خصوصی انجام می‌شود، ایجاد ردیف درآمد هزینه‌ای برای اعاده مالیات ارزش افزوده برای شرکت‌های مستقر، انتشار 2000 میلیارد تومان اوراق مالی برای حمایت ویژه از دانشگاه‌ها، استثنا کردن حق تألیف و حق تدریس و... از صرف حقوق استادان دانشگاه‌ها، مواردی هستند که در بودجه در نظر گرفته شده است.
مخبر اظهار داشت: باید مردم و منابع مردمی را درگیر کرد، چون به نفع خودشان است. این سرمایه سنگینی که به‌صورت سیال در کشور وجود دارد و به‌صورت سیل، یک روز ارز را می‌برد، یک روز زمین و... را تخریب می‌کند، باید در خدمت تولید، آن هم تولید در فناوری آورد. این می‌تواند وسیله نجات کشور باشد.
در ادامه این مراسم، وزیر بهداشت با اشاره به اینکه ۸۰۰ مرکز تحقیقاتی داریم، ولی این تعداد کافی نیستند، گفت: مراکز تحقیقات غیرمفید که هدفشان تولید مقاله و پیشرفت خودشان است، نمی‌توانند راهگشا باشند.
دکتر بهرام عین اللهی با اشاره به اینکه در حافظه تاریخی کشور خاطره مرگ مادران و نوزادان و حضور پزشکان هندی و پاکستانی و بنگلادشی وجود دارد، گفت: ادغام آموزش در وزارت بهداشت باعث جهش نو، بهبود شاخص‌ها، درمان بیماران و پیشرفت در ساخت داروها و واکسن‌ها شد.
وی ادامه داد: پیشرفت کشور در بایوتکنولوژی و درمان بیماران، خودکفایی بیش از 90 درصدی در تولید دارو، ایجاد شبکه‌ها و ایجاد سلامت مناطق بود. تداوم این حرکت خیره کننده در دستیابی به مرجعیت علمی و تولید دانش نیازمند آگاهی دیگرگونه و همتی مضاعف است. ما به آنچه دست یافتیم، قانع نیستیم بلکه حرکت رو به جلو هدف ماست.
وی تأکید کرد: حمایت از شرکت‌های دانش بنیان از اهداف دولت است و امروزه توان این را داریم که نه تنها داروهای مورد نیاز خودمان را تولید کنیم، بلکه آنها را صادر نیز کنیم و این هدفی است که مراکز تحقیقاتی باید به تحقق آن کمک کنند. توسعه زیرساخت و بودجه مراکز تحقیقاتی از اهداف ویژه ماست.

دکتر محمد نصیری
معاون اجتماعی سازمان بهزیستی کشور
بیش از 6 دهه از آغاز فعالیت تخصصی حرفه کارآمد مددکاری در ایران می‌گذرد و در این راه، فراز و نشیب‌های زیادی را تجربه است ولیکن مددکاری اجتماعی همواره در جهت کاهش آلام مردم کشور، بسط عدالت اجتماعی و ارتقای سرمایه‌های اجتماعی پر توان عمل کرده و به تحقق رفاه اجتماعی و توانمندسازی پایبند بوده است. مددکاران اجتماعی نقش بسزایی در توسعه اجتماعی دارند و می‌توان آنها را از کارگزاران تغییرات اجتماعی محسوب کرد که قادر هستند بر آهنگ تغییرات و کاهش اثرات منفی آن مؤثر باشند. مددکاری اجتماعی به‌عنوان یکی از حرفه‌های بین رشته‌ای با استفاده از همه ظرفیت‌های موجود نقش‌های اجتماعی متنوعی را ایفا کرده است و در بخش‌های مختلف سلامت، رفاه اجتماعی، آموزش و پرورش و صنعت و سایر عرصه‌ها نقش‌آفرین بوده است.
به سبب پیشرفت تکنولوژی، جهانی شدن و توسعه سرمایه‌داری وابسته در دنیا و سایر عوامل تغییر، شاهد روند پرشتاب تغییرات اجتماعی بوده‌ایم که موجب توسعه نامتعادل بخش‌هایی از جامعه شده و تبعات دیگری چون افزایش فقر و فاصله طبقاتی و تمرکز بوروکراتیک در بخش‌های مختلف جامعه را به دنبال داشته است.
مددکاران اجتماعی برای تحقق جامعه‌ای سالم تلاش می‌کنند. جامعه سالم، گفت‌و‌گوی مداوم و هدایت فرصت را برای همه خلق می‌کند، تنوع را می‌پذیرد، منافع و مردم را به هم متصل می‌کند و احساسات مثبت جامعه را حتی برای آینده تقویت می‌کند. مفاهیم ارزشمندی که در مقولات اجتماعی متعدد دنبال می‌شود و مطلوب مددکاری اجتماعی نیز هست. در آخرین تعاریفی که از مددکاری اجتماعی در کتب مرجع موجود است مددکاری اجتماعی به دنبال توسعه و تغییر اجتماعی، انسجام و توانمندسازی افراد است و اصول عدالت اجتماعی، حقوق بشر، مسئولیت جمعی و احترام به تفاوت‌ها، جایگاه مرکزی در این حرفه دارد.
با بررسی سوابق و تجارب موجود در عرصه مددکاری اجتماعی در ایران نیز رد پای محکم این مفاهیم را در برنامه‌های اقدام و عمل مددکاران اجتماعی می‌بینیم.یکی از مزیت‌های این حرفه کاربردی، پایبندی به عمل‌گرایی است که می‌تواند در کنار نظریه‌پردازی در راستای عملیاتی شدن مفاهیم مندرج در تعریف حرفه گام بردارد که کاملاً هم راستا با مفاهیمی چون عدالت اجتماعی، توسعه پایدار و «حکمرانی خوب» است.
حرفه مددکاری اجتماعی ظرفیت بسیار زیادی دارد تا به عنوان یکی از حرفه‌های تأثیر‌گذار بر اجرای صحیح «حکمرانی خوب» عمل کند.
حکمرانی خوب مفهومی است که مورد توجه پژوهشگران علوم اجتماعی و اقتصاد سیاسی است و ضعف در به کار‌گیری و عملیاتی کردن اصول حکمرانی خوب یکی از موانع رشد و توسعه کشورهاست. غالباً حکمرانی سه گروه اصلی از بازیگران را شامل می‌شود؛ حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی. برای اداره عمومی کشور دو پارادایم وجود دارد؛ در پارادیم نخست حکومت مسئولیت تمام امور را بر عهده دارد و موظف است تمام خدمات را برای مصرف جامعه مدنی و یا شهروندان فراهم کند. در پارادایم دوم که حکمرانی نام دارد مسئولیت اداره عمومی میان سه نهاد حکومت، جامعه مدنی و بخش خصوصی تقسیم شده است که هر سه مورد از لوازم توسعه انسانی به شمار می‌روند. ضمن آن که هر سه بخش در تعامل با یکدیگر هستند. به گونه‌ای که ضعف و قدرت بیش از حد یکی از آنها تعادل اجتماعی را برهم خواهد زد.
تحقق حکمرانی مستلزم کنش متقابل بین نهادهای رسمی یا دولتی و نهادهای جامعه مدنی است که بر حقانیت و تقویت عرصه عمومی تأکید می‌کند و به دلیل شرکت نهادهای گوناگون جامعه مدنی در مدیریت و اداره امور عمومی می‌تواند به سازگاری منافع و رفع تعارض‌ها منجر شود.
حکمرانی خوب، نیازمند سازوکارهایی است که از طریق آن شهروندان به‌طور عادی بتوانند در فرایند سیاستگذاری، مشارکت کنند. مددکاری اجتماعی به دلیل ظرفیت‌های متعدد در تحقق این امور می‌تواند نقش مؤثر داشته باشد. فدراسیون جهانی مددکاری اجتماعی به‌مناسبت روز جهانی مددکاری اجتماعی بر‌اساس شرایط اجتماعی هر ساله شعاری را انتخاب می‌کند که در سال‌های اخیر تأکیدش بر ارتقای ظرفیت جوامع بویژه پایداری محیطی و اهمیت روابط انسانی بوده است. انتخاب شعار بر اساس مفاهیم مورد توجه حرفه مددکاری اجتماعی وبر مبنای مسائل اجتماعی دنیاست. در سال جدید نیز تأکید بر پدید آوردن دنیایی نو با تمرکز بر بوم اجتماعی است. دنیایی که در آن کسی نادیده گرفته نمی‌شود. این نام گذاری‌ها به‌منظور همگام شدن مددکاران اجتماعی برای تحقق اهدافی است که در قالب شعار به جامعه مددکاران اجتماعی معرفی می‌شود.
شواهد نشان می‌دهد که رشد آسیب‌های اجتماعی طی سالیان اخیر رو به افزایش بوده است. بی‌شک تغییرات کلان اقتصادی، سیاسی، بین‌المللی و فناوری بر این روند رو به رشد مؤثر بوده است. از طرفی در سطح میانه نظام استقرار همکاری بین بخشی دچار ضعف است و در مداخلات می‌بایست مورد توجه قرار گیرد. نباید فراموش کنیم عوامل اقتصادی، محیطی و اجتماعی در سلامت انسان‌ها و جوامع، تعیین‌کننده‌های مهمی هستند که با هم مرتبط و در تعامل هستند و برای خلق جامعه‌ای سالم، همه بخش‌های جامعه و همه ارکان حاکمیت نیازمند تلاش و به اشتراک گذاشتن دانش، تجارب و چشم اندازها هستند.
یکی از حرفه‌هایی که می‌تواند به‌عنوان میانجی و حلقه واسط در استقرار این همکاری مؤثر عمل کند مددکاری اجتماعی است. از طرفی سازمان بهزیستی کشور با طیف وسیعی از مأموریت‌ها و تکالیف قانونی یکی از تخصصی‌ترین نهادهای حاکمیتی است که از بدو تأسیس به اتکای سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی در راستای حمایت از آحاد جامعه نقش آفرینی کرده است. به جرأت می‌توان گفت سازمان بهزیستی کشور یکی از دستگاه‌هایی است که گسترده‌ترین شبکه سلامت اجتماعی را در قالب برنامه‌های متعدد در جهت ارتقای کیفیت زندگی و توانمندسازی گروه‌های مختلف ایجاد کرده است. در این راه علاوه بر همکاری‌های بین بخشی از ظرفیت‌های مختلف جامعه بویژه همراهی شرکای اجتماعی و سازمان‌های مردم نهاد برخوردار بوده است. یکی از سرمایه‌ها و ظرفیت‌های کارآمد سازمان بهزیستی کشور، حضور مددکاران اجتماعی در سطوح مختلف سازمان است که در مقوله سلامت اجتماعی عملکردی مؤثر و کارآمد دارند.
همان‌طور که گفته شد آهنگ رشد مسائل و آسیب‌های اجتماهی شتابان است و تکالیف دولت‌ها و حاکمیت، کاهش تنش‌ها و پیش‌بینی بحران‌ها و البته مداخله بموقع در انواع بحران‌هاست. چه بسا بخشی از بحران‌های اجتماعی نتیجه غفلتی است که سال‌هاست در بهره‌مندی از ظرفیت علوم اجتماعی بخصوص مددکاری اجتماعی داشته‌ایم. اگر در این بخش سرمایه‌گذاری لازم صورت می‌پذیرفت امروز با این ابرچالش‌ها روبه‌رو نبودیم. هرچند هنوز دیر نشده و باید این عقب افتادگی بزرگ را در دوران کوتاهی جبران کنیم. یکی از این ابرچالش‌ها تغییرات اقلیمی است که اثرات اجتماعی متعددی را به دنبال دارد. به‌نظر می‌رسد مددکاری اجتماعی می‌تواند در مدیریت مسائل اقلیمی نقش آفرین باشد و در کنار سایر تخصص‌ها، کشور را از بحران‌های جدی پیش‌رو مصون بدارد.