لیبراسیون(فرانسه)
در شرایطی که ویروس کرونا در آفریقا همچنان قربانی می گیرد و تنها دو درصد جمعیت قاره سیاه واکسینه شده اند، کشورهای غربی و ثروتمندان بدون توجه به وضعیت این قاره که زمانی در استعمار آنان بود، در تدارک تزریق دوز سوم واکسن هستند تا بتوانند ایمنی بیشتر در برابر «کووید19» را برای خود تضمین کنند.

مصری الیوم (مصر)
هیأت سازمان ملل در لیبی خبر داده که گفت‌و‌گوهای سیاسی این کشور برای تدوین قوانین انتخاباتی روز چهارشنبه برگزار می‌شود. این آخرین روزهای مهلت طرفین لیبیایی برای تدوین قانون انتخابات است. این در حالی است که قرار است عبدالحمید دبیبه نیز با اردوغان درباره نبردها در این کشور مذاکره کند.

دیلی صباح (ترکیه)
ژاپنی‌ها مراسم هفتاد و ششمین سالگرد بمباران هیروشیما را با درخواست از جهانیان برای تلاش در جهت خلع سلاح هسته‌ای برگزار کردند. در این مراسم شهردار هیروشیما خطاب به رهبران جهان گفت، باید در منع تولید سلاح‌های هسته‌ای به اندازه مبارزه با کووید 19 که همه جهان آن را تهدیدی برای بشریت می‌داند، کوشا باشید.

بنفشه غلامی/ چند هفته مانده به خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، طالبان پس از بیش از سه ماه حملات بی‌امان در جای جای این کشور، برای نخستین بار سد ارتش در مراکز ولایات را شکست و در کمتر از 24 ساعت شهرهای زرنج مرکز ولایت نیمروز و شبرغان، مرکز ولایت جوزجان را تصرف کرد. تصاویر نیروهای امنیتی کشته شده در زرنج که چشمانشان از حدقه بیرون کشیده شده، بیم کشتارهایی کم سابقه در این شهرها را افزایش داده است.
به‌گزارش سایت شبکه خبری «فرانس 24»، در حالی که تا عصر جمعه شایعاتی در فضای مجازی از استیلای طالبان بر شهر زرنج، مرکز ولایت نیمروز در غرب افغانستان و نزدیکی مرز ایران شنیده می‌شد، روح گل خیرزاد، معاون والی نیمروز سقوط این شهر را تأیید کرد. سخنگوی پلیس در این ولایت دلیل سقوط زرنج را نرسیدن نیروهای تقویتی دانست و شایعات درباره اینکه طالبان بدون درگیری این شهر را تصرف کرد، اشتباه خواند. گزارش «طلوع نیوز» نیز حاکی از مقاومت نیروهای امنیتی افغانستان مقابل طالبان در این شهر و سایر ولسوالی‌های نیمروز بود. بنابر این گزارش طالبان توانسته 3 ولسوالی از 5 ولسوالی نیمروز را تصرف کند و دست به کشتار و شکنجه نظامیان و غیر نظامیان بزند. طوری که اکنون اجساد برخی از کشته شدگان قابل شناسایی نیست و چشمان بسیاری از اجساد نظامیان نیز از حدقه بیرون کشیده شده است. اما طالبان این گزارش‌ها را رد کرده و مدعی است تاکنون هیچ شکنجه‌ای اعمال نکرده است.
سقوط دومین مرکز ولایت در کمتر از 24 ساعت
سقوط زرنج به‌عنوان نخستین مرکز ولایتی که به تصرف طالبان در آمده است، باعث تقویت روحیه سایر نیروهای طالبان در دیگر مناطق افغانستان شد. طوری که در کمتر از 24 ساعت پس از تصرف زرنج، نیروهای این گروه در ولایت جوزجان که 9 ولسوالی از 10 ولسوالی این ولایت را در دست دارند، توانستند وارد شهر شبرغان، مرکز این ولایت و زادگاه ژنرال دوستم از جنگسالاران قدیمی افغانستان شوند. به گزارش «فرانس پرس»، قادر مالیه، معاون والی جوزجان در شهر شبرغان خبر داد، نیروهای دولتی مجبور شدند شهر را تسلیم طالبان کرده و تا فرودگاه این شهر که در حومه آن قرار دارد عقب نشینی کنند. ژنرال دوستم که در این شهر زندگی می‌کند، چندی پیش برای درمان به ترکیه سفر کرد، اما هفته پیش به افغانستان بازگشت و تا عصر دیروز مشخص نشد او به زادگاهش بازگشته و یا هنوز در کابل به سر می‌برد.
منابع مختلف به «فرانس پرس» گفته‌اند که نسبت به زرنج، مقاومت بیشتری در شبرغان صورت گرفت اما در نهایت نیروهای امنیتی افغانستان شکست خوردند و شهر و تمامی مراکز دولتی آن از جمله ساختمان رادیو و تلویزیون آن در اختیار طالبان قرار گرفت. دیروز همچنین کار خبری 15 رسانه فعال دراین شهر متوقف شد.
امنیت فراموش شده، کابل درمانده
در حالی که طالبان تاکنون تنها موفق به پیشروی در مناطق روستایی شده بود، سقوط زرنج و شبرغان به‌عنوان مراکز دو ولایت مهم افغانستان می‌تواند منجر به وخیم‌تر شدن شرایط امنیتی این کشور شود. بویژه که گزارش‌ها حاکی است، یکی از اولین اقداماتی که طالبان در زرنج انجام داد، بازکردن درهای زندان این شهر بود. زندانی که برخی از اعضای طالبان به‌همراه قاتلان و سارقان در آن به سر می‌بردند و اکنون آزادی این افراد می‌تواند بر میزان خشونت‌ها بیفزاید.
دولت افغانستان هنوز هیچ اظهار نظری درباره سقوط این دو شهر نکرده است. اما تصور می‌شود، عقب نشینی ارتش و نیروهای امنیتی از زرنج و شبرغان امیدهای کابل را برای تقویت ارتش با استفاده از غیرنظامیان داوطلب مبارزه با طالبان را کمرنگ کرده باشد. شاید از همین رو بود که همزمان با این رخدادها از اسلام آباد خواست، برای نابودی خطوط تدارکاتی طالبان به افغانستان کمک کرده و به سازو کار مشترکی با افغانستان در این خصوص دست یابد. این در حالی است که پس از سقوط زرنج، واشنگتن و بریتانیا از شهروندان خود خواستند بسرعت از افغانستان خارج شوند.

شرط 1700 نفر از خانواده قربانیان 11 سپتامبر برای حضور رئیس جمهوری امریکا در مراسم یادبود این حمله، به پاسخ مثبت کاخ سفید و تعهد دولت «جو بایدن» برای افشای اسناد نقش عربستان در این حملات منجر شد.
به گزارش ایسنا به نقل از رویترز، با نزدیک شدن به بیستمین سالگرد حملات 11 سپتامبر، خانواده‌های قربانیان با انتشار نامه‌ای خطاب به «بایدن» اعلام کردند؛ پس از 20 سال هیچ دلیلی وجود ندارد که این اطلاعات به بهانه‌های غیرموجهی مانند امنیت ملی یا موارد دیگر پنهان بماند اما اگر رئیس جمهوری این تعهد را اجرا نکرده و خود را با دولت عربستان همسو کند، به طور علنی به هرگونه مشارکت دولت وی در مراسم یادبود معترض می‌شویم.
در پی انتشار این نامه، «جن ساکی»، دبیر مطبوعاتی کاخ سفید گفت: «بایدن همچنان به وعده‌اش متعهد است.» این در حالی است که هنوز مشخص نیست دولت بایدن به چه نحوی قرار است این وعده را عملی سازد.

سازمان ملل در گزارشی محرمانه اعلام کرد کره شمالی در نیمه نخست سال 2021 با نقض تحریم‌های بین‌المللی، توسعه برنامه‌های هسته‌ای و موشکی‌اش را ادامه داده است.
به گزارش ایسنا به نقل از رویترز، کمیته ناظران مستقل تحریم‌ها در کمیته تحریم‌های کره شمالی در شورای امنیت این گزارش را تهیه کرده و به این نتیجه رسیده‌اند که این کشور به‌رغم تمرکز بر مشکلات اقتصادی وخیمش، برنامه‌های هسته‌ای موشکی  داشته است. این در حالی است که ناظران سازمال ملل بر این باورند که بیانیه‌های کره شمالی از یک بحران انسانی روبه گسترش این کشور در آینده‌ای نزدیک حکایت دارد.

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

فصل هفتم:
چرخش صدام حسین به‌ سمت سوریه و لبنان
صدام حسین همزمان با نزدیک شدن پایان دوره ریاست جمهوری امین جمیل در ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۸ در چرخشی آشکار، رو به سوی سوریه و لبنان آورد. منطقه شرق [مسیحی‌نشین] بیروت در آن روز‌ها از پیامدهای رقابت میان سه نیروی اصلی مارونی یعنی امین جمیل رئیس‌جمهوری لبنان، سمیر جعجع فرمانده «نیروهای لبنانی» و ژنرال میشل عون فرمانده ارتش لبنان رنج می‌کشید و هر یک از این طرف‌های سه‌گانه مشغول مچ‌گیری از دو طرف دیگر در موضوع انتخابات ریاست‌جمهوری در شرف وقوع بودند.
رئیس‌جمهور جمیل پس از حدود شش ماه از ترور رشید کرامی نخست‌وزیر لبنان و قطع ارتباطات خود با سوریه، در روزهای ۹ و ۱۰ ژوئن ۱۹۸۸ در هتل اوراس در حاشیه اجلاس فوق‌العاده سران عرب در الجزایر با حافظ اسد ملاقات کرد و از رئیس‌جمهوری سوریه خواست برای تغییر حکومت سلیم الحص به او یاری رساند. اسد، شگفت‌زده از شنیدن درخواست جمیل برای تشکیل حکومت جدید؛ آن هم تنها چهار ماه مانده به پایان دوره ریاست جمهوری‌اش و در شرایطی که انتخابات ریاست جمهوری اولویت داشت، کوشید دریچه‌ای برای تداوم ارتباط با او باز بماند و از جمیل خواست فرد یا افراد مناسب برای ریاست جمهوری را به او پیشنهاد کند. جمیل با تردید در پاسخ به این درخواست اسد، این دست و آن دست کرد و نام‌هایی را با تأخیر بسیار برای جانشینی خود مطرح کرد.
مشکل فراروی جمیل این بود که با توجه به شدت رویارویی میان نیروهای بانفوذ منطقه شرق بیروت بر سر نامزدهای ریاست‌جمهوری و چندپاره شدن نمایندگان مارونی مجلس نمایندگان در موضوع انتخاب رئیس‌جمهوری لبنان، نمی‌توانست فرد مشخصی را برای جانشینی خود معرفی کند. سلیمان فرنجیه در چنین شرایطی خود را نامزد ریاست‌جمهوری کرد و طبیعی بود که ما از نامزدی او حمایت کنیم. حسین الحسینی رئیس مجلس نمایندگان نیز روز ۱۸ اوت ۱۹۸۸ را به‌عنوان تاریخ جلسه مجلس نمایندگان برای انتخاب رئیس‌جمهوری جدید تعیین کرد و در مقابل؛ جمیل با جعجع و عون، توافق کردند مانع برگزاری این جلسه شوند.
رئیس‌جمهوری جمیل در ابتدا با سمیر جعجع فرمانده «نیروهای لبنانی» علیه ژنرال میشل عون فرمانده ارتش هم‌پیمان شدند تا نگذارند او نامزد ریاست‌ جمهوری شود. اما پس از نامزدی سلیمان فرنجیه و با هدف ممانعت از برگزاری نشست مجلس نمایندگان در ۱۸ اوت ۱۹۸۸ برای انتخاب او به ریاست جمهوری؛ عون فرمانده نظامی ارتش با رقیب خود جعجع فرمانده شبه نظامیان «نیروهای لبنانی» هم‌پیمان شد، که پیش از آن روابط متشنج آنها نزدیک بود به رویارویی مسلحانه برسد. با این تحول، مجلس نمایندگان لبنان نتوانست برای نشست ویژه انتخاب رئیس‌جمهوری تشکیل جلسه دهد. روابط ما با امریکا آن روزها متشنج نبود و دیدارهای مسئولان دو کشور انجام می‌شد. امریکایی‌ها نیز با سیاست ما در زمینه حمایت از اصلاحات سیاسی در لبنان و آشتی ملی میان همه طرف‌های لبنانی، همراه بودند.

ادامه از صفحه اول
در چنین وضعیتی طبیعتاً حرفه روزنامه‌نگاری که پیش‌تر از اعلام حضور کرونا و هجوم ویرانگرش از نظر زیست رسانه‌ای اعم از کاغذی و غیر کاغذی در بحران به سر می‌برد، در شرایط وخیم‌تری قرار گرفته است.
چراکه آستانه تحمل مخاطب از داده‌های ناچیز، حداقلی و در یک کلام کلی گویی رسانه‌ها که بدون درون کاوی و ایجاد چالش ارائه می‌شود به سر آمده است. از این رو بتدریج اعتماد مخاطب نسبت به رسانه‌های داخلی کم شده و دیگر رسانه داخلی را نمی‌بینند، نمی‌خوانند و نمی‌شنوند و خواسته و ناخواسته به شنیدن و دیدن رسانه‌های برون مرزی و شبکه‌های مجازی و... روی می‌آورند.
طبیعی و بدیهی است که آن رسانه‌ها هم در راستای اهداف خود به حرفه‌ای‌ترین شکل و کاملاً کنش‌مند نسبت به اتفاقات رفتار می‌کنند و به نیازهای مخاطبان پاسخ می‌دهند.  این درحالی است که رسانه‌های ما نه تنها کنش‌مند نیستند بلکه واکنشی به مسائل می‌پردازند. درحقیقت این شرایط، تلخ‌ترین و قوی‌ترین کرونایی به شمار می‌آید که از مدت‌ها قبل جامعه رسانه‌ای ما را درگیر کرده است. تلاش‌ها و تکاپوها، نگاه‌ها و تلقی‌های تازه روزنامه‌نگاران برای تداوم و تثبیت جایگاه و حتی امتداد وضعیت کنونی کمتر ثمربخش است چراکه این مشکلات تنها به کارکرد روزنامه، سایت، خبرگزاری و حتی خبرنگاران مؤثر بازنمی‌گردد و بخشی از آن به چگونگی دیدگاه مدیریت کلان رسانه‌ها نسبت به کارکرد رسانه مربوط می‌شود.
نگاه حداقلی، ناچیز و تحقیرآمیز به رسانه‌های داخلی به از دست دادن نقش رسانه منجر می‌شود از سوی دیگر رسانه بدون مخاطب معنایی ندارد حال می‌خواهد روزنامه باشد یا رادیو و تلویزیون که با هزینه هنگفت فعالیت می‌کنند. هنگامی که مخاطب آنچه دوست دارد نمی‌یابد، از رسانه رویگردان می‌شود.
البته این به معنای پایان یافتن کار روزنامه‌نگاری نیست و روزنامه‌نگار می‌تواند در مدیاهای مختلف از دریچه‌های جدید به مسائل بپردازد. من همچنان امیدوارم فرصت‌های تازه‌ای برای انجام وظیفه رسانه‌ها ایجاد شود، چراکه تردیدی نیست تحقق اهداف هر دولتی در گرو آزادی رسانه‌ها است.