مریم طالشی
گزارش نویس
«فایزر زدم تو رگ، دوستان. این لحظه رو برای همه‌ شما آرزو می‌کنم.» زیر عکس خیلی‌ها ابراز خوشحالی کرده‌اند. بعضی‌ها گفته‌اند خوش به حالت، فایزر که قسمت ما نمی‌شود. خیلی‌ها هم لابد دیده‌اند و واکنشی نشان نداده‌اند چون شاید این تصاویر و نوشته‌ها چندان برایشان خوشایند نباشد. نه اینکه آدم حسودی کند اما اینکه کسی جای دیگر دنیا با خیال راحت برود و واکسن دلخواهش را بزند و بعد عکس و فیلمش را با دیگران در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارد در حالی که خیلی‌ها هنوز به واکسن دسترسی ندارند، حس خوبی ایجاد نمی‌کند.
گلرخ میری از جمله کسانی است که به گفته خودش همیشه حس خوبی درباره به اشتراک‌گذاری اوقات خوشی و فراغت کاربران، بویژه دوستانش دارد. او می‌گوید: «من طرفدار این هستم که آدم لحظه‌های خوبش را با دیگران به اشتراک بگذارد مثلاً اگر سفر یا رستوران و کافه می‌رود خیلی هم خوب است که عکس‌هایش را استوری کند و آن را با دوستانش به اشتراک بگذارد اما در مورد واکسن زدن اصلاً چنین حسی ندارم. راستش را بگویم با دیدن چنین تصاویری آنقدر خوشحال نمی‌شوم و حس خوبی پیدا نمی‌کنم. وقتی می‌بینم کسانی که خارج از ایران زندگی می‌کنند، عکس و استوری می‌کنند از لحظه واکسن زدن‌شان ناراحت می‌شوم چرا که آنها شرایط ما را در نظر نمی‌گیرند و اینکه ما به‌صورت قطره چکانی داریم واکسینه می‌شویم وحتی امکان انتخاب نوع واکسن هم وجود ندارد. من خودم تجربه زندگی در خارج از کشور را دارم و فکر می‌کنم اگر هنوز هم خارج از ایران زندگی می‌کردم و امکان دسترسی به واکسن داشتم هیچ وقت عکس یا استوری‌هایی به اشتراک نمی‌گذاشتم تا به کسانی که داخل ایران زندگی می‌کنند نشان دهم که واکسن زده‌ام.»
احمدرضا هم نظری مشابه با گلرخ دارد: «از دید من اینستاگرام و فضای مجازی جایی است که افراد داشته‌ها و نداشته‌هایشان را به نمایش می‌گذارند و گاهی حتی آرزوهایشان را به شکل داشته‌هایشان جلوه می‌دهند. آنها به این شکل می‌خواهند شادی خودشان را نشان دهند و آن را به دیگران ارائه کنند و از این راه به آرامش برسند. البته از نیت مثبت یا منفی‌شان بی‌خبرم اما به هرحال بعضی چیزها را موفقیتی برای خودشان می‌دانند، مثل همین واکسن زدن. به‌نظر می‌رسد آنها نسبت به حجم زیادی از افرادی که هنوز نتوانسته‌اند واکسن بزنند، در یک کنکور یا مسابقه‌ای پیروز شده‌اند و برای همین می‌خواهند آن را به دیگران نشان بدهند و به این شکل دیگران را در شادی خودشان سهیم کنند اما وقتی شرایطی وجود دارد که تعداد زیادی از مردم هنوز به واکسن دسترسی ندارند، این کار درستی نیست.»
مائده هم می‌گوید: «من دیده‌ام بعضی‌ها عکس می‌گذارند و می‌نویسند این لحظه را برای همه شما آرزومندیم یا می‌گویند ما فایزری‌ها هستیم یا اینکه عکس‌هایی به اشتراک می‌گذارند و می‌گویند اینجا زندگی به حالت عادی برگشته و دیگر سینما و رستوران می‌رویم و بدون ماسک رفت و آمد می‌کنیم. اینها عمدتاً کسانی هستند که خارج از ایران زندگی می‌کنند. این چیزها آدم را ناراحت می‌کند، نه اینکه اگر هر لحظه خوشی از دیگران ببینیم ناراحت می‌شویم ولی وقتی آدم حس می‌کند که حالت فخرفروشی وجود دارد، این ناراحت کننده است. چرا کسی باید بیاید و به رخ بکشد که من فلان واکسن را زده‌ام و بخصوص اشاره کند که واکسن فایزر زده‌ام؟ این آدم را ناراحت می‌کند. حتی وقتی با دوستانی که خارج از کشور دارم صحبت می‌کنم آنها می‌گویند دلشان برای ما می‌سوزد و اینکه این وضعیت همه‌جای دنیا جمع می‌شود و در ایران این اتفاق خیلی دیر می‌افتد و ما تا مدت‌ها درگیر مسائل کرونا هستیم. ما خیلی چیزها را خودمان می‌دانیم به واسطه این که به هرحال در جهان سوم زندگی می‌کنیم و مشکلات اینچنینی داریم. ما خودمان در جریان مسائل‌مان هستیم و اینکه دائم بیایند و این را به آدم بگویند ناراحت‌کننده است.»
 مهران هم می‌گوید: «من خودم در شبکه‌های اجتماعی و اینستاگرام ندیده‌ام که دوستانم عکس از واکسن زدن‌شان بگذارند و اگر هم بگذارند ناراحت نمی‌شوم. فکر می‌کنم بالاخره شرایط زندگی هرکس به یک شکل است اگر آنها انتخاب کرده‌اند که مهاجرت کنند لابد دلشان می‌خواسته در کشور دیگری زندگی کنند و این انتخاب آنهاست و اگر ما مانده‌ایم و این کار را نکرده‌ایم حتماً چیزهای دیگری را اولویت داده‌ایم. این برای من کافی است و در همین شرایط هم ترجیح می‌دهم نزدیک خانواده‌ام باشم تا این که واکسن دریافت کرده باشم اما این را هم می‌گویم که فخرفروشی در شبکه‌های اجتماعی چیز عجیب و غریبی نیست حالا یک کسی با ماشین‌اش فخرفروشی می‌کند، کسی با خانه‌اش و خب این روزها که بحث کرونا داغ است با واکسن فایزر فخرفروشی می‌کنند اما به جهت اینکه تعداد زیادی از مردم به این واکسن دسترسی ندارند و بحث سلامتی و جان مردم در میان است، کار جالبی نیست.»
محمد حسین هم می‌گوید: «من کلاً هیچ وقت خودم را با دیگران مقایسه نمی‌کنم و به زندگی کسی غبطه نمی‌خورم ولی وقتی در فضای مجازی حالا چه توئیتر و چه در اینستاگرام می‌بینم که دیگران واکسن زده‌اند به این فکر می‌کنم که چرا ما نباید زودتر واکسن بزنیم، ناراحت می‌شوم از این همه تأخیر؛ حالا اینکه بقیه چه واکسنی زده‌اند آنقدر مهم نیست.»
 مارال که خودش خارج از کشور زندگی می‌کند از فخرفروشی برخی در شبکه‌های اجتماعی بشدت گله‌مند است و آن را باعث خجالت می‌داند: «من وقتی می‌بینم دوستانم عکس پدر و مادرشان را منتشر می‌کنند که واکسن زده‌اند از ته دل خوشحال می‌شوم اما وقتی یک خانم جوان که هیچ مشکل جسمی ندارد و فقط به واسطه اینکه در یک کشور اروپایی زندگی می‌کند واکسن زده، واقعاً افتخاری ندارد که بیاید به بقیه اعلام کند که من واکسن زده‌ام و نوع واکسن را هم بگوید. این مورد را که می‌گویم خودم از نزدیک می‌شناسم و دقیقاً می‌دانم که به قصد فخرفروشی این کار را می‌کند. از اینکه تمام زندگی‌اش را به رخ بقیه بکشد خوشحال می‌شود و حالا واکسن زدن هم به آن اضافه شده. حالا فرض کنید کسی که عزیزش را به خاطر کرونا از دست داده این عکس‌ها را ببیند، چه حالی می‌شود؟ این کارها باعث کدورت می‌شود. چه حس خوبی دارد که آدم از کمبود دیگران استفاده کند؟ آن هم در شرایطی که خود آدم‌ها نقشی در این قضیه ندارند. مگر کسی که در اروپا و امریکا واکسن زده به واسطه لیاقتش بوده؟! به هرحال واکسن زدن فخرفروشی ندارد و کسانی هم که این کار را انجام می‌دهند، بسیار اشتباه می‌کنند.»
اوایل کرونا خیلی‌ها می‌گفتند حداقل این ویروس بین فقیر و غنی و بین این کشور و آن کشور فرق نمی‌گذارد. راستش اگر برای کرونا هم تا این اندازه تفاوتی بین یک انسان با انسانی دیگر وجود نداشته باشد، برای ما این تفاوت‌ها عمیق است و اگر تفاوتی هم نباشد بالاخره چیزی برای به رخ کشیدنش پیدا می‌کنیم، حتی در حد لبخندی بدون ماسک.