نشنال پست (کانادا):
عربستان، لجین الهذلول، فعال زن عربستانی را به 6 سال زندان محکوم کرد. این اقدام خشم دولت کانادا را برانگیخته است. وزیر خارجه کانادا، حکم صادر شده را خلاف ارزشهای دموکراتیک کشورش خوانده است. این جدیدترین دور اختلافات حقوق بشری بین کانادا و عربستان است.
یو اس ای تودی (امریکا):
پاندمی کرونا، باعث تغییر ذائقه سارقان شده است. آماری که از انبارهای بزرگ کالاها در مبادی ورودی و خروجی ایالتها به دست آمده است، نشان میدهد، سارقان به سرقت محمولههای دستمال کاغذی، الکل و سایر اقلام بهداشتی روی آوردهاند و سرقت این کالاها 35 درصد افزایش داشته است.
فیگارو (فرانسه):
در 31 دسامبر 2019 چین اولین مورد ابتلا به کرونا را به سازمان بهداشت جهانی خبر داد. اکنون یک سال پس از آن زمان، چین از دام این بیماری رها شده اما امریکا 800 برابر و فرانسه 500 برابر چین، شهروندان خود را بر اثر این بیماری از دست دادهاند و اقتصاد خود را ویران شده میبینند.
مجلس نمایندگان امریکا وتوی ترامپ برای بودجه دفاعی را رد کرد
دوئل سخت جمهوریخواهان و «ترامپ»
زهره صفاری
خبرنگار
مجلس نمایندگان امریکا با اکثریت آرا و حمایت جمهوریخواهان با ارسال لایحه وتو شده «دونالد ترامپ» برای بودجه دفاعی سال آینده به سنا، در مسیر ثبت نخستین قانون مغایر خواست رئیس جمهوری در چهار سال اخیر گام برداشت.
به گزارش «وال استریت ژورنال»، این لایحه بودجه 740.5 میلیارد دلاری در حالی روز دوشنبه در مجلس نمایندگان، 322 رأی موافق در مقابل 87 رأی مخالف را کسب کرد که با وجود گذشت چند روز از وتوی ترامپ بیش از 100 نماینده حزب جمهوریخواه با نمایندگان حزب دموکرات در مجلس نمایندگان امریکا بر سر تأیید این لایحه همراه شدند. اما این تنها اقدام جنجالی مجلس نمایندگان در هفته اخیر نبود. دموکراتها که در تأیید بودجه دفاعی مقابل ترامپ ایستادهاند، در پارادوکسی رفتاری با آرای 275 به 134، خواستار تحقق خواست «ترامپ» برای افزایش 1400 دلاری بسته حمایتی کرونا با وجود مخالفت جمهوریخواهان شدند و این لایحه نیز همزمان با بودجه دفاعی برای تصویب به سنا فرستاده شد. بررسی این دو لایحه از دیشب در سنا آغاز شده اما رأی نهایی تا چند روز آینده اعلام میشود. در عین حال اگر این جلسات به نتیجه نرسیده و کار به کنگره جدید موکول شود، نمایندگان ملزم به بررسی این لوایح از اول هستند.
تبعات وتوی بودجه دفاعی
«دونالد ترامپ» اواسط ماه جاری بهدلایلی مانند مخالفت با تغییر نام پایگاههای نظامی، افزایش بودجه تخصیصی به سربازان و خانوادههایشان و همچنین محدود شدن اختیارات رئیس جمهوری برای صرف این بودجه در برخی مسائل مانند دیوار دفاعی و... از امضای آن خودداری کرد. تصمیمی که به اعتقاد بسیاری از هم پیمانان او میتواند به قیمت از دست رفتن دو کرسی باقیمانده سنا در انتخابات 5 ژانویه (سهشنبه آینده) جورجیا تمام شود. از سوی دیگر تصویب این بودجه میتواند در روند خروج نظامیان از افغانستان تأثیر بگذارد. این در حالی است که قرار است شمار نظامیان شاغل در این کشور به دستور ترامپ تا 15 ژانویه (5 روز پیش از آغاز کار دولت جدید) به طور تقریبی به نصف برسد.
گرچه به باور تحلیلگران «سیانان»، وتوی خواست ترامپ در سنا به نوعی غربال وفاداران و مخالفان رئیسجمهوری مغلوب بهشمار میرود اما از آنجا که پیش از این سنا با رأی 84 به 13 این لایحه بودجه را تأیید کرده و میچ مک کانل، رهبر اکثریت سنا نیز در پیامهایی از ترامپ خواسته بود که در برابر این لایحه مقاومت نکند، بعید بهنظر میرسد که این بودجه به سرانجام نرسد. روند تصویب این لایحه در حالی در فراز و نشیب قرار گرفته که در 4 سال اخیر تاکنون 9 لایحه با وتوی ترامپ معلق شده است اما این بار «نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان با انتقاد از وتوی ترامپ آن را «غیر معقول» خوانده است.
«آدام اسمیت»، رئیس کمیسیون نظامی مجلس نمایندگان نیز گفت: «رئیس جمهوری بدون دلیل مرتبط این لایحه را وتو کرد و این اتفاق نباید نظر سناتورها را تغییر دهد.» وی با تأکید بر لزوم ارتقای امنیت سایبری امریکا افزود: «تصویب این لایحه در شرایط فعلی ضرورت دارد.»
ائتلاف ناهمگون
به گفته تحلیلگران، تصویب لایحه افزایش بسته حمایتی بزرگترین ائتلاف دموکراتها و «ترامپ» در آخرین روزهای حضور او در کاخ سفید است. این شرایط تا حدی است که بسیاری از سناتورهای دموکرات مانند «برنی سندرز» برای تحقق این خواسته و تحت فشار قرار دادن جمهوریخواهان مخالف، اعلام کردهاند در صورتی بودجه دفاعی را تصویب میکنند که سنا رأی به افزایش بسته حمایتی بدهد. این در حالی است که به نوشته «نیویورک تایمز»، «جو بایدن» نیز این افزایش بودجه را تأیید کرده است.
«نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان در حالی که نسبت به حمایت دو سوم سنا برای تصویب بسته حمایتی امیدوار است، گفت: «جمهوریخواهان میتوانند یک انتخاب داشته باشند؛ تصویب این لایحه یا نادیده گرفتن مردم.»
به نوشته «الجزیره»، «چاک شومر» رئیس اقلیت دموکراتها در سنا گفت: «مک کانل باید جمهوریخواهان سنا را متقاعد کند که برای تخصیص این بودجه به مردم مخالفت نکنند.» این در حالی است که مک کانل هنوز اظهارنظری در این باره نداشته است. اما «کوین برادی»، سناتور تگزاس دلیل مخالفت جمهوریخواهان را اینگونه بیان کرد: «این افزایش 1400 دلاری برای هر فرد میتواند یا پسانداز یا در جیب شرکتهای اینترنتی برود اما ما میتوانیم این بودجه را برای بسترسازی و افزایش مشاغل به کار ببریم.»
با توجه به نتایج آرای الکترال امریکا و پیروزی «جو بایدن» در انتخابات 2020، این چالش جمهوریخواهان و دموکراتها در کنگره بر سر درخواستهای رئیس جمهوری میتواند آخرین تقابل آنها در سالجاری و در دوران «دونالد ترامپ» باشد.
انتخاب دشوار اروپا در 2021
یوشکا فیشر
معاون صدراعظم و وزیر خارجه سابق آلمان
مترجم: بنفشه غلامی
ریاست جمهوری دونالد ترامپ با همه آه و نالههایی که داشت، 20 ژانویه 2021 به پایان میرسد و او به تاریخ میپیوندد. اما متأسفانه میراث سیاسی او باقی خواهد ماند. اروپا نباید فراموش کند که تنها تقریباً نیمی از رأی دهندگان امریکایی تصمیم گرفتند به بایدن رأی دهند. این باید واقعیتی نگرانکننده برای سران اروپایی باشد، زیرا میتواند پیامدهای گستردهای بر آینده سیاستگذاریهای اروپا داشته باشد.
اروپاییها در آینده نباید مرتکب اشتباه شده و براحتی تکیه داده و مسئولیتهای روابط بین آتلانتیکی را به دولت بایدن بسپارند. بایدن و مشاورانش، شاید بسیار با کفایتتر از ترامپ باشند. اما آینده روابط ترانس آتلانتیک تا حدود زیادی به وزن سیاستهای اروپا و به طور خاص آلمان بستگی خواهد داشت. سالهای ترامپ، رهبران اروپا را واداشت به سیاستهای دفاعی روی آورند. اما اکنون انتخاب بایدن نیازمند سیاستهایی متفاوت است تا روابط دو طرف نوسازی شود. برقراری یک روابط پویا بین دو طرف مستلزم آن است که اروپا مانند یک بزرگسال رفتار کرده و تابع محض نباشد. برای مثال دو طرف باید خیلی سریع در مورد هزینههای ناتو با یکدیگر به توافق برسند. اروپاییها همچنین باید از همان ابتدا برای دولت بایدن مشخص کنند که قادر به چه کارهایی هستند. اروپا متشکل از کشورهای کوچکی است که تواناییهای محدودی دارند. البته به استثنای دو قدرت هستهای اروپا، انگلیس و فرانسه. تجربه نشان داده، دیدگاههای یک قدرت جهانی با یک قدرت متوسط یا کوچک تفاوتهایی دارد. اروپا باید ببیند در کدام جایگاه است. در چارچوب روابط ترانس آتلانتیکی، نقش اروپا دفاع از قلمرو ناتو و حاشیه آن همچون اوکراین و سایر مناطق درگیر در این حوزه و همسایگی آن است که توان دیپلماسی اروپا را میطلبد. در بحث مهاجرتهای گسترده به اروپا و تروریسم نیز اروپا باید فعال ظاهر شده و تعامل خود را با کشورهای جنوبی مدیترانه، خاورمیانه و همین طور غرب آفریقا افزایش بخشد، بویژه که درگیریهای بین اعضای اتحادیه اروپا و ناتو (ترکیه، یونان و قبرس) و همین طور درگیریهای بالکان حل نشدنی به نظر میرسند. در مورد سیاست جهانی، اروپا بهتر است، مسائل را به قدرتهای بزرگتر بسپارد. برخلاف سیاستهای تجاری که اروپا در آن باید منافع استراتژیک خود را در روابط با امریکا و چین دنبال کند. حتی با آمدن بایدن به کاخ سفید، دیگر وابستگیهایی که اروپا نسبت به امریکا احساس میکرد، وجود نخواهد داشت. اکنون اروپاییها میدانند که در معرض چه خطراتی میتوانند باشند. آنها نباید در مورد روابط با چین توهم داشته باشند یا تصور کنند میتوانند جایگزینی بهتر از روابط با امریکا داشته باشند. پس برای تعیین مسیر آتی، توپ در زمین اروپا است.
منبع: project-syndicate
خاطرات 453 روز حضور در کاخ سفید
اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد
جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی
ترسیم خطوط فعالیت ترکیه در سوریه
بعد از ورودم به آنکارا در ساعت 35 و 4 دقیقه عصر به وقت محلی، پمپئو تلفن کرد و گفت: ترامپ از یک گزارش روزنامه نیویورک تایمز ناراحت است، گزارشی که بسیار بالاتر از حد معمول در آن مطالب اشتباه وجود داشت و به اصطلاح به نقل از مقامات دولتی سیاستهای متضاد و متناقض ما را در قبال سوریه سیاهه کرده بود. البته بسیاری از تناقضها به شخص ترامپ باز میگشت و پمپئو هم با این برداشت موافق بود و چند اظهار نظر نیز در تکمیل و تأیید حرفهای من داشت (از جمله اینکه گفته بود ما اجازه نخواهیم داد ترکیه کردها را سلاخی کند. این اظهارات وزیر خارجه پوشش رسانهای زیادی نداشت ولی مطمئناً خشم ترکها را بر میانگیخت). من و پمپئو بر این نظر بودیم که سفارت ما در آنکارا نباید برای ملاقات من با اردوغان التماس کند. شاید ما به آن لحظه حساسی که میدانستیم لاجرم اتفاق خواهد افتاد، رسیده بودیم، لحظهای که اشتیاق ترامپ برای خروج از سوریه با اظهارات او درباره ضرورت حفاظت از کردها (بهعنوان دو خواسته متضاد) با هم تلاقی کرده بودند. محافظت از کردها چیزی نبود که اردوغان آن را تحمل کند. حدود یک ساعت بعد ترامپ مجدداً تلفن کرد. ترامپ درکل انتشار علنی اختلاف نظرهای درون دولت را دوست نداشت ولی او بیشتر نگران این بود که آیا وزارت دفاع آنگونه که لازم است روی «طرح دو هفته ای» شکست خلافت داعش کار میکند یا نه. من از رئیس جمهوری خواستم برای اطمینان خاطر بیشتر شخصاً با شاناهان صحبت کند و همچنین گفتم که بزودی دانفورد را در آنکارا میبینم و نحوه پیشرفت «طرح دو هفتهای» را از او هم پیگیری خواهم کرد. در کمال شگفتی روز بعد روزنامه واشنگتن پست با ناراحتی گزارش داد که در واقع نظرات من و ترامپ در قبال سوریه یکسان است. واشنگتن پست به این دلیل ناراحت بود که روز قبل گزارشی کاملاً متناقض و متضاد با گزارش امروز خود منتشر کرده بود. این همه گزارشهای رسانهای گیج کننده و متناقض هم بیثباتی و تباین را در تفکر خود ترامپ نشان میداد و هم نقصهای پوشش رسانهای مبتنی بر منابع خبری دست دوم و دست سوم را آشکار میکرد. این وضعیت تحت مدیریتِ رئیس جمهوری که میزان نامتناسبی از وقت خود را صرف تماشای نحوه پوشش دولتش در رسانهها میکرد، وخیمتر هم شده بود. واقعاً پیگیری یک سیاست پیچیده در یک منطقه بحرانی و پرتنازع (نظیر خاورمیانه) بسیار دشوار است، بویژه وقتی که این سیاستها دم به دم و بر اساس درک و فهم رئیستان از اطلاعات غیردقیق و اغلب کهنهای که در رسانهها منتشر میشود، تغییر کند. در حالی که همه میدانند نویسندگان رسانهها اصولاً اهمیتی به منافع دولت نمیدهند. کار کردن در چنین شرایطی مثل این بود که طراحی و اجرای یک سیاست و برنامه مهم را به جای اینکه در بال غربی کاخ سفید انجام دهید، به یک «دستگاه پینبال» بسپارید (دستگاه یا ماشین پینبال که در فارسی به آن ماشین ساچمه پران هم میگویند معمولاً در قمارخانهها و شهرهای بازی برای سرگرمی و پول درآوردن استفاده میشود). در همین حال، جیم جفری (نماینده وزارت خارجه و سفیر پیشین در ترکیه) بر خلاف مفاد بیانیه توافق شده میان بخشهای مختلف دولت موسوم به «بیانیه اصول»، نقشهای کدگذاری و رنگ آمیزی شده را دست به دست میکرد. این نقشه پیشنهادی نشان میداد که ترکیه اجازه دارد چه بخشهایی از شمال شرق سوریه را اشغال کند و در مقابل، کردها در چه بخشهایی میتوانند حضور داشته باشند. دانفورد به هیچ وجه از آنچه این نقشه پیشنهاد میکرد، خوشش نیامد. من پرسیدم مگر نه اینکه هدف ما باید نگه داشتن کامل ترکها در پشت مرزهای خود با سوریه در شرق فرات باشد؟ که دانفورد در پاسخ گفت نظر او هم دقیقاً همین است. گفتم منطقه شمال شرق سوریه دقیقاً باید به شکل کنونی آن حفظ شود، با این تفاوت که دیگر نیروهای امریکایی در آن منطقه حضور نخواهند داشت.