سیاست صبوری با «اون»
گفت‌و‌گوها با رهبر کره شمالی و هیات همراه، حول موضوعات مختلف می‌چرخید که ترامپ رو کرد به من و گفت؛ «جان زمانی جزو عقاب‌ها بود ولی او امروز یک کبوتر است. بعد از این مقدمه نمی‌خواهی چیزی بگویی؟» خوشبختانه همه خندیدند و من که سعی کردم با حفظ آرامش و با چهره‌ای جدی رفتار کنم، گفتم: «آقای رئیس‌جمهور عمدتاً به این دلیل در انتخابات پیروز شد که از سایر سیاستمداران متفاوت بود. او بر هم زننده نظامات متعارف و سنتی است. شخصاً بسیار مشتاقم که از پیونگ یانگ دیدار کنم، مطمئنم که جالب خواهد بود.» نمی‌دانم چرا کیم تصور کرد که حرف من خنده دار است. او گفت: «از شما به گرمی استقبال خواهد شد. ممکن است برای شما پاسخ دادن به سؤالی که می‌خواهم بپرسم سخت باشد ولی آیا شما می‌توانید به من اعتماد کنید؟» این از آن سؤالات شیطنت‌آمیز بود که کیم در پرسیدن آنها تخصص داشت. من نه می‌توانستم حقیقت را بگویم و نه می‌توانستم دروغ بگویم، بنابراین پاسخ دادم: «رئیس‌جمهوری ما از دوران کارهای تجاری خود حس ششم خوبی نسبت به افراد دیگر دارد. اگر او می‌تواند به شما اعتماد کند، ما هم از همین نقطه رو به جلو حرکت خواهیم کرد.»
ترامپ اضافه کرد که جان بولتون وقتی خارج از دولت بود 24 ساعته در شبکه فاکس نیوز ظاهر می‌شد و برای جنگ با روسیه، چین و کره شمالی تبلیغ می‌کرد ولی اکنون در داخل دولت بسیار متفاوت است. این حرف ترامپ همه آنچه را که کره ای‌ها برای خندیدن نیاز داشتند، در اختیار گذاشت. کیم گفت؛ «من زیاد درباره آقای بولتون شنیده‌ام و می‌دانم که حرف‌های خوبی درباره ما نمی‌زند. در پایان ما باید عکسی با هم بگیریم تا من بتوانم به تندروها نشان دهم که شما آنقدرها هم که می‌گویند، آدم بدی نیستید.» من از کیم پرسیدم؛ می‌توانم به «یانگبیون» (مرکز علمی و تحقیقات اتمی کره شمالی) بروم؟ دوباره همه خندیدند. ترامپ گفت؛ «می توانم به شما اطمینان دهم که جان اعتقاد زیادی به این (مذاکرات) دارد.» این حرف ترامپ نشان داد که مرز حقیقت تا کجاها می‌تواند کش پیدا کند! من خطاب به رهبر کره‌شمالی اضافه کردم؛ «آقای رئیس من خوشحالم که شما هم فاکس نیوز تماشا می‌کنید» و دوباره همه خندیدند (ترامپ در راه بازگشت‌مان به واشنگتن در داخل هواپیما به من گفت؛ «من شما را با آنها آشتی دادم» و این چیزی بود که تو به آن نیاز داشتی).
اندکی بعد و در ساعت 12 و 30 دقیقه ضیافت ناهار تمام شد ولی ما هنوز گیر بودیم چون متن بیانیه مشترک آماده نشده بود. ترامپ و کیم تصمیم گرفتند تا آماده شدن بیانیه کمی در باغ هتل قدم بزنند که پوشش خبری گسترده تلویزیونی را در پی داشت، هرچند که این گفت‌و‌گوی دو نفره فاقد هرگونه محتوای مهمی بود. سرانجام به مراسم امضای بیانیه مشترک رسیدیم. اعضای هیأت کره شمالی بسیار خوشحال و هیجان زده بودند. آنها هر حرف به اصطلاح مهمی را که رهبر کره شمالی می‌زد یا هر کار قابل توجهی از نظر خودشان انجام می‌داد، بشدت و به‌صورت یکپارچه و هماهنگ دست می‌زدند و ابراز احساسات می‌کردند، کاملاً برعکس ابراز احساسات زهوار در رفته هیأت امریکایی. قبل از شروع کنفرانس خبری پایانی اجلاس در ساعت حدود چهار عصر، ترامپ چند مصاحبه اختصاصی با رسانه‌های مختلف انجام داد. رئیس جمهوری امریکا در کنفرانس خبری خود به‌صورت غیرمنتظره ویدئوی «رستگاری» را برای حاضران به نمایش گذاشت. این ویدئو و خود کنفرانس خبری با پوشش رسانه‌ای گسترده‌ای همراه شد. پس از کنفرانس خبری ما عازم واشنگتن شدیم، ترک هرچه سریع‌تر سنگاپور آرزوی قلبی من بود، چرا که دوست داشتم تا اتفاق بد دیگری روی نداده، همه چیز تمام شود. مدت کوتاهی پس از برخاستن هواپیمای رئیس‌جمهوری از فرودگاه سنگاپور، ترامپ به مون جائه این رئیس جمهوری کره جنوبی و شینزو آبه نخست‌وزیر ژاپن تلفن کرد تا آنها را در جریان مذاکرات سنگاپور و اتفاقات حاشیه‌ای آن قرار دهد (پمپئو در سنگاپور ماند تا از آنجا به سئول، پکن و توکیو برود و جزئیات بیشتری را در مورد مذاکرات ترامپ – کیم در اختیار مقامات آن کشورها قرار دهد). ترامپ به مون گفت که واقعاً بهتر از این نمی‌شد. دو طرف با شور و هیجان درباره آنچه که در سنگاپور انجام شده بود، بحث و گفت‌و‌گو کردند. ترامپ، البته کمی با تأخیر و پس از تمام شدن همه چیز، از رئیس‌جمهوری مون پرسید توافق‌های حاصل شده را چگونه باید اجرا کرد؟ ترامپ همچنین به برخی مطالبی که در کنفرانس خبری گفته بود اشاره کرد و افزود؛ من طی 27 ساعت گذشته یکسره بیدار بودم و کار می‌کردم، چیزی که حداقل من و کلی می‌دانستیم که قطعاً درست نیست. مون، همان گونه که بعداً مقامات کره‌جنوبی به‌صورت علنی نیز گفتند، تأکید کرد که کیم به خلع سلاح هسته‌ای متعهد شده است. آبه نیز از ترامپ به خاطر مطرح کردن موضوع ربوده شدگان ژاپنی در دیدار دو نفره خود با کیم قدردانی کرد. به نظر می‌رسید که نخست‌وزیر ژاپن نمی‌خواست در آن شرایط عیش ترامپ را خراب کند. ترامپ گفت؛ من باور دارم کیم خواهان توافق است بنابراین زمان آن فرارسیده که این کار را انجام دهیم.
من هم تماس‌هایی را در ارتباط با اجلاس سنگاپور داشتم و بویژه با مایک پنس معاون رئیس جمهوری درباره موضوع مانورهای نظامی مشترک واشنگتن – سئول صحبت کردم. جمهوریخواهان کنگره پیشاپیش انتقادات خود را علیه امتیازاتی که هیأت امریکایی در این زمینه داده بود، شروع کرده بودند. با متیس وزیر دفاع هم در این باره صحبت کردم که کاملاً نگران عقب نشینی‌های ترامپ در موضوع مانورهای نظامی در شبه جزیره کره بود. متیس به من گفت که پمپئو به‌دلیل نقص فنی هواپیمایش هنوز در سنگاپور متوقف است. قرار شد من، پمپئو، متیس و دانفورد رئیس ستاد مشترک ارتش، بعد از اینکه همگی به واشنگتن بازگشتیم، دور هم جمع شویم و فکر چاره بکنیم تا مانع از تضعیف خطرناک روحیه رزمی و آمادگی دفاعی نیروهای امریکایی مستقر در شبه جزیره کره بشویم. قرار شد رویکرد ما این باشد؛ «فعلاً کاری انجام ندهید و منتظر بمانید تا ما شرایط را ارزیابی کنیم و ببینیم چه باید کرد.» این قرار در دفتر ترامپ در داخل هواپیمای ویژه رئیس جمهوری گذاشته شد. وقتی من پیش ترامپ بودم داشت پوشش خبری شبکه فاکس نیوز از اجلاس سنگاپور را تماشا می‌کرد. در حین پخش گزارش، خبرنگاری به نقل از یک سخنگوی بی‌نام پنتاگون اعلام کرد که برنامه‌ریزی برای برگزاری مانور نظامی مشترک با کره جنوبی، همچون گذشته ادامه دارد. شنیدن این خبر ترامپ را بشدت عصبانی کرد و از من خواست فوراً به متیس تلفن کنم و از او بخواهم هر چه سریعتر همه چیز را متوقف کند. اما به جای تماس با متیس از «میرا ریکاردل» قائم مقام خودم در شورای امنیت ملی که او هم در هواپیما حضور داشت، خواستم به مقامات وزارت دفاع بگوید تا اطلاع ثانوی از هرگونه اظهارنظر علنی در مورد مانورهای نظامی خودداری کنند.
هواپیمای رئیس جمهوری حدود ساعت پنج و نیم صبح روز چهارشنبه 13 ژوئن به وقت واشنگتن در پایگاه هوایی اندروز به زمین نشست و ترامپ با اسکورت ویژه عازم کاخ سفید شد. من هم به همراه تیم محافظان خودم از طریق کمربندی واشنگتن به سمت خانه حرکت کردم.

زهره صفاری/ آتش سوزی اخیر کمپ پناهجویان یونان و آوارگی بیش از 12 هزار مهاجر پشت مرزهای قاره سبز، اتحادیه اروپا را برای حل این بحران به تعجیل واداشت تا با رونمایی غیرمنتظره از طرح «همبستگی اجباری»، آن را به رأی بگذارد.
 به گزارش «بی بی سی»، تأیید این طرح با حمایت آلمان و «آنگلا مرکل»، صدراعظم این کشور اعلام شده است، نیاز به موافقت همه اعضای اتحادیه اروپا دارد اما در گام نخست با مخالفت‌هایی روبرو شده است. براساس مفاد طرح «همبستگی اجباری»، پذیرش پناهجو در همه کشورهای عضو اتحادیه به صورت برابر خواهد بود و کشورها برای رد سهمیه خود موظف به پرداخت پول در حق کشورهای شرکت کننده هستند. در این بین «سباستین کروز»، صدراعظم اتریش، توزیع عادلانه مهاجران در سراسر اروپا را ناممکن خواند و به «آسوشیتدپرس» گفت: «به نظر نمی‌رسد این طرح به همین شکل اجرا شود.» همزمان ایتالیا و یونان که تاکنون در خط مقدم پذیرش مهاجران قرار داشتند نیز مدعی شدند کشورهای ثروتمند پناهجو نمی گیرند. شماری از کشورهای اروپای شرقی و مرکزی مانند لهستان و مجارستان نیز در این راه سنگ اندازی خواهند کرد.
مزایای طرح جدید
«همبستگی اجباری» علاوه بر اینکه مسئولیت اعضا در قبال پناهجویان را عادلانه خواهد کرد، فرآیند بررسی سلامت، هویت و بررسی‌های امنیتی را سریع تر کرده و در صورتی که پناهجویی شرایط پذیرش را نداشته باشد اقدامات مرزی برای بازگشت آنها به کشورشان تسریع می‌شود تا اتفاقی که در کمپ پرازدحام «موریا» یونان رخ داد بار دیگر تکرار نشود. براساس سهمیه تخصیص داده شده، کشورهای عضو موظف هستند در ازای دریافت 10 هزار یورو برای بزرگسالان و 12 هزار یورو برای کودکان بی سرپرست، آنها را در کشورشان پذیرش کنند.
«اورسلا فان درلاین»، رئیس کمیسیون اروپا معتقد است: «طرح جدید که طرح دوبلین برای پذیرش مهاجران در کشور نخست را نقض می‌کند، دارای تعادلی منطقی است که تمامی کشورهای عضو اتحادیه را در مزایا و فشارهای ناشی از موضوع پناهجویی سهیم خواهد کرد.»
باری بر دوش چند کشور
بحران پناهجویان را می‌توان اصلی ترین بحران پیش روی اتحادیه اروپا دانست که پس از شیوع کرونا جدی تر نیز شده است. سران این اتحادیه از سال 2015 که میلیون‌ها مهاجر در فرار از فقر و بیکاری و جنگ به سوی اروپا سرازیر شدند، حل این معضل را در دستور کار داشتند. در سال 2016 توافقی نیز با ترکیه برای پذیرش مهاجران انجام گرفت اما فراز و نشیب‌های این توافق دو کشور یونان و ایتالیا را با هجوم شمار بالای پناهجویان روبرو کرد. این در حالی است که به نظر می‌رسد کشورهایی مانند لهستان و مجارستان که همواره برای پذیرش مهاجران مقاومت می‌کردند، از این طرح نیز با وجود مجازات و غرامت تعیین شده سرباز بزنند. از طرفی مشخص نیست کشورهای سطح پایین تر که توان پرداخت غرامت ندارند چگونه باید در این طرح مشارکت کنند. به نوشته «یورو نیوز»، «یلوا یوهانسون»، کمیسر امور داخلی اتحادیه اروپا می‌گوید: «رسیدن به یک سیاست مشترک کار دشواری است و به همین دلیل به نظر نمی‌رسد طرح آلمان با استقبال اعضا همراه باشد اما نقض هم نخواهد شد.»

امیرعلی ابوالفتح
کارشناس مسائل امریکا
از زمانی که قطعنامه‌های تحریمی شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران با رأی مثبت تمامی 15 عضو به تصویب می‌رسید تا اکنون که امریکا نمی‌تواند حتی یک عضو شورا را برای بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران با خود همراه کند، فقط یک دهه می‌گذرد. در این مدت، هم ایالات متحده امریکا تنها مانده و هم جمهوری اسلامی ایران متحدانی یافته است. بحث بر سر تمدید محدودیت‌های تسلیحاتی ایران در شورای امنیت یا بحث بر سر بازگردادن تحریم‌های پیشین سازمان ملل علیه ایران موسوم به مکانیسم ماشه، فرصت مناسبی بود تا میزان انزوای دو کشور ایران و امریکا به محک گذاشته شود.
امریکایی‌های خارج شده از توافق هسته‌ای 2015 با ایران - برجام - مدعی بوده و هستند که انقضای محدودیت‌های تسلیحاتی ایران در روز 17 اکتبر 2020، فاجعه‌ای برای صلح و امنیت منطقه و جهان است و باید پیش از اینکه دیر شود، این محدودیت‌ها برای مدت زمان طولانی، تمدید شود. به همین دلیل نیز دولت دونالد ترامپ پیش‌نویس قطعنامه‌ای را برای تصویب در اختیار شورای امنیت سازمان ملل قرار داد، نهادی که برخی نزدیک‌ترین متحدان امریکا در آن حضور دارند. با این حال، حتی پس از تعدیل اساسی در پیش‌نویس اولیه، شورای امنیت سازمان ملل از تصویب درخواست امریکا سر باز زد، تا جایی که به دلیل خودداری هفت عضو دیگر شورای امنیت - علاوه بر امریکا و دومینیکن - تعداد آرای لازم برای به رأی گذاشتن پیش‌نویس پیشنهادی واشنگتن محقق نشد و روسیه و چین نیز به استفاده از حق وتوی خود در مخالفت با آن وادار نشدند. با این حال، دولت ترامپ از تلاش برای اثبات انزوای خود صرفنظر نکرد و گام بعدی را با توسل به قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل با هدف بازگرداندن تحریم‌های لغو شده این نهاد در پی اجرای برجام، برداشت. به همین منظور، امریکایی‌ها اعلام کردند اگر شورای امنیت ظرف 30 روز اقدامی در جهت فعال کردن قطعنامه شورای امنیت برای بازگرداندن تحریم‌های ایران انجام ندهد، این تحریم‌ها به شکل خودکار بازگردانده خواهند شد.
با این حال، تمامی اعضای شورای امنیت - به استثنای امریکا - در نامه‌هایی به ریاست شورا اعلام کردند که امریکا به دلیل خروج از برجام، حق فعال کردن مکانیسم حل اختلافات و در نهایت، درخواست برای بازگرداندن تحریم‌های ایران را ندارد و هر اقدامی از سوی امریکا در این راستا، عملی فاقد مشروعیت بین‌المللی و غیرقانونی خواهد بود. دبیرکل سازمان ملل نیز اعلام کرد به دلیل «عدم اجماع» در شورای امنیت، اقداماتی از جمله تشکیل کمیته نظارت بر تحریم‌های ایران تشکیل نخواهد داد. این اجماع جهانی علیه یکجانبه‌گرایی امریکا در شورای امنیت موجب شد دولت ترامپ، بار دیگر به ابزار اعمال تحریم‌های ثانویه با هدف تهدید کشورها برای تجارت با ایران متوسل شود؛ اقدامی که از ناتوانی واشنگتن در پیشبرد اهداف خود از طریق قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران حکایت دارد.
به هر حال اکنون رویکرد یکجانبه‌گرایانه و قلدرمآبانه امریکایی‌ها به همراه دیپلماسی حساب شده و سنجیده ایران، سبب شده است که ایالات متحده جز تعداد بسیار معدود همراه در منطقه خاورمیانه، کشوری را در کنار خود نداشته باشد. در حالی که اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان به همراه نهادهای مهمی همچون سازمان ملل و اتحادیه اروپا، حامی جمهوری اسلامی باشند. البته شاید حمایت‌های سیاسی - دیپلماتیکی جامعه جهانی از ایران نتواند نقشی در کاهش فشارهای اقتصادی امریکا بر جمهوری اسلامی ایفا کند، با این حال، انزوای جهانی امریکا بر سر «موضوع ایران»، قدرت نرم ایالات متحده را به چالش می‌کشد و در آینده بر قدرت سخت این «ابرقدرت تنها» نیز تأثیر گسترده‌ای برجای خواهد گذاشت.

‌ویلیام مولدین و جیمز تی آردی
مترجم: وصال روحانی
در جریان مجمع عمومی سالانه سازمان ملل برخی سران جهانی درباره عواقب ستیزه‌های اخیر امریکا با چین ابراز نگرانی کردند. مجادله‌هایی که به‌زعم آنها ممکن است روند کنترل بیماری کرونا را سست‌تر و روال ترمیم امور اقتصادی را مخدوش‌ کند و حتی به‌یک رویارویی نظامی مستقیم منجر شود.
آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل در مراسم گشایش مجمع عمومی این سازمان درباره این امر هشدار داد و گفت: « اگر رفتارهای خطرناک هر دو طرف ماجرا و بویژه امریکا مهار نشود، جهان دچار تفرقه تازه‌ای خواهد شد.» درست  است که امریکا و چین در ماه‌های اخیر جنگ کلامی تندی بخصوص برسر مسائل اقتصادی داشته‌اند و نظرات متفاوتی درباره نقش و آرای سازمان ملل در زمینه‌ مهار ناآرامی‌های جهانی دارند و در مورد روش مبارزه با «کووید19» هم دچار اختلاف سلیقه‌اند. اما نگاهی به نطق رهبران دو کشور در مجمع عمومی سازمان ملل، تصویر کاملی از نگاه آنان به این رویارویی ها را ترسیم می کند. شی‌جین پینگ رهبر چین در سخنرانی‌اش تأکید کرد که پکن هیچ تمایل و قصدی برای به‌ راه‌اندازی جنگی سرد و بخصوص یک تقابل نظامی مستقیم با هیچ کشوری ازجمله امریکا را ندارد. اما ترامپ در نطق ضبط شده و تصویری خود یک بار دیگر سازمان بهداشت جهانی (WHO) را به‌ کاهلی در کنترل «کووید19» متهم کرد و از سران سایر کشورها خواست با رفع آشفتگی‌های داخلی خود از تبدیل شدن جهان به یک کره آشوب زده جلوگیری کنند. او در پیام خود گفت: «وقتی بسیاری از کشورها حتی حاضر نیستند اوضاع داخلی خود را آرام کنند، چطور می‌خواهند جزئی از روند نظم و آرامش پیوسته جهانی باشند.»
در این میان وضع کشورهایی که احساس می‌کنند در وسط این مجادله گرفتار شده‌اند، وخیم به نظر می رسد. یکی از آنها فیلیپین است که رئیس‌جمهوری‌اش (رودریگو دوترته) در پیام ویدیو‌کنفرانسی‌اش گفت: «بیم‌ آن داریم که در هنگامه برخورد دو غول تسلیحاتی و اقتصادی، ما متضرر اصلی ماجرا باشیم. این یک واقعیت است که وقتی فیل‌ها به ‌جان هم می‌افتند، نه خود آنها بلکه چمن‌های زیر پای آنان له و نابود می‌شود.»
شاید یکی از بهترین پیام‌ها را در این زمینه سباستین پینه رئیس جمهوری شیلی به مجمع عمومی فرستاده باشد که در بخشی از آن متذکر شد: «سران کشورهای بزرگ و دارای امکانات فراوان به‌ جای ستیز با یکدیگر و رقابت‌های اقتصادی و برتری جویی‌های نظامی باید پیشاهنگ امر مبارزه با کرونا باشند و در این زمینه دست‌های ما و امثال ما را هم بگیرند که حتی یک صدم آنها امکانات و پول‌ نداریم حال آنکه می‌بینیم امریکا و چین به‌جان هم افتاده‌اند و قصد تنبیه شدید طرف مقابل را دارند.»
ترامپ، تنها در مجمع
اما ترامپ در مجمع عمومی تنها به‌خاطر مواضع ستیزه‌جویانه‌اش با چین نبود که مورد خطاب و عتاب کشورها قرار گرفت. سیاست‌های تحریمی او در قبال ایران نیز باعث تنها ماندن او شد. امانوئل مکرون رئیس‌جمهوری فرانسه در پیام خود تأکید کرد: «سیستم «نهایت فشار» امریکا روی ایران نه تنها ایران را به رعایت مواردی وادار نکرده که دونالد ترامپ خواهان آنهاست، بلکه منطقه (خاورمیانه) را دچار تفرق بیشتری کرده و هیچ تضمینی وجود ندارد که محصول نهایی این فشار رقابت هسته‌ای نباشد. بدین روی ما از هرگونه مشارکت با امریکا در این فرآیند خودداری می‌کنیم بخصوص که امریکا به انتخاب خود از دو سال پیش از پیمان‌نامه برجام خارج شد. توصیه اکید ما به شورای امنیت نیز این است که از هرگونه اقدامی در این زمینه خودداری کند زیرا فرجام آن فقط بالا گرفتن تنش‌ها در غرب آسیا خواهد بود.»
منبع: Wall Street Journal

گروه جهان/ پایان روز سه‎شنبه برای «دونالد ترامپ» پایان روزی سخت بود. روزی که او طعم تنهایی در مجمع عمومی سازمان ملل را چشید و با عبور آمار مرگ و میرهای کرونایی امریکا از مرز 200 هزار نفر و انگشت اتهام خانواده‌های این قربانیان و خانواده‌های 7 میلیون نفر مبتلا به سوی سیاست‌های اشتباه او، این تنهایی را در کشورش نیز حس کرد. اما 6 هفته مانده به انتخابات 2020 دست و پا زدن او با بیان این جمله که «این آمار شرم‌آور است»، «اگر من نبودم، این آمار به 2.5 میلیون نفر می‌رسید»، هم دردی از دردهای او درمان نکرد.
درست هشت ماه پیش، در 20 ژانویه 2020 (30 دی 1398)، اولین مورد ابتلا به ویروس کرونا در امریکا به ثبت رسید. در این مدت 205 هزار و 491 امریکایی (مطابق آمار عصر دیروز) به دلیل ابتلا به این ویروس جان سپردند، یعنی به طور متوسط ماهانه 25 هزار و 686 نفر. اما بویژه در شروع این شیوع، رئیس جمهوری امریکا تلاش کرد، آن را نادیده بگیرد. آن طور که اخیراً در کتاب «خشم»، اثر «باب وودوارد» که حاصل 18 مصاحبه وی با «دونالد ترامپ» است، فاش شده، رئیس جمهوری امریکا قصد داشته با کوچک نشان دادن این بیماری مهلک از ترس و وحشت مردمش بکاهد. اما این اقدام او موجب شده مردم بدون آگاهی از خطری که تهدیدشان می‌کند، به خیابان‌ها بروند و روند سیر بیماری سریع‌تر از هر جا پیش رود.
به گزارش سایت رونامه بریتانیایی «گاردین»، «دونالد ترامپ» هنوز هم دست از این سیاست برنداشته و قصد دارد همه مسئولیت‌ها را از دوش خود ساقط کند. او دیروز هنگامی که قصد داشت به کمپینی در «پیتسبورگ» برود، در پاسخ به سؤال خبرنگاری درباره سیاست‌های دولت در مبارزه با کرونا، این آمار را شرم‌آور خواند و گفت: «فکر کنم اگر درست درباره کرونا عمل نمی‌کردیم 2.5 میلیون نفر تا حالا قربانی کرونا شده بودند.» ترامپ در حالی این سخنان را گفت که اکنون 5 ماه است، کشورش در صدر ابتلا به کرونا ایستاده است و 7 میلیون نفر در این کشور به این ویروس مرگبار مبتلا شده‌اند که رقمی اندکی بیش از یک چهارم کل مبتلایان به کرونا در جهان است. «ترامپ» در پاسخ به این خبرنگار، همان خطی را که در مجمع عمومی سازمان ملل پی گرفته بود، ادامه داد و چین را مقصر مرگ امریکایی‌ها قلمداد کرد و گفت: «چین باید این بیماری را در مرزهای خود متوقف می‌کرد. اما اجازه داد این اتفاق بیفتد.»
او در حالی این ادعاها را مطرح کرد که به باور اغلب ناظران پزشکی و بهداشتی، چین با تدابیری که در مبارزه با کرونا در پیش گرفت، اکنون در رده 43 جدول کرونایی‌ها قرار دارد و آمار موارد ابتلا در آن به 85 هزار نفر و آمار مرگ و میرها در آن به 4 هزار و 600 نفر می‌رسد و تقریباً از اوایل ماه مارس (اواخر اسفند 98) آمار مرگ و میرهای کرونایی در آن زیر 50 نفر و در بسیاری از روزها صفر بوده است. اما تلاش‌های او برای تأثیر نگذاشتن انتشار آمار 200 هزار نفری قربانیان امریکایی بر انتخابات امریکا که 6 هفته دیگر برگزار می‌شود، مانع از آن نشد که «جو بایدن» رقیب انتخاباتی او، فرصت این میدان را از دست بدهد. به گزارش «آسوشیتدپرس»، «بایدن» در پستی توئیتری نوشت: «این آمار می‌توانست تا این حد بد نباشد. این آمار، آمار سرسام‌آوری است که به سختی می‌توان آن را در سر گنجاند. این تلفات انسانی ویرانگری است که نمی‌توان آن را فراموش کرد.»
به گزارش سایت روزنامه امریکایی «یو اس ای تودی»، گروهی داوطلب که مراسم یادبود برای 200 هزار قربانی کرونا در امریکا را راه‌اندازی کرده بودند، 20 هزار پرچم امریکا را در محوطه «نشنال مال» در نزدیک کاخ سفید  در واشنگتن در میان چمن‌ها نشاندند. در این مراسم، شماری از مقامات امریکایی نیز سخنرانی کردند. «نانسی پلوسی»، رئیس مجلس نمایندگان امریکا یکی از این سخنرانان بود. او گفت: «این آمار، آمار انسان‎هایی است که از دست رفتند و هر پرچم، نمایانگر نه فقط زندگی‌های از دست رفته که خانواده‌هایی است که در رنج به سر می‌برند. این آمار، آماری بود که می‌شد، نباشد.»

یو اس ای تودی(امریکا)
توالی بحران­ هایی مانند آتش ­سوزی­ های مرگبـــار جنگل­ هـــای غربـــی امریـــکا، ناآرامی­ های ناشی از قتل سیاهپوستان به دست پلیس، توفان­ های فصلی ویرانگر و شیوع کرونا که تاکنون بیش از 200 هزار امریکایی را به کام مرگ کشانده، سال 2020 را کابوس مردمان این کشور کرده است.

الایام (بحرین)
یک هفته پس از توافق عادی­ سازی روابط اسرائیل با بحرین، معاون اول نخست ­وزیر این کشور عربی در تماس تلفنی با «بنیامین نتانیاهو» براهمیت همکاری ­های دوجانبه در چارچوب حمایت از صلح دو دولت و برخی تحولات منطقه ای و بین المللی تأکید و تبادل ­نظر کردند.

شانگهای دیلی(چین)
پروژه تخریب پل تاریخی «مائوگانگ» در شانگهای که نخستین مسیر بلند ارتباطی در این شهر به شمار می ­رفت، کلید خورد. این پل که در سال 1982 ساخته شده بود به دلیل فرسودگی در دستور تخریب قرار گرفت. طبق پیش­ بینی­ ها با توجه به طول این پل، عملیات تخریب آن تا فوریه 2021 ادامه خواهد داشت.