گروه سیاسی/ روز گذشته دولت امریکا بر اساس تفسیر خود اعلام کرد که ذیل اجرایی کردن مکانیسم ماشه همه قطعنامه‌های سازمان ملل علیه ایران و در حقیقت تحریم‌ها را برگردانده است.
از سوی دیگر اما مقامات ایران تأکید کرده‌اند که امریکا چنین حقی نداشته و از دبیرکل سازمان ملل گرفته تا اتحادیه اروپا و اعضای شورای امنیت تصریح کرده‌اند که این اقدام امریکا اجرایی نمی‌شود. با این همه فعالان سیاسی و حزبی در ایران هم معتقدند که این موفقیت‌های سیاسی و دیپلماتیک را باید خرج تقویت انسجام و وحدت داخلی کنیم تا در برابر زیاده‌خواهی‌های امریکا قدرت ملی ایران دوچندان شود. بر همین اساس آنها  توصیه می‌کنند که در شرایط فعلی که امریکایی‌ها در کنار اعمال فشارهای حداکثری نیم نگاهی هم به تحولات داخلی ایران دارند چنان که از دو سال پیش در آرزوی بر هم خوردن ثبات و امنیت داخلی بوده‌اند، جریان‌های سیاسی، نهادهای مختلف و مسئولان باید مراقب برخی حاشیه سازی‌های احتمالی در داخل باشند که صدای واحد ایران در برابر امریکا تحت‌الشعاع این حاشیه‌سازی‌ها قرار نگیرد.
آنها البته این را یادآوری کرده‌اند که مسئولان در نهادهای مختلف هم باید تلاش خود را معطوف به حل مشکلات کرده تا موفقیت‌های سیاسی، بهره‌های داخلی هم داشته باشد.

بر سر منافع ملی رقابت نکنیم

حسین مرعشی
سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی
اتفاقی که این روزها در حوزه دیپلماسی در حال رخ دادن است، نه تنها صرفاً برای ایران که حتی برای سیاست خارجی جهانی هم دارای ابعاد مهم و قابل ملاحظه‌ای است. در توضیح این موضوع تاکنون صحبت‌های زیادی شده که برجسته‌ترین بخش آن انزوای امریکا در موقعیت شورای امنیت سازمان ملل است که در 70 سال گذشته همواره امتیاز او بوده. اما نکته این است که این وضعیت چه تأثیری بر حال و روز داخلی ما دارد؟ برای پاسخ به این سؤال باید تأکید کرد که همه چیز از اینجا به بعد به نوع رفتار و کنش سیاسی و اجتماعی ما در داخل برمی‌گردد. موفقیت خارجی ما تاکنون حاصل عقلانیت و منطقی بود که در ایجاد تعادل بین قدرت نرم و سخت تجلی یافت. این عقلانیت در داخل باید در لباس وحدت و همگرایی عمومی متجلی شود. بدون این عامل در داخل، انزوای امریکا و حتی در شرایط فرضی، اضمحلال مؤلفه‌های قدرت آن هم تأثیر مثبتی بر اوضاع ما نخواهد داشت. مسأله وحدت برای ما نه به معنای کنار گذاشتن و نفی کثرت و مسدود کردن مسیر نقدها بلکه به مثابه رفتاری در حوزه‌های سیاسی و اجتماعی است که در آن منافع ملی و عمومی تبدیل به برگ بازی‌های جناحی نشود. دنیا امروز ایران را در موقعیتی کاملاً متفاوت نسبت به تمام ادوار تاریخی قبلی می‌بیند. شکی نیست که قدرت‌های اروپایی تمایلی برای پذیرش حقانیت یک حکومت اسلامی ندارند اما موقعیت فعلی به گونه‌ای است که آنها توان نفی این حقانیت را در حوزه‌های بسیاری از دست داده‌اند. این یک امکان فوق‌العاده برای رقم زدن آینده مناسبات و روابط ایران است که می‌تواند بازتاب‌ها و تأثیرات زیادی در حوزه اقتصادی هم داشته باشد. به شرط آنکه واقع‌بینی سیاسی در داخل جایگزین برخی از انواع لجاجت‌های جناحی گردد که صرفاً موجب افت عملکرد دستگاه‌ها و نهادهای نظام می‌گردند. در موقعیت کنونی تمامی ایران با همه مردم و جناح‌های سیاسی‌اش یا با هم برنده می‌شوند یا با هم می‌بازند. تصور اینکه در این موقعیت بخشی می‌توانند پیروز باشند، در حالی که دیگران شکست‌خورده هستند، یک تصور غلط و البته مخرب است. نیاز امروز کشور این است که باور کنیم ما باید با هم پیروز شویم و آنگاه است که بازی با منافع ملی از رقابت‌های داخلی حذف خواهد شد.

پرهیز از حاشیه‌سازی به نفع مصالح ملی

غلامرضا مصباحی مقدم
سخنگوی جامعه روحانیت مبارز
حضرت امام (ره ) در مورد جیمی کارتر رئیس جمهوری اسبق امریکا، فرموده بودند که «آقای کارتر مانند شیر پیر می‌ماند که سر جای خود ایستاده، دم تکان می‌دهد و عربده می‌کشد.» حالا هم این گونه است. البته نه فقط دونالد ترامپ رئیس جمهور فعلی، بلکه کشور امریکا با سیاست‌هایی که دنبال می‌کند، آن شیر پیری است که قدرت خود را از دست داده و دیگر کسی از او بیمی ندارد. تنها چیزی که برای امریکا باقی مانده، قدرت اقتصادی است که اتفاقاً آن هم رو به افول و زوال می‌رود. امریکایی‌ها در این شرایط، رعد و برقی راه انداخته‌اند که هیچ کشوری در جهان ترسی از آن ندارد. عدم حمایت کشورهای اروپایی از امریکا در فعال‌سازی مکانیزم ماشه، ایران را پیروز مقابله با این کشور کرده است. تعبیر این پیروزی این است که اندیشه مقاومت طی 42 سال گذشته پس از پیروزی انقلاب اسلامی به ثمر نشسته و توانسته موفقیت بالایی را هم کسب کند.
حال که چنین موفقیتی در عرصه بین‌المللی نصیب کشورمان شده، خوب است که نگاهی هم به داخل کشور داشته باشیم. ما در ایران همواره نیازمند وحدت و انسجام ملی و همکاری و کمک به یکدیگر بوده‌ایم و این نیاز امروز بیش از پیش احساس می‌شود.  شاید یکی از وجوه قابل توجه در بهم خوردن وحدت داخلی مقابله‌هایی باشد که جریانات سیاسی داخلی با هم دارند. اما این امر طبیعی است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. تقریباً از اوایل پیروزی انقلاب اختلاف نظرهایی بین افراد و گروه‌های سیاسی وجود داشته کما اینکه نظام ما هم از صرف وجود این اختلاف نظرها آسیبی ندیده است. آنچه که به وحدت ملی آسیب زده و مشکلاتی را ایجاد کرده، بروز برخی بحران‌های سیاسی ناشی از حاشیه‌سازی‌ها است. ما باید تمام تلاش خود را در راه جلوگیری از ایجاد حواشی پیرامون فعالیت‌های سیاسی جزم کنیم. این امکان برای هر دو گرایش سیاسی کشور ما وجود دارد که مصالح ملی را مدنظر قرار دهند و کاری کنند که انسجام و وحدت ملی ما تقویت شود. بهترین راه برای دستیابی به این هدف تطبیق مواضع جناح‌ها با نظرات رهبری انقلاب اسلامی است. ما باید یکصدا و یکپارچه از دیدگاه‌ها و مواضع رهبری در مناسبات داخلی و بین‌المللی حمایت کنیم. یقیناً رسیدن به همبستگی داخلی و وحدت ملی بسیاری از مشکلات سیاسی و اجتماعی کشور ما را حل خواهد کرد.

موفقیت‌های سیاسی را هزینه انسجام ملی کنیم

محمدرضا تابش
فعال سیاسی اصلاح‌طلب
تحولات چند روز اخیر پیرامون برجام نشان داد که این توافق از آنچنان استحکام و انسجامی برخوردار است که سبب شده امریکا با وجود ادعای واهی خود، نتواند اجماع بین‌المللی را در اعمال تحریم‌ها علیه ایران به وجود بیاورد.
با خروج امریکا از برجام بر ما نمایان شد که مقامات این کشور اصلاً چیزی از سیاست نمی‌دانند. چون اگر خروج از برجام را کلید نمی‌زدند، از حداقل شانسی برای فعال کردن مکانیزم ماشه برخوردار بودند اما نه تنها از این قدرت برخوردار نیستند، بلکه هیچ کشوری هم به درخواست آنان توجهی ندارد. البته در این میان تنها بی‌تدبیری مقامات امریکایی نیست که در پیروزی ما نقش‌آفرین بوده، قدرت تیم دیپلماسی ایران غیر قابل انکار است که توانسته چنین دستاوردی از خود بر جای بگذارد. این اتفاق برای ما نویدبخش است و زمانی اثرات خود را بیشتر نشان می‌دهد که دستمایه حفظ انسجام و وحدت ملی در داخل کشور باشد. این روزها مصادف با هفته دفاع مقدس و یادآور ایثارگری‌های مردم و فروگذار نکردن آنان از بذل جان و مال خود برای پایداری و اعتلای کشور است. اتفاق فرخنده‌ای هم که ظرف چند روز گذشته با پیروزی در عرصه بین‌المللی رخ داده می‌تواند در همان مسیری حرکت کند که نتیجه‌ای همچون حفظ وحدت و انسجام ملی داشته است. حال که دست امریکا برای اعمال قلدری خالی مانده، نباید در داخل به گونه‌ای عمل کنیم که نشان‌دهنده اختلاف، سستی و وادادگی جلوی کشورهای خارجی باشد. حفظ وحدت در روزهایی که به سختی بر ملت ما می‌گذرد و آنها هم نجیبانه این شرایط را تحمل می‌کنند، می‌تواند در روحیه دهی به مردم و افزایش امیدواری آنان برای بهبود شرایط مؤثر باشد. از سوی دیگر اختلاف و فرافکنی و برخورد از موضع جناحی در این موقعیت بسیار حساس، تیری بر قلب ملت است. جناح‌ها، گروه‌ها و احزاب سیاسی باید رقابت‌های خود را در وادی عقلانی سامان دهند. هنوز تا انتخابات ریاست جمهوری زمان زیادی باقی است. آنها باید بدانند که انسجام و وحدت ملی می‌تواند توطئه‌های دشمنان را خنثی سازد و اگر خدای ناکرده این اختلافات در سطح جناح‌ها و گروهها و بخصوص مقامات و مسئولان تداوم یابد، مسئولیت هرآنچه را که بر سر ملت ایران بیاید از چشم مسئولان خواهیم دید. چرا که آن هنگام که چشم خارجی‌ها به اختلافات داخل ایران دوخته شده، نتوانسته‌اند جانب احتیاط را رعایت کرده و وحدت خود را حفظ کنند.

وحدت داخلی بهتر از چشم داشتن به غرب

حمیدرضا ترقی
عضو شورای مرکزی مؤتلفه اسلامی
این یک واقعیت است که امریکا در جریان تلاش‌هایی که برای بر هم زدن برجام آغاز کرده دچار شکست‌های دیپلماتیک شده. هم اکنون اروپا به عنوان متحد سنتی این کشور، موضعی متفاوت از زمامداران واشنگتن دارد و مهم این است که بر این موضع پافشاری می‌کند. اما اینکه صرفاً ما به چنین وضعیتی دلخوش باشیم نمی‌تواند نگاهی دقیق به صحنه این تحولات باشد. چرا که بخش دیگر واقعیت این است که امریکا از قدرت اقتصادی و نظامی خود، برای تحقق عملی آنچه که شعارش را می‌دهد سود جسته است. اینکه این اقدامات امریکا غیرقانونی و غیرانسانی است نیز چیزی از این واقعیت کم نمی‌کند که اروپا در عمل در جاهایی علی رغم مواضعی که می‌گیرد یا با اقدامات امریکا همراه شده یا نقشی منفعل بازی کرده است. بدین ترتیب نباید صرف تنها ماندن امریکا در اقدامات حقوقی که علیه ایران شروع کرده است را یک موفقیت تمام و کمال دانست. این البته تنها بخشی از یک موفقیت است. موفقیت اصلی اما به این برمی‌گردد که ما در صحنه داخلی کشور چگونه عمل می‌کنیم . به عبارت دیگر پیروزی‌های دیپلماتیک اگر تأثیری در این حوزه نداشته باشند، هر چقدر هم بزرگ و اساسی و بنیادین اما باز هم توسط مردم و عموم جامعه آن طور که انتظار می‌رود به رسمیت شناخته نمی‌شوند. برای جامعه چیزی که در نهایت مهم است، وضعیت معیشت و زندگی و همین طور امید به آینده است. تنها ماندن امریکا در عرصه بین‌المللی نباید ما را از این واقعیت غافل کند که در شرایط جنگ دیپلماتیک و اقتصادی هستیم و همپیمانان جدا شده از امریکا در این جنگ، الزاماً همراه ما نیستند. در هر نوع جنگی، سالم ماندن و رشد کردن نیازمند داشتن سطحی از توافق و وحدت در جبهه داخلی است. اکنون نیز وضعیت برای ما همین طور است. خوشحالی بیش از اندازه و البته ناامیدی مفرط هر کدام به شکلی خطرات بزرگی در این اوضاع برای ما دارند. تنها چیزی که می‌تواند باعث شود تا این اوضاع به شرایط بهتری برای مردم و تقویت ایران برای آینده منجر شود، داشتن توافق و وحدت واقع‌بینانه در داخل به عنوان موتور محرک تولید و اشتغال به جای داشتن چشم امید به تحولات خارجی است.

رئیس دفتر رئیس‌جمهوری در واکنش به تلاش‌های اخیر امریکا برای بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل گفت: چنانکه پیش‌بینی می‌شد و قبلاً هم به اطلاع مردم شریف کشورمان رسانده بودیم، تلاش‌های دامنه‌دار سیاسی و غیرحقوقی امریکا یک بار دیگر با شکست مواجه و یک بار دیگر به حقانیت موضع جمهوری اسلامی ایران در عرصه بین‌الملل تأکید شد. محمود واعظی در گفت‌و‌گو با «ایران»، با اشاره به حرکت حساب‌شده ایران در ماه‌های گذشته، خاطرنشان کرد: آنچه زمینه این پیروزی‌ها در ماه‌های اخیر را به‌وجود آورد، در حقیقت حرکت قاعده‌مند سیاسی و حقوقی ایران طی خروج امریکا از برجام بود. زمانی که جمهوری اسلامی ایران، به دور از هر گونه شتابزدگی و با منطق استوار حقوقی، تحولات را به گونه‌ای مدیریت کرد که امریکا امروز به این شکل منزوی شده و جز چند کشور کوچک و رژیم صهیونیستی هیچ حمایت‌کننده‌ای ندارد. واعظی دیپلماسی فعال و تلاش‌های وسیع وزارت خارجه را عامل اصلی انزوای امریکا در ماه‌های اخیر خواند و ضمن قدردانی از شخص وزیر و دیپلمات‌های این وزارتخانه، گفت: تلاش‌های دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران سبب شد، چهره امریکا که سال‌ها در پس نقابی از تزویر، داعیه هواداری از دموکراسی و حقوق بین‌الملل را داشت، عریان‌تر از همیشه شود و امروز جهانیان ببینند که سران کاخ سفید با دستان خالی از منطق، صرفاً با توسل به زور به دنبال به کرسی نشاندن حرف‌های خود هستند که البته در آن هم نتیجه نخواهند گرفت.  رئیس دفتر رئیس‌جمهوری موفقیت اخیر دستگاه دیپلماسی کشور در مواجهه با رویکرد قلدرمآبانه امریکا را نه صرفاً پیروزی دولت که پیروزی جمهوری اسلامی ایران و ملت بزرگ کشورمان دانست و خاطرنشان کرد: تحولات اخیر پیروزی همه ماست و در این مقطع سرنوشت‌ساز و تاریخی، وحدت، انسجام و یکپارچگی همه گروه‌های سیاسی و ارکان کشور ضرورت دارد. وی تأکید کرد: بی‌تردید موفقیت اخیر که نتیجه تاب‌آوری مردم عزیزمان در مقابل تحریم‌ها و فشارهای حداکثری امریکا و پافشاری بر حقوق کشور و ایستادگی در برابر زیاده‌خواهان میسر شده، مایه افتخار کشور و همه مردم و گروه‌های سیاسی کشور است و تنها برخی گروه‌های تندرو که صرفاً به دنبال اهداف سیاسی و جناحی خود هستند، چشم بر چنین موفقیتی می‌بندند یا به دنبال تخفیف و کوچک‌نمایی آن هستند. واعظی در پایان با گلایه از جریاناتی که به دنبال ناامید کردن مردم هستند، خاطرنشان کرد: در این شرایط بسیار سخت، برای پیروزی و خنثی کردن توطئه‌های امریکا بیش از هر زمان دیگر نیاز به وحدت و همدلی و انسجام میان همه قوا و نهادهای حاکمیتی کشور است. پیام اختلاف به خارج موجب گستاخ شدن امریکا و پیام وحدت موجب برون‌رفت از مشکلات فعلی اقتصادی خواهد شد.

گروه سیاسی/ تقویم جلالی ایران را که ورق می‌زنی در آستانه اعتدال پاییزی به دو روز نامگذاری شده می‌رسی که یکی پس از دیگری آمده است، 30 شهریور روز گفت‌وگوی تمدن‌ها و 31 شهریور مطابق با 21 سپتامبر روز جهانی صلح؛ یک توالی معنادار. گرچه تعیین روزی برای پاسداشت صلح نزدیک به دو دهه زودتر از ایده گفت‌وگوی تمدن‌ها انجام شد و تا امروز تنها به مصداق نمادی از آرمان جامعه بشری باقی مانده است. از 1982 تاکنون در این روز به رسم هر سال «زنگ صلح» در مقر سازمان ملل در نیویورک به‌صدا درمی‌آید و گاه ممکن است در گوشه‌ای از دنیا که جنگی برپا است سببی برای آتش‌بسی موقت و کوتاه باشد. در توالی ناکامی‌های نهادهای بین المللی و در رأس آنها سازمان ملل در تأمین صلح  بود که 22 سال پیش رئیس جمهوری وقت ایران در نخستین سخنرانی سازمان مللی خود ایده «گفت‌وگوی تمدن‌ها» را مطرح کرد. ایده‌ای که پاسخی نظری و گفتمانی بود به تئوری عمده غرب در روابط بین‌الملل که ساموئل‌ هانتینگتون نظریه‌پرداز سیاسی امریکایی آن را در کتاب «برخورد تمدن‌ها و دوباره‌سازی نظم جهانی» توضیح داده بود.
تئوری که بالا گرفتن نزاع میان تمدن‌های برآمده از ادیان و مذاهب عمده جهان و به طور مشخص میان تمدن اسلامی و غرب را پیش‌بینی می‌کرد و راه حل آن را در یکسان‌سازی فرهنگی اگرچه با اعمال زور می‌جست.
در برابر چنین نظریه‌ای بود که سید محمد خاتمی در مجمع عمومی سازمان با این جملات که «به نام جمهوری اسلامى ایران پیشنهاد مى‌کنم که به عنوان گام اول، سال ۲۰۰۱، از سوی سازمان ملل  سال گفت‌وگوی تمدن‌ها نامیده شود، با این امید که با این گفت‌وگو، نخستین گام‌های ضروری برای  تحقق عدالت و آزادی جهانى برداشته بشود» دکترین سیاسی دولت جمهوری اسلامی ایران را در روابط بین‌الملل اعلام کرد؛ اعتقاد به گفت‌وگو به عنوان یگانه ابزار منطقی حل اختلافات.
پیشنهاد او به عنوان نماینده ملتی که در سابقه تمدنی چندهزار ساله‌شان صلح‌طلبی را به امری درونی تبدیل کرده‌اند و به جنگ
برنخاسته‌اند مگر به رسم دفاع از مرز و هویت خود، از سوی دیگر کشورها با استقبال مواجه و در مجمع عمومی تصویب شد.
ایده گفت‌وگوی تمدن‌ها تنها پیشنهاد ایران برای جهان در جستجوی صلح نبود. رؤسای جمهوری ایران با حضور در نشسست سران کشورهای عضو سازمان ملل هر یک به فراخور گفتمان سیاسی خود و رویدادهای جاری جهان ایده‌ای قابل دفاع ارائه کردند. چنان که در سال‌های گذشته  ایده‌های حسن روحانی برای صلح یعنی «جهان علیه خشونت و افراطی‌گری» و «ابتکار صلح هرمز» نیز بویژه  برای منطقه‌ای درگیر با بنیادگرایی و جولان گروه‌های تروریستی مورد توجه قرار گرفت.
با این حال گفت‌وگو به عنوان مبنایی برای حل منازعات بین‌المللی نیازمند اتکا به مبانی بدیهی است و بی وجود احترام متقابل به حقوق کشورها و پایبندی به اصول و قوانین بین‌المللی نمی‌توان به نتیجه دادن آن امیدوار بود. جمهوری اسلامی ایران به عنوان نظام حاکم بر ملتی صلح جو در یکی از مهمترین مسائل اختلافی خود با جهان پیرامون، راه گفت‌وگو را در پیش گرفت.
توافق حاصل از آن گفت‌وگوها از سوی بسیاری از شخصیت‌های سیاسی جهان به عنوان الگویی برای حل مسائل و اختلافات بین‌المللی پذیرفته شد. اما این راه حل در مسیر اجرا با سد یکجانبه گرایی امریکا و تمایل نهادینه شده در دولتمردان این کشور برای سلطه‌گری و تحمیل خواست خود روبرو شد.
واقعیتی که به مدافعان صلح در جهان یادآوری می‌کند که  در مسیر  بهره‌گیری از گفت‌وگو به عنوان یگانه راهکار صلح آمیز حل اختلافات و برای تضمین اثرگذاری آن باید از ایستگاه مقابله با سلطه‌گری و یکجانبه گرایی عبور کرد. زیرا طبیعی است که تمایل هیچ ملتی به صلح به معنای بالابردن دست‌های تسلیم آن در برابر خواسته‌های نامشروع بیگانه نیست.
امری که در ایران خود را به شکل تلاش روزافزون برای توسعه فناوری‌های نظامی پیشرفته با هدف دفاع از منافع ملی و مرزهای سرزمینی بروز داده و البته با تلاش همه‌جانبه امریکا برای مانع شدن از این قدرت‌یابی به وسیله وضع تحریم‌های ظالمانه مواجه بوده است.
حالا یکجانبه گرایی حاکم بر گفتمان دولت امریکا که حتی داد از نهاد متحدان اروپایی‌اش بر آورده به عنوان یکی از بارزترین موانع پیش روی صلح جهانی خودنمایی می‌کند و چنین است که سازمان ملل در آستانه روز جهانی صلح با این چالش روبرو است که در برابر کشوری که قطعنامه‌های شورای امنیت را تفسیر به رأی کرده و به نحو یکجانبه‌ای تحریم‌هایی را به نام این سازمان علیه کشوری دیگر تحمیل می‌کند باید چه رویه‌ای در پیش بگیرد. چالشی که به نظر می‌رسد جز ائتلاف کشورهای مستقل برای رویارویی با نهادینه شدن بیشتر این قلدرمآبی‌ها چاره‌ای ندارد. در غیر این صورت باید پذیرفت که صلح همچون همیشه پرنده بی‌دفاعی خواهد ماند که هر آینه قربانی ماجراجویی سلطه‌گران است.  

یک سوزن به خودمان بزنیم بعد جوال‌دوز به دولت

   خبر اول اینکه، هاجر چنارانی نماینده نیشابور در مجلس خطاب به هیأت رئیسه مجلس گفت: باید یک سوزن به خودمان بزنیم و بعد جوال‌دوز به دولت، امروز ۱۴۷ تذکر به دولت داده شد، قرار نیست فقط به دولت تذکر بدهیم ما هم یک قوه‌ای مانند قوه مجریه هستیم. به گزارش ایسنا، این عضو کمیسیون فرهنگی مجلس افزود: در قانون برنامه ۵ ساله ششم قید کردیم که زنان سرپرست خانوار با جمعیت سه میلیونی از مهمترین گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه هستند، در برنامه ششم توسعه به این موضوع پرداخته شده است اما این بند در قانون به نوعی نگارش شده است که برنامه اجرایی آن باید به تصویب مجلس برسد. چنارانی گفت: چرا باید امروز در کمیسیون برنامه و بودجه لایحه‌ای که ۴ سال برای آن زحمت کشیده شده است و دولت روی آن برنامه‌ریزی کرده و محل بودجه آن را مشخص کرده است بازگشت بدهد؟ تذکر جدی من از طرف جامعه زنان جمهوری اسلامی ایران و جامعه زنان مجلس است که باید این موضوع با قید فوریت به تصویب برسد تا برای توانمندسازی زنان سرپرست خانوار، بودجه‌ای اختصاص دهیم.

امداد غیبی تندروهای داخلی برای ترامپ

  خبر دیگر اینکه، رئیس شورای شهر تهران برخی ماجراجویی‌های تندروانه داخلی را به مثابه امداد غیبی برای رئیس جمهوری امریکا خواند. به گزارش ایرنا، محسن هاشمی در شورای شهر گفت: مشی رهبر انقلاب در مقاومت هوشمندانه و عقلایی، راهبرد ملت ایران در مواجهه با یکجانبه‌گرایی ترامپ است و در این تقابل به همان اندازه که تسلیم و وادادگی، علیه منافع ملی است، ماجرا‌جویی و تندروی برخی افراطیون داخلی با شعار «خروج ایران از برجام»، برای ترامپ می‌تواند به‌عنوان یک امداد غیبی در انتخابات پیش رو جهت جلوگیری از شکست محسوب شود.

گوگل باز هم «پرس تی وی» را مسدود کرد

  دست آخر اینکه، شرکت امریکایی گوگل برای ششمین بار حساب کاربری شبکه انگلیسی زبان پرس تی وی در یوتیوب و جی میل را مسدود کرد. به گزارش تابناک، این اتفاق در حالی صورت گرفت که گوگل این بار برخلاف دفعات قبلی که نقض قوانین یوتیوب را به عنوان دلیل مسدود شدن این اکانت‌ها عنوان می‌کرد، از عبارت «نقض قوانین صادرات» به عنوان بهانه جدید خود برای شنیده نشدن صدای شبکه پرس تی وی به جهانیان قبل از انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ در این کشور استفاده کرد.»

محمد سالاری
رئیس  شورای مرکزی حزب همبستگی ایران اسلامی
سی‌ام شهریور در تقویم کشورمان به‌نام روز گفت‌و‌گوی تمدن‌ها نام گرفته است که یادآور اولین سفر سید محمد خاتمی به‌عنوان رئیس‌جمهوری ایران اسلامی به نیویورک و سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل و مطرح کردن ایده گفت‌و‌گوی تمدن‌ها در مقابل نظریه برخورد تمدن‌هایی است که پیش از آن از سوی ساموئل هانتینگتون مطرح شده بود.
نظریه رئیس دولت اصلاحات که با استقبال جامعه جهانی مواجه شده بود سبب شد تا سال 2001 میلادی از سوی سازمان ملل متحد به‌عنوان سال گفت‌و‌گوی تمدن‌ها نامگذاری شود. هرچند که سال 2001 آبستن حوادث ناگواری در عرصه جهانی بود که با حملات تروریستی به برج‌های دوقلوی تجارت جهانی در نیویورک در 11 سپتامبر و متعاقب آن حمله ارتش ایالات متحده به افغانستان همراه شد و سالی خونین و پر از درد و رنج در تاریخ جهان به ثبت رسید، اما تأکید رئیس دولت اصلاحات بر گفت‌و‌گو و تنش زدایی در عرصه جهانی و تصویری که از کشورمان به جامعه بین‌الملل معرفی کرده بود سبب شد تا در بحرانی‌ترین روزهای خاورمیانه، ایران از گزند حوادث مشابهی که در همسایگی اش در حال وقوع بود در امان بماند.
اما آنچه در این مطلب با اشاره و به بهانه روز گفت‌و‌گوی تمدن‌ها قابل تأمل است، گریزان شدن برخی احزاب و جناح‌های سیاسی در ایران از تعامل و گفت‌و‌گو در عرصه جهانی و داخلی است. در کشوری که در زمانه‌ای نه چندان دور با طرح ایده گفت‌و‌گوی تمدن‌ها از سوی رئیس‌جمهوری اصلاح‌طلب خود، نظریه‌های جنگ طلبانه قدرت‌های مسلط جهانی را به چالش می‌کشید، چه رخ داده است که حتی بیان طرح‌هایی برپایه تعامل و تنش زدایی و گفت‌و‌گو میان گروه‌های سیاسی داخلی با مخالفت و ترشرویی مواجه می‌شود؟
متأسفانه شاهد آن هستیم همان عامل قدرت طلبی و انحصارگرایی که در عرصه جهانی مانع تحقق گفت‌و‌گوی تمدن‌ها شد، در عرصه سیاست داخلی نیز موجب شده تا برخی جریانات سیاسی، بدون توجه به تأثیرات مخرب محدود کردن حوزه‌های تصمیم‌گیری و کنار زدن نخبگان جریانات مختلف در کاهش سرمایه عمومی نظام، نسبت به کاهش تنش‌ها در داخل کشور مانع تراشی کنند.
حرکت خزنده‌ای در کشور که بی‌توجه به بحران‌های داخلی و فشارهای بین‌المللی و بدون در نظر گرفتن اهمیت همبستگی ملی و انسجام داخلی و نارضایتی‌های عمومی، سعی در یکدست کردن نظام تصمیم‌گیری و کنار زدن دیگر جریانات سیاسی از ساختار اداره کشور را دارد مسیری را طی می‌کند که حکایت بر شاخه نشستن و بن بریدن را تداعی می‌کند.
تعجب آور است که برخی نهادها و جریانات سیاسی، به جای تحلیل و بررسی و تلاش برای برطرف کردن مجموعه عواملی که مشارکت حداقلی انتخابات مجلس یازدهم را پدید آورد، همچنان در اندیشه تداوم رویه گذشته در ناامید کردن مردم و حضور حداقلی آنان در انتخابات آینده هستند تا نتیجه دلخواه‌شان را توسط پایگاه حداقلی خود در انتخاباتی با مشارکت حداقلی از صندوق‌های رأی به‌دست آورند. مقاومت و سنگ‌اندازی در مقابل ایده تنش‌زدایی در عرصه بین‌الملل و تعامل با جامعه جهانی و نعمت دانستن تحریم‌ها، در کنار مخالفت با طرح‌هایی که نزدیکی و رفع اختلافات میان جریانات سیاسی در داخل کشور را با تکیه بر گفت‌و‌گوهای ملی دنبال می‌کند، شاخصه اصلی جریانی گریزان از گفت‌و‌گو است که سعی دارد تجربه انتخابات مجلس یازدهم را تکرار کند و با کم اهمیت تلقی کردن مشارکت مردم و بی‌ارزش دانستن خواست اکثریت، نهادهای انتخابی را در اختیار گرفته و نظرات انحصارطلبانه خود را در داخل و در عرصه جهانی به نمایش گذارد.
بی‌توجهی احزاب و جریانات سیاسی و عموم مردم نسبت به اقدامات و نتایج عملکرد این طیف گریزان از گفت‌و‌گو و البته در حال قدرت‌گیری و قهر با کنشگری‌های قانونمند سیاسی و بی‌اثر دانستن تأثیر صندوق‌های رأی از سوی جامعه که البته خواسته قلبی همین جریان تندرو نیز می‌باشد، سبب خواهد شد که در آینده‌ای نه چندان دور در کشور با محدودیت جمهوریت مواجه شویم، لذا شایسته است که همه دلسوزان کشور و نظام با وجود همه ناملایمات و سختی‌های غیرقابل کتمان و نارضایتی‌ها، تلاش روزافزون برای به چالش کشیدن اقداماتی راکه می‌تواند به  تضعیف جمهوریت ختم شود  در اولویت کنشگری‌های خود قرار دهند تا همه به این باور برسند که راه نجات کشورمان از بحران‌های اخیر، در گفت‌و‌گو، تنش زدایی و تعامل چه در عرصه داخلی و چه در مواجهه با جامعه جهانی خواهد بود.