یوسف حیدری
گزارش نویس
اهالی شهرک آپادانا، اندوه روزهای قرنطینه را در تار کمانچه‌‌اش گم کردند و هنوز هم برای آنهایی که نمی‌توانند خانه‌نشینی را رها کنند، صدای آرشه او دلخوشی بزرگی است. او و بسیاری از هنرمندان دیگر معتقدند در این روزها که همه دنبال بهانه‌ای کوچک برای شادی می‌گردند هنر می‌تواند بزرگترین بهانه باشد.

کمانچه آپادانا
شیوا عابدی که تصویر او درحال نواختن روی پشت‌بامی در شهرک آپادانا در شبکه‌های اجتماعی بازتاب زیادی پیدا کرد، یکی از هزاران هنرمندی است که در سراسر جهان برای شاد کردن مردم در روزهای قرنطینه و قدردانی از تلاش کادر درمان، پشت پنجره یا در پشت‌بام حاضر شدند و به نواختن پرداختند.
شیوا می‌گوید: «مردم هنوز آمادگی دیدن هنرهای خیابانی را ندارند اما اجرای موسیقی روی بام خانه و پشت پنجره اتفاق نوظهور زیبایی بود که در این شرایط اتفاق افتاد و ما می‌توانیم این اتفاق شیرین را به مردم هدیه کنیم.» او که سال‌هاست موسیقی تدریس می‌کند و حالا دیگر اهالی شهرک صدای کمانچه‌اش را می‌شناسند، می‌گوید اینکه صدای ساز او حال مردم را خوب می‌کند برایش شیرین است: «کسانی که در زمینه موسیقی فعالیت می‌کنند آدم‌های پرانرژی هستند و زندگی‌شان ریتم تندی دارد. اما خب ویروس کرونا باعث شد شرایط بسیار سختی پیدا کنیم. برای من در خانه ماندن خیلی سخت است برای همین این مدت سعی کردم هر روز برای خودم چالش تازه‌ای درست کنم. البته تفاوت موزیسین‌های ما با کشورهای اروپایی این است که ما باید برای سرپا ماندن بجنگیم و حمایت آنچنانی از ما نمی‌شود و کاملاً خودجوش کار می‌کنیم.»
او در ادامه می‌گوید: «روزهای قرنطینه در کنار سختی، فرصتی‌هایی را هم در اختیارم قرار داد. اوایل سعی می‌کردم کلاس‌هایم را به شکل آنلاین برگزار کنم تا نیرو و توان هنرجویان را حفظ کنم. تلاش کردم تا ناراحت نباشند و با ساز زدن انرژی و شور و شوق خودشان را نشان دهند و از افسردگی دور شوند. موسیقی کودک درون انسان را زنده می‌کند. بعد از این دوره سعی کردم خلوتی خیابان‌های شهر را وارد زندگی‌ام کنم. دو هفته مراقبه و سکوت باعث شد تا انرژی زیادی درونم ذخیره کنم. بعد از آن همه چیز عوض شد و سعی کردم تغییرات اساسی در زندگی‌ام بدهم. دنیا بعد از کرونا تکان خورد و من هم باید تکان می‌خوردم و فهمیدم باید زندگی را طور دیگری
ادامه داد.
شروع کردم به نواختن ساز و این قطعه‌ها را در فضای مجازی منتشر ‌کردم. احساس می‌کنم هر روز با یک تِرَک موسیقی می‌توانم حال خیلی از مردم را خوب کنم و علاقه‌مندان به موسیقی را هم سرگرم کنم. با دوستانم در فضای مجازی گروه آموزش موسیقی به راه انداختیم و حالا به صورت رایگان کمانچه آموزش می‌دهم.»
او در ادامه می‌گوید: «چند بار در نقاط مختلف شهرک نشستم و ساز زدم. احساس کردم روحیه مردم و خودم عوض می‌شود. بعد چند بار پشت پنجره کمانچه زدم و فیلم گرفتم. واکنش مردم و همسایه‌ها عالی بود. حالا هم هر بار که باران می‌آید پشت پنجره ساز می‌زنم و صدای تشویق همسایه‌ها دلگرمم می‌کند. روزی که تگرگ می‌آمد در ورودی ساختمان کمانچه می‌زدم . احساس کردم مردم در میان نت‌های موسیقی دنبال شعری می‌گردند که آن را زمزمه کنند. وقتی متوجه شدم یک آهنگ معروف را نواخته‌ام و بعد دیدم همه شروع کردند به خواندن. حس بی‌نظیری بود که تا به آن لحظه تجربه نکرده بودم.»
ویولن اکباتان
صدای ویولن فضای شهرک را پر کرده است. پنجره ساختمان‌های اطراف یکی یکی باز می‌شود و نگاه‌ها به پشت‌بام ساختمانی دوخته می‌شود که پسر جوانی آنجا مشغول نواختن ویولن است. همه دنبال بهانه‌ای برای فرار از تنهایی هستند و چه چیزی بهتر از موسیقی. بهراد سوخکیان نوازنده ویولن و عضو ارکستر ملی ایران برای شاد کردن دل همسایه‌هایش در شهرک اکباتان هر روز غروب در پشت‌بام ویولن می‌نوازد. می‌گوید قبلاً هم این ایده را اجرا کرده اما انگار  حالا زمان مناسب‌تری است. روزهایی که مردم در قرنطینه احساس تنهایی می‌کنند و با شنیدن موسیقی برای چند دقیقه‌ هم که شده همه ناراحتی‌ها و حتی کرونا را فراموش می‌کنند: «این یک حرکت سمبلیک است که تاکنون در ایران انجام نشده بود. وقتی ویولن می‌زنم از نگاه مردمی که پشت پنجره یا روی بالکن تماشا می‌کنند لذت می‌برم و احساس خوبی پیدا می‌کنم. ما هنرمندان می‌توانیم با همین کارها به مردم امید و روحیه
 بدهیم.»
بهراد برای علاقه‌مندان به موسیقی در روزهای قرنطینه هم چالش جالبی به راه انداخته: «این چالش مربوط به مجموعه کلاس‌های مجازی برای علاقه‌مندان و هنرجویان است. در دوران قرنطینه احساس کردم با برگزاری یک چالش می‌توانم در بچه‌های علاقه‌مند به موسیقی انگیزه ایجاد کنم. در طول چهار هفته برگزاری این کلاس‌ها از همه خواستم در این چالش شرکت کنند و از خودشان درحال نواختن ویولن فیلم بگیرند و بفرستند که با استقبال خیلی خوبی همراه شد و از شهرهای مختلف فیلم‌های زیادی به دستم رسید. ما یک هیأت ژوری هم راه انداختیم تا آثار برتر را اعلام کنند و الان هم می‌خواهیم این برنامه را ادامه دهیم.»
اجرای قطعه «سبکبال» استاد دهلوی توسط ارکستر ملی ایران در روزهای قرنطینه که تک تک اعضای ارکستر جدا از هم آن را نواختند و در فضای مجازی هم منتشر شد، یکی از حرکت‌های ماندگار هنرمندان در روزهای سخت کرونایی است. بهراد درباره نواختن این قطعه توسط اعضای ارکستر ملی می‌گوید: «این قطعه با استقبال بسیار خوب مردم ایران و خارج از کشور همراه شد و قرار است تا چند روز آینده با ارکستر ملی قطعه دیگری را به خوانندگی وحید تاج با همین شیوه منتشر کنیم. مردم ما در روزهای قرنطینه نیاز به روحیه دارند و هنرمندان بخصوص موزیسین‌ها می‌توانند در این زمینه تأثیر گذار باشند.»

ساکسیفون سهروردی
«زبان هنر زبان صلح و دوستی است و این روزها با این زبان می‌توانیم مردم را به آرامش دعوت کنیم. همه موزیسین‌ها می‌توانند روی بام خانه‌ یا پشت پنجره برای بالا بردن روحیه مردم ساز بزنند.» این‌ها را محمد ملک لی نوازنده ساکسیفون و عضو گروه ارکستر ملی ایران می‌گوید. او هم در روزهای سخت کرونایی و باوجود اینکه قرنطینه برداشته شده اما همچنان خیلی‌ها ناچار به ماندن در خانه هستند، پشت پنجره برای مردم ساکسیفون ‌می‌زند و معتقد است باید به سهم خودش برای شاد کردن مردم در این روزها کاری کند: «در محله سهروردی زندگی می‌کنیم و خیلی از همسایه‌های ما هنرمند هستند. این روزها که خیلی‌ها افسرده هستند برای بازگرداندن روحیه آنها چند بار پشت پنجره برای همسایه‌ها ساکسیفون زدم که با استقبال خیلی خوبی همراه بود و دوست دارم این کار را ادامه بدهم. در آن لحظه‌ها تنها به چهره مردمی که با خوشحالی نگاه می‌کنند و یا به صدای ساز گوش می‌دهند فکر می‌کنم.»
او از همه هنرمندان دعوت می‌کند به این حرکت زیبا که این روزها برخی از موزیسین‌ها انجام می‌دهند بپیوندند و به مردم روحیه دهند. نیازی به گفتن نیست که هنرمندان نقش مهمی در بازگرداندن امید مردم دارند. آن هم در این روزهای سخت که تنها با امید می‌توانیم ادامه دهیم.