روایت مادر و همسر شهید «علیزاده حسینی»
مدافع گمنام
شهید «علیزاده حسینی» از فرماندهان جوان لشکر فاطمیون بود که در نبرد با تروریست‌های تکفیری در استان «حماه» سوریه به فیض شهادت نائل آمد. در این شماره بخشی از گفتگوی بیشتر منتشر شده از «آمنه نظری» مادر شهید «علیزاده حسینی» را درج کرده ایم که ماحصل این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:
من آمنه نظری مادر شهید «علیزاده حسینی»، در سن 15 سالگی ازدواج کردم و یک سال بعد فرزندم علی به دنیا آمد. علی فرزند اول ما بسیار آرام و نترس بود، هر چی از علی بگویم کم گفتم، علی برای حضرت زینب (س) جان می‌داد. وی در حالی که قاب عکس فرزندش را نوازش می‌کرد، گفت: من یک مادر داغ دیده‌ام که جوانش را از دست داده است. دلم می‌سوزد، یک سال بود که همسری عقد کرده بود و می‌خواست عروسی بگیرد.
بزرگ ترین افتخار
بزرگترین اقتخارم این است که فرزندم را فدایی حضرت زینب (س) و امام حسین (ع) کردم. حضرت علی اکبر هم جوان بود که فدایی امام حسین (ع) شد. دو سال بود که فرزندم را ندیدم و تلفنی با علی صحبت و درد دل می‌کردم و برای رفع دلتنگی‌هایم عکس او را می‌بوسیدم. بعد از دو سال خداوند خواست من و علی این طور همدیگر را ملاقات کنیم و من افتخار می‌کنم فرزندم، فدایی حضرت زینب(س) شد.
فرمانده 20 ساله فاطمیون
ما نمی‌دانستیم فرزندم با اینکه 20 سال بیشتر نداشت فرمانده گردان در لشکر فاطمیون شده است. یک بار گفتم: «مادر آن جلوها نرو». گفت: «مادر من فرمانده هستم». این اواخر متوجه شدیم که فرمانده گردان است.
لبخند بی پایان
علی نمازش همیشه سروقت بود. علی من نماز قضا نداشت. او همیشه خندان و شوخ طبع بود.
آمنه نظری از علی می‌خواست که شفاعتش کند و در حالی که قطرات اشک بر روی قاب عکس علی می‌ریخت. می‌گفت: مادر خوشا به سعادتت. روز محشر دست ما را هم بگیر و شفاعتمان کن.
آخرین مکالمه تلفنی فاطمه سلطانی با همسرش
«فاطمه سلطانی» همسر شهید «علیزاده حسینی» نیز در گفتگو با دفاع پرس گفت: آخرین مکالمه تلفنی که با هم داشتیم حالش خیلی بد بود و گفت من حالم زیاد خوب نیست. اگر قسمت شد دوباره با هم صحبت می‌کنیم. خداحافظی کرد و تلفن قطع شد. تا شب صبر کردم. دیدم خبری از علی نیست. فردا برادرش خبر داد علی شهید شده است. علی همیشه هر وقت می‌خواست اعزام شود، می‌گفت: «زود برمی‌گردم». اما این دفعه آخر به من گفت: «اگر زنده ماندم برمی‌گردم». این جمله را هیچ وقت نمی‌گفت، تا زمانی که خود احساس کرد که رفتنی است.