این راه توقف ندارد

امیر محمدرضا قرایی آشتیانی
وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح
41 ســـــال پــــس از حمله رژیم بعث صدام به جمهوری اسلامی ایران، امروز در نقطه‌ای از تاریخ ایستاده‌ایم که حتی ابرقـــدرت‌هــا نیـــــز وســــوسه شــیطانی حمله به این خاک پاک را برای همیشه از سر بیرون کرده‌اند. این قدرت عظیم دفاعی چگونه حاصل شد و ما با طی چه راهی و انجام چه تلاش‌هایی به اینجا رسیده‌ایم؟
31 شهریور 1359 صدام حسین و رژیم‌های مشوق و حامی او این‌طور ارزیابی کرده بودند که توان دفاعی و نظامی نظام نوپای اسلامی در پایین‌ترین میزان خود قرار دارد و همین امر آنان را وسوسه کرد تا شاید از این نمد کلاهی برای خود بدوزند؛ یا انقلاب اسلامی را در بدو تولدش در هم بشکنند یا دست‌کم بتوانند بخشی از خاک ایران را از آن جدا کنند. حتی اگر بپذیریم که ارزیابی دشمنان از توان دفاعی کشور واقعی بود، اما واقعیت این است که آنان یک ابزار دفاعی و به مراتب نیرومندتر دیگر را در محاسبه خود لحاظ نکردند و آن، قدرت سلحشوری، مقاومت، ایثار و ایستادگی ملت انقلابی ایران بود. در نخستین روزهای پس از آغاز جنگ تحمیلی، ارتش قهرمان با استفاده از تیزپروازهای نیروهای هوایی به دشمن نشان داد که با آتش بازی کرده است. اما در صحنه عملیات، واقعیت این بود که همه طرف‌های خارجی از هر راهی برای بهبود و گسترش توان دفاعی ارتش بعث استفاده کردند، اما به همان اندازه، از هیچ اقدامی برای مهار توان نظامی جمهوری اسلامی ایران دریغ نکردند. به گفته مسئولان عالی دفاعی در دوران دفاع مقدس، کشورهای خارجی حتی از فروش عادی‌ترین ابزارهای دفاعی و نه نظامی، به ایران خودداری کردند. اما به‌رغم این طرح‌ریزی‌ها، دشمنی‌ها و عداوت‌ها، در نهایت این جمهوری اسلامی ایران بود که توانست دشمن مهاجم را به بیرون از سرزمین خود عقب براند. این اتفاقی ساده نبود و به سادگی به دست نیامد. اما یک دستاورد یا به عبارت بهتر، یک پیام بسیار مهم برای همه کشورهایی داشت که شاید به چشم طمع به ایران اسلامی نگاه می‌کردند؛ این واقعیت که جمهوری اسلامی ایران از چنان عقبه استراتژیک ملی، میهنی، اسلامی، دینی و انقلابی و تاریخی برخوردار است که
حتی با دستان خالی هم نمی‌توان آن را شکست داد یا مهار کرد. به عبارت دیگر جمهوری اسلامی ایران و دلیرمردان و شیرزنان آن در دوران دفاع مقدس، اصل مهمی را وارد ادبیات دفاعی جهان کردند و آن، توان و انگیزه و ایثار یک ملت در دفاع از ارزش‌ها و آرمان‌های خود مقابل دشمن متجاوز است.
اما در کنار این، درس به مراتب بزرگ‌تری نیز در داخل و برای جمهوری اسلامی ایران داشت و آن هم اینکه برای دفاع از خود، هیچ گاه نمی‌تواند و نباید منتظر دیگران بماند.
برخورداری از قدرت دفاعی کافی، واجبی است که هر کشوری باید به قدر توان خود در تأمین آن بکوشد. امروز بسیاری از کشورها که از توان اقتصادی و تولیدی کافی در داخل برخوردار نیستند، با استفاده از ثروت‌های اغلب بادآورده نفتی نیازهای تسلیحاتی و دفاعی خود را تأمین می‌کنند. اما تجربه جنگ تحمیلی 8 ساله نشان داد که ما برای برخورداری از قدرت دفاعی، نه به پول‌ها و دلارهای نفتی، که باید به توان داخلی خود تکیه کنیم، به دانش جوانان و فرهیختگان ایرانی، به اندوخته‌های تاریخی و توان و توشی که از انقلاب اسلامی می‌گیریم. آنچه در 41 سال گذشته در زمینه تأمین نیازهای نظامی و افزایش قدرت دفاعی کشور رقم خورد، از همین ناحیه است. یعنی وقتی به عینه دیدیم که در طول 8 سال تمام جنگ تحمیلی، تمام جهان ایستاد و نظاره کرد، بی‌آنکه به طبیعی‌ترین و حیاتی‌ترین نیاز نظامی ما پاسخ گوید، دریافتیم که اتفاقاً ادامه مسیر دفاعی کشور از تأمین داخلی و افزایش توان جوانان ایرانی حاصل می‌شود. به همین دلیل، در دوره‌هایی، دشمنان و کشورهای دیگر ناگهان با رشد قابل توجه توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران مواجه شدند، آن هم درحالی که خود می‌دانستند اثر و نقشی در این زمینه ندارند. راهبرد جدید اینان در این مقطع، مهار قدرت دفاعی و نظامی ایران، بویژه قدرت دفاع موشکی جمهوری اسلامی ایران بود که البته تاکنون موفق نبوده و در آینده نیز نخواهند بود.
به‌طور کلی، امروز جمهوری اسلامی ایران در زمینه توان دفاعی و تأمین و ساخت تجهیزات نظامی به مرتبه‌ای رسیده است که حتی خوشبین‌ترین دوستان هم آن را پیش‌بینی نمی‌کردند، چه رسد به دشمنان و این راهی است که بدون توقف دنبال خواهد شد و نیک می‌دانیم که وزارت دفاع در این زمینه چه نقش و سهم بزرگی برعهده دارد که البته در این دوره این وزارتخانه بر آن است تا این نقش و سهم را با قوت و قدرت بیشتری دنبال کند.