نکویی با نکونامی رفت

مصطفی ایزدی
روزنامه نگار
مردان امیدوار، مردان کارآمد و مردان بافضیلت همیشه و همه‌جا در تکاپوی رسیدن به نقطه‌ای هستند که رضای باریتعالی در آن نقطه متمرکز است. اینگونه افراد همه تلاششان برای کسب رضای مردم و رسیدگی به درد‌ها و گرفتاری‌های رنج‌دیدگان و جماعت آسیب‌پذیر جامعه است، بدون اینکه کوچک‌ترین منتی بر دیگران بگذارند یا چشمداشتی داشته باشند. یکی از این مردان شاخص و سربلند که در اصفهان به دنیا آمد و رشد کرد و با نکونامی و عزت زیاد دنیا را ترک کرد، استاد نکویی بود. سید‌علی نکویی زهرایی، فرزند سید جعفر و نصرت خانم شیخ زین‌الدین، به سال 1319 خورشیدی در محله بیدآباد اصفهان به دنیا آمد. پدرش از خاندان سرشناس میرمحمد صادقی و مادرش از نوادگان شهید ثانی بودند. نکویی که از 18 سالگی آموزگار شده بود، کلاس محدود مدرسه را برای فعالیت‌های دلسوزانه کافی نمی‌دانست و در این اندیشه بود که بتواند در فضایی بهتر و برای جوانانی بیشتر، آنان را به مطالعه و فراگیری دامنه‌دارتر تشویق کند. او برای این کار «انتشارات قائم» را پایه‌گذاری و آن را پایگاهی کرد تا همه بتوانند از این پایگاه فرهنگی به پرواز درآیند. شاید جوانان امروز که از در و دیوار اطرافشان تحت عنوان کار فرهنگی، نمود هایی بی‌تأثیر و حتی مخرب فرهنگی و تبلیغی می‌بارد، نتوانند به تصور خود درآورند که بیش از 50 سال پیش و در زمانه حاکمیت دوگانه درباریان شاه از یک‌طرف و برخی روحانیون زمان ناشناس از طرف دیگر، در کار فرهنگ و تبلیغات بودن، یعنی چه؟ آن زمان، سیستم رسانه‌ای تبلیغاتی رژیم حاکم، اموری به نام آگاهی‌های مذهبی را برای جوانان به رسمیت نمی‌شناخت. فرهنگ برای آنان تعریف دیگری داشت و هنر در دست آنان، جلوه‌ای متفاوت با نیازهای دینی جامعه پیدا می‌کرد. یک طرف دیگر، برخی روحانیون و شبه روحانیونی بودند که نمی‌دانستند از چه راه‌ها و با چه ابزار مناسب نسل جوان، به تلاش فرهنگی برای این قشر مستعد اعم از پسر و دختر دست بزند؟ در چنین شرایط مه‌آلود، یک معلم جوان، با سواد و کارآزموده چراغ مه‌شکنی را که تمام بضاعت او بود به میدان آورد تا با روشنی بخشیدن به راه، در افزایش آگاهی‌های جوانان بکوشد. کتابفروشی قائم حاصل این کوشش بود. انتشارات قائم در پاساژ روغنی که به پاساژ مقدم هم شهرت داشت، برای ما بخصوص جوانان شهرستان‌های اطراف اصفهان که از همه چیز محروم بودیم، نعمتی بود که روحیه‌های تشنه و حق طلب را تا اندازه‌ای سیراب می‌کرد.
سیدعلی نکویی که در راه برقراری جمهوری اسلامی فعالیت داشت، با پیروزی انقلاب اسلامی راهی حکومت شد. او در سال 1358 با حکم وزیر کشور، اولین فرماندار شهرستان نجف‌آباد شد. پس از آغاز جنگ تحمیلی، علاوه بر حمایت همه‌جانبه از جبهه‌ها و رزمندگان، مسئولیت رسیدگی به معیشت مهاجرین جنگ تحمیلی را هم به‌عهده داشت. پس از آنکه مسئولان مربوطه، کارنامه آقای نکویی در رسیدگی به امور مهاجرین در نجف‌آباد را خیلی خوب ارزیابی کردند، او را به عنوان رئیس ستاد رسیدگی به امور مهاجرین جنگ تحمیلی استان اصفهان منصوب کردند. با استاندار شدن آقای غلامحسین کرباسچی، آقای سیدعلی نکویی سکان فرمانداری اصفهان را به دست گرفت و امور آن را بخوبی پیش برد.
نکویی در این مسئولیت بود که سیدعلی‌اکبر محتشمی‌پور، وزیر کشور وقت او را فراخواند تا وی را به عنوان استاندار کرمانشاه معرفی کند. او پس از تصویب دولت وقت، استاندار کرمانشاه شد. آقای نکویی، پس از کرمانشاه، استاندار چهارمحال و بختیاری شد. سه سال هم در این استان محروم خدمت کرد. استاد نکویی، پس از آن و در دوران اصلاحات و در زمان وزارت کشوری آقای عبدالله نوری، به عنوان اولین استاندار قزوین، به این استان رفت. سید علی نکویی زهرایی، پس از بازنشستگی، علی‌رغم اینکه سال‌های عمرش از 60 گذشته بود، اما همچنان سرزنده و فعال بود او یک سری فعالیت‌های فرهنگی و خدماتی فوق برنامه داشت که بعد از بازنشستگی هم ادامه داد. عضویت در هیأت مدیره کانون نشر و ترویج فرهنگ اسلامی حسنات، که یک مرکز حمایتی و ارشادی برای کلیه صندوق‌های قرض‌الحسنه استان اصفهان می‌باشد، عضویت در هیأت امنای خیریه علی و حسین همدانیان، عضویت در هیأت امنای مؤسسه امام خمینی که مسئولیت ساخت مصلای بزرگ اصفهان را به‌عهده داشت. عضو هیأت مؤسس مرکز آموزش عالی عقیق و خدمات دیگر. داشتن این مسئولیت‌های فوق برنامه، علی‌القاعده شغل تمام وقت نیست، اما آقای نکویی با پذیرفتن مدیریت دفتر مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) در اصفهان، تا حدی که در توان داشت، کوشید و یادگارهای خوبی را به جای گذاشت تا اینکه دو هفته پس از آغاز بهار 1400، این دنیای خاکی و این زندگی پرمشقت را واگذاشت و به ملکوت اعلا
پرواز کرد.