بگذارید بچه ها برای‌تان قصه بگویند

مصطفی رحماندوست
شاعر و نویسنده
هنوز توصیه ها به قرنطینه خانگی شروع نشده بود که به همراه خانواده، تهران را به مقصد منطقه ای آرام و به دور از دغدغه های شهرهای بزرگی همچون تهران ترک کردیم. تراکم جمعیت اینجا آنقدر پایین است که تا قبل آنکه چند روز قبل بخواهم به قصد خرید گل و گیاه برای باغچه کوچک مان قدم به شهر بگذارم متوجه قرنطینه و اجبارهای آن نشده بودم. اینها را گفتم که بدانید شاید کارهایی که من طی روز انجام می دهم برای همه امکان پذیر نباشد؛ با این حال شاید بد نباشد که تجربه های به ظاهر ساده این روزهای مان را با همدیگر به اشتراک بگذاریم.
برویم سراغ یکی از روزهای عادی زندگی من. اغلب صبح ها بعد از نماز صبح دیگر نمی خوابم؛ اینجا هوا کمی سردتر از تهران است و البته بسیار خلوت. بنابراین کمی قدم زدن بعد اول صبح مشکلی از نظر قرنطینه خانگی ایجاد نمی کند. اینجا به ندرت کسی را در خیابان می بینید؛ حتی قبل تر هم به همین منوال بود. در بازگشت به خانه صبحانه ای برای خانواده که هنوز خواب هستند درست می کنم. بعد از آن نوبت به باغچه می رسد که کارم را از سنگ چینی اطراف آن شروع کردم؛ باغچه بزرگی نیست منتها به یکی از سرگرمی های روزانه ام تبدیل شده و پر است از حس زندگی. بعد از ظهرها هم به خواندن و نوشتن می گذرد با این حال از ساعت ها نوشتن هیچ اصراری به این که حاصل کار حتماً شعر یا داستان خاصی شود ندارم؛ اصلاً اگر قرار باشد اینگونه به نوشتن نگاه کنم حتم دارم هیچ گاه کاری رضایت بخش نمی شود و تمام لذت آن به استرس و نگرانی تبدیل می شود؛ اتفاقی که از آن پرهیز می کنم. اینها را گفتم که بگویم همه ما حتی آنهایی که همچون من شرایط زندگی در جایی خلوت دارند با محدودیت های مختلفی برای جلوگیری از انتشار این ویروس روبه رو شده ایم. با این حال همین ضرورت خانه نشینی هم آنقدرها که به نظر می رسد تلخ نیست؛ قبول دارم که موانع متعددی در زندگی عادی مان ایجاد کرده اما فرصتی هم برای با هم بودن مان است.
از آنجایی که حوزه کاری ام گروه سنی کودک و نوجوان است بد نیست حاصل بخشی از تجربه کار برای بچه ها را با شما در میان بگذارم و پیشنهادی برای پدران و مادران داشته باشم؛ قرنطینه  خانگی در کنار همه مشکلاتی که به دنبال آورده یک خوبی مهم هم دارد؛ شرایطی ایجاد شده تا اعضای خانواده بیش از قبل کناریکدیگر باشند. شاید والدین نگران باشند که حالا چکار کنیم تا فرزندانمان سرگرم شوند و بگویند: «وای ما چقدر کار داریم!» من نظر دیگری دارم و معتقدم که این شما پدر و مادرها هستید که این روزها به آنان نیاز دارید! شما هستید که به شناخت فرزندانتان نیاز دارید؛ کاری که فرصتی برای آن نداشته اید. بنشینید با هم حرف بزنید و ببینید فرزندتان، دنیا، تنهایی و ... حتی خود شما را چطور می بیند. این بار اجازه بدهید بچه ها برای شما قصه بگویند. به شما قول می دهم اگر چنین کاری انجام بدهید آن وقت است که بگویید:« چه دنیای عجیبی در کنارمان بوده و از آن بی خبریم!» با یکدیگر آشپزی کنید، خط بنویسید و کارهایی را انجام بدهید که به شما اجازه شناخت بیشتری می دهد. خود من سال هاست زندگی را بر این روال گذاشته ام، شاید باورتان نشود اما همین دیروز بداهه قصه ای برای نوه هایم گفتم و بعد هم آن را نوشتم. این شناخت راه را برای آرامش خودتان بازمی کند؛ تعامل با بچه ها آرام بخش است؛ اتفاقی که حتی بسیاری از والدینی که با شوق بچه دار شده اند آن را حس نمی کنند.در آخر بگذارید گلایه ای هم از مسئولان داشته باشم، این روزها اغلب اهالی رسانه به سراغ ما اهالی فرهنگ می آیند تا توصیه یا تشویقی برای مردم داشته باشیم. کار خوبی است، اما ای کاش فقط به مواقع بحرانی محدود نشود. من به کار دوستان رسانه ای خرده نمی گیرم، آنها هم کاری که می دانند حال مردم را بهتر می کند انجام می دهند اما خطاب گفته هایم به مسئولان است. آنان که می دانند گفته های اهالی فرهنگ و هنر در مقایسه با خودشان شنونده بیشتری دارد پس چرا در ایام عادی سال سراغی از ما نمی گیرند؟ زمانه به گونه ای شده که دیگر خیلی از تریبون های قدیمی و سنتی اثرگذاری خود را برای انتقال پیام به مردم از دست داده‌اند. ای کاش مسئولان وقتی این روزهای قرنطینه به پایان رسید باز هم یادشان باشد که از دریچه فرهنگ قادر به کارهای اثرگذارتری هستند. دیگر وقت آن رسیده که به جای مانع تراشی هایی که به امروز و دیروز هم محدود نمی شود کاری اساسی برای پیشبرد فرهنگ در تمام زیرشاخه های آن انجام شود؛ تنها در چنین صورتی است که می توان به رشد و توسعه دیگر بخش‌های کشور هم امیدوار شد.‌