گروه اقتصادی / عضویت رسمی ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای توسط دولت سیزدهم نهایی و با حضور آیت‌الله رئیسی در اجلاس شهر سمرقند در ازبکستان، اعلام رسمی شد. هرچند ایران از سال‌ها پیش به دنبال پیوستن به این سازمان بود، اما پیگیری‌های ویژه دولت رئیسی، منجر به تحقق این موضوع شد. برخی پیمان شانگهای را به پیمان ناتو شبیه می‌‌دانند و کارکردی مانند آن را برای سازمان شانگهای متصور هستند. همچنین پیمان شانگهای، اقدامی از سوی برخی کشورهای تأثیرگذار و بزرگ مانند چین، روسیه، هند و... در مقابل فشارهای غرب محسوب شده و موضوع ایجاد پول مشترک و مبادلات تجاری با ارزهای محلی بین کشورهای عضو مانند مدلی که در اتحادیه اروپا برای ارز یورو پیاده سازی شد، نیز مطرح است. شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا در واکنش به عضویت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای، این اقدام را باعث تضعیف تحریم‌های غرب و اتحادیه اروپا علیه ایران و بسیار حائز اهمیت تلقی کرد. پیمان شانگهای پنجره جدیدی به ظرفیت 3،5 میلیارد نفر جمعیت کشورهای عضو را به روی بخش تجارت و بازرگانی ایران باز کرد که می‌تواند نویدبخش جهش توسعه صادرات غیرنفتی ایران، حذف دلار از چرخه مبادلات تجاری و خنثی‌سازی تحریم‌های ناعادلانه غرب باشد. اما پیوستن ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای چه مزایایی را برای توسعه صادرات غیرنفتی ایران فراهم خواهد کرد و آثار ضدتحریمی آن برای اقتصاد ایران چه خواهد بود؟ کارشناسان اقتصادی و فعالان بخش خصوصی به این سؤال پاسخ دادند.

نگاه 1
ورود ایران به بازار 21 تریلیون دلاری شانگهای
یحیی آل‌اسحاق، عضو اتاق بازرگانی و اقتصاددان: پیمان شانگهای عمدتاً یکی از پیمان‌های امنیتی و سیاسی است، اما کشورهای عضو این پیمان در حوزه‌های اقتصادی هم فعال هستند. وزن این پیمان حدود 40 درصد مردم جهان را تشکیل می‌دهد و کشورهای چین، هند، روسیه، پاکستان، تاجیکستان، ازبکستان، قرقیزستان، قزاقستان و اخیراً هم ایران عضو رسمی این پیمان شده و تعداد اعضای رسمی آن به 9 کشور رسیده است. تولید ناخالص ملی کشورهای عضو این پیمان در حدود 21 تریلیون دلار است که 75 درصد آن مربوط به کشور چین است. محور جدیدی که به این پیمان به‌تازگی اضافه شده، کاهش افراطی‌گری و جدایی‌طلبی از محورهایی است که مسأله کنونی آنهاست. در حوزه اقتصادی نیز بستر و زمینه بسیار بزرگی برای همکاری‌های این کشورهای عضو وجود دارد و اگر برخی کشورهای دیگری که در انتظار پیوستن به این پیمان هستند، نیز اضافه شوند می‌تواند به بزرگ‌ترین پیمان اقتصادی، سیاسی و امنیتی در جهان تبدیل شود و جایگاه بسیار بالایی دارد. حضور ایران در این پیمان هم به نفع کشور ما است و هم به نفع کشورهای عضو این پیمان. جمهوری اسلامی ایران به لحاظ موقعیت ژئوپلیتیکی که دارد هاب منطقه محسوب می‌شود و به خاطر اقتضائاتی که به لحاظ انرژی و گاز و معادن دارد، تقریباً در بحث نفت و گاز در لیست اول جهان قرار دارد و یکی از نیازهای اصلی این اتحادیه تأمین نیازهای گاز و نفت است و از این جهت هم برای کشور ما به لحاظ تولید نفت و هم برای اعضای این اتحادیه به لحاظ مصرف‌کننده، دارای اهمیت بالایی است و می‌تواند ارتباط بسیار قوی‌ای در این زمینه شکل بگیرد. از سوی دیگر، موقعیت جغرافیایی است که از منظر و دیدگاه حمل و نقل و ترانزیت ارتباطات شرق به غرب و شمال به جنوب در نقطه طلایی و هاب منطقه برای این پیمان محسوب می‌شویم و می‌تواند بسیاری از ارتباطات کشورهای عضو این پیمان را که در این زمینه مشکل دارند، حل کند و مزایای زیادی از این منظر برای کشور ما در بردارد.
با توجه به اینکه بازار کشورهای عضو این پیمان بازار بزرگی است و نیازهای زیادی دارد، از منظر تجارت اقتصادی هم می‌تواند فرصت بزرگی را برای کشور ما ایجاد کند. حتی از نظر ارتباطات صنعتی و معدنی این کشورها (به جز چین، هند و روسیه) بقیه کشورها صادرکننده مواد خام هستند و با کشور ما در حوزه تولیدات صنعتی خود همسطح بوده و حتی پایین‌تر از کشور ما هستند، بنابراین اگر ما روابط تجاری و تسهیل‌گری را که لازمه فعالیت با این کشورها است، فراهم کنیم حتی صادرات محصولات صنعتی ما می‌تواند صاحب بازار خوبی شود و همچنین می‌تواند به صورت مکمل با این کشورها در حوزه صنعتی همکاری کند. در حوزه‌های تجاری نیز کشور ما می‌تواند نیازهای خود را از کشورهای عضو مرتفع کند. 
عضویت رسمی کشورمان در پیمان شانگهای، نهایی شدن شکل قضیه و بحث حقوقی آن است که با امضای مجلس این بخش هم کامل می‌شود که موفقیت بسیار بالایی محسوب می‌شود و نتیجه مذاکره‌ها بوده است، چرا که بسیاری از کشورها مانند ترکیه هم منتظر هستند تا عضو رسمی این پیمان شوند، اما باید کشورمان به لحاظ محتوایی نیز روی این موضوع کارکرده و آن را اجرایی و عملیاتی کند.  ما باید با تک تک کشورهای عضو پیمان شانگهای موافقتنامه امضا کنیم تا تعاملات ما با این کشورها و چگونگی آنها مشخص شود، از این رو باید چگونگی تعاملات تجاری، هماهنگی تعرفه و قوانین و مقررات مشخص شود تا بتوانیم از فرصت‌های همدیگر در صادرات و واردات استفاده کنیم؛ بنابراین باید دیپلماسی اقتصادی را شکل دهیم.
منظور از دیپلماسی اقتصادی آن است که از ابزارهای سیاسی در جهت توسعه اقتصادی و از ابزارهای اقتصادی در جهت توسعه سیاسی گام برداریم، اما این اقدام دارای الزاماتی است که عمده الزامات مناسب بودن دیپلماسی اقتصادی با تحرکات جدیدی است که به وجود آمده است. باید دیپلماسی اقتصادی ما به گونه‌ای باشد که از این فرصت‌ها به صورت هنرمندانه در روابط خارجی استفاده کنیم. محور این دیپلماسی اقتصادی و تجاری ثبات قوانین و مقررات و رویکردهاست. اگر کشور ما می‌خواهد با این 8 کشور عضو روابط تجاری و اقتصادی پایدار داشته باشد، باید قوانین و مقررات ما دارای ثبات باشد. به عبارتی اگر قرار باشد هر ماه و هر سال قوانین و مقررات ما تغییر کند، از نظر محتوایی در اجرا با این کشورها دچار مشکل می‌شویم. کشورهای عضو این پیمان می‌خواهند سرمایه‌گذاری بلندمدت داشته باشند، بنابراین می‌خواهند برنامه خود را مطابق با قوانین و مقررات و تعرفه‌های باثبات در کشور ما برنامه‌ریزی کنند؛ از این رو قوانین و مقررات در کشور ما نباید برای بلندمدت تغییر کند.
به عنوان مثال در زمینه ترانزیت کالا ما می‌توانیم شمال را به جنوب متصل کنیم؛ بنابراین اگر قوانین این حوزه هر بار عوض شود و سیاست‌های تجاری و کلی در زمینه تعرفه واردات و صادرات مدام تغییر کند، این مراودات شکل نمی‌گیرد. باید با تک تک این کشورها نوع تعاملات سرمایه‌گذاری، بحث‌های تجاری و... مشخص و دقیق و بلندمدت باشد. یکی از نیازهای شکل‌گیری محتوای این پیمان، ارتباطات حمل و نقل ریلی، دریایی و جاده‌ای است و حتی احتمال اینکه طبق این پیمان سرمایه‌گذاری در این حوزه‌ها شکل بگیرد، بسیار بالاست. 
همان‌طور که بالاتر گفته شد، تعاملات تجاری رقمی بالای 21 تریلیون دلار است که عدد و رقمی بسیار بالاست؛ بنابراین اگر الزامات بانکی کشور ما با آن کشورهای عضو برای مبادله دوجانبه و چندجانبه هماهنگ نباشد و فرمول واحدی تنظیم نشود، تمام زحماتی که برای عضو شدن در این پیمان کشیده شده است، هدر خواهد رفت. متأسفانه یکی از مشکلات در زمینه دیپلماسی اقتصادی، برایند بازیگران داخلی در کشور که وزارت نفت، وزارت صمت، وزارت امور اقتصادی و امور دارایی، بانک مرکزی، بخش خصوصی، مجلس و رسانه‌ها هستند، است. این دیپلماسی تنها در وزارت امور خارجه کشور ما شکل نمی‌گیرد و اگر با دستگاه‌هایی که اعلام شد، به یک خروجی واحد نرسند از این عضویت نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود. پیشنهاد من این است که دیپلماسی اقتصادی فعال با یک نقشه پایدار با تشکیل شورایی متشکل از وزارت امور خارجه، وزارت نفت، وزارت صمت، وزارت اقتصاد، بانک مرکزی، بخش خصوصی، رئیس کمیسیون روابط خارجی و اقتصادی مجلس شکل بگیرد و قوانین دیپلماسی اقتصادی زیر نظر رئیس جمهور یا معاون اول رئیس جمهور تدوین شود و مصوباتی را در جهت تسهیل تجارت با کشورهای عضو پیمان شانگهای داشته باشیم و این مصوبات هم برای تمام ارکان کشور لازم‌الاجرا باشد و اجرا نشدن آن تخلف محسوب شود.

نگاه 2
شانگهای تحریم های غرب را خنثی می کند
محمدحسین روشنک، عضو اتاق بازرگانی ایران: آنچه مسلم است اینکه کشورهای دارای ارتباطات سیاسی و اقتصادی بیشتر و عضو پیمان‌های مختلف، در جهان قوی‌تر می‌شوند. اگر امروز شاهدیم  برخی کشورهای کم‌اهمیت خود را صاحب اهمیت نشان می‌دهند، دلیلش این است که از بعد اقتصادی، سیاسی و... با کشورهای دیگر همپیمان شده‌اند. از نگاه من، بدون مشارکت در پیمان و فعالیت‌های اقتصادی، سیاسی و حتی نظامی، کشور در انزوا می‌ماند و ایران هم قطعاً نباید در انزوا باشد. بی‌شک انزوا برای مردم، اقتصاد و دولت هیچ کشوری خوب نیست و حضور در پیمان‌هایی مانند شانگهای قطعاً باعث خروج از انزوا می‌شود. از سوی دیگر در دور زدن تحریم‌ها و مقابله با آن نیز بسیار مفید خواهد بود و جای تردید نیست که حضور در این پیمان‌ها باعث فعال شدن یک کشور در دنیا می‌شود. اهمیت پیمان شانگهای از این جهات بسیار بالا است و معتقدم ما بسیار دیر وارد این پیمان‌ها شدیم. موضوع دیگری که باید به آن توجه داشت، مدیریت کشور است که بدون تردید باید آن را قوی‌تر کنیم. هرچند دولت سیزدهم مدیریت و دیپلماسی سیاسی قوی داشته و هم در کشورهای نزدیک و همسایه در منطقه و هم کشورهای دور بسیار موفق بوده، ولی به نظر من تیم اقتصادی دولت سیزدهم باید قوی‌تر عمل کند تا چنین پیمان‌هایی بتوانند در مبادلات اقتصادی به نفع ما عمل کنند، درغیر این‌صورت نمی‌تواند چندان تأثیرگذار باشد. موضوع سوء‌مدیریت در بسیاری از مسائل کشور تأثیرگذار بوده است؛ به عنوان مثال برخلاف تصور بسیاری، نرخ تمام‌شده کالا و خدمات در ایران را تحریم‌ها بالا نبرده‌اند، بلکه همین سوء‌مدیریت و مدیریت‌های ناقص زمینه‌ساز این امر شده است. موضوع دیگر بالا رفتن توان رقابت ما در میان کشورهای عضو این پیمان است. باید کالاهای ما، هم از نظر کیفیت و هم از نظر قیمت، توان رقابت با کالاهای تولیدی در کشورهای عضو این پیمان را داشته باشند تا بتوانیم مبادلات تجاری مناسبی را در نتیجه پیمان شانگهای رقم بزنیم.


نگاه 3
پیمان شانگهای فشار تحریمی را از ایران برمی‌دارد
محمدرضا نجفی منش؛ رئیس کمیسیون تسهیل کسب و کار اتاق بازرگانی تهران: حضور در پیمان‌های مختلف منطقه‌ای و بین‌المللی، موضوعی است که تمام کشورهای دنیا به آن معتقدند چرا که سبب قوی‌تر شدن در منطقه می‌‌شود. عضویت ایران در پیمان شانگهای نیز از این قاعده مستثنی نیست و مطمئناً حضور در میان کشورهای بزرگی همچون روسیه و چین باعث بهبود مناسبات تجاری و بالطبع اقتصاد کشور می‌‌شود. البته این بهبود اقتصادی در گرو این است که از این فرصت، بیشترین بهره گرفته شود. ما باید از این فرصت استفاده کنیم، درغیر این صورت، همین پیمان منطقه‌ای پرظرفیت تبدیل به فرصت‌سوزی می‌‌شود. پیمان شانگهای فرصتی بسیار مناسب برای ایران است چرا که با عضویت در این پیمان، ایران عملاً وارد جریانات جهانی می‌‌شود و ازسوی دیگر می‌‌تواند رقابت‌پذیری خود را نیز افزایش دهد. در چنین پیمان‌هایی علاوه بر استفاده از ظرفیت‌ها و داشته‌ها، باید برای موفقیت در رقابت، به دنبال تغییر و افزایش توان و ظرفیت هم بود. به عنوان مثال در توسعه مراودات تجاری با کشورهای عضو این پیمان، می‌‌توان خط‌های ارتباطی راه آهن را توسعه داد. ایران می‌‌تواند در شرایط فعلی روسیه، قطعه خط آهن رشت-آستارا را تکمیل کند تا وارد مدار شود. این خط ریلی بی‌شک می‌‌تواند به دلیل شرایط روسیه، درآمد ترانزیت بالایی را نصیب ایران کند. یکی دیگر از این خطوط، خط راه آهن ریلی ایران به چین است که هرچند بخشی از آن وصل شده، اما باید آن را تقویت کرد تا مراودات و مبادلات تجاری کشور چین به عنوان یکی از اعضای پیمان شانگهای از طریق این کانال صورت بگیرد و درآمد خوبی به ایران سرازیر شود و خود در توسعه اقتصادی تأثیرگذار باشد. در پایان باید گفت اگر از ظرفیت پیمان شانگهای به‌درستی استفاده شود، هیچ تهدیدی نمی‌تواند کشور ما را تحت فشار قرار دهد. کسانی که می‌‌خواهند ما را تهدید کنند وقتی ببینند ما تحت فشار قرار نمی‌گیریم، خود به خود از تهدید کشور دست برخواهند داشت.


نگاه 4
افزایش زمینه معاملات تجاری ایران با روبل روسیه
یحیی ابراهیمی؛ فعال اقتصادی: کشورهایی که عضو پیمان شانگهای هستند، روبل را قبول دارند و این یعنی افزایش زمینه تجارت ما با کشورهایی که در این پیمان عضو هستند. روسیه یکی از اعضای مهم پیمان شانگهای است که اعضای این پیمان این کشور و پول آن را قبول دارند؛ بنابراین هرچقدر ما بتوانیم با این کشورها مراوده تجاری برقرار کنیم، در کمرنگ کردن اثرات تحریم‌ها تأثیر دارد. روسیه یکی از همسایگان ایران است و ما باید ارتباط تجاری خود را با این کشور در شرایطی که هر دو کشور تحریم هستند ارتقا دهیم و نیازمندی‌های خود را در زمینه‌هایی که میسر است، تأمین کرده و پوشش دهیم. به نظر من عضو شدن ایران در پیمان شانگهای و برقراری ارتباط با کشورهای عضو و مراودات تجاری، بیشتر به نفع کشور ما خواهد شد، چون وقتی ما بتوانیم با روبل معامله انجام دهیم دست تجار بازتر خواهد بود، چرا که روبل روسیه در نزد بسیاری از دیگر کشورها نیز دارای اعتبار است و با روبل معامله می‌‌کنند.


نگاه 5
پیوستن ایران به بلوک بزرگ اقتصادی دنیا
هادی حق‌شناس؛ اقتصاددان و تحلیلگر مسائل اقتصادی عضویت در این سازمان از این جهت بزرگ و مهم تلقی می‌‌شود که تقریباً نصف جمعیت جهان در کشورهایی است که عضو سازمان همکاری‌های شانگهای هستند و تجارت آنها رقمی بیش از 7 میلیون میلیارد دلار است. به عبارتی دیگر چه به لحاظ حجم تجارت و چه به لحاظ حجم تولید ناخالص ملی و یا وسعت، یکی از مهم‌ترین بلوک‌های اقتصادی جهان است و ایران به این سازمان به عنوان عضو رسمی ملحق شده است. حداقل بعد از پیوستن ایران به اوراسیا، مهم‌ترین ویژگی پیوستن ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای (که خود یک بلوک اقتصادی  بزرگی در دنیا محسوب می‌‌شود) این است که دارای مزیت‌های بسیار زیادی در حوزه‌های صادراتی و وارداتی برای کشورمان است و کشور ما می‌‌تواند از این مزیت‌ها در هر دو بخش استفاده کند.

نگاه 6
پیمان شانگهای اثر تحریم‌ها را خنثی می‌‌کند
مسعود دانشمند؛ عضو اتاق بازرگانی ایران و فعال اقتصادی: فارغ از تحریم، هر چقدر ایران در این پیمان‌های منطقه‌ای حضور فعال داشته باشد به نفع اقتصاد ملی ایران است و مطمئناً عضویت در چنین پیمانی می‌‌تواند اثر تحریم‌ها را نیز تا حدود زیادی خنثی کند. اگر از ظرفیت پیمان‌های منطقه‌ای همچون پیمان اکو با عضویت 10 کشور بتوانیم بخوبی استفاده کنیم، بی‌شک ایران به بازارهای مطمئنی دست پیدا خواهد کرد. همچنین اگر ایران حضوری فعال در پیمان منطقه‌ای شانگهای داشته باشد، با توجه به مجموع جمعیت کشورهای عضو، می‌‌تواند کارهای اقتصادی بزرگی انجام دهد و عملاً در برابر تحریم‌ها و فشارهای غرب مصونیت پیدا کند. تنها کافی است نگاهی به ظرفیت اقتصادی و بازار این کشورها داشته باشیم تا به تنوع تولید و تنوع نیازهای آنان پی ببریم. این تنوع به خودی خود می‌‌تواند یادآوری کند که ایران با عضویت در چنین پیمانی به چه ظرفیت بزرگی می‌‌تواند دست پیدا کند. البته یادآوری می‌‌شود که اگر حضور ایران در پیمان شانگهای فعال نباشد، عملاً تنها به سود سایر کشورهای عضو خواهد بود.


نگاه 7
صادرات ایران افزایشی خواهد شدعلی نقیب؛ رئیس کمیسیون صنعت و معدن اتاق بازرگانی تهران: پیمان شانگهای یک پیمان مهم در اوراسیا است که می‌‌تواند همه کشورهای عضو را از کشورهای غربی بی‌نیاز کند؛ پیمان بزرگی که هرچند ایران تاکنون نیز به عنوان ناظر در آن حضور داشته، اما قطعاً رسمی شدن عضویت در این پیمان منطقه‌ای، می‌‌تواند بر اقتصاد  کشور بویژه حوزه صادرات اثری بسیار مناسب و تأثیرگذار داشته باشد. شانگهای، پیمانی با عضویت کشورهای بزرگی مانند چین و روسیه است و کشورهایی مانند اندونزی و مالزی و... نیز به آن می‌‌پیوندند. به هر حال، چنین کشورهایی هم مراکز تولیدی بزرگی را در دل خود جای داده‌اند و هم قدرت‌های اقتصادی بسیار بزرگی هستند. ازسوی دیگر، این کشورها می‌‌توانند بین همدیگر مراودات و صادرات و واردات داشته باشند و نیازهای خود را از این طریق به‌راحتی و به‌سرعت حل کنند. قطعاً پیوستن ایران به چنین پیمانی که کشورهای عضو آن بیش از 2 میلیارد جمعیت را می‌‌توانند پوشش دهند، بی‌شک بسیار مفید خواهد بود و می‌‌تواند اثرات مثبت اقتصادی خوبی به دنبال داشته باشد.


نگاه 8
کمرنگ شدن تحریم‌ها؛ حاصل تجارت با شانگهای
علی‌اکبر لبافی؛ معاون سابق وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی: عضویت در سازمان همکاری‌های شانگهای امری است که ایران سال‌ها پیگیر آن بوده؛ اما تاکنون اتفاقی در این خصوص رخ نداده بود. حالا که دولت سیزدهم این اقدام را اجرایی کرده و به نتیجه رسانده است، باید بدانید که با عضویت ایران در این سازمان، اقتصاد کشور با اثرات مثبت آن مواجه خواهد شد، به طوری که می‌توانیم با سایر کشورهای عضو این سازمان تجارت کرده و تحریم را کمرنگ کنیم.


نگاه 9
پیمان شانگهای فریب FATF را آشکار کرد
عبدالمجید شیخی؛ استاد دانشگاه و اقتصاددان: عضویت رسمی ایران در پیمان شانگهای ابعاد مختلفی دارد و شاید مهم‌ترین بعد آن را بتوان برملا شدن نادرستی صحبت‌های دولتمردان سابق دانست. عضویت کامل ایران توسط دولت سیزدهم عملاً خط بطلانی بر ادعاهای دولت قبل کشید و مشخص شد که هیچ پیمان منطقه‌ای منوط به امضای FATF، برجام، سند 2030 یا سایر توافقنامه‌های اقتصادی نیست. واقعیت این است که دنیای شرق و حتی دنیای غرب، راغب به ارتباط گرفتن با جمهوری اسلامی ایران هستند و با وجود موانع تحریمی، ایران توانسته حتی در حیاط خلوت امریکا نیز نفت بفروشد و مراودات اقتصادی ایران با کشورها، همچنان برقرار است. همچنین باید گفت که با عضویت ایران در پیمان شانگهای، ایران گام جدی و محکمی را در خنثی‌سازی تحریم‌ها برداشته است. دومین موضوع این است که پیمان‌های بین‌المللی عمدتاً زیر چتر امریکا و اروپا و تحت لوای سازمان ملل متحد هستند که عمدتاً روی کاغذپاره‌هایی نوشته شده‌اند، اما پیمان‌های منطقه‌ای در دنیا روزبه‌روز در حال پررنگ‌تر و عملیاتی‌تر شدن هستند. عملکرد این پیمان‌ها به‌خوبی نشان داده که کشورهای عضو پیمان‌های منطقه‌ای نسبت به اجرای توافقنامه و تعهدات خود متعهدتر هستند تا پیمان‌های بین‌المللی و این یک ظرفیت بزرگ محسوب می‌شود. سومین موضوع هم به حادثه‌ای باز می‌گردد که در زمان کنونی رخ داده است؛ ما شاهد جنگ بین شرق و غرب با نیابت اوکراین از طرف غرب و نیابت روسیه از طرف شرق هستیم. در این شرایط پیمان شانگهای می‌تواند عملاً یک بزرگراه مبادلاتی و مراوداتی بزرگ را بین شرق آسیا و غرب آسیا، شرق آسیا و شمال آسیا و شرق اروپا باز کند و آن هم راه ابریشم است.


نگاه 10
ایجاد منابع پایدار درآمد ارزی با عضویت در شانگهای
حمیدحاجی عبدالوهاب؛ معاون وزیر اسبق تعاون، کار و رفاه اجتماعی: طبیعتاً با توجه به اینکه می‌توانیم با اعضای حاضر در سازمان همکاری‌های شانگهای تبادلات فرهنگی و اقتصادی داشته باشیم، با چنین تبادلاتی ایران دارای منابع پایدار درآمد ارزی، اقتصادی و... می‌شود. از سوی دیگر این تبادلات می‌تواند منجر به بزرگ شدن وسعت اقتصادی کشور شود که آن نیز رشد تولید، فراوانی کالا، افزایش عرضه و کاهش تورم را به همراه دارد.


نگاه 11
لزوم همکاری بخش خصوصی با دولت
یاور دشتبانی؛ اقتصاددان : عضویت در چنین سازمان‌هایی منجر به کمرنگ شدن اثر تحریم از طریق صادرات می‌شود و همچنین می‌تواند تولید برخی بخش‌ها همچون محصولات کشاورزی و مصالح ساختمانی را افزایش دهد. این امر زمانی به بهترین شکل صورت می‌گیرد که اتاق‌های بازرگانی نیز در این عرصه حضور داشته باشند، زیرا حضور و فعالیت بخش خصوصی در کنار اقدامات دولت، همیشه نتایج خوبی را در حوزه اقتصاد به همراه داشته است.

نگاه 12
توقف اثرات مخرب تحریم
مرتضی افقه؛ استاد دانشکده اقتصاد دانشگاه شهید چمران اهواز: اتصال ایران به سازمان همکاری‌های شانگهای و هر عاملی که منجر به ایجاد رونق اقتصادی در کشور شود، عامل مثبتی محسوب می‌شود؛ در این میان عضویت در سازمان همکاری‌های شانگهای نیز از جمله اقدامات تأثیرگذار است، به طوری که می‌تواند اثرات مخرب چند ساله تحریم را از بین ببرد.


نگاه 13
منتظر رونق کشاورزی باشید
مجتبی نبی‌زاده؛ کارشناس مسائل اقتصادی: هرچه در شرایط تحریم ارتباط خود را با کشورهای همسایه و مشترک‌المنافع افزایش و محدودیت در صادرات را کاهش دهیم، می‌توانیم در مقابل تحریم‌ها ایستادگی کنیم. این عضویت موجب رونق صادرات، سرمایه‌گذاری خارجی، کشاورزی می‌شود. می‌توانیم برخی کالاهای تحریمی را به‌راحتی تأمین کنیم.


نگاه 14
شانگهای به مثابه یک فرصت
فریال مستوفی؛ رئیس کمیسیون پول و سرمایه اتاق بازرگانی ایران: شانگهای بیشتر یک مسأله امنیتی- سیاسی است تا اقتصادی، ولی به هرحال پیوستن ایران به هر سازمان بین‌المللی یا منطقه‌ای، کار بسیار درستی است. ایران باید قبل از این به چنین پیمان‌هایی ورود می‌کرد. عضویت در چنین پیمانی بی‌شک می‌تواند روابط بین اعضا را راحت‌تر کند و توسعه بخشد. 

نگاه 15
انزوای اقتصادی که غرب ایجاد کرد، حذف شد
مهدیه ضیائیان؛ دبیر کمیته کارآمدی برنامه و بودجه در مجلس شورای اسلامی: عضویت در شانگهای موجب شده اقتصاد کشور از انزوایی که غرب ایجاد کرده، خارج شده و تحریم‌ها بی‌اثر شوند. تحریم‌ها موجب شده بود اقتصاد ایران یک اقتصاد بسته محسوب شود. اما می‌توان گفت در حال حاضر با این اقدام یک دروازه برای اقتصاد ایران به سمت افق‌های روشن ایجاد می‌شود و چون صادرات رونق می‌گیرد، طبیعتاً تولیدکنندگان سود بیشتری خواهند داشت.