ایزوستیا (روسیه)
 روسیه با هدف حمایت از بلاروس پرواز دو خط هواپیمایی اروپایی را در آسمان خود ممنوع کرد. اما آیا قرار است این روند ادامه یابد یا دو طرف به توافقی دست خواهند یافت؟ ادامه این شرایط همانطور که وزارت خارجه روسیه نیز تأکید کرده، تأثیری منفی در توسعه و پویایی روابط دو طرف خواهد داشت.

نیویورک پست (امریکا)
بودجه پیشنهادی 6 تریلیون دلاری جو بایدن، می‌تواند این کشور را با بالاترین رقم کسری بودجه در تاریخ صد سال اخیر خود مواجه سازد. بویژه که طرح 10 ساله مورد نظر او برای بودجه، ممکن است در سال‌های آینده مشمول هزینه‌های بیشتری شود و طبیعتاً موجب کسری بودجه بیشتری شود.

گالف تایمز (قطر)
وزیر خارجه قطر سرانجام نظر کشورش درباره عادی‌سازی روابط با تل‌آویو را بیان کرد و سنگ بزرگی پیش پای این رژیم انداخت. او تأکید کرده، دوحه تنها زمانی می‌تواند به عادی‌سازی روابط با تل‌آویو فکر کند که مطمئن باشد، خواسته‌های فلسطینی‌ها در روند سازش در خاورمیانه به میل آنان رقم خورده است.

زهره صفاری/ «بشار اسد»، رئیس جمهوری سوریه با کسب 95.1 درصد آرای موافق مردم کشورش برای چهارمین دوره متوالی در کرسی ریاست جمهوری ابقا شد.
به گزارش یورو نیوز، «حمودا صباغ»، رئیس پارلمان سوریه با تأیید حضور بیش از 14 میلیون سوری در دومین دوره انتخابات ریاست جمهوری از آغاز جنگ داخلی این کشور، میزان مشارکت را حدود 78 درصد اعلام کرد. در همین حال به نوشته «العالم»، ساعاتی پس از اعلام نتایج انتخابات، مردم شهرهای مختلف سوریه از جمله دمشق به خیابان‌ها ریختند و تا پاسی از نیمه شب با آتش بازی و خواندن سرودهای ملی و حماسی ، پیروزی «بشار اسد» را جشن گرفتند.
اما این شور و هیجان هم سبب نشد تا غربی‌ها از تبلیغات منفی خود دست بردارند و همچنان با تأکید بر غیرعادلانه بودن این انتخابات، نتیجه را مهندسی شده خواندند. حتی برخی از رسانه‌های غربی مانند رادیو اروپا با نادیده گرفتن جو حاکم بر سوریه پس از پیروزی «بشار»، فرصت 10 روزه کاندیداها برای تبلیغات را ناکافی و دلیل باخت آنها را ناشناس بودن‌شان عنوان کردند. این در حالی است که هر دو نامزد رقیب «بشار اسد» پیش‌تر با سمت‌های رسمی فعالیت‌های سیاسی داشتند. از سوی دیگر غربی‌ها حضور «بشار اسد» 55 ساله و همسرش در حوزه انتخاباتی شهر «دوما» که سال‌ها در مخالفت با نظام سوریه مبارزه می‌‌کرد، را نیز ترفند رئیس جمهوری برای قدرتنمایی در برابر رقبایش قلمداد کرده و با ربط دادن آن به از پیش تعیین شدن پیروز این انتخابات، آن را مورد نقد قرار دادند. اما با وجود همه این تبلیغات به گواه ناظران روسی روند انتخابات کاملاً قانونی انجام شد و «گیر پدرسون» فرستاده سازمان ملل در این باره به «فرانس پرس» گفت: «این انتخابات در چارچوب قانون اساسی سوریه برگزار شد اما اجرای بندهای قطعنامه 2254 شورای امنیت سازمان ملل در آن رعایت نشده بود.»  قطعنامه 2254 شورای امنیت سازمان ملل درواقع نقشه راه بین المللی برای روند صلح در سوریه است که بر برگزاری انتخابات تحت نظارت سازمان ملل تأکید می‌‌کند.
«بشار اسد» در حالی در این دوره از انتخابات با صعودی چند پله‌ای از کسب 88  درصد آرای سال 2014 به تصاحب 95.1 درصد آرا رسید که به گزارش فرانس پرس، این انتخابات کم‌خشونت‌ترین رأی گیری از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه بود. به نوشته ایسنا به نقل از «روسیا الیوم» نیز «بشار اسد» پس از اعلام پیروزی‌اش در پیامی به مردم کشورش گفت: «باید از همین فردا کار را شروع کنیم تا بتوانیم به ساخت سوریه‌ای که مورد نظرمان است دست یابیم.» وی از مشارکت مردم نیز قدردانی کرد.
فرصت‌های پیش رو
«اسد» پس از مرگ حافظ اسد، پدرش در سال 2000 به قدرت رسید با این پیروزی 7 سال دیگر در قدرت خواهد ماند تا حکمرانی خاندان اسد بر سوریه به شش دهه برسد. به گزارش ناظران «ان پی آر»، بسیاری از مردم سوریه راهکار حل بحران فعلی کشورشان را ابقای دولت می‌‌دانند و از ماندن اسد در قدرت رضایتمندند. اما با وجود این دستاورد برای اسد با توجه به موضعگیری غرب نسبت به دولت فعلی سوریه نمی‌توان امید چندانی به تغییر در شکل روابط غرب و سوریه داشت اما شرایط سوریه در منطقه متفاوت است و دولت سوریه می‌‌تواند خواسته‌هایش را در رابطه با کشورهای منطقه به دست آورد. برنامه دیدارها بین مقامات سوری با مقامات عربستانی که پیش‌تر از حامیان سرسخت مخالفان نظام اسد بود، از جمله دیدار اخیر «خالد الحمیدان» رئیس دستگاه اطلاعاتی عربستان سعودی بابشار اسد و سرلشکر «علی مملوک» معاون امنیتی رئیس جمهوری سوریه، یکی از علایم تقویت‌کننده شانس سوریه برای گسترش روابط در منطقه است. چین و روسیه نیز از این نتیجه و پیروزی «بشار اسد» استقبال کردند.

مترجم: وصال روحانی / «ناتو» در دو دهه اخیر کوشیده است که نظم و امنیت را به‌کشور از هم گسیخته افغانستان برگرداند اما دولت این کشور معتقد است، نیروهای نظامی‌اش آن‌قدر توان دارند که چنین چیزی را بدون مشارکت نیروهای خارجی هم به ارمغان بیاورند. این در حالی است که از نیروهای ناتو در خاک افغانستان بیشتر از 9 هزار نفر نمانده‌اند و همان‌ها نیز مکلف شده‌اند که حداکثر تا 22 شهریور خاک افغانستان را ترک گویند. مصاحبه خبرگزاری «آسوشیتدپرس» با «ینس استولتنبرگ»، دبیرکل ناتو گویای حقایقی در این ارتباط است.
‌آقای دبیرکل! فرایند خروج نیروهای ناتو از خاک افغانستان چگونه و بر پایه کدام دلایل صورت می‌گیرد؟
حقیقت امر این است که افغانستان در حال حاضر نیروهای مسلح بسیار بیشتر و بهتری را در قیاس با شروع حضور نیروهای ما در آنجا (از سال 2003) در اختیار دارد و حتی نظم شهری و قوای فرماندهی در ولایات مختلف این کشور بهتر از گذشته شده است. بواقع زمانی رسیده است که روال برقراری امنیت داخلی به خود افغان‌ها سپرده شود.
با این حال دامنه نفوذ دولت و ارتش افغانستان بندرت از شهر کابل فراتر می‌رود و مناطق دیگر در اختیار سایر نیروها و بویژه طالبان است و به‌همین سبب،نزاع ها در سطح کشور پایدار نشان می‌دهد.
رفتن نیروهای مسلح ما به معنای پایان کمک‌های ما به افغان‌ها نیست ما همچنین به آنها مشاوره می‌دهیم و برخی متخصصان امور سیاسی و مستشاران نظامی را در اختیار آنها قرار خواهیم داد و خواهیم کوشید به‌روند سست مذاکرات صلح دولت کابل با طالبان استحکام بیشتری ببخشیم.
از طرح‌های دیگر ناتو برای کمک به افغانستان بگویید.
یکی از طرح‌های ما در این زمینه آموزش نظامی دادن به سربازان افغانی البته در کمپ‌هایی در بیرون از خاک کشورشان است و در جلسات بعدی ناتو هم راجع به راه‌حل‌هایی دیگر برای مشکلات دیرپای افغانستان مذاکره خواهیم کرد.
خروج تمامی نیروهای امریکایی از خاک افغانستان را که خواسته جو بایدن است، تا چه حد باید جدی انگاشت؟
خود امریکایی‌ها هم در این مسأله هنوز به نتیجه نرسیده‌اند. زیرا بایدن اصرار دارد که هیچ سرباز امریکایی از ماه سپتامبر به بعد در افغانستان باقی نماند اما سران ارتش این کشور معتقدند منافع سوق‌الجیشی و امنیتی امریکا ایجاب می‌کند که بخشی از این نیروها در کابل و هرات باقی بمانند. به‌هرحال در جلسه‌ای که روز 14 ژوئن بین ما، بایدن و نمایندگان ارشد کشورهای دیگری که سربازان‌شان در افغانستان حاضرند برگزار می‌شود، در این خصوص مذاکره خواهد شد و جزئیات امر مشخص‌تر می‌شود.
آیا باور ندارید که با خروج نیروهای نظامی خارجی از خاک افغانستان امنیت شکننده این‌کشور بیش از پیش به‌خطر خواهد افتاد؟
هیچ‌کاری از این قبیل اقدامات، بدون ریسک‌ها و خطرهای مرتبط با آن نیست ولی این را هم در نظر بگیرید که پس از دو دهه حضور همیشگی نیروهای ما در افغانستان پاسخگویی از جانب ما در مورد دلایل ادامه مرگ‌ومیر نیروهای ناتو در خاک این کشور نیز دائماً سخت‌تر می‌شود. اگر فردا مجبور شویم که نیروهای خود را در آنجا افزایش بدهیم. چه کسی جوابگوی افزایش تلفات ما خواهد بود؟
ناظران بین‌الملل و کارشناسان افغانستانی معتقدند، طالبان به‌محض تخلیه افغانستان از نیروهای مسلح خارجی، دولت را فلج کرده و قدرت را در دست خواهد گرفت و حوادث تند ماه‌های اخیر هم نشانگر صحت این رایزنی است.
قبول دارم ولی حضور ابدی ما در آنجا هم بی‌معنا و خارج از بحث است. ما مجدداً قول می‌دهیم که در تأمین سرمایه‌های لازم برای حفظ امنیت این نهادها سهم مهمی خواهیم داشت و افغانستان را همچنان در مرکز توجه خود قرار خواهیم داد.
منبع:  Associated press

نمایندگان پارلمان کویت دو لایحه پیشنهادی درباره قانون یکپارچه تحریم رژیم صهیونیستی را با اجماع به تصویب رساندند.
به گزارش ایرنا به نقل از رسانه‌های کویتی، «احمد ناصر المحمد الصباح» وزیر خارجه کویت گفت: «موضع ما در حمایت از فلسطین تا دستیابی مردم این کشور به حقوق کامل و قانونی ثابت است و ادامه دارد و معتقدیم جنایات رژیم اشغالگر اسرائیلی می‌تواند جنایت جنگی تلقی شود.» وی تأکید کرد دو لایحه تصویب شده بر گسترش دایره ممنوعیت تعامل با رژیم صهیونیستی به هر شیوه‌ای است. این دو لایحه در حالی در کویت به تصویب رسیدند که «آنتونی بلینکن» وزیر خارجه امریکا نیز در پایان سفرهای خود به خاورمیانه گفت: «گفت‌وگو با مقامات اسرائیل، موضوع کوچ اجباری فلسطینی‌ها و تخریب خانه‌هایشان صحبت کردم و از آنها خواستم تنش‌ها را با این کار بالا نبرند.»

عباس خامه‌یار
کارشناس خاورمیانه و رایزن فرهنگی ایران در لبنان
نتایج انتخابات سوریه، نه پیروزی یک فرد و یا یک جریان که پیروزی یک ملت بود. برای درک بیشتر این پیروزی باید نگاهی به تاریخ نه فقط این کشور که کل منطقه و سیاست‌های غرب در قبال آن داشت. تقریباً از یک دهه پیش جنگی تمام‌عیار که در آن برخی کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای با هدف تجزیه سوریه حضور داشتند، در این کشور رقم خورده است. این جنگ را می‌توان یکی از بخش‌های سایکس پیکو 2، یکصد سال بعد از سایکس پیکو اول که با هدف تجزیه جهان اسلام در سال ۱۹۱۶ به امضا رسید، دانست. سایکس پیکوی 2 طرحی کاملاً برنامه‌ریزی شده و حساب شده بود که از جدایی جنوب سودان آغاز شد و بعد به سمت کردستان عراق رفت و سپس به سمت سوریه کشیده شد تا حلب را از این کشور جدا کند و آن را دچار تجزیه سازد.
در این میان سوریه با توجه به موقعیت جغرافیایی خود، قطعه اصلی این پازل برای اجرای این توطئه بود. به این ترتیب بود که بحران داخلی سوریه رقم خورد و به‌سرعت و با حمایت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، ۸۰ درصد زمین‌های این کشور از دست حاکمیت آن خارج شد و به دست تکفیری‌ها و گروه‌هایی افتاد که با همه اختلافات فکری و سیاسی و قومیتی که داشتند، از سراسر جهان، از طریق مرزهای هوایی، دریایی و زمینی سوریه وارد این کشور شدند تا بعد از تجزیه آن، به سمت لبنان و عراق و یمن پیش رفته و در نهایت به هدف غایی خود که ایرانستان کردن ایران از طریق تجزیه آن بود، برسند.
مقصد همه این تلاش‌های تجزیه‌ساز نیز یک چیز بود: نفت و غارت منابع طبیعی موجود در خاورمیانه. از همین‌رو بود که در یک دهه گذشته شاهد آن بودیم که گروه‌های مختلف از برخی کشورهای منطقه و فرامنطقه‌ای گرفته تا تکفیری‌ها در توافقی نانوشته ثروت ملی سوریه را به غارت بردند. و هم‌اکنون نیز امریکا به طور خاص هنوز حاضر نیست مناطقی از سوریه را که در آنها نفت وجود دارد ترک کند.
بنابراین در فضای تحریم اقتصادی و سوگیری‌های منفی رسانه‌ای که علیه سوریه در جریان است؛ وقوع رخدادی سیاسی در آن؛ با همه نقاط ضعف و قوتی که می‌تواند داشته باشد، اقدامی است که باید آن را مثبت ارزیابی کرد. درواقع به این انتخابات و نتیجه به دست آمده از آن، باید نگاهی فراتر از اشخاص و جریان‌ها داشت. اینجا دیگر مسأله، بشار اسد یا پیروزی او نیست. آنچه مهم است، برگزاری این انتخابات تحت نظارت ناظران جهانی است که یک پیروزی بزرگ قلمداد می‌شود. این پیروزی، پیروزی یک شخص، یک دولت یا یک رژیم نیست، بلکه پیروزی یک ملت بر آشوب‌های داخلی است. ملتی که در مناطق آزاد شده، با مشارکتی قابل توجه پای صندوق‌های آرا رفتند تا حاکمیت، استقلال و تمامیت ارضی کشور خود را به دست گیرند.
این انتخابات همچنین زمینه را برای بازگشت سفارتخانه‌های کشورهای عربی و بین‌المللی به دمشق بیش از پیش فراهم کرد؛ روندی که از یکی دو سال قبل کشورهای عربی خیز برداشتند و اکنون انتظار می‌رود شتاب بیشتری بگیرد. این به معنای حل مسائل آینده این کشور در آینده نه چندان دور و آزادسازی سایر مناطق اشغال شده آن است. بویژه با نگاه به مسأله مهم حمایت مردمی که پیروزمندان این انتخابات نباید از آن غافل شوند. استفاده درست از ظرفیت حضور و حمایت مردم و مدیریت آن می‌تواند روند استقلال و خلاصی سوریه از بحران را سرعت ببخشد.
در نهایت باید به تأثیر نتیجه انتخابات سوریه بر محور مقاومت نیز اشاره کرد. مقاومت منحصر به یک جریان سیاسی و یا حزب و یا یک کشور نیست. مقاومت از عدن شروع می‌شود تا بغداد و دمشق و تهران ادامه می‌یابد. در چند سال اخیر مدیریتی که بر جبهه مقاومت حاکم بوده، بی‌نظیر بوده است. در این شرایط بازیابی جایگاه سوریه در این محور با توجه به موقعیت ژئوپلتیکی و دموگرافی آن و همسایگی‌اش با سرزمین‌های اشغالی و همچنین تاریخ مبارزاتی خاندان اسد و مردم سوریه، حائز اهمیت است. این انتخابات که باعث جان گرفتن این قدرت منطقه‌ای است، تأثیر بسیاری بر آینده جبهه مقاومت خواهد داشت. دلیل خرسندی جبهه مقاومت از انتخابات سوریه نیز به همین دلیل و به‌خاطر افزایش پتانسیل مقاومت مقابل اسرائیل است.

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

پیام‌های ابلاغی اسد:
نامه پانزده صفحه‌ای که منتقل کردم
اسد در تلاش برای روشن‌سازی خطرات قرارداد [صلح لبنان و اسرائیل] بر امنیت قومی عربی برای رهبران کشورهای عربی، یک نامه بلند خطی در ۱۵ صفحه نوشت و مرا مکلف کرد آن را تقدیم تعدادی از پادشاهان و رؤسای عرب کنم و احمد اسکندر وزیر تبلیغات را نیز مکلف به تقدیم آن به بقیه رهبران کشورهای عربی کرد. نامه در منطق نامه‌های متبادله میان رؤسای کشورها، بسیار طولانی و توسط خود اسد نوشته شده بود. چکیده نامه این بود که کشورهای عربی که با اجماع نظر خود، قراردادهای کمپ دیوید را رد کرده‌اند، می‌بایست قرارداد ۱۷ مه را بدلایل بیشتری و با توجه به خطرات شدید آن، رد کنند زیرا کالبد مصر، از خود ایمنی بیشتری از کالبد لبنان برخوردار است.
رئیس‌جمهوری اسد، خود از جمله رهبرانی بود که می‌خواند و بیشترش را طلب می‌کرد.‌ آیا چنین پنداشته بود که همتایانش نیز چنینند؟ حدس می‌زنم که این گونه می‌اندیشید، از این‌رو چنین نامه بلندی ارسال کرد. اما برداشت او اشتباه بود و تردید دارم هیچ‌یک از رهبرانی که نامه را تقدیمشان کردم آن را خوانده باشد. برخی مانند حبیب بورقیبه رئیس‌جمهوری تونس، پیر بودند و اساساً نمی‌توانستند چنین کنند. اما بلندی نامه، دلیل گویایی بر این بود که این قرارداد، آن قدر خطرناک بوده که نوشتن این تعداد صفحات را الزامی کرده است.
ساقط کردن قرارداد ۱۷ مه: حادثه خلبان اسیر امریکایی
در همین لحظات، عملیات از ناموفق‌سازی قرارداد [۱۷ مه] آغاز شده و درگیری‌ها از جبل به بیروت منتقل شده بود.‌ در این مقطع، امین جمیل رئیس‌جمهوری لبنان در ۲۰ ژوئیه در واشنگتن اظهارات خطرناکی کرد که رئیس‌جمهوری [اسد] را برافروخت و اصرار او برای تعجیل در ساقط کردن قرارداد را بیشتر کرد. جمیل خود را با اظهاراتی ستیزه جویانه گرفتار کرد که می‌گفت:گلوله‌ها و موشک‌هایی که به بیروت پرتاب می‌شود به دمشق بازخواهد گشت. تأکید بر این جمله [به معنای] انجام آن، توسط نیروهای چند ملیتی و [ناو هواپیمابر] نیوجرسی بود، نه با نیروهای ویژه‌ای که جمیل در اختیار داشت و می‌توانست چنین کاری بکند.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

ادامه پاورقی خاطرات بولتون را در سایت ایران آنلاین (ion.ir) بخوانید.