تایمزکویت (کویت)
دولت کویت برای کاهش شمار مهاجرانی که به این کشور می‌آیند و مسائل امنیتی پیرامون آن، این هفته پیش‎نویس قانونی را ارائه می‌دهد که به مهاجران دارای واجد شرایط، اجازه اقامت دائم می‎دهد و به این ترتیب نظارت روی کار مهاجران بیشتر خواهد شد.

یو‌اس‌ای تودی (امریکا):
مجسمه‎هایی که روزگاری به‌عنوان عامل وحدت بخش امریکایی‎ها بود، حالا تبدیل به عامل شکاف بین مردم این کشور شده است. نه فقط سیاهان که بسیاری از سفیدپوستان هم معتقدند این مجسمه‌ها برای آنها یادآور تاریخ برده‌داری کشورشان و ظلم به سیاهان است.

ایندیپندنت (بریتانیا):
سرانجام بوریس جانسون مقابل فشارهای مردمی و فرهنگی تسلیم شده و اعلام کرده است حالا که قرنطینه کرونایی تمام شده، یک و نیم میلیارد پوند به بودجه بخش فرهنگ اختصاص می‌دهد تا شاید موزه‌ها و سایر مراکز فرهنگی بتوانند جبران چند ماه قرنطینه را بکنند.

وصال روحانی/ دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری امریکا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی طی سه سال اخیر سه اجلاس با یکدیگر داشته اما هنوز نتوانسته‌اند درباره نحوه زدودن خطرات هسته‌ای برای طرف مقابل به یک تفاهم اصولی و قطعی برسند. کامیابی ترامپ در مذاکره با کره‌شمالی، برای کره‌جنوبی نیز امیدبخش صلح در شبه جزیره کره بود. اما با ناکامی ترامپ، اکنون سئول نیز خود را دلسرد و دلشکسته از همراهی با امریکا می‎بیند.
به‌گزارش «فارن افرز»، ناامیدی کره‌جنوبی از اتحاد با امریکا در حالی به اوج خود رسیده است که جان بولتون مشاور امنیت ملی سابق امریکا در کتاب خاطراتش فاش کرده است، ترامپ بیش از آنکه به‌دنبال حاصل مثبت جلسات خود با رهبر کره‌شمالی باشد، در پی اهداف تبلیغاتی برای خود بوده و می‌خواسته انعکاس رسانه‌ای مذاکرات صلح وی و کیم جونگ اون با شرح و بسط در روزنامه‌ها منتشر شده و پلی‌برای پیروزی‌ وی در انتخابات 2020 باشد.
آیا زمان تغییر روبه‌رو نرسیده است؟
چه حرف‌های بولتون را مبنا بگذاریم و چه خیر ترامپ هیچ‌گاه اهمیت چندانی برای روابطش با کره‌جنوبی قائل نبوده و شاید به این خاطر که آن را همواره در دسترس و یک توفیق قطعی و دائمی می‌شمرده است. کره‌جنوبی با نادیده گرفتن بخشی عمده از برنامه‌ریزی‌های هسته‌ای خود ثابت کرده، حاضر است در راه همکاری با کاخ سفید از منافع خویش نیز بگذرد ولی همان میزان تعهد را از جانب طرف امریکایی بویژه در دوره زمامداری ترامپ مشاهده نکرده است. دولت سئول با فرستادن 700 هزار کیت تشخیص این بیماری به واشنگتن کمک زیادی به دولت سهل‌انگار امریکا کرد اما امروز سران کره جنوبی دائماً از خود می‌پرسند آیا یک دهم تعهدی را که در قبال دوست بی‌وفای خود داشته‎اند، از سوی طرف مقابل دیده‌اند و اگر ندیده‌اند آیا زمان تغییر رویه در برابر امریکایی‌ها نرسیده است؟
یا پول بدهید یا...
اتحاد امریکا و کره‌جنوبی در حالی هر ماه لرزان‌تر می‌شود که طبق فرضیه‌های بولتون ترامپ تقریباً به همان اندازه که به کره‌شمالی بدبین است، به همسایه جنوبی این کشور نیز شک دارد و معتقد است دولت سئول هم پنهان کاری‌های زیادی در عرصه سیاست خارجی خویش دارد که لزوماً به سود پنتاگون و منافع سیاسی- نظامی آن در سطح جهان نیست. در سال 2018 ترامپ که عادت به باج گرفتن بویژه از سعودی‌ها دارد، به وضوح به سران کره‌جنوبی گفت که یا پول اسکان شمار زیادی از سربازانش در خاک امریکا را بپردازد یا تن به کاهش آشکار نیروهای امریکایی در سئول و سایر مناطق سوق‌الجیشی در سرزمین کره بدهد. ترامپ یک سال بعد تعارف را کنار گذاشت و مبلغی را که در این ارتباط از کره‌ جنوبی می‌خواهد، پنج میلیارد دلار اعلام کرد ولی دولت سئول گفت از 1.3 میلیارد دلار فراتر نمی‌رود. همین امروز هم ترامپ در مذاکرات و معاملات نیمه تمام خود با کره‌شمالی طوری رفتار می‌کند که در آن هیچ اهمیت و اولویتی به حفظ امنیت همسایه‌جنوبی این کشور داده نمی‌شود.
چکمه باج خواهی
مشکل دولت سئول این است که اگر ترامپ پنج ماه بعد در انتخابات جدید ریاست جمهوری امریکا بر جو بایدن فایق آید و دوباره کلید دار کاخ سفید شود، چکمه باج‌خواهی خود را بیش از پیش بر گلوی کره‌ جنوبی خواهد گذاشت و این بار فرار سئول نشینان از مسئولیتی که امریکا برای آنان قایل است به‌سادگی مرتبه‌های قبلی نخواهد بود. همین امروز در جلسات هیأت دولت کره‌جنوبی بارها این سؤال از سوی برخی وزرای این کشور شنیده می‌شود که آیا باید این رابطه یکطرفه و کم اثر را با واشنگتن حفظ کرد یا به سمت و سوی دیگری رفت و از این پس یار اروپایی‌هایی شد که احساس تعهد و مسئولیت‌شان به وضوح بیشتر از«امریکای ترامپ» است.
همپا، نه فرمانبر صرف
تصمیم اخیر ترامپ در زمینه لغو مانورهای مشترک نظامی امریکا و سربازان کره‌جنوبی تیر تازه وی به سوی زرادخانه کره‌جنوبی بود که ناظران کره‌ای را مطمئن کرد امریکا در روابطش با سئول فقط به منافع خویش می‌اندیشد و سرنوشت کره‌ای‌ها ذره‌ای هم برایش اهمیت ندارد. مردم کره‌جنوبی از ابتدا هم نسبت به امریکایی‌ها بدبین و مشکوک بوده‌اند اما اینک ارتشی‌های این کشور مهم شرق آسیایی هم نسبت به این مسأله حساس شده و معتقدند باید فصلی تازه در روابط‌شان با امریکا بگشایند که اگر قرین با قطع همکاری با واشنگتن نباشد لااقل تصریح‌کننده این مسأله باشد که دولت سئول همپای واشنگتن است و نه فرمانبردار صرف آن.
به سوی یک دیوار بلند تازه
کره‌جنوبی‌ حتی به این نیز دلخوش نیست که همزمان با سست شدن روابطش با امریکا با همسایه شمالی‌اش در یک راه مشترک‌تر از گذشته قرار گرفته و هیچ نشانه‌ای از صلح بین دو همسایه دیده نمی‌شود. با این اوصاف نه دولت واشنگتن و نه سیاستمداران ارشد سئول نمی‌دانند در پی اجلاس بعدی ترامپ با کیم‌جونگ اون باید چه بکنند و آیا تکیه گاه مشترکی برای سئول- واشنگتن متصور است یا خیر. کره‌شمالی اخیراً دفتر نمادین روابط دو کره را که در یک مجتمع بزرگ صنعتی در خاک کره‌شمالی قرار داشت، منفجر کرد تا به همسایه‌اش بگوید حتی اگر در روابطش با امریکا تجدید‌نظر کند هرگز در پیونگ یانگ یک دوست تلقی نخواهد شد. اما آیا اینگونه برخوردها برای ترسیم دقیق حالت جدید روابط امریکا- کره‌جنوبی کفایت می‌کند و آیا هر دو سو به سوی یک دیوار بلند و تازه از بی‌اعتمادی‌ها طی طریق نمی‌کنند؟

زهره صفاری/ روزنامه «واشنگتن پست» امریکا در گزارشی از توطئه تازه «محمد بن سلمان» برای پسرعمو و رقیب سابقش پرده برداشت و با وارد کردن اتهامات فساد مالی و خیانت به خاندان سلطنتی، تیر خلاص را برای از میدان به در کردن او از کمان رها کرد.
این گزارش جنجالی در حالی از پایان تحقیقات تیم مبارزه با فساد به ریاست «محمد بن سلمان»، ولیعهد جوان سعودی در پرونده «محمد بن نایف» خبر داد که امریکایی‌ها همواره در مبارزه با تروریسم با او همکاری داشته‌اند.
بنا بر اطلاعات فاش شده تیم ولیعهد، «بن نایف» متهم به برداشت غیرقانونی چندین میلیارد ریال سعودی در قالب پروژه‌های مبارزه با تروریسم در زمان حضور در وزارت کشور و تزریق آنها به شرکت‌ها و حساب‌های شخصی خود کرده است. منابع عربستانی مدعی شده‌اند این تیم در حالی اعلام کرده‌اند، «بن نایف» ملزم به بازگرداندن 15 میلیارد دلار است که هنوز مشخص نیست آنها چگونه به این رقم دست یافته‌اند. بواقع آنچه مسلم است «بن نایف» پسر عموی 60 ساله «بن سلمان» که تا پیش از سال 2012 با حکم ملک عبدالله مسئول اصلی برنامه‌های مبارزه با تروریسم سعودی بود و در فاصله سال‌های 2012 تا 2017 به جای پدرش بر جایگاه وزیر کشور نشست، در حالی مجبور به اعطای ولیعهدی به بن سلمان شد که او تنها رقیب بالقوه او برای رسیدن به پادشاهی به شمار می‌رفت.
اعتراض حامیان، دفع اتهام امریکایی
اخبار اثبات نشده فساد و اختلاس «محمد بن نایف» گرچه از سوی منابع سعودی در حال گسترش است که براساس گزارش «واشنگتن پست» حامیان او، آن را مغایر با نتایج راستی آزمایی سال 2007 که به تأیید ملک عبدالله رسید، می‌دانند. دسامبر همان سال ملک عبدالله پای حکمی را امضا کرد که به «محمد بن نایف»، به‌عنوان دستیار وزیر کشور وقت اجازه می‌داد مدیریت بودجه و هزینه‌های پروژه‌های مبارزه با تروریسم و شناسایی فعالیت‌های حساس ضد سلطنتی را همچنان به دست گیرد. در مقابل وی تنها موظف بود در پایان هر سال صورت مالی مخارج را به پادشاه ارائه کند. درخواست 5 میلیارد ریالی(سعودی) «بن نایف» در مه‌2013 برای اجرای 8 پروژه ضد تروریستی، 378 میلیون ریال برای تجهیز فرودگاه‌های پنهانی، 1.6 میلیارد ریال برای پروژه‌های هوایی و 1.5 میلیارد ریال برای موارد امنیتی مانند تهیه سلاح نیز به تأیید ملک عبدالله رسیده و حتی پادشاه نیز با پیام کوتاه «مشکلی نیست» بر فعالیت‌های قانونی «بن نایف» صحه گذاشته بود. حامیان «بن نایف» معتقدند این مدارک در دفتر وکلای ولیعهد سابق در انگلیس و سوئیس نگهداری می‌شود و در صورت لزوم قابل ارائه به نهادهای قانونی بین‌المللی است. در مقابل این اسناد مقامات سعودی نزدیک به «محمد بن سلمان» و حتی سخنگوی سفارت در واشنگتن با اتخاذ سیاست سکوت، حاضر به انتشار اسناد نیستند. همزمان اما افسران سازمان «سیا» که در جریان پروژه‌های مخفیانه «بن نایف» بودند، اعلام کرده‌اند که مبالغ اعلام شده در اتهامات در پروژه‌های مشترک امریکا و عربستان برای مبارزه با تروریسم هزینه شده است. «جان بنان»، یکی از مدیران سابق سازمان سیا که بیش از یک دهه با «بن نایف» همکاری داشت در مصاحبه‌ای گفت: «محمد بن نایف یکی از مهره‌های مورد علاقه ملک عبدالله بود و او در همه پروژه‌هایی که به سرپرستی «بن نایف» بود، سرمایه‌گذاری می‌کرد. تا آنجایی هم که من از او شناخت دارم اهل اختلاس یا پولشویی نبود.»
او که در دوران سلطنت ملک عبدالله مورد اعتماد پادشاه بود با روی کارآمدن «ملک سلمان» قربانی حسادت و کینه توزی‌ها شد و دریافت دورانش به پایان رسیده است. از همان زمان سعی کرد مالکیت‌های شخصی اش در شبکه شرکت‌های پنهانی را به خزانه‌داری عربستان منتقل کند. اما این اقدامات برای «محمد بن سلمان» کافی به‌نظر نمی‌رسید و او در حالی اقدام به اخراج دستیاران ارشد «بن نایف» کرد که می‌دانست او قدرت ندارد از دوستانش حمایت کند. اوضاع با روی کار آمدن ترامپ و حمایت‌های او از «بن سلمان» بدتر شد و با وجود اعلام وفاداری به ولیعهد، چاره‌ای جز استعفا نماند. اما شرایط جدید نیز از احساس خطر «بن سلمان» کم نکرد و ابتدا اقدام به اعمال فشار و تحریم‌های سنگین علیه «بن نایف» و خانواده‌اش کرد و سرانجام نیز مه‌2020، در توهم یک توطئه او و چند شاهزاده دیگر را بازداشت کرد.

گروه جهان/ در ادامه تلاش‎ها برای به سامان رسیدن وضعیت امنیتی در افغانستان، این کشور این هفته در تدارک نشست‎هایی بوده ‎است. دیروز نشستی با حضور 20 کشور و سازمان جهانی را برگزار کرد و امروز و روز پنجشنبه نیز دو نشست دیگر برگزار می‌شود.
به گزارش «آی‌ای‌‌اناس»، شبکه خبری مستقل هندی، در نشستی که دیروز در کابل برگزار شد، بجز خود افغانستان 17 کشور و دو سازمان بین‎المللی هم دعوت بودند. در این نشست طرفین حاضر در نشست، دیدگاه‎های خود را درباره صلح افغانستان بیان کردند. از بین کشورهایی که به این نشست دعوت شده بودند، می‎توان به امریکا، روسیه، چین، پاکستان، هند، ایران، عربستان و قطر اشاره کرد. میزبانی این نشست را محمد حنیف اتمر وزیر خارجه افغانستان برعهده داشت. این نشست در حالی برگزار شد که هرچند امریکا با طالبان توافقنامه صلح امضا کرده و در تدارک برای برگزاری نشست بین‌الافغانی است، هنوز خشونت‎ها از سوی طالبان ادامه دارد. طوری که هفته پیش، به‌عنوان خونبارترین هفته افغانستان در 20 سال گذشته برآورد شد. طالبان آزاد نشدن همه زندانیان خود را که در زندان‌های افغانستان به سر می‎برند، یکی از موانع مذاکره عنوان کرده است. طالبان بیش از 5 هزار زندانی در زندان‎های افغانستان دارد که طبق مذاکراتی که با امریکا داشته باید همه آنها آزاد شوند و سپس مذاکرات صلح با دولت آغاز شود. اما دولت افغانستان هنوز راضی به آزاد کردن 597 زندانی از این زندانیان نشده است و آنها را مسئول خون‎های ریخته شده در این کشور می‎داند. احمد رشید توتاخیل که رهبری فرآیند آزاد کردن زندانی‌ها را برعهده دارد گفته است، این افراد متهم به ارتکاب جرایم اخلاقی جدی هستند.

ادامه از صفحه اول
 ضرورت تأمین برق پایتخت به منظور رفاه و آسایش شهروندان، جلوگیری از بروز اشکال در فرآیندهای امنیتی و انتظامی و قطع برق سفارتخانه‌ها و مراکز بین‌المللی و پاسداشت چهره برون مرزی کشور، ایجاب می‌کند متخصصان و کارشناسان شرکت توزیع نیروی برق تهران بزرگ در تمام طول سال در حال برنامه‌ریزی به منظور گذر ایمن از فصل گرما باشند. در راستای دستیابی به این هدف هرساله طرح‌های متعدد فنی و فرهنگی در این شرکت به مرحله اجرا در می‌آید. جدا از اقداماتی که به منظور کاهش تلفات شبکه، بهبود توزیع جریان و جلوگیری از افت ولتاژ بواسطه توسعه و بهبود تجهیزات انجام می‌شود بخش قابل توجهی از فعالیت‌ها، متمرکز بر برنامه‌های پاسخگویی بار است که موفقیت این دسته از طرح‌ها نیازمند همکاری متقابل و متعهدانه مشترکان در تهران است. یکی از مهم‌ترین طرح‌های پاسخگویی بار، مدیریت مصرف بار مشترکان بزرگ بویژه ادارات و صنایع به منظور کاهش مصرف برق در ساعات اوج بار است. ساعات اوج بار در تهران، از ساعت 12 تا 16 و 20 تا 23 است. بخش مهمی از مصرف برق در ساعات اوج میان روز متعلق به ادارات و دستگاه‌های اجرایی پایتخت است. در این راستا با پیگیری‌های کارکنان شرکت توزیع نیروی برق تهران بزرگ، تفاهمنامه‌هایی با این دسته از مشترکان امضا می‌شود که به موجب آن در ازای کاهش مصرف برق در ساعات اوج بار و کمک به کنترل پیک بار تهران، از مزایای مقرر، برخوردار خواهند شد. 250 اکیپ عملیاتی نیز روزانه وظیفه مراجعه به ادارات و ارزیابی میدانی عملکرد آنان و در عین حال ارائه آموزش‌های لازم را بر عهده دارند. امسال در این راستا، طرح متفاوتی نیز به مرحله اجرا درآمده است. در این طرح با به کارگیری فناوری‌های مبتنی بر اینترنت اشیا، مصرف برق دستگاه‌های سرمایشی نهادهای عمومی دارای تفاهمنامه با شرکت توزیع نیروی برق تهران بزرگ، کنترل و در صورت نیاز، با تغییر دما یا خروج از مدار مصرف از راه دور، میزان مصرف برق در ساعات اوج بار کاهش خواهد یافت. باید توجه داشت رشد روز افزون تکنولوژی، بستری مناسب را برای استفاده از فناوری‌های روز به منظور کنترل بهینه مصرف انرژی در شهرهای بزرگ فراهم کرده و شرکت توزیع نیروی برق تهران بزرگ نیز تلاش دارد تا در این زمینه، مجموعه‌ای نوآور و پیشتاز باشد. این مهم امسال با فعال‌سازی طرح نوینی به‌عنوان تجمیع‌کننده بار، تحقق پیدا کرده. طرحی که ضمن کاهش مصرف برق در ساعات اوج مصرف، می‌تواند به اشتغال زایی نیز کمک قابل توجهی کند. در این طرح که در بستر اهداف وزارت نیرو به منظور استفاده از راهکارهای نوین مدیریت و بهره‌وری انرژی و به کارگیری استارتاپ‌ها و استفاده از ظرفیت‌های جوانان، اجرایی شده است، متقاضیان حقیقی و حقوقی پس از شرکت در فراخوان صادره و بررسی مدارک ارسالی، انتخاب و پس از عقد قرارداد با اجرای طرح‌های ابتکاری به انتخاب خود و با هماهنگی و تأیید این شرکت، اقدام به جلب همکاری تعداد معینی از مشترکان خانگی و تجاری، که از قبل مشخص شده‌اند، به منظور کاهش مصرف برق در ساعات اوج بار خواهند کرد. با بررسی روند مصرف برق این دسته از مشترکان، طبق داده‌های ثبت شده در لوازم اندازه‌گیری و بر اساس میزان موفقیت کسب شده در کاهش مصرف برق در ساعات اوج بار، طبق قراردادهای تنظیم شده، پاداش نقدی به پیمانکاران پرداخت خواهد شد. یکی دیگر از اقدامات انجام شده در تهران، نصب کنتورهای هوشمند برای مشترکان است. اقدامی که منجر شده در حدود نیمی از مصرف برق پایتخت از راه دور، لحظه به‌لحظه، رصد و ارزیابی شود. مشترکان دارای کنتور هوشمند هم قادرند با مراجعه به درگاه اینترنتی این شرکت به نشانی www.tbtb.ir منحنی مصرف خود را به شکل برخط مشاهده کنند. اگر در نظر بگیریم تأمین برق مورد نیاز تهرانی‌ها، تنها در سال 1398 بیش از 13 میلیون تن گاز دی اکسید کربن وارد محیط زیست کشور کرده است، اهمیت مقوله افزایش بهره‌وری انرژی، بیش از پیش بر ما آشکار خواهد شد.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

مذاکرات و تدوین برجام کلاً به نفع ایران بود
طولی نکشید که بنن و پریباس دوباره با من تماس گرفتند و برای من پیام فرستادند. آنها می‌خواستند من با هر ظرفیتی که دارم به کاخ سفید بروم زیرا تلاش می‌کردند اختلافات بین ترامپ، مک مستر و تیلرسون را برطرف کنند. یکی از مصادیق ملموس این اختلاف مسأله ایران و بویژه توافق هسته‌ای سال 2015 بود که اوباما آن را دستاورد بزرگ خود می‌دانست (دستاورد دیگر او لایحه اوباماکر بود). تصور بدی درباره این توافق وجود داشت، مذاکرات و تدوین آن فریبکارانه و کلاً به نفع ایران بود: قابلیت اجرا و راستی‌آزمایی نداشت و در رابطه با بازه زمانی و گستره‌ای که باید پوشش می‌داد نیز نارسا و ناکافی بود. این توافق به‌ظاهر تهدید ناشی از برنامه تسلیحات هسته‌ای ایران را رفع می‌کرد اما در اصل این طور نبود. در حقیقت، این توافق به‌ظاهر نشان می‌داد راه حلی برای اختلافات است ولی در اصل توجهات را از خطر هسته‌ای منحرف می‌کرد، در عین حال تحریم‌های اقتصادی را که فشاری اساسی بر اقتصاد ایران وارد کرده بود، لغو می‌کرد. همچنین به تهران اجازه می‌داد اساساً بدون هیچ مانعی برنامه‌های خود را پیش ببرد. علاوه بر این توافق هسته‌ای به‌طورجدی دیگر تهدیدهای ایران را رفع نمی‌کرد، این تهدیدها موارد زیر را در بر می‌گرفت: برنامه موشک‌های بالستیک (که از آن به‌عنوان سرپوشی برای تولید موشک‌های با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای استفاده می‌شود)؛ تداوم نقش ایران به‌عنوان تأمین‌کننده مالی اصلی تروریسم بین‌المللی و فعالیت‌های شیطنت‌آمیز دیگر این کشور در منطقه به واسطه افزایش قدرت سپاه قدس به‌عنوان بازوی نظامی خارجی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در عراق، سوریه، لبنان، یمن و دیگر مناطق جهان.
خلاصی ایران از تحریم، بهره‌برداری از 150 میلیون دلار پول نقدی که امریکا به‌صورت اسکناس‌های پالتی با هواپیمای باری به تهران فرستاد و آزاد شدن 150 میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود شده تهران در نقاط مختلف جهان باعث شد که ایرانی ها دوباره فعالیت‌های خود را از سر بگیرند. ترامپ و دیگر نامزدهای جمهوریخواهان در انتخابات ریاست جمهوری 2016 علیه برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) -عنوان رسمی توافق هسته‌ای ایران- کمپین کردند و باور عمومی این بود که هر یک از آنها آماده‌اند بعد ازمراسم تحلیف، اقدامی جدی علیه این توافق به‌عمل آورند. اما ترکیبی از تیلرسون، متیس و مک مستر تلاش‌های ترامپ را برای رها شدن از این توافق اسفبار ناکام گذاشت و این موضوع باعث شد رسانه‌ها با اطلاق «محور بزرگان» آنها را تحسین کنند چرا که به‌گفته رسانه‌ها این سه نفر جلوی توهمات جنون‌آمیز ترامپ را گرفته بودند. ای کاش آنها این را می‌فهمیدند. در حقیقت بسیاری از حامیان ترامپ تلاش‌های این سه نفر را مانعی برای عمل کردن به وعده داده شده به رأی دهندگان قلمداد می‌کردند. مک مستر با مخالفت با کاربرد اصطلاح «تروریسم اسلام گرای رادیکال» برای توصیف چیزهایی مانند... تروریسم اسلام‌گرای رادیکال به خودش هم رحم نمی‌کرد. جیم بیکر در دولت جورج بوش (پدر) چهل و یکمین رئیس جمهوری امریکا وزیر خارجه بود و من هم برای او کار می‌کردم. بیکر وقتی می‌دانست بوش خواسته‌ای را که من بر آن اصرار داشتم، نمی‌پسندد به من می‌گفت: «جان، مردی که با رأی مردم به‌عنوان رئیس جمهوری انتخاب شده نمی‌خواهد این کار را انجام دهد». بیکر معمولاً با این واکنش به من حالی می‌کرد که نباید بیش از این اصرار کنم، اما در دستگاه امنیت ملی نوپای دولت ترامپ «منتخب مردم» فقط به‌دنبال برخی اعداد و ارقام روی نمودارهای آماری بود.
در اوایل ماه مه (2017) بعد از گفت‌و‌گوی دیگری با پریباس و بنن در کاخ سفید، آنها من را به‌جایی بردند که درنهایت به فرصتی برای گرفتن عکس با ترامپ و پنس در مقابل ستون‌های وصل‌کننده اقامتگاه رئیس جمهوری به بال غربی کاخ سفید، تبدیل شد. ترامپ در محاصره عکاسان و خبرنگاران و در حالی که در امتداد ستون‌ها قدم می‌زدیم، به من گفت: «جان، خیلی خوب است که دوباره شما را ملاقات می‌کنم.» ما درباره فیلیپین و تهدید پکن برای توسعه قلمرو حاکمیت خود به تقریباً کل دریای جنوبی چین صحبت کردیم و وقتی گفت‌و‌گوهایمان تمام شد ترامپ با صدای بلند که کاملاً برای لشگر خبرنگارانی که ما را دنبال می‌کردند، قابل شنیدن بود، گفت: «تیلرسون این دور و برها نیست؟ باید با جان حرف بزند.» با این جمله، ترامپ به سمت دفتر بیضی رفت. پریباس گفت، «فوق‌العاده بود. ما دوست داریم موقعیتی پیش بیاید که شما مدام به اینجا بیایید.»
زندگی درکاخ سفید به روال خاص خودش پیش می‌رفت، ترامپ در ماه مه همچنین جیمز کومی رئیس پلیس فدرال امریکا (اف‌بی‌آی) را آن طور که بنن می‌گفت به پیشنهاد کوشنر مشاور ارشد و دامادش اخراج کرد، سپس با سرگئی لاوروف وزیر خارجه روسیه دیدار کرد (که در آن مقطع بیش از 25 سال بود که می‌شناختمش). ظاهراً ترامپ در این دیدار کمتر در زمینه طرح مسائل محرمانه احتیاط کرده بود و از جمله به نوشته روزنامه نیویورک تایمز که در تهیه اخبار خود بی‌طرف است، کومی را در حضور لاوروف «مجنون و دیوانه» خوانده بود. من اواخر ماه مه همان سال در اسرائیل سخنرانی داشتم و قرار بود برای اولین بار از زمان ریاست جمهوری بوش (پدر)، با بنیامین نتانیاهو ملقب به «بی بی» نخست‌وزیر اسرائیل دیدار کنم. تهدید ایران موضوع اصلی این گفت‌و‌گو بود که همیشه هم موضوع مورد توجه هر نخست‌وزیر دیگری در اسرائیل بوده است اما او همچنین درباره واگذار کردن مسئولیت پایان دادن به اختلافات فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها به کوشنر که نتانیاهو خانواده او را از سال‌ها قبل می‌شناخت، تردید داشت. نتانیاهو آن قدر سیاستمدار بود که مخالفت خود را با این مسأله علنی نکند اما مانند بیشتر کشورهای جهان در تعجب بود که چرا کوشنر فکر می‌کند قادر است این اختلاف را حل کند در حالی که افرادی مانند کسینجر نتوانسته بودند.
ماه ژوئن به کاخ سفید بازگشتم تا با ترامپ ملاقات کنم و با پریباس قدم زنان تا دفتر «بیضی بیرونی» (محل استقرار منشی‌های خصوصی رئیس جمهوری) رفتیم. ترامپ از در باز اتاقش ما را دید و گفت: «سلام جان، لطفاً یک دقیقه صبر کنید، دارم حکم انتصاب قضات جدید را امضا می‌کنم.» از اینکه هر چقدر وقت لازم دارد به او بدهم، خوشحال بودم. به دلیل رکورد رو به افزایش ترامپ در انتصابات قضایی ارائه این فهرست با موافقت قضاتی مانند «نیل گورساچ» و «برت کاوانا»، اولویت اصلی جمهوریخواهان و بزرگترین دستاورد دولت ترامپ را تشکیل می‌داد. وقتی من و پریباس وارد اتاق شدیم به ترامپ به دلیل خروج از توافق آب و هوایی پاریس تبریک گفتم. «محور بزرگان» نتوانسته بود مانع خروج ترامپ از این توافق شود و به نظر من پیروزی بزرگی علیه حاکمیت جهانی محسوب می‌شد. توافق پاریس معمایی برای همه کسانی بود که واقعاً نگران تغییرات آب و هوایی هستند. توافقات بین‌المللی همچون بسیاری دیگر از مسائل امکان پرداختن به موضوعات مهمی را فراهم و فرصتی را برای سیاستمداران ایجاد می‌کند تا خود را مطرح کنند اما این توافقات تفاوت واقعی آشکاری را در جهان ایجاد نکرده است (و توافق آب و هوایی به عنوان یک مورد خاص مفرَی را برای کشورهایی همچون چین و هند که اساساً قابل کنترل نیستند، ایجاد کرده است). نسخه‌ای از مقاله خود تحت عنوان «آیا باید حاکمیت جهانی را جدی بگیریم؟» که سال 2000 در «مجله حقوق بین‌الملل شیکاگو» به چاپ رسیده بود را به ترامپ دادم نه به خاطر این که آن را بخواند بلکه برای این که به او اهمیت استقلال و حاکمیت ملی امریکا را یادآوری کنم.