‌امام علی علیه السلام: اَلصَّبرُ اَن یحتَمِلَ الرَّجُلُ ما ینوبُهُ و یکظِمَ ما یغضِبُهُ.
صبر آن است که انسان گرفتاری و مصیبتی را که به او می‌رسد تحمل کند و خشم خود را فرو خورد.    
  عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 56، ح 1439

با سازمان سینمایی برای تسریع در روند صدور مجوز فیلم تئاترها بدون بازبینی مجدد به توافق رسیدیم. من قبلاً هم با معاون سازمان سینمایی درباره فیلم تئاترها صحبت کرده بودم ولی وقتی اتفاقی جدید می‌افتد، برای اینکه به روال عادی اجرا شود طبیعی است که با مشکل یا صرف زمان روبرو شود. درباره این موضوع براساس صحبت‌هایی که داشتیم به دنبال این بودم یک کار مشترک انجام شود و ایشان هم قبول کرده بودند که ما آثار را ارسال کنیم و آنها در شورا به سرعت کار را به جلو ببرند. بعد توافق دیگری کردیم مبنی بر اینکه هر تئاتری که به فیلم تبدیل شده و متقاضی نمایش دادن در وی‌اودی‌هاست، ما در اداره کل هنرهای نمایشی به لحاظ محتوایی آنها را تأیید کنیم تا به سازمان سینمایی ارسال شود. سازمان هم دیگر منتظر بررسی در شورا نماند که زمان بیشتری صرف شود و همان تأییدیه ما را اعمال می‌کنند و مجوز برای فیلم تئاتر صادر خواهد شد.  بخشی از گفت‌وگوی مدیرکل هنرهای نمایشی با خبرنگار ایسنا

اللَّهُمَّ غَشِّنِی فِیهِ بِالرَّحْمَه وَ ارْزُقْنِی فِیهِ التَّوْفِیقَ وَ الْعِصْمَه وَ طَهِّرْ قَلْبِی مِنْ غَیاهِبِ التُّهَمَه یا رَحِیما بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ
خدایا در این ماه، مرا با رحمتت فروگیر و توفیق و خود نگهداری نصیبم کن و از تیرگی های تهمت دلم را پاک گردان، ای مهربان به‌بندگان با ایمان.

حمیدرضا نعیمی
درام‌نویس، کارگردان و بازیگر
کرونا، ویروس روشنگری که حقایق زیادی را از ناتوانایی‌های انسان قـــرن بیســت‌ویــکــم آشکار کرد، برای تئاتر ایران‌زمین هم، با وجود زیان‌هایی که به بار آورد، حُسن‌هایی داشت: درک تنهایی؛ نه دیالکتیک تنهایی از آن جنسی که اُکتاویو پاز از آن حرف می‌زند، تنهایی به معنای موحش خود. تنهایی از جنس و شقِ تنها ماندن، تنها شدن، تنها بودن، تنها خوابیدن، تنها بیدار شدن، تنها خوردن، تنها ایستادن، تنها نشستن و در نهایت... فراموش شدن! این ویروسِ مهلک و ترسناک، موجب فهم و درک لحظاتی از کابوس زندگی هنرمندانی شد که سال‌هاست منزوی، بیکار و خانه‌نشین هستند. چه دردناک است انسان بودن با کوله‌باری از تجربه و دانش و معرفت، اما عاطل و باطل ماندن.
در هیچ کجای این سیاره چرخان پذیرفته نیست که یک استاد فلسفه، هنر، ادب و دانش پیش از «هجرت آخرین» بازنشسته تلقی شود. اساساً در فرهنگ و ادب و هنر فرضِ بازنشستگی هم بی‌معناست. پس اگر در ایام قرنطینگی اجباری، درد بزرگ بیکاری و بی‌مصرف بودن را دریافته باشیم، چه نیک است به سراغ بزرگ‌ترها و موی‌سپید کرده‌ها رفتن؛ و نیک‌تر فرصت کار ایجاد کردن هم برای خود و هم برای آنان. واقعیتی خشن‌تر از این سراغ ندارم که انسانی به خاطر کبر سن بگوید: «دیگر کاری ندارد، فقط چشم به راه مرگ است.»
واحیرتا...!
انسان برای زندگی آفریده شده است تا آن‌گاه که بمیرد. تا لحظه‌ای که دم فرو می‌بریم و برمی‌آوریم حق حیات داریم، حق‌کار، حق تلاش، حق اعتراض، حق رفاه، حق آرامش، حق عاشق شدن، حق دیدن و دیده شدن، حق شنیدن و شنیده شدن. تا آخرین لحظه باید ریه‌ها را از اکسیژن و عشق پر کنیم، چرا که زندگی زیباست، چرا که انسان زیباست و می‌تواند
زیباترین باشد.
به کرونا احترام می‌گذارم، زیرا او بود که توانست همه ابنای بشر را سه ماه در برابر خودشان بگذارد تا به کشته‌ها و‌ کشته‌های خود نظری بیفکنند با طرح پرسش‌های: من کی‌ام؟ کجا هستم؟ چرا هستم؟ چرا باید باشم؟ آیا باید باشم؟ آیا هستم که صرفاً باشم؟ یا باشم چون هستم؟ به کجا می‌روم؟ چرا می‌روم؟ چگونه می‌روم؟ آیا من حقیقتاً می‌روم؟ رفته‌ام یا هیچ‌گاه نرفته‌ام و بازمانده‌ام؟ اصلاً این آمدن و رفتن از بهر چه بود؟ آیا لازم بود که بیایم؟ و اکنون در رفتن من سودی هست یا زیانی؟ و ده‌ها و صدها پرسش بنیادین دیگر...
کرونا، به من فرصتی یگانه بخشید تا به گذشته بنگرم و با خود کمی صادق باشم. لحظه‌ای ناب برای انتخاب: که آیا هنر و حرفه‌ام را بدرستی انتخاب کرده‌ام؟ آیا من انتخاب کرده‌ام یا انتخاب شده‌ام؟ آیا اگر به گذشته بازگردم، همین راه و مسیر را دوباره طی خواهم کرد یا خلافِ آن را در پیش خواهم گرفت؟ آیا هنوز هم اعتقاد دارم که هنر نمایش، هنری والا و با ارزش است که می‌توان فرصت یک‌بار زیستنم را صرف آن کنم؟ کرونا باعث شد تا عاشق‌تر از پیش و راسخ‌تر از هر زمان دیگر فریاد بزنم: آری. من همین راه را با افتخار ادامه خواهم داد، حتی اگر زودتر از زمان موعود خسته شوم، بِبُرم، از تک‌وتا بیفتم و دم فرو بندم. زیرا هنر من، هنر فریاد و اعتراض است. کنش‌مند و تأثیرگذار است. هنر نمایش، هنر اندیشه و تغییر است. تئاتر، انسان معتقد پرورش نمی‌دهد، او انسانِ متفکر می‌سازد. پس در این شروع سال کاری، بیاییم خجسته‌ترین درودها را نثار درگذشتگان هنر نمایش کنیم؛ آنان که به ظاهر نیستند اما گاه‌ به گاه در صف خرید بلیت یک نمایش می‌ایستند، عکس‌های خود را با لبخند در کافه‌تریای تئاترها نگاه می‌کنند، روی شماره همیشگی صندلی‌هایشان می‌نشینند و با دیگر تماشاگران می‌خندند و گریه می‌کنند تا در پایان برخاسته و برای بازیگران خستگی‌ناپذیر صحنه‌ها کف بزنند. و درود بفرستیم به زندگان حی و حاضر، قدیمی‌ترها و استادان، جوانان خلاق و خوش‌آتیه و هنرمندان در غربت...
همه چیز مهیاست تا در صحنه‌ها، هم‌چون گذشته پرافتخار تئاترمان طوفان به پا کنیم... با سه شماره: زنده‌-باد-تئاتر.
 
پرسش‌ها:
۱- چرا هنر نمایش و تئاتر جزو ضروریات سبد کالای خانواده‌های ایرانی نیست؟
۲- چرا پس از چهار دهه از انقلاب ۵۷ هنر نمایش و زیرشاخه‌های آن (اعم از درام‌نویسی، کارگردانی، بازیگری، دراماتورژی، طراحی صحنه، طراحی لباس، طراحی نور، طراحی صدا، طراحی گریم، طراحی پوستر و بروشور، آهنگسازی، دستیاری، منشی و‌ مدیریت صحنه) تاکنون به‌عنوان یک شغل و حرفه ثبت شده نیست؟
۳- چرا در هیچ دولتی، عزمی برای ساخت و ساز سالن‌های تئاتر استاندارد وجود ندارد؟

اسماعیل علوی
 دبیرگروه پایداری
عید فطر یکی از اعیاد بزرگ اسلامی است که در روز اول ماه شوال و در پی یک ماه بندگی وعبادت برگزار می‌شود. مسلمانان پس از یک ماه روزه و عبادت چشم به راه این روز بزرگ هستند تا آن را جشن بگیرند و ماه خدا را اینگونه بدرقه کنند. در صبح باطراوت این روز در همه شهرها و روستاهای سرزمین‌های اسلامی نمازعید فطر با شکوه خاصی برگزار وسرود توحید سرداده می‌شود. توحید روح حاکم بر آداب و ادب این روز است. همان دعوتی که درآئین ابراهیم خلیل(ع) وهمه انبیای الهی درصدراست و محور رسالت آنان را شکل می‌دهد. رسالتی که درسطح اندیشه باقی نمانده و درعمل نیز تجلی دارد. همدلی با همنوعان و وسعت بخشیدن به خیرخواهی و مهرورزی برای همگان وعبوردادن آن از کانون خانواده، یکی از جلوه‌های روح توحیدی برآمده از مناسک فطر است که در عمل تجلی می‌یابد. فطر بازگشت به اصل و سرشت خدای‌گونگی است و رحم ومروت، انصاف وعدالت ازجمله صفات خداوندی است که یک ماه تمرین در کلاس رمضان با سرفصل‌های آن آشنا می‌شویم. چگونه است که انسان صفات حمیده باریتعالی را در طول ماه هنگام سحر و افطار برشمرد و در لیله قدر خدای را با اسماء حسنی بخواند، آنوقت در پایان راه با آن همه بیگانه باشد. مگر نه اینکه گفته شده گرسنگی و تشنگی این ایام وسیله است که انسان خود را با نیازمندان همدل و همراه نماید.
از جمله ویژگی‌های ماه مبارک رمضان تلطیف روح و گرایش به معنویت است و این بستری برای وسعت بخشیدن به نگرش‌های انساندوستانه نسبت به همنوعان و تقویت روح مودت و برادری است. کما اینکه در نیمه اول نخستین ماه رمضان بعد از هجرت و تأسیس مدینه النبی پیامبر خدا مسلمانان را امر به بستن پیمان برادری می‌کند وحقوق آحاد جامعه اسلامی نسبت به یکدیگر را یادآور می‌شود. صله رحم یکی دیگراز توصیه‌های آیین معنویت گستر اسلام است که به‌طورعموم در ماه رمضان و به برکت این ماه مبارک برآن اهتمام ورزیده می‌شود و به برکت سفره‌های گشوده سنت حسنه صله ارحام تقویت می‌شود. عید سعید فطر برهمه مسلمانان بویژه هموطنان گرامی مبارک باد.

یگانه خدامی

#انتقال_تابعیت_مادری

‏آیین‌نامه اعطای تابعیت ایرانی به فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی تصویب شد و رئیس جمهوری این ‏آئین نامه را ابلاغ کرد. قانونی که از آن استقبال زیادی شد چون زنان ایرانی که با مردان غیرایرانی ازدواج کرده‌اند تاکنون درباره این موضوع مشکلات زیادی داشتند و فرزندان‌شان بدون شناسنامه می‌ماندند‌‌‌. کاربران ایرانی با خوشحالی درباره این قانون نوشتند: «‏بالاخره با تلاش فعالان مدنی و رسانه‌ای و همراهی مجلس و دولت، مفهوم «سرزمین مادری» معنا یافت و حقوق شهروندی زنان ایرانی و فرزندانشان احیا شد.»، «با تصویب قانون اعطای تابعیت به فرزندان مادران ایرانی، هر کودکی که خون زن ایرانی در رگ هایش جاری باشد، ایرانی است. ‏اجرایی‌شدن ‎انتقال تابعیت مادری، اتفاق بسیار مهمی است و مشکل حدود یک میلیون نفر را حل می‌کند.»،« خوب یا بد، نقش وصیت مریم میرزاخانی مبنی بر تابعیت ایرانی برای فرزندش  در تصویب و اجرای این قانون مؤثر است.»، «این قانون یکی از دستاوردهای زنان مجلس دهم و پیگیری‌های جدی طیبه سیاوشی است.»، «‏غبطه می‌خورم به کسایی‌که کفش آهنین پوشیدند و این سنگ بزرگ رو جابه‌جا کردن. جاودانگی مگه چیزی جُز اینه؟»، «‌‎انتقال تابعیت مادری اتفاق بسیار خوب و‌مهمی است که در توئیتر و رسانه‌ها کمتر دیده شده اما با پیگیری فعالان مدنی این اتفاق شیرین رخ داد و آرزوی امثال ‎مریم میرزاخانی برای گرفتن تابعیت ایرانی برای فرزندشان محقق شد»، «‏معنای ‎سرزمین مادری در قوانین اعطای تابعیت ‎ایرانی به فرزندان متولد از مادران ایرانی. امیدوارم این فرزندان در زندگی، همواره به ایرانی بودنشان افتخار کنند»، «‏بار دیگر همراهی و همصدایی مجلس، دولت، فعالان مدنی و رسانه‌ای نتیجه داد؛ احیای مفهوم سرزمین مادری برای فرزندان مادران ایرانی، تبریک فراوان»، «‌‏خدایا شکر که تکلیف بچه‌های حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان غیر ایرانی بعد از سال‌ها کشمکش مشخص شد و حالا اونا می‌تونن تابعیت ایرانی بگیرن»، «‏زن مستخدم شرکتمان سال‌هاست با سه بچه بدون شناسنامه رها شده. شوهر افغان بوده و مدت‌هاست از او خبری نیست. غصه‌اش کودکانش هستند که نه می‌توانند آینده‌ای داشته باشند و نه هویتی. تصویب آیین‌نامه قانون اعطای تابعیت به فرزندان مادران ایرانی خیلی خوشحالش می‌کنه!».


بی خیال کرونا در سفر

با وجود هشدارهایی کــــه مســــــئولان وزارت بهداشت درباره سفر نکردن در تعطیلات عیدفطر دادند بسیاری از جاده‌های کشور و بخصوص جاده‌های شمالی شلوغ بودند و حتی ترافیک باعث شد دیروز عصر جاده چالوس یک طرفه شود. کاربران زیادی از این رفتار ایراد گرفتند و به آن انتقاد کردند: «‏بنده خدا وزیر بهداشت به خودزنی افتاده که سفر تشریف نبرین بعد یه عده ۲۴ ساعته تو ترافیک جاده موندن»، «‏جداً با این وضعیت انتظار دارید کرونا رو شکست بدیم، تا دو روز تعطیل می‌شه چه خبره همه راه می‌افتن سمت شمال، الان ۴ ساعته که تو ترافیک جاده چالوس گیر کردیم، بابا نرید مسافرت دیگه اه»، «‏آدم اینستا رو باز می‌کنه همه دارن میرن مسافرت، انگار فقط من موندم که هنوز سر دستکش و ماسک دارم بحث می‌کنم با داداشم.»، «‏چرا همه رفتن مسافرت، استوری‌ سفر می‌زارن! کرونا مگه رفته!؟ کسی اطلاعی داره! دیگه انقدرام کم عقل نیستن که اینجوری هجوم ببرن سمت شمال!»، «‏دارن تو شمال طلا می‌دن یا واکسن کرونا؟»، «‏فقط اینایی که از ترافیک جاده شمال عکس می‌گیرن و ناراضی هم هستن! خب خودت اونجا چیکار می‌کنی؟»، «‏+سیل اومده -بریم شمال +کرونا اومده -بریم شمال +زلزله اومده -بریم شمال +آخر هفته تعطیله +بریم شمال +سکه گرون شد -بریم شمال +دلار رفت بالا +بریم شمال و...»، «‏گیلان موجه کاکا، موج شونزدهم کرونا هم می‌آد با این حجم از مسافر، چرا آخه؟»، «‌‎تمام جاده‌های منتهی به شمال ترافیک سنگین و بعضاً بطرف شمال یکطرفه شده‌اند، از الان مشخص است که دو تا سه هفته آینده استان‌های شمالی به شرایط خوزستان دچار خواهند شد.»، «‏جالب‌ترین تناقض رو بعضی از عزیزان دارن که در ترافیک جاده‌های شمال، در حالی خودشون تو جاده هستن، فیلم می‌گیرن و می‌فرستن شبکه‌های تلویزیونی و با یک صدای معترض و دادخواه می‌گن: عجب مردم بی‌فرهنگی داریم که تو این اوضاع کرونا دارن می‌رن شمال.»، «با این ترافیک جاده‌های شمال خدا بخیر کنه دو هفته دیگه رو»، «‏تا دیروز ‎#StayAtHome امروز شمال با جوج».

ارمغان بهداروند
 شاعر
داغ‌ِ به دل مانده‌ای است خرمشهر! داغی به دل دوست و داغی به دل دشمن. روزی، خانه‌خراب‌ها با خرمشهری تاکرده در چمدان‌‌، دسته‌جمعی یابَلَدی در دل وُ دسته‌جمعی یاوَلَدی در بغض داشتند و ناخن به دیوارهایی می‌کشیدند که از «جئنالنبقی» لال شده بودند. می‌رفتند و شهر را به شر می‌سپردند و داغی به دل داشتند و روزی هم که پیاده‌های پیروز، سرنگونی سواره‌ها را یزله می‌کردند، می‌گریختند و با داغی بر دل، بر دیوارها ناخن می‌کشیدند. دیوارهایی که به حرف آمده بودند و جمعیت میلیونی خرمشهر را یادآوری می‌کردند.
جنگ نابرابر رویینه ‌تن و رویینه ‌دل! یادآوری شکوهمند جدال پهلوانِ پیاده ایرانی -رستم- و سردارِ سواره کشانی - اشکبوس- و حماسه‌ای در خور که: هم‌اکنون تو را ای نبرده سوار/ پیاده بیاموزمت کارزار/ پیاده مرا زان فرستاده طوس/ که تا اسب بستانم از اشکبوس/ یکی تیر الماس پیکان چو آب/ نهاده بر او چار پر عقاب/ کمان را بمالید رستم بچنگ/ بشست اندر آورد تیر خدنگ/ چو بوسید پیکان سرانگشت اوی/ گذر کرد بر مهره پشت اوی/ بزد بر بر و سینه اشکبوس/ سپهر آن زمان دست او داد بوس/ کشانی هم اندر زمان جان بداد/ چنان شد که گفتی ز مادر نزاد. دوباره خرمشهر شدنِ خرمشهر، خو‌نبهای خاموشانی‌ست که هر کدام «یکی مرد جنگی به از صد هزار» بودند.
عقرب جنگ خودش را خلاص کرد، خرمشهر اما هیچ شباهتی به خرمشهرهای تاکرده در چمدان‌ها نداشت. مردمی که خاکسترنشینی را خوش‌تر از در‌به‌دری می‌دانستند، به خاک خویش برگشتند. دربه‌دری که می‌گویم یعنی «باشو غریبه کوچک» یعنی «لیلای گل پامچال» یعنی... یعنی! یعنی!! چقدر دلم می‌خواست چند یعنی‌ دیگر را به خاطر بیاورم و نشد یا بهتر بگویم نبود. جنگ‌زده‌ها برمی‌گشتند که از «جنگ‌زده» نامیده شدن زخمی بودند. برگشتند اما خانه و خیابانی نبود که لبخندی به نشانی‌‌شان پست شود و بامی نبود که کبوتری بنشیند و به خوش‌خبری‌اش، ماتمی برخیزد. تکیده و مختصر بود خرمشهر اما خرمشهر بود و همین درهای شکسته و دیوارهای خسته را علاج می‌کرد. قول داده بودند که برگردند و برگشتند. امروز سوم خرداد است و سی‌و‌هشت سال است که در این روز، بیشتر نام خرمشهر شنیده می‌شود. با خودم فکر می‌کنم باید کنارعکس‌هایی از خانه‌های زخمی، خیابان‌های جنگ تن به تن، پل از پا افتاده، دیوارنوشته‌ها و سربازانی که به علامت پیروزی انگشت‌های خود را بالا برده‌اند، مسجد جامع خرمشهر، خونین شهر، شهر خون آزاد شد و خرمشهر را خدا آزاد کرد، حال و احوال امروز خرمشهر هم کادر شود. همه این سال‌ها خرمشهر پیرتر و خرمشهری‌ها چروکیده‌تر شده‌اند. مردمانی که در تصرف تنهایی‌اند. در محاصره محرومیت... بنویسیم: «خرمشهر» و بگذاریم هر کلمه‌، «دریاقلی»ی نگرانی‌ باشد که خرمشهر را خُرّم آرزو می‌کند.

شهرداد روحانی، رهبر ارکستر و مدیر هنری سابق ارکستر سمفونیک تهران‌،متنی در صفحه اینستاگرامش منتشر و پایان همکاریش را با ارکستر سمفونیک تهران اعلام کرد. روحانی نوشت: «در پایان چهارمین سال همکاری با ارکستر سمفونیک تهران، در جایگاه مدیر هنری و رهبر ارکستر، از اینکه فرصتی فراهم گردید تا ازآن طریق بتوانم در خدمت هنر و موسیقی کشور عزیزمان؛ ایران باشم، خرسندی خود را ابراز می‌نمایم. فرصتی که با‌وجود روزهای تلخ و شیرین، با حضور و حمایت علاقه مندان و مخاطبان برای من یادآور خاطراتی فراموش نشدنی خواهد بود.» بهمن سال گذشته قرار بود ارکستر سمفونیک تهران به رهبری شهرداد روحانی با اجرای آثاری از راخمانینف و آثاری از بتهوون به روی صحنه برود ولی بنیاد رودکی چند روز پیش از این اجرا با انتشار اطلاعیه‌ای اعلام کرد با درخواست شهرداد روحانی این کنسرت به رهبری منوچهر صهبایی اجرا می‌شود.
از همان زمان زمزمه‌های جدایی روحانی از ارکستر سمفونیک تهران شنیده می‌شد.

سید حبیب حبیب‌پور
ای نهایت خواستن ها !
تو را سپاس که در این ماه به من معرفت درک عبادت عارفانه  و شب هایی معطر از نجوا و نیایش دادی. لبانم را به ذکر خویش گویا کردی. چشم هایم را به آیه های زیبایت روشنی بخشیدی . دست هایم را به قنوت عاشقانه ، آشنا ساختی. پیشانی ام را به سجده ات نورانی کردی. روانم را به ایمانت طراوت دادی. اینک - اما - مرا ببخش که آنگونه که باید سپاست نگفتم.
ای کمال طلب ها !
به راستی من کوچک کجا و سپاس تو که بی نهایت بزرگی؟
مگر من چه هستم؟ غباری در بیایان؟ قطره ای در اقیانوس؟ ستاره ای در کهکشان؟ خسی در میقات ؟ کاهی در باد؟ اما تو را سپاس که پروردگار مهربان من بودی و هستی.  
تنها كه مي شدم، به مرهم آشنايي ات ايمان داشتم.
مأيوس كه مي شدم، به نور اميد تو روشن مي شدم.
گم كه مي شدم، به ستاره ها ي زيباي تو راه مي جستم.
تو را به لبخند و مهر مي شناسم.
به تبسمي كه سرمستم  مي كند.
به نوري كه گرمايم مي بخشد.
اي خدای رمضان مبارک!
چگونه از ماه تو خداحافظی کنم؟
میزبانی مهربانتر از تو نمی شناسم و ماهی گرامی تر از رمضان نمی‌دانم؟
ای آشنای مهربان !
روز وداع با ماه سراسر برکت و خیر توست. مشتاقش بودم که آمد و دیوانه اش شدم که بر سفره اش نشستم و اینک چه سخت است که مرا تنها بگذارد و برود.کاش می شد نمی رفت .این اشک های جاری را ببین و این دل شوریده را بنگر.
ای آشتی دهنده قلب ها !
این یک ماه زمزمه و مناجات را آغاز آشتی همیشگی ام با خودت قرار بده و ما را به محبت خویش، آرامش بده.
در عید ، مرا سعادت عشق ببخش
در بندگی ات عبادت عشق ببخش
هر روز به عادتی ، گرفتار شدیم
امروز به ما تو عادت عشق ببخش