لیلا مرگن
خبرنگار

مسئولان استان مازندران قصد دارند جاده جنگلی ماشلک به کجور را که با هدف بهره‌برداری از جنگل طراحی شده بود، تبدیل به جاده‌ای آسفالته و همگانی کنند. اقدامی که با مخالفت اهالی منطقه مواجه شده است. مردم منطقه با امضای طوماری، مخالفت خود با ساخت این جاده را اعلام کردند. آنها بر این باورند که با آسفالته شدن این جاده علاوه‌بر ایجاد خطر برای زمستان‌گذرانی مرال‌ها، زمینه طغیان رودخانه‌های منطقه و سیلاب فراهم خواهد شد. هادی کیادلیری رئیس دانشکده منابع‌طبیعی و محیط‌‌زیست دانشگاه علوم و تحقیقات نیز آسفالت شدن این جاده را عاملی برای تقویت خوش‌نشینی، ویلاسازی، از دست رفتن غنای حیات‌وحش منطقه و طغیان آفات می‌داند.
تخریب منطقه بکر جنگلی
مسئولان استان مازندران قصد دارند یک جاده آسفالته دیگر به مجموع راه‌های مواصلاتی استان اضافه کنند. این بار آنها تصمیم گرفته‌اند جاده‌ای جنگلی را که با هدف بهره‌برداری ساخته شده بود و ماشلک را به کجور وصل می‌کند، آسفالته کنند. جاده‌ای که از بکرترین مناطق جنگلی شمال می‌گذرد، پرپیچ و خم است و اصلاً استانداردهای یک جاده مواصلاتی را ندارد. با انتشار خبر این تصمیم، اهالی نوشهر و کجور در نامه‌ای خواستار توقف طرح آسفالت کردن جاده ماشلک به کجور شدند. این نامه به امضای جمعی از ساکنان شمال کشور رسیده است. از جمله اهالی معتقدند به‌دلیل وجود زمین‌های سست و رانشی، نیاز به تعریض و خاکبرداری مسیر جاده زیاد است و به این ترتیب زمینه نابودی جنگل فراهم می‌شود. همچنین مردم منطقه بر این باورند که جاده‌کشی پای قاچاقچیان را به قلب جنگل باز کرده و شکارچیان حیات‌وحش به جنگل‌های ویسر سرازیر خواهند شد. مردم با توجه به اینکه جنگل «فراخین» و «توسکاچال» سرمنشأ رودخانه ماشلک و خیرود هستند، نسبت به طغیان این رودخانه‌ها و بروز سیلاب در اثر تخریب جنگل هشدار می‌دهند.در بند دیگری از این نامه اعتراضی، نسبت به باز شدن پای افراد سودجو و دلالان زمین به منطقه هشدار داده شده است. به اعتقاد اهالی منطقه، جاده‌ای که قرار است آسفالت شود به‌دلیل اینکه در سردترین منطقه مازندران واقع شده است، در پنج ماه سال یخ زده است و تردد در آن دشوار خواهد بود. آنها همچنین در نامه خود نسبت به تقسیم زمین‌های طرح اسکان دام «لیر سرا» که توسط افراد سودجو خریداری شده هشدار می‌دهند و معتقدند که با آسفالت شدن جاده ماشلک، این اراضی تبدیل به شهرک ویلایی خواهند شد. نویسندگان نامه احتمال می‌دهند که تحریک همین افراد، زمینه را برای آسفالت جاده فراهم کرده باشد.از نگاه مردم محلی، با آسفالت کردن جاده، زمستان گذرانی مرال‌ها به‌عنوان نادرترین گونه منطقه دچار اختلال می‌شود. آنها احداث این جاده را فاقد اثر مثبت بر زندگی مردم محلی ارزیابی می‌کنند و به همین خاطر خواستار توقف این پروژه هستند.
تقویت توسعه بی‌قاعده
رئیس دانشکده منابع ‌طبیعی و محیط‌‌زیست دانشگاه علوم و تحقیقات نیز آسفالت کردن جاده ماشلک به کجور را فاقد هرگونه دلیل اعلام می‌کند.
کیادلیری می‌گوید: مسئولان استان صرفاً فکر می‌کنند هرچه از دل طبیعت خرج کنند، یا دو نفر زمین بفروشند یا ماشین مدل بالایی به دل طبیعت بکشانند، یعنی کار توسعه‌ای کرده‌اند. در ذهن افراد متولی منطقه این چیزها می‌گذرد که ما از چنین تفکری به‌عنوان توسعه‌یافتگی بی‌قاعده یاد می‌کنیم.
کیادلیری ادامه می‌دهد: هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای از نظر دسترسی برای آسفالت کردن این جاده وجود ندارد و مردم هم راضی نیستند این اتفاق بیفتد.او با اشاره به اینکه مسیر ورود جاده از سمت نوشهر از سایت زباله نوشهر می‌گذرد، به اراضی جنگلی واگذار شده برای طرح ساماندهی دام نیز اشاره کرده و عنوان می‌کند: این اراضی نه تنها نتوانست خروج دام از جنگل را ساماندهی کند بلکه این زمین‌ها تبدیل به باغ کیوی شد و قطعاً با این روند تبدیل به ویلا می‌شود.او بیان می‌کند: قرار است این جاده کجور را به ده ویسر برساند. در حالی که کجور دو راه دسترسی یکی از سمت رویان و جاده آب‌پری و دیگری از سمت جاده چالوس دارد.او اضافه می‌کند: جاده رویان پس از آنکه آسفالت شد فاجعه به بار آورد و همه روستاهای منطقه را تبدیل به خوش‌نشین کرد.به گفته کیادلیری، جاده‌های جنگلی به‌دلیل افزایش میزان گرما و نور در توده‌های جنگلی، خود به عاملی برای طغیان آفات تبدیل می‌شوند.او اضافه می‌کند: این جاده از آنجا که با هدف بهره‌برداری از جنگل و دسترسی به تمام نقاط این اکوسیستم برای خروج چوب طراحی شده است، بسیار پرپیچ و خم بوده و در بسیاری از نقاط رانشی و سیل‌گیر است. بنابراین اگر آسفالت شود، بدترین جاده دسترسی خواهد بود. ضمن اینکه در مناطق برف‌گیر و صعب‌العبور واقع شده است.رئیس دانشکده منابع طبیعی و محیط‌‌زیست علوم و تحقیقات، تکه تکه کردن اکوسیستم را یکی از عوامل مهم تخریب جنگل دانسته و می‌گوید: در دنیا هم نسبت به بر هم زدن یکپارچگی اکوسیستم هشدار می‌دهند. آسفالت کردن جاده ماشلک به خاطر اکوتوریسم نیست زیرا گردشگران این حوزه به‌دنبال جاهای کمتر دست‌خورده هستند. جاده‌های آسفالت باعث می‌شود مسافرانی که هیچ نوع آداب و رسوم گردشگری را رعایت نمی‌کنند، به منطقه راه یابند.او آسفالت کردن جاده را عاملی برای افزایش قیمت زمین‌ها، توسعه خوش‌نشینی و از سوی دیگر از بین رفتن آداب و رسوم محلی اعلام می‌کند.کیادلیری می‌گوید: این جاده در البرز مرکزی است. بعد از بحث تنفس، گزارش‌هایی داشتیم که حیات‌وحش در این منطقه بشدت در حال غنی شدن بوده است. جمعیت مارال و دیگر انواع حیات وحش در آنجا افزایش یافته است. به همین خاطر اهالی منطقه هم خواهان این جاده نیستند و اعتراضات از بطن مردم شروع شده است. زیرا می‌دانند آسفالت بهانه‌ای برای افراد سودجو در راستای چنگ‌اندازی، ویلاسازی و مسائل دیگری مثل قاچاق چوب است.او اضافه کرد: از سازمان جنگل‌ها که متولی اصلی حفظ جنگل‌ها و طبیعت است، انتظار می‌رود جلوی این بحث را بگیرد و به‌راحتی تسلیم هر مسئول سیاسی و فشارهایی از این قبیل نشود. ما به لحاظ تخصصی ساخت این جاده را غلط می‌دانیم.
مخالفت تلویحی با ساخت جاده
به دنبال اعتراضات جامعه محلی به آسفالت کردن جاده ماشلک، جلیل کاویان‌پور عضو شورای حفظ حقوق بیت‌المال استان مازندران در فضای مجازی مخالفت این شورا با آسفالت کردن جاده یاد شده را اعلام می‌کند اما مسعود ملکی مدیرکل منابع‌طبیعی مازندران-نوشهر در گفت‌وگو با «ایران» درباره تصمیم این مجموعه برای اجرای پروژه آسفالت جاده ماشلک عنوان می‌کند: تاکنون در این خصوص از حوزه منابع طبیعی مازندران- نوشهر در خواست هیچگونه اظهار نظر یا استعلامی صورت نگرفته است. در حال حاضر به‌عنوان متولی این بخش، هیچگونه نظری نمی‌دهم.او ادامه می‌دهد: آسفالت شدن این جاده یک بحث کارشناسی دارد. محیط‌‌زیست از منطقه بازدید کرده است اما با توجه به اینکه آنجا البرز مرکزی است و پوشش زیاد دارد، به اعتقاد خود من و تیم ما که کمیته فنی دارد، فکر نکنم این کار امکان‌پذیر باشد البته تیم فنی باید از منطقه بازدید کند.ملکی درباره وجود جاده در داخل طرح جنگلداری می‌گوید: این جاده شرایط خاص خودش را دارد. آنجا اصلاً زون حیات‌وحش البرز مرکزی است. پوشش گیاهی دارد. مسائل خاص خودش را دارد. فعلاً در حد حرف است.او به این پرسش که اگر مسئولان استانی با منابع‌ طبیعی مکاتبه کنند، با اجرای طرح موافقت می‌کنید یا خیر، اینگونه پاسخ می‌دهد: تا به حال اظهارنظری در این خصوص نکرده‌ام و نظردهی درباره این مسأله را به وقتش می‌سپاریم. من خودم نظر شخصی‌ام این است که موافق این موضوع نیستم اما یک بحث اداری هم وجود دارد و باید کارگروه‌های ما از منطقه بازدید کنند. فضا و پوشش را بینند. من مدت زیادی نیست که در اداره کل هستم، یک ماه است که اینجا هستم. چیزی که از تیم اداره کل شنیدم، این است که آنها هم شفاهی اعلام کرده‌اند که نظر مثبتی نسبت به احداث، مرمت یا آسفالت جاده ندارند.

بیتا  میرعظیمی
خبرنگار

روستای هفت هزار ساله کندوان با کران‌های سنگی بکر و دستکند، بیش از هفت سال است که در نوبت ثبت جهانی یونسکو مانده است. مدیر پایگاه میراث فرهنگی روستای کندوان، اصلی‌ترین مشکل ثبت جهانی این روستا با زیبایی‌هایی منحصر بفرد از زندگی شبه غارنشینی را ساخت و سازهای غیرمجاز دانسته و به «ایران» می‌گوید تا زمانی که ساخت و سازهای غیرمجاز تعیین تکلیف نشوند، ثبت جهانی این روستای تاریخی همچنان به تعویق خواهد افتاد.«امیر جدایی» می‌گوید: در این هفت سال نیز تلاش‌ها برای مقابله با ساخت و سازهای غیرمجاز و پیگیری شکایات در این خصوص ادامه داشته و همزمان با پیگیری تصویب حریم مصوب، دو مرحله مزایده نیز برای واگذاری خانه باتیک در کندوان انجام شده است.
ساخت و سازهای غیرمجاز
وی انتظار هفت ساله برای ثبت جهانی کندوان را ناشی از ساخت و سازهای غیرمجاز دانسته و به «ایران» می‌گوید: در حال حاضر 200 ساخت و ساز غیرمجاز شامل خانه و مغازه و انباری و... در این روستا وجود دارد که اکثر آنها پیش از ثبت ملی روستای کندوان در تاریخ 1376 ساخته شده‌اند. بخشی از این ساخت و سازها در بافت صخره‌های جنوبی (کران‌ها) با ترکیبی سنگی انجام شده است. البته هم اکنون مجوز مرمت این ساختمان‌های سنگی صادر شده است، اما در قسمت‌های پایین روستا و مابین صخره‌ها و رودخانه، ساختمان‌های چندطبقه آجری به شکل غیرمجاز ساخته شده و در حال حاضر نیز به فروشگاه تبدیل شده‌اند.به گفته جدایی، از منظر میراث فرهنگی باید تمامی این ساخت‌وسازها برچیده شوند تا بهانه چندین ساله یونسکو برای عدم ثبت جهانی این روستای صخره‌ای برای همیشه رفع شود. البته ناگفته نماند که مردم بومی نیز در تخریب این ساخت و سازهای غیرمجاز حداقل همکاری را با میراث فرهنگی شهرستان دارند. هر چند که باید به مردم نیز تا حدی حق بدهیم، چرا که برخی از آنها تنها منبع درآمدشان از این خانه‌ها و مغازه‌ها تأمین می‌شود. از طرفی برخی از این خانه‌ها نیز با قیمت‌هایی کلان برای فروش گذاشته می‌شود که نه خریداری دارد و نه حتی پایگاه میراث فرهنگی چنین بودجه‌ای را می‌تواند برای خرید متقبل شود.
طرح ناتمام با تغییر دولت در یک دهه پیش!
به گفته این مقام مسئول، پایگاه میراث فرهنگی بعد از ثبت ملی این روستای کله قندی، از اضافه شدن ساخت و سازهای غیرمجاز جلوگیری کرد. هم اکنون نیز مشکل اصلی وجود ساخت و سازهایی است که پیش از ثبت ملی این روستا انجام شده است. مشکلی که تنها با تزریق بودجه‌ای کلان و همکاری مردم بومی برای فروش این سازه های غیرمجاز، حل و فصل می‌شود. البته بین سال‌های 90تا92، مقرر شد تا مغازه‌ها و خانه‌های غیرمجاز به یک قسمت کندوان انتقال داده شود که این طرح نیز با تغییر دولت ناتمام ماند.او می‌افزاید: در حال حاضر پایگاه میراث فرهنگی روستا برای احداث یک بازارچه، زمینی با مساحت 1.25 هکتار خریداری کرده است. این بازارچه صنایع دستی با معماری سنگی و یک طبقه، قرار است به‌صورت مشارکتی با بخش خصوصی احداث شده و تمامی مغازه‌ها و دستفروشان که در کانکس‌ها مشغول به کار بودند به این مکان انتقال داده شوند. همچنین قرار است پارکینگی با ظرفیت 500 تا 700 خودرو احداث شود که در صورت تکمیل، مردم خودروهای خود را در آن پارک کرده و به‌صورت پیاده وارد کندوان خواهند شد. هم اکنون زمین این پارکینگ خریداری شده و در حال آماده‌سازی است. البته با توجه به شرایط اقتصادی نامناسب به نظر می‌رسد مشارکت بخش خصوصی می‌تواند اجرای پروژه‌های فعلی را تسریع بخشد.
مقاومت در برابر گازرسانی به روستا
جدایی با اشاره به اینکه پایگاه میراث فرهنگی برای گازرسانی به این روستا به‌شدت تحت فشار است، می‌گوید: در این خصوص تاکنون مقاومت کرده‌ایم، چرا که اگر گاز به این روستا کشیده شود، باید با ثبت جهانی برای همیشه خداحافظی کنیم، چرا که هم از منظر دیداری (نمای نامناسب ناشی از لوله کشی‌های گاز و...) و هم از لحاظ طبیعی و اینکه باید برای ثبت جهانی این نکته را ثابت کنیم که کندوان به شکل طبیعی حفظ شده است، گازکشی به این روستا تاکنون انجام نشده است.به گفته جدایی، مردم در قدیم از زغال و تنور برای گرم کردن خانه‌های خود استفاده می‌کردند اما الان با هیترهای گازی و برقی خانه‌های خود را گرم می‌کنند. پایگاه میراث فرهنگی، نگاه حمایتگرانه به هیترهای‌ برقی دارد؛ این در حالی است که زیرساخت‌های برقی این روستا بسیار ضعیف است. 
تابستان‌ها و تعطیلات نوروز که تعداد مسافران و گردشگران به این روستا زیاد می‌شود، در صورت استفاده زیاد از رادیاتورهای برقی، برق روستا بسیار ضعیف می‌شود.
عملیات عمرانی و فرهنگی در کندوان
او با اشاره به فعالیت 30 خانه بومگردی مجاز و تقریباً 30 خانه بومگردی بدون مجوز در روستا، می‌گوید: البته ظرفیت افزایش این تعداد وجود دارد؛ اما پایگاه میراث فرهنگی به‌دلیل تعداد اندک ساکنان و ممانعت از حضور سودجویان برای ورود به بازار بومگردی، ارائه مجوز برای افزایش خانه‌های بومگردی را محدود کرده است، چرا که اگر تعداد این بومگردی‌ها زیاد شود، کم‌کم مردم روستا را ترک کرده و بعد از مدتی کندوان خالی از سکنه می‌شود. در کنار فعالیت بومگردی‌ها در کندوان، یک هتل پنج ستاره نیز با 16 سوئیت و با ظرفیت پذیرایی از حدود 50 نفر در روز کنار این روستا احداث شده و به ارائه خدمات به گردشگران و توریست‌ها مشغول است.

مدیرکل موزه‌های کشور پس از آنکه مسئولان مختلف ماجرای سرقت تابلوی پرتره مظفرالدین شاه را در سال‌های پیش تکذیب می‌کردند،  تصریح کرد که این اثر که متعلق به استاد کمال الملک است سرقت شده است.
مرتضی ادیب‌زاده، مدیرکل موزه‌های کشور در صفحه مجازی خود درباره تابلوی «مظفرالدین شاه» و بررسی چگونگی خروج این اثر از کاخ گلستان و فروش آن در حراج کریستیز لندن در سال ۲۰۰۰، نوشت: «نام تابلو و مشخصات دقیق آن از جمله ابعاد (همراه با قاب) در دفتر سال ۱۳۱۲ ثبت شده است، اما جزو اموال بنای موسوم به خوابگاه اندرونی ناصرالدین شاه ثبت شده است و نه کاخ اصلی و تالار برلیان.»
او نوشت: «به‌نظر می‌رسد پیش از سال ۱۳۱۲ تابلوهای شاهان قاجار در اوایل دوره پهلوی اول از تالار آینه خارج شده و به بنای خوابگاه منتقل شده است. در دفتر سال ۱۳۱۷ مجدداً این تابلو جزو اموال انتقالی از خوابگاه به کاخ گلستان ثبت شده است. 
در دفاتر سال ۱۳۶۱ که مربوط به وزارت فرهنگ و هنر وقت است، هیچ نشانی از نام تابلوی مذکور نیست. قطعاً تابلو متعلق به کاخ گلستان است و در فاصله سال‌های ۱۳۱۷ تا ۱۳۶۱، از مجموعه کاخ خارج و بعدها از طریق قاچاق به خارج از کشور منتقل و به فروش رفته است. کارشناسان حراج کریستیز باید قبل از برگزاری حراج، این تابلو را از ایران استعلام می‌کردند.» او خروج غیرقانونی اثر را حائزاهمیت دانست و نوشت: «از این‌رو این اداره کل بر اساس وظیفه ذاتی خود و مطابق با قوانین بین‌المللی، اقدام لازم جهت بازگرداندن اثر مذکور را در دستور کار قرار داده است.»

محمد جهانشاهی
معاون دفتر توسعه گردشگری داخلی وزارت میراث‌فرهنگی

​​​​​​​نماینده مجلس از عدم توجه لازم متولیان گردشگری به توسعه این بخش در حوزه انتخابیه خود گله‌مند است، استاندار تأکید دارد که ظرفیت‌های گرشگری استان به‌خوبی معرفی نشده، کاندیدای ریاست جمهوری از گردشگری می‌گوید، در روستایی خوش آب و هوا اهالی از اینکه گردشگران ریتم زندگیشان را به هم زده‌اند شاکی هستند و فعالان صنعت گردشگری از عدم توجه لازم دولت به این صنعت و مشکلاتش همواره شکایت دارند... همه از گردشگری می‌گویند و گاهی تعداد صاحب‌نظران از تعداد گردشگران بیشتر است. اما واقعاً گردشگری چیست؟ و چرا در کشور ما که این اقبال عمومی را نزد مردم و مسئولان دارد، درک عمیق و آگاهی لازم نسبت به آن وجود ندارد؟
این در شرایطی است که دنیای امروز نگاه ویژه‌ای به این صنعت خدماتی دارد و به‌عنوان یک پیشران قوی و به روز مورد پذیرش قرار گرفته است و هر ساله با حساسیت زیادی آمارها و نقش آن در شاخص‌های کلان اقتصادی دنیا مورد رصد قرار می‌گیرد. در این بین توجه به مفاهیم، کارکردها و اصول و مبانی این صنعت و افزایش درک عمومی جامعه نسبت به ذات و ماهیت گردشگری از اهمیت خاصی برخوردار است. کشور ما با جمعیتی به نسبت زیاد و گستردگی جغرافیایی قابل توجه که تنوع سایر حوزه‌های فرهنگی و طبیعی را رقم زده یکی از با ظرفیت‌ترین کشورهای دنیا به لحاظ داشتن منابع گردشگری است.جایی که پیشینه تاریخی ارزشمندی دارد و آثار و نشانه‌های دوره‌های تاریخی به وفور در معرض دید قرار دارد و رتبه دهم میراث جهانی را در یونسکو به خود اختصاص داده است. تدوین و طراحی مسیر توسعه گردشگری کشور بدون توجه به نقش جامعه و مشارکت مردم امکان‌پذیر نیست. طی دو دهه گذشته نمودار سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف گردشگری شیبی رو به بالا را تجربه کرده است و اگر چه شاهد کم شدن این شیب در برخی حوزه‌ها مخصوصاً مگاپروژه‌ها هستیم اما افزایش چشمگیر کسب و کارهای خرد و بنگاه‌های کوچک و متوسط نشانه خوبی از گستردگی این صنعت در بین گروه‌های مختلف جامعه است. حرکت آرام اما گسترده صنعت گردشگری در کشور هنوز بخوبی توسط سیاستگذاران و ارکان حاکمیت مورد دقت و توجه قرار نگرفته است.
این فضا درحالی شکل گرفته که از سنت‌گرایی در فضاهای تاریخی و اقامتگاه‌های بومگردی تا جریان‌های نوین و استارتاپ‌های بزرگ و موفق را در بر گرفته است اما فاقد فضای گفت‌و‌گوی فراگیر است؛فضایی که قابلیت ظرفیت‌سازی داشته باشد. در حال حاضر این ظرفیت عظیم و رو به رشد فاقد صداست، اهرم‌های پوششی و حمایتی جدی ندارد وبه دلیل عدم ارتباط مستقیم و فراگیر اجتماعی فاقد توان لازم برای جریان‌سازی است و به همان میزان هم دستش از گفتمان‌سازی کوتاه است.
بدون شک مهم‌ترین ابزار در مسیر شکل‌گیری جریان‌های مؤثر گردشگری در توسعه کشور، رسانه است. رسانه‌ای از جنس شبکه‌های تلویزیونی که کارکردی چند وجهی دارند. از آنجا که تنها متولی قانونی پخش برنامه‌های تلویزیونی در کشور سازمان صدا و سیماست، می‌طلبد با نگاهی جامع این وظیفه حاکمیتی خویش را مورد توجه قرار دهد.در حال حاضر نزدیک به 50 شبکه ماهواره‌ای و استانی نسبت به تولید و پخش برنامه‌های تلویزیونی در کشور فعالیت دارند و طیف‌های مختلف جامعه را هدفگذاری کرده‌اند. طی 60 سال گذشته تلویزیون نقش مهمی در تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشور داشته است. افزایش آگاهی‌های سلامتی و بهداشتی، تقویت جبهه‌ها در برابر تجاوز دشمن، اصلاح رفتارهای ترافیکی یا اصلاح الگوهای مصرف و...
بر اساس «نظریه برجسته‌سازی»، رسانه نمی‌تواند به مخاطب خود بگوید چگونه بیندیشد اما می‌تواند بگوید به چه بیندیشد که این مهم راه را برای تغییر نگرش و ایجاد باورهای عمیق‌تر باز می‌کند و عاملی خواهد بود برای درک همه‌جانبه گردشگری و فاصله گرفتن از نگاه‌های سطحی. در حال حاضر عمده تمرکز تلویزیون بر معرفی جاذبه‌های گردشگری است در حالی که توسعه این بخش نیازمند توجه جدی به مؤلفه‌های دیگری از جمله آموزش و فرهنگ‌سازی است.تلویزیون می‌تواند همه جنبه‌های مورد نیاز توسعه گردشگری را شکل دهد. از مباحث کارشناسی در جهت تقویت جایگاه این صنعت در سیاستگذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌های کلان گرفته تا توجه به مباحث مهمی چون مدیریت مقصد، توزیع مکانی سفر، بهبود خدمات و افزایش درک عمومی نسبت به فرایندهای شکل‌گیری رابطه میهمان و میزبان. توسعه گردشگری داخلی زمینه ساز رشد و بلوغ گردشگری خارجی و تورهای ورودی به کشور است. بدون مشارکت اجتماعی توسعه و پیشرفت این فعالیت انسان محور مقدور نیست و رسانه فراگیر و شبکه تلویزیونی اختصاصی نیاز جدی صنعت گردشگری کشورمان است و دیگر آنکه ظرفیت‌های گسترده این حوزه، قابلیت بروز خلاقیت‌های فراوانی برای برنامه‌سازان تلویزیونی فراهم می‌سازد و اقبال بیشتر مخاطبین این رسانه را به‌دنبال خواهد داشت.

ایسنا- ولی‌اله رهبری، رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان مبارکه گفت: شاخص‌ترین پروژه گردشگری شهرستان مبارکه که تا یک ماه آینده به بهره‌برداری می‌رسد و جزو بزرگ‌ترین طرح‌های گردشگری کشور خواهد بود، این طرح «گردشگری، کشاورزی کاریز» است که بخش خصوصی برای این پروژه ۲۰۰ میلیارد تومان سرمایه‌گذاری کرده است و برای ۷۰ نفر اشتغالزایی می‌کند.


فارس- سهراب بناوند، مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هرمزگان گفت: با توجه به‌شدت زلزله‌های اول مردادماه سال جاری، کارشناسان میراث‌فرهنگی این اداره‌کل اقدام به پایش و بررسی ابنیه تاریخی کردند که خوشبختانه، گزارش‌های رسیده حاکی از آن است که آسیبی به بناهای تاریخی هرمزگان وارد نشده است.


ایرنا- عباسعلی نوبخت، معاون وزیر جهاد کشاورزی و رئیس سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور گفت: سرعت بیابان‌زایی در کشور یک میلیون هکتار در سال است در حالی که حداکثر کاری که برای کاهش آن انجام می‌شود بیش از ٣٠٠ هزار هکتار نیست.


مهر- فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در حاشیه سومین کنگره ۵۶۵ شهید نیروی زمینی ارتش، یک قبضه شمشیر نفیس مربوط به دوره قاجار را به موزه فاطمی قم اهدا کرد. جنس این شمشیر نفیس دست‌ساز از فولاد و دسته شمشیر چوبی و برنجی است و جنس غلاف شمشیر از فلز آهن است و روی آن عبارت «لافتی الا علی و لا سیف الا ذوالفقار» حکاکی شده است.



ایسنا- مهدی پیرهادی، رئیس کمیسیون محیط‌‌زیست شورای اسلامی شهر تهران در خصوص خشک شدن ۱۲ اصله درخت در خیابان ولیعصر تهران، بر لزوم تلاش شهرداری تهران برای حفظ و نگهداشت درختان خیابان ولیعصر تأکید کرد و گفت: اگر این اقدام توسط اشخاصی صورت گرفته باید برخورد قانونی مناسب صورت بگیرد تا افراد دیگر در شهر تهران جرأت دست زدن به چنین اقدامی را نداشته باشند.