نیشن (امریکا):
رسانه‌های امریکایی مدام از برابری نژادی سخن می‌گویند، اما باید بپذیرند در طول تاریخ امریکا، از بانیان ترویج نژادپرستی بوده‌اند؛ در ایام برده داری، این رسانه‌ها بودند که با آگهی‌های خود، برده‌داری را تبلیغ می‌کردند و با انتشار خبرهای مربوط به لینچ کردن سیاهان، این ضد فرهنگ را ترویج می‌دادند.

واشنگتن اگزمینر (امریکا):
دموکرات‌ها اکثریت ناچیزی در مجلس نمایندگان و سنا دارند، اما با اتکا به همین اکثریت قصد دارند، در ساختار کنگره امریکا و حد نصاب‌های تصمیم‌گیری در سنا تغییراتی ایجاد کنند که می‌تواند در نهایت منجر به از بین رفتن سنا شود و برخلاف ادعاهایشان در مورد دموکراسی، آن را به خطر اندازند.

نشنال ریویو (امریکا):
دو سه نسل است که در امریکا
 از «عدالت» گفته می‌شود، اما بایدن چگونه می‌تواند عدالت را واقعاً برقرار کند؟ او پیش از هر چیز یک بدهی انتخاباتی در این خصوص
 به سیاه پوستان دارد وباید به نژادپرستی پایان دهد. او به زنان نیز بدهکار است، پس باید عدالت جنسیتی را نیز برقرار کند.

زهره صفاری/ کره شمالی در سه بیانیه شدیداللحن علیه امریکا و همپیمان آسیایی‌اش؛ کره جنوبی، سیاستگذاری دو روز پیش «جو بایدن» درباره این کشور را «اشتباه بزرگ» عنوان کرد و به واشنگتن هشدار داد در صورت تداوم سیاست‌های خشونت بار خود علیه پیونگ یانگ، با شرایطی سخت روبه‌رو خواهد شد.به‌گزارش «نیویورک تایمز»، این بیانیه‌ها که توسط وزارت خارجه و «کیم یو جونگ» خواهر پرنفوذ رهبر کره‌شمالی منتشر شده و دولت «بایدن» را به «پاسخی مناسب» از سوی پیونگ یانگ تهدید کرده است، واکنشی دیپلماتیک به بیانیه کاخ سفید درباره مذاکرات «بایدن» با وزرای خارجه و دفاعش و همین طور مشاور امنیت ملی و فرمانده ستاد مشترک اش برای رسیدن به استراتژی مشخصی در قبال کره شمالی بود و همچنین سخنرانی چهارشنبه شب رئیس جمهوری امریکا در جلسه کنگره بود که در آن «بایدن» صراحتاً برنامه‌های هسته‌ای کره‌شمالی را تهدیدی جدی برای امنیت امریکا و جهان عنوان کرد. او همچنین اعلام کرد امریکا و همپیمانانش در برابر این تهدید علاوه بر پروسه‌های دیپلماتیک، از روش‌های بازدارندگی سخت نیز استفاده خواهند کرد.
دو روز پس از این اظهارات، «وون جونگ گان»، مقام ارشد وزارت خارجه کره شمالی در بیانیه‌ای خطاب به امریکا اعلام کرد: «بدون شک رئیس‌جمهوری امریکا اشتباه بزرگی مرتکب شده است. شواهد نشان می‌دهد که آقای بایدن آشکارا تصمیم به حفظ سیاست سخت علیه کره شمالی دارد. ما نیز به ناچار پاسخی مناسب به آن خواهیم داد و در این شرایط امریکا در وضعیت بسیار دشواری قرار خواهد گرفت.»
«بایدن» در حالی در نخستین سخنرانی رسمی خود با کنگره از استراتژی جدید علیه کره شمالی پرده برداشت که پیونگ یانگ از مدت‌ها قبل اعلام کرده بود تا زمانی که امریکا در سیاست خشن خود تغییری ایجاد نکند، همچنان به ساخت سلاح هسته‌ای ادامه می‌دهد. حتی این شرایط پس از مذاکرات بی‌نتیجه «کیم جونگ اون» و «دونالد ترامپ» در سال 2019 سخت‌تر نیز شده بود. 25 مارس 2021، کره شمالی در همین راستا دو موشک بالستیک برد کوتاه خود را برای نخستین بار آزمایش کرد. اتفاقی که کارشناسان آن را نمایشی برای فشار حداکثری به دولت «بایدن» در مسیر هر نوع مذاکره‌ای تعبیر کردند. اما تحلیلگران بر این باورند که استراتژی «بایدن»، روشی میان استراتژی «دونالد ترامپ» برای مذاکره مستقیم با رهبر کره شمالی و استراتژی «صبر» «باراک اوباما» است که سعی داشت با اعمال تحریم‌ها، پیونگ یانگ را رام کرده و  پای میز مذاکره بکشاند. اما هر دوی این سیاست‌ها به بن‌بست کشیده شد و حالا دولت «بایدن» با گسترش سلاح هسته‌ای کره شمالی روبه‌رو است. «ین پسکی»، سخنگوی کاخ سفید معتقد است: «دولت بر معامله پرسود ترامپ یا استراتژی صبر اوباما تمرکز ندارد بلکه به‌دنبال راهکاری عملی و کاربردی در مسیر دیپلماسی و ارتقای امنیت امریکا و همپیمانانش عمل خواهد کرد.» اما وزارت خارجه کره‌شمالی، این ادعا را جعلی خوانده و شعار دیپلماسی امریکا را پوششی برای سرپوش گذاشتن بر رفتارهای خشن ایالات متحده می‌داند. این وزارتخانه همچنین در بیانیه دیگری با اشاره به اظهارات هفته گذشته «ند پرایس» سخنگوی وزارت خارجه امریکا، دیکتاتورخوانده شدن کره‌شمالی را نیز سلاحی سیاسی برای براندازی سیستم اجتماعی پیونگ یانگ خواند و در بیانیه‌ای اعلام کرد: «ما پاسخی مناسب به این اتهامات می‌دهیم. ما اخیراً نشان دادیم که به توهین کنندگان به اعتبار رهبری کشور که از زندگی‌مان اهمیت بیشتری دارد، تا چه حد سخت برخورد می‌کنیم.»این دو بیانیه در حالی خطاب به واشنگتن منتشر شده است که هنوز هیچ یک از مقامات کاخ سفید واکنشی به آنها نداشته‌اند.
هشدار به همسایه جنوبی
در میان این هشدارها به امریکا، «کیم یو جونگ»، خواهر رهبر کره‌شمالی و مسئول ویژه مسائل همسایه جنوبی این کشور، تهدیدی جدی نسبت به همپیمان آسیایی ایالات متحده، کره‌جنوبی داشت.
او در بیانیه‌ای با اشاره به تداوم ارسال بالن‌های فعالان سیاسی حامل شبنامه‌های ضد حکومتی در بیانیه‌ای خطاب به مقامات این کشور نوشت: «کره‌شمالی این اقدامات محرک را بسیار جدی قلمداد کرده و به اقدامی درخور نسبت به آن می‌اندیشد. ما دیگر تماشاچی نخواهیم بود.» به نوشته «ان کی نیوز»، کره جنوبی از این تهدید عبور نکرد و وزیر وحدت این کشور اعلام کرد: «سئول تمام توانش را برای حفاظت از جان و امنیت شهروندانش و همچنین مذاکره با پیونگ یانگ به کار خواهد برد. کره جنوبی مخالف هر نوع فعالیت تنش آفرین در شبه جزیره کره است و برای تثبیت صلح دو کره تلاش‌هایش را ادامه می‌دهد.»

مجارستان با امضای توافقنامه‌ای با دانشگاه «فودان» مستقر در شانگهای با احداث نخستین دانشگاه چینی در خاک خود موافقت کرد.
به گزارش ایسنا، این دانشگاه که قرار است تا سال ۲۰۲۴ افتتاح شود، نخستین دانشگاه چینی در اتحادیه اروپا خواهد بود. مقامات مجارستان امیدوار هستند که احداث این دانشگاه به افزایش سطح آموزش عالی  در این کشور کمک کند. قرار است شش هزار دانشجوی مجارستانی، چینی و خارجی در این دانشگاه مشغول به تحصیل شوند.
این در حالی است که این اقدام با انتقادهایی مواجه شده است. منتقدان احداث شعبه دانشگاه فودان در بوداپست معتقدند، اختصاص بودجه عمومی به این طرح باعث فشار بر مالیات‌دهندگان مجارستانی می‌شود.
آنها همچنین چنین طرحی را نشانه‌ای از نزدیکی بیش از پیش ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان با روسیه و چین ارزیابی می‌کنند. دولت مجارستان در‌نظر دارد ۲۰ درصد از هزینه احداث این دانشگاه را از بودجه عمومی تأمین کند. مابقی هزینه احداث این دانشگاه از طریق دریافت وامی یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلاری از یک بانک چینی به دست خواهد آمد.
توافق برای احداث این دانشگاه در حالی به دست آمده است که بوداپست در سال‌های گذشته با مقامات اتحادیه اروپا رابطه پرتنشی داشته است و سیاستی را که «گشایش به سوی شرق» می‌نامد دنبال می‌کند. دولت ویکتور اوربان در همین راستا همکاری‌های دیپلماتیک و تجاری با کشورهایی مانند چین، روسیه و ترکیه را افزایش داده است.

بنفشه غلامی/ با افزایش تنش‌های مرگبار در مرزهای دو کشور قرقیزستان و تاجیکستان، سرانجام سران بیشکک و دوشنبه، آب بر آتش نزاع آبی که می‌‌توانست تبدیل به جنگی فراگیر شود، ریختند و بر سر آتش‌بس دائم توافق کردند.
به گزارش سایت شبکه خبری «دویچه وله»، بعد از دو روز مذاکرات تلفنی «سدیر جباروف» و «امامعلی رحمانف»، رؤسای جمهوری قرقیزستان و تاجیکستان و همین طور وزرای امنیت ملی دو کشور، طرفین توافق کردند، نیروهای خود را از مرز عقب کشیده و وارد آتش‌بسی دائم شوند. آنها قرار است طی دوهفته آینده دیداری هم داشته باشند تا مسائل به طور کامل حل و فصل شده و زمینه گفت و گو‌ها برای تعیین خطوط مرزی را فراهم کنند. مرزهای مشترک دو کشور به 972 کیلومتر می‌‌رسد. اما تنها 520 کیلومتر از آن دارای مرز رسمی است. پس از اعلام خبر توافق دو طرف، «سرگئی لاوروف»، وزیر خارجه روسیه نیز در تماسی تلفنی با آنان، از هر دو طرف خواست به این توافق پایبند بمانند.
این توافق در حالی به دست آمد که درست ساعتی قبل از آن، قرقیزستان، تاجیکستان را متهم به انتقال نیروها و تجهیزات نظامی به مرز کرد و بیشکک نیز تهدید کرد، در صورت ادامه این روند، آنان نیز اقدام به انتقال نیرو به مرزها خواهند کرد. اما بعد از توافق به نظر می‌‌رسید، هر اندازه مقامات دو طرف خواهان بازگشت آرامش به مرزها هستند و در پی حل مشکل هستند، مردم منطقه همچنان نگران از وضعیت آبی خود و  کشاورزی منطقه دچار تنش هستند. به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، اندکی پس از این توافق، صدها نفر در بیشکک پایتخت قرقیزستان در خیابان منتهی به دفتر دولت این کشور تجمع کردند و از دولت خواستند به آنها سلاح بدهد تا با تاجیکستان بجنگند؛ خواسته‌ای که شورای امنیت ملی قرقیزستان اعلام کرد برآورده کردن آن غیر ممکن است، زیرا می‌‌تواند عواقب سنگینی برای کشور داشته باشد.
 چرا جنگ؟
در جنگ‌های جدید همیشه پای آب در میان خواهد بود. همان طور که در این منازعه خونبار یک هفته ای که منجر به کشته و مجروح شدن ده ها نفر  شد، آب نقش اول را بازی می‌‌کرد. درگیری بین دو همسایه بازمانده از جمهوری‌های اتحاد جماهیر شوروی هفته گذشته پس از آن آغاز شد که مقامات تاجیکستان تصمیم گرفتند برای نظارت بر تأسیسات آبرسانی باقی مانده از دوره اتحاد جماهیر شوروی در مرز با قرقیزستان، در منطقه روستایی «کوک تاش» دوربین‌های امنیتی و نظارتی نصب کنند. این در حالی است که هر دو کشور که با وجود گذشت 30 سال از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و استقلال یافتن فاقد مرزبندی‌های قانونی و رسمی در برخی مناطق هستند، ادعای مالکیت بر این تأسیسات را دارند. به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، اقدام تاجیکستان با واکنش ساکنان قرقیز در این منطقه روستایی مواجه شد. آنان در اعتراض به این عمل تلاش کردند با پرتاب سنگ مانع کار این دوربین‌های نظارتی شوند. همین کافی بود تا جرقه نزاعی خونین را بین مردم و نیروهای امنیتی دو کشور روشن کند. نزاعی که در آن مردم دو کشور به سمت یکدیگر سنگ‌پرانی می‌‌کردند و سربازان آنها به سمت یکدیگر خمپاره شلیک می‌‌کردند. این درگیری‌ها، 49  کشته برجا گذاشت. قرقیزستان اعلام کرده، در نتیجه این درگیری‌ها حداقل 34 شهروند این کشور که به جز سه نفر همگی نظامی بوده‌اند، کشته شده و 132 نفر نیز زخمی شدند. قرقیزستان همچنین خبر داده، یک ایستگاه مرزی این کشور و خانه شماری از شهروندان آن به آتش کشیده شده است. در همین حال منابع محلی تاجیکستان هم خبر داده‌اند 15 نفر از شهروندان این کشور جان خود را در این درگیری‌ها از دست داده‌اند. 4 نفر از این افراد مرزبان بوده‌اند. تاجیکستان همچنین خبر داده یک پل این کشور در گلوله باران نیروهای قرقیزستانی آسیب جدی دیده است.

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

بازگشت از غرب آفریقا
در گامبیا، رئیس‌جمهوری یافتیم که بر صندلی ساخته شده از چوب خیزران و در پشت میزی کوچک نشسته بود که یک کارمند جدید اداره آمار یا مهاجرت در سوریه، ممکن است آن را نپسندد.
به ما گفته شد رئیس‌جمهوری گامبیا، مدرک عالی دانشگاهی، شاید دکترا از پادشاهی متحده [بریتانیا] دارد و ملکه الیزابت بعد از آشنایی با او در یکی از دیدارهای نادرش از غرب آفریقا به وی لقب «سر» داده است. فضای حیاتی غرب آفریقا به فرانسه تعلق داشت و نه بریتانیا که از فضای حیاتی و اقتصادی و فرهنگی ریشه‌داری در شرق آفریقا برخوردار بود.
از غنا دیدار کردیم که در آن زمان احمد سکوتوره مبارز مشهور آفریقایی و دوست جمال عبدالناصر و مدافع جنبش‌های استقلال طلب آفریقایی، رئیس‌جمهوری آن بود. سکوتوره با ردای سفید بلند خود که رنگ و بویی آفریقایی داشت، تقریباً ساکت در میان ما نشست چون حال و روز خوبی نداشت و شدیداً بیمار و آشفته حال بود. او گفت از باورمندان اتحاد آفریقا و اعراب است و درست نبوده که به غنا برویم و با ما ملاقات نکند. سکوتوره همواره می‌گفت عرب‌ها اتحاد خود را با درگذشت عبدالناصر از دست دادند، که تنها رهبر عربی بود که عمر خود را برای اتحاد عرب‌ها و آفریقا و کشورهای عدم تعهد سپری کرد.
در این سفر از سنگال و داکار پایتخت زیبایش در ساحل اقیانوس اطلس نیز دیدار کردیم که لئوپولد [سدار] سنگور رئیس‌جمهوری آن بود. شاعری که فرانسوی را با طلاقت سخن می‌گفت و اشعار غنایی خود را به این زبان می‌سرود و شخصیتی لطیف و منتقد و متفکر و رنگی سیاه بر تن داشت که جز چشم‌هایش و دندان‌های سفیدش را نمی‌توانستی دید. سنگور گفت شما عرب‌ها حرف‌هایی می‌زنید که عمل نمی‌کنید. مترجم وی اصالتاً عرب و مسلط به زبان‌های عربی و فرانسوی بود و کمبود فرهنگ عربی و اسلامی سنگور را در هنگام ترجمه جملات او جبران می‌کرد. پرسیدیم چطور و چرا؟ رئیس‌جمهوری سنگور پاسخ داد: وقتی اقدام به قطع روابط با اسرائیل کردیم به ما وعده دادید کمک‌های مالی و اقتصادی بکنید، اما هیچ به ما ندادید. قیمت نفت بالا رفت و ثروتمند شدید و همچنان توقع دارید درخواست‌های شما را بدون ما به ازا بپذیریم.
هیأت عربی ما از شنیدن این سخنان، احساس تنگنای شدیدی کرد. ما از کشوری بزرگ و مهم در آفریقا دیدار می‌کردیم که برای جذب آن حاضر نبودیم چند میلیون دلار هزینه کنیم، در حالی که اسرائیل فراموش نمی‌کرد این کار را ولو با چند هزار دلار و یک پزشک و ایده‌هایی برای بهبود شرایط تولید کشاورزی انجام دهد. این احساس تنگنا برای راشد عبدالله بیشتر بود، چون از کشوری نفت خیز می‌آمد. وزیر اماراتی پاسخ داد جناب آقای رئیس‌جمهور، ان‌شاءالله بزودی روی شما را سفید می‌کنیم. مترجم البته زیرک‌تر از آن بود که به‌صورت تحت اللفظی این جمله را ترجمه کند و می‌دانست آن را چگونه ترجمه کند که سنگور خشمگین را فوراً آرام کند. هنگامی که از ملاقات بیرون آمدیم فقط می‌توانم بگویم من و راشد عبدالله وزیر اماراتی خیلی به خودمان و حرف او خندیدیم و با قدرشناسی از کار درست مترجم، تصور کردیم اگر در ترجمه خود دقیق عمل می‌کرد چه می‌شد؟!
در راه بازگشت از غرب آفریقا به خاورمیانه، می‌باید در آن روزها از اروپا عبور می‌کردیم، چون فضا از ساحل اقیانوس اطلس تا خاورمیانه تماماً از ایستگاه‌های ارتباط زمینی خالی بود که برای سلامت پرواز بر فراز صحرای بزرگ ضروری است. از خوش اقبالی، هواپیمای اختصاصی اماراتی را در اختیار داشتیم که ما را از یک کشور آفریقایی، مستقیم به کشور دیگر می‌برد، به همین خاطر دیدار از یازده کشور ظرف دو هفته انجام شد. در حالی که در آن زمان یک شهروند آفریقایی از طبقه متوسط یا بالاتر نمی‌توانست به‌صورت مستقیم میان ساحل عاج و نیجر یا آنگولا سفر کند و باید به پاریس و از آنجا به پایتخت این کشورها می‌رفت که متضمن افزایش مسافت و هزینه بلیت‌ها حداقل به میزان چهار برابر بود.
نکته دیگر قابل ذکر اینکه مسیر ما به سمت پاریس مستلزم عبور از مسافت طولانی آسمان الجزایر بود که عبور از جنوبی‌ترین نقطه آن تا ساحل مدیترانه در شمال، با هواپیما حدود چهار ساعت طول می‌کشید. در میانه مسیر، هوا نخست به آرامی و سپس به‌طور کامل به هم ریخت، به نحوی که هواپیما از شدت بادهای تند، تکان‌های شدیدی می‌خورد و به سمت شمال و جنوب می‌رفت.
گاه سر هواپیما به سمت جنوب می‌رفت، نه به‌خاطر جاذبه زمین، یا کم تجربگی یا بی‌درایتی خلبان بلکه به‌خاطر بادهایی با سرعت بیش از دویست کیلومتر در ساعت که به یک جهت مشخص نمی‌وزید و در لحظاتی، حرکتی دایره‌ای و مارپیچی شکل پیدا می‌کرد. این شرایط باعث شد وسایل و کیف‌ها روی سرمان بیفتد که همچون پاندول ساعت در نوسان بود. ربع ساعت یا کمی کمتر یا بیشتر به این شکل گذشت، دقایقی که هیچ ارتباطی با بقیه زمان تعیین شده پرواز نداشت که می‌شد آن را با کشیدن سیگار و نوشیدن فنجان قهوه گذرانید.
با توجه به آشنایی جزئی‌ام با وضعیت‌های هوایی و بادهای تند در اثر سفرهای زیادم در طول سالیان خدمت در شرکت هواپیمایی سوریه، به کابین خلبان رفتم تا بدانم چه می‌شود و آنچه نمی‌دانستم را بپرسم. خلبان هواپیما گفت: یک ربع دیگر از این طوفان شنی خلاص می‌شویم که با بیش از سی هزار پا، ارتفاعی بی‌سابقه دارد. به خلبان گفتم آیا فرودگاه احتیاطی در این نزدیکی‌ها نیست؟ همه نقشه‌های خود را باز کرد و گفت ما اکنون در نزدیکی فرودگاه کوچکی در وسط صحرای الجزایر به نام «اینسالله» هستیم، به او گفتم نام فرودگاه ان‌شاءالله است. گفت با سین است نه شین. بعد مشخص شد نام حقیقی فرودگاه «عین صالح» است، اما فرانسوی‌ها که این فرودگاه را در خلال جنگ بزرگ ساختند، خیال می‌کردند اقامتشان در الجزایر و سیطره زبانی شان برای همیشه باقی خواهد ماند.
سپیده دم به پاریس رسیدیم. پاریس به خواب نمی‌رود، اما ما با وجود نورهای درخشان این شهر که تا بامداد آکنده از زندگی است، نیاز شدیدی به خواب داشتیم. عصر روز بعد که در راه فرودگاه بودیم تا به کشورهایمان بازگردیم، بعد از سفری در آفریقا که در طول آن زیبایی رنگ سیاه و بویژه مجسمه‌های کنده شده از چوب آبنوس را نیز کشف کرده بودم، احساس می‌کردم که رنگ فرانسوی‌ها زیاده از اندازه سفید است.

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی
ادامه پاورقی خاطرات بولتون را در سایت ایران آنلاین (ion.ir) بخوانید.