ماندانا ملاعلی

همه یک روز کودک بوده ایم و با قواعد بازی آنها آشناییم. انسان‌های کوچک و ساده‌ای که هنوز با دنیای پیچیده بزرگترها آشنا نشده‌اند اما در عین حال بازی هایشان قواعد سختگیرانه خود را دارد.
وقتی کودکی به خانه دیگری می‌رود و در زمین غریبه‌ها بازی می‌کند ناچار است قواعد او را بپذیرد. عروسکی را که او به دستش می‌دهد قبول کند و نقشی که او می‌دهد در بازی بپذیرد. این قوانین ساده اما ناعادلانه مربوط به وقتی است که یک کودک در زمین همسایه بازی می‌کند.
اما وقتی کودک بزرگ می‌شود و عروسک‌های ساده کودکی جای خود را به وسایل پیچیده بازی مثل لوازم دیجیتالی و ارتباطی نوین می‌دهد هنوز قانون بازی عوض نشده است.
این بار زمین بازی یک مکان فیزیکی نیست. یک مکان مجازی است که در آن حقایق زندگی شما رقم می‌خورد؛ زمینی که متأسفانه هنوز خانه همسایه است.در اغلب موارد نه سخت افزار و نه نرم افزار آن توسط ساکنان خانه ما ساخته نشده است.
بیگانه‌ها آن را ساخته‌اند، برای خودشان، فرهنگ خودشان ونیازهای خودشان که چه بسا این فرهنگ در بسیاری موارد نه تنها با ما همسو نیست، بلکه در تناقض یا تضاد هم هست.

با نگاهی به محصولات رسانه‌ای و ابزارهای ارتباطی نوین و محتوای تولید شده در آن می‌توان به این ماجرا پی برد.تبعیض‌های نژادی در فیلم‌ها و بازی ها، کدهای خصمانه مربوط به مذاهب اسلامی در تولیدات فرهنگی، نمادهای خاصی که ابرقهرمانی این همسایه‌های فرهنگی را در بازی برجسته می‌کند و.... همه ساده ترین چیزهایی است که می‌توان در یک نگاه گذرا دریافت.
اما وقتی در زمین دیگران بازی می‌کنید چه باید بکنید که ابتکار عمل را به دست بگیرید؟
قدرت متقاعد‌سازی از طریق محتوای مناسب، تولید محتوا و ساختارهای مبتکرانه و خلاقانه، بومی‌سازی هرچه بیشتر اطلاعات و استفاده از این ابزارها و محتوا‌های ارتباطی با دقت و وسواسی که لازمه آن سواد رسانه‌ای است و افزایش روز افزون دانش و علم که زبان این روزگار است بسیار ظریفانه می‌تواند کمک کند تا شما زمین بازی را به خود اختصاص دهید. این برآیند کلی دیدگاه‌های متخصصان ارتباطات است.
یک شورا برای یک شبکه
جامعه شبکه‌ای سال‌ها است که شکل گرفته و تارهای آن مدتی است که جامعه ما را نیز در بر گرفته است. ازدواج‌های مجازی، خریدهای مجازی، دزدی‌ها و کلاهبرداری‌های مجازی و کیف قاپی‌های مجازی و زبان و ادبیات مجازی نیز از مزایا و معایب این ورود دیر هنگام است.
شورای عالی فضای مجازی اسفند ۱۳۹۰ به فرمان رهبر معظم انقلاب تشکیل و موظف شد مرکز ملی فضای مجازی کشور را راه‌اندازی کند.
در اهمیت این شورا همین بس که بالاترین مقام  از قوای سه گانه و نهادهای فرهنگی و سیاسی و امنیتی کشور در آن عضو هستند.
رئیس جمهور، رئیس مجلس شورای اسلامی، رئیس قوه قضائیه، رئیس سازمان صداوسیما، دبیر شورا و رئیس مرکز ملی فضای مجازی،‌ وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، وزیر آموزش و پرورش، وزیر اطلاعات، وزیر دفاع، معاون علمی و فناوری رئیس‌جمهور، رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی،فرمانده ناجا و دادستان کل کشور اعضای حقوقی این شورا را تشکیل می‌دهند.
بخشی از وظایف و اهداف این شورا توسط دبیر آن چنین اعلام شده بود:
شورای عالی فضای مجازی بر اهمیت گسترش فرهنگ اسلامی ایرانی در فضای مجازی و بهره‌گیری از فرصت‌ها در جهت پیشرفت کشور ضمن صیانت از آسیب‌های تسلط فرهنگ، زبان و ارزش‌های غربی در این فضا تأکید دارد. مدیریت حوزه‌های مختلف کشور برای ورود به فضای مجازی از وظایف این شورا است. محمد حسن انتظاری دبیر سابق این شورا که با توجه به تحولات فناوری و همگرایی تمام مجراهای ارتباطی و اطلاعاتی بر بستر شبکه اینترنت پیش‌بینی کرده بود که  تا سال ٢٠٢٠  اتصال همه ابزارهای زندگی بشر به اینترنت را در قالب «اینترنت همه اشیا» در پیش خواهیم داشت. چشم اندازی که وی ترسیم کرده است بی‌شباهت به دنیایی که بیش از دودهه قبل تافلر پیش‌بینی کرده بود نیست: «توسعه و تلفیق هوش مصنوعی با موجودات زنده (ارگانیزم سایبرنتیک)، ایجاد محیط‏‌های واقعیت مجازی، ابزار هیبرید و جامع برای تمام فضای ارتباطات و اطلاعات و تلویزیون‏های تعاملی» از جمله تحولاتی است که با آن در سال‌های آتی مواجه خواهیم بود. لزوم صیانت اطلاعات حیاتی و ملی کشور،حفظ هویت ملی، اعمال حاکمیت ملی و ظهور قدرت‌های جدید در عرصه‌های گوناگون اقتصادی، فرهنگی،‌ اجتماعی و سیاسی از پدیده‌های ناگزیر جهان شبکه‌ای است که ما به سمت آن پیش می‌رویم و همان‌گونه که علمای ارتباطات نیز گفته‌اند کارآمد ترین سرمایه در این عرصه تجهیز شدن به سلاح علوم و فناوری در عرصه بین‌المللی است.
گذر از شیوه‌های سنتی کشور به سمت نظام نوین چیزی است که این شورا در برنامه کار خود دارد.
بزودی باید تمام عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی کشور جهت ورود به عرصه فضای مجازی مدیریت شود. استفاده از فرصت‌ها برای گسترش فرهنگ ملی در این فضا از دیگر برنامه‌های پیش رو است که برای رسیدن به آن باید بخش‌های فرهنگی کشور همگام با تحولات فضای مجازی و بر اساس آموزه‌های اسلامی حرکت کنند تا فضایی سازگار با اسلام و فرهنگ ملی ایجاد شود. این شورا بیش از پیش بر گسترش اقتصاد اطلاعاتی و دانش بنیان و توسعه اجتماع انسانی بر پایه شبکه اینترنت و جذب استعدادها بویژه در حوزه محتوا در فضای مجازی تأکید دارد، چیزی که سبب شده است غرب با جذب استعدادهای درخشان در همه زمینه‌های علمی از امروزآینده را طراحی کند.
زمین بازی را مال خود کنیم
با پیشینه فرهنگی غنی و زمینه دینی و معنوی جوانان جامعه و آموزش و آگاهی می‌توان فضای سایبری را متحول ساخت. این اعتقادی است که رئیس جمهور برآن تأکید دارد.
ریاست جمهوری نیز به عنوان رئیس این شورا در نطقی به مناسبت روز جهانی ارتباطات در سال 93 بر پایان دوران پیام‌های یک‌طرفه تأکید کرده و به زمانی اشاره کرده است که جایگاهی برای استبداد پیام وجود نداشته و پیام‌ها از طریق تریبون‌های یک‌طرفه اعلام نمی‌شود.
دکتر روحانی با بیان اینکه هر پیامی که در دنیا بازتابی وسیع‌تر دارد، قوی‌تر و تأثیرگذارتر است، گفت: دنیای سایبری باید یک فرصت تلقی شود، نه اینکه به گونه‌ای باشد که گویا به‌خاطر اضطرار و ناچاری وارد آن شده‌ایم.
دکتر روحانی با بیان اینکه امروز مفهوم علم، ترویج و تبلیغ در دنیا تغییر کرده است، می‌گوید در عصر امروز نمی‌توان بدون استفاده از فضای جامعه جهانی به دنبال اجرای اقتصاد مقاومتی بود. به اعتقاد وی در مسیر مقابله با تهاجم فرهنگی باید فعال و شجاع وارد صحنه شد و نباید منزوی و ترسو باشیم، باید بخش وسیعی از فضای مجازی را دانشجویان، فرهیختگان و جوانان کشور در اختیار گرفته و هویت اسلامی – ایرانی و اسلام رحمانی را به دنیا معرفی کنند.
الفبا را بیاموزیم
داستان را از بازی بچه‌ها شروع کردیم بیایید به همان جا هم ختم کنیم. هیچ کس کودکی را که الفبا نیاموخته برکرسی استادی نمی‌نشاند.اگر نگاهی به تاریخچه شبکه‌ای شدن جهان بیندازیم می‌بینیم که اینترنت در دهه ۱۹۶۰ توسط سازمان‌های نظامی ایالات متحده امریکا برای انجام پروژه‌های تحقیقاتی برای ساخت شبکه‌ای مستحکم، توزیع شده و باتحمل خطا سرمایه گذاری شد. این پژوهش به همراه دوره‌ای از سرمایه‌گذاری شخصی بنیاد ملی علوم امریکا برای ایجاد یک ستون فقرات اینترنت جدید، سبب شد تا مشارکت‌های جهانی آغاز شود و از اواسط دهه ۱۹۹۰، اینترنت به صورت یک شبکه همگانی و جهانشمول در بیاید. یعنی 26 سال است که دنیا رسماً وارد شبکه شده و 30 سال پیش از آن امریکا در موردش تحقیق و بررسی ‌کرده است.
اینترنت در ایران
 خیلی زود اینترنت وارد شد و بزودی نخستین دامنه «.ir» برای ایران ثبت شد.آنچه در غرب به پشتوانه نظامی پدید آمده بود در ایران برای مدت‌ها در سطح جامعه محدود به وب‌گردی و ارتباطات راه‌دور و در دانشگاه‌ها تحقیقات علمی می‌شد. همان سال‌هایی که نخستین سواد آموختگان دانش رسانه‌ای از مدارس غرب فارغ التحصیل می‌شدند، ما هنوز الفبای وب داری و شبکه گردی را نیاموخته بودیم که هریک دامین دار و فعال مجازی شدیم آن هم وقتی که دست به گریبان محدودیت پهنای باند و ذوق زدگی محتوای بی‌انتهای تحت وب و چالش فیلتر و فیلتر شکن و تحریم خدمات دهندگان و میزبانان وب بودیم.
تجارت الکترونیک را نیز بدون اعتبار جهانی در این شبکه آغاز کردیم.از سال ۱۹۹۳،که ایران به شبکه جهانی پیوست، تعداد کاربران اینترنت در ایران روند فزاینده‌ای داشته‌است. حتی تا 10 سال پیش محتوای فارسی تولید شده در فضای وب به قدری اندک بود که در جست‌و‌جوهای اینترنتی چیزی عایدمان نمی‌شد.
پس ما خیلی زود به شبکه پیوستیم اما خیلی دیر به فکر ساماندهی آن افتاده‌ایم.گرچه در صورت آموزش فراگیر سواد رسانه‌ای و تبیین اهمیت تولید محتوای علمی و فرهنگی، چنان که بزرگان نیز بر آن باور دارند، امروز پتانسیل زیادی میان جوانان وجود دارد که بتوان به تسخیر شبکه‌های مجازی توسط محتوای خودی امیدوار بود. نگاهی به خیل کاربران ایرانی و جوان شبکه‌های اجتماعی مؤید این باور است.
تنها کافی است اندیشه‌های کاربران متمرکز و هدفمند باشند و به جهان شبکه‌ای به عنوان یک استراتژی آینده نگر نه یک تفریح زودگذر نگاه شود. آغاز آموزش سواد رسانه‌ای در مدارس ایران را می‌توان در این راه به فال نیک گرفت.


 

گراور

مهرداد حسین پور

طنز در ادبیات ایران سابقه‌ای دیرینه دارد. اشعار حافظ، مولانا و فردوسی بزرگ نیز خالی از رگه‌های طنز نیست. اما با روزنامه دار شدن و روزنامه خوان شدن ایرانی‌ها در دوره قاجار، مدت زیادی طول نکشید که نشریات طنز نیز جای خود را در مطبوعات ایران پیدا کردند. در دوره مظفر الدین شاه، پا به پای تحولاتی چون تشکیل انجمن معارف، تأسیس مدارس نوین، روزنامه‌ها نیز رو به گسترش بود و در دنباله آن طنز نیز به‌عنوان قالبی تأثیر گذار و جذاب، جای خود را پیدا کرد. اما در اینکه نخستین پایگاه نشریات طنز در دوره قاجاریه در کجای ایران بوده، مانند همه چیز دیگر بین تاریخدانان اختلاف است. برخی از بوشهر نام می‌برند و برخی دیگر از تبریز.
بندر بوشهر در سده‌های گذشته، جزو پایگاه اولین‌ها در کشور بود. موقعیت بندری این شهر و نقش مهم دریا و کشتیرانی در ارتباطات بین المللی روزگار قاجار، باعث شده بود این شهر بیش از نقاط دیگر ایران تحت تأثیر تحولات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بین‌المللی قرار گیرد.در عصر قاجار، روشنفکران بوشهری با محافل و روزنامه‌های اپوزیسیون خارج از کشور در ارتباط دائم بودند و مقالات و اخبار بوشهری‌ها و بندر بوشهر در نشریاتی چون «حکمت» و «ثریا» در مصر، «اختر» در اسلامبول، «حبل المتین» در کلکته هند و حتی «قانون» «میرزا ملکم خان ناظم الدوله»در لندن به چاپ می‌رسید.«میرزا آقاخان کرمانی» در نامه‌ای به «میرزا ملکم خان» نوشت: «روزنامه قانون در بوشهر غوغا کرده است.»  روی همین مسائل بود که‌بندر بوشهر جزو نخستین شهرهای ایران بود که در آن چاپخانه و روزنامه به وجود آمد و نخستین هفته نامه مصور و کاریکاتوردار در ایران با عنوان «طلوع»، در سال 1318 ه. ق  (1900 م) در بوشهر به طبع رسید.
نشریه‌ طلوع‌ مصور، 6 سال‌ قبل‌ از پیروزی‌ انقلاب‌ مشروطه‌ و 6 سال‌ قبل‌ از نشریه‌ هفتگی‌ ملانصرالدین‌، در بوشهر توسط‌ عبدالحمیدخان‌ ثقفی‌ ملقب‌ به‌ متین‌ السلطنه‌ انتشار می‌یافته‌ است‌. قریب‌ به‌ اتفاق‌ محققان‌ تاریخ‌ مطبوعات‌ این‌ نشریه‌ را نخستین نشریه‌ فکاهی‌ و کاریکاتوری‌ ایران‌ می‌دانند. کویل‌ کوهن‌، در کتاب‌ تاریخ‌ سانسور مطبوعات‌ در ایران‌ می‌نویسد: «نخستین نشریه‌ای‌ که‌ سرشار از کاریکاتور بوده‌...».
دکتر حمید مولانا درکتاب سیر ارتباطات اجتماعی می‌نویسد  در سال «1907» «علیقلی خان صفراف» که مدتی مدیر روزنامه‌‌های «احتیاج» و «اقبال» چاپ تبریز بود روزنامه فکاهی دوم ایران را به نام «آذربایجان» منتشر کرده این روزنامه به دو زبان فارسی و آذربایجانی چاپ می‌شد و علیقلی خان صفراف موفق شد گاهی کاریکاتورهای خود را به رنگی نیز چاپ کند. او از نخستین ناشران ایرانی بود که چاپ رنگی در روزنامه به کار بردند. مطالب فکاهی «آذربایجان» مثل «طلوع» سیاسی و اجتماعی بود و جنبه سرگرمی و تفریحی خالی نداشت.
اما به یک روایت دیگر، روزنامه ادب در پیدایش‏ اولیه کاریکاتور ایران، جایگاه ویژه‏ای دارد. نخستین روزنامه کاریکاتوری ایران، «ادب»، به همت ادیب‌الممالک فراهانی، شاعر نامدار انتشار یافت. ادب پس از مسافرت ادیب‌الممالک از تبریز به مشهد از 14 رمضان 1318 قمری (1280 شمسی/ 1901 میلادی) تا شوال 1320 قمری در این شهر انتشار یافت. این روزنامه با چاپ سنگی و خط نستعلیق به مدت سه سال در مشهد منتشر شد. در سال سوم، کاریکاتورهایی ساده و ابتدایی توسط حسین‌ الموسوی، نقاش‌باشی آستان قدس رضوی ترسیم می‌شد. احتمالاً وی را می‏توان نخستین کاریکاتوریست مطبوعاتی نامید.
نخستین شماره دوره جدید این روزنامه دوشنبه 27 رجب 1321 قمری (1282 شمسی/ 19 اکتبر 1903) در تهران منتشر شد. در شماره 145 سال چهارم این روزنامه درباره سبک تازه آن به قلم مجدالاسلام چنین نوشته شده است: «بعضی از هواخواهان اداره ادب از میرزا چنین طلب کرده و دو مطلب خواسته‌اند. اول اینکه خواهش کرده‌اند که این روزنامه با حروف سربی طبع شود تا مبالغی به رونق او بیفزاید ولی ما به واسطه تصویرات رؤسای دولت و بزرگان ملت نو ساختن (کاریکاتور) که در نظر ارباب نظر خیلی مطبوع است و نبودن دستگاه کامل مطبعه حروفی از قبول این مسأله معذوریم....»
از این نوشته بیش از یک قرن می‌گذرد. در آن زمان برای چاپ تصویر حتماً باید از شیوه چاپ سنگی استفاده می‌کردند. برای این کار آنها مجبور بودند روزنامه را به دو شیوه سنگی و سربی به چاپ برسانند؛ صفحه‌های داخلی با چاپ سنگی و سربی و روی جلد که دارای کاریکاتور و با تصویر بود با چاپ سنگی. این روش تا مدت‌ها در نشریات ایران به ضرورت امکانات آن زمان به صورت سنت درآمد. در آن دوره امکان چاپ کاریکاتور در صفحه‌های داخلی که در پیشرفته‌ترین شکل آن به روش چاپ سربی انجام می‌شد، وجود نداشت. چون برای چاپ کاریکاتور باید یک کلیشه از آن تهیه می‌شد که این کار مستلزم مخارج زیادی بود. از این رو تا مدت‌ها در صفحات داخلی تنها از نشانه‌های تصویری خاصی مثل گل و بوته، گلدان، ستاره، خورشید یا نمادهای تصویری ساده استفاده می‌شد. با شروع مشروطیت، نقاشی کاریکاتوری و جدی جای خود را در مطبوعات غیردولتی که چند سالی بود نشر آنها آغاز شده بود، گشود. به جای تصاویر توصیفی یا چهره پرتره رجال و درباریان که در گذشته روزنامه‌های درباری و دولتی به آن گرایش داشتند، تصاویری از وقایع سیاسی با جایز بودن جنبه‌های انتقادی در روزنامه‌ها به چاپ می‌رسید. شیوه چاپ سنگی، لاتین و در سال‌های اخیر جنبش مشروطه، چاپ مسطح با استفاده از حروفچینی سربی بود.

منابع: (1)طنز درمطبوعات دوره آغازین مشروطیت ، (2) پیشینه کاریکاتور در مطبوعات ایران،
(3) کاریکاتور در ایران

 

بهناز معزی
روزنامه‌نگار و کارشناس ارشد ارتباطات

آینده ارتباط خردسالان
با شبکه‌های اجتماعی


پیدایش رسانه‌های نوین و تحول ارتباطات، چنان در روابط اجتماعی و جنبه‌های مختلف زندگی تأثیر گذاشته که تمام معادلات پیشین انسان را تغییر داده است و این در نظام خانواده، اعم از ارتباطات والدین و کودکان مشهود است.
گذشته از بحث «انقلاب» ارتباطاتی و تأثیرات آن بر سبک زندگی، در این مطلب به امکاناتی که این ابزارها برای بچه‌ها در خانواده و جامعه فراهم کرده است، توجه داریم؛ امکاناتی که اهمیت داشتن سواد و دانش سنتی را زیر سؤال برده است.
برای روشن‌شدن مطلب، داستانی را به عنوان طرح مسأله مطرح می‌کنیم. چندی پیش، «علی»، کودک چهارساله‌ای که به خاطر تب و اسهال نیمه‌‌شب را با پدرش در بیمارستان می‌گذراند، تمام شب، با تلفن همراه پدر از طریق شبکه وایبر از بیمارستان با مادرش در تماس بود. جالب توجه شیوه این تماس است؛ این کودک مثل این عبارات «ههاتاتالبلبیببیسبلسی تیایلشتس» بی‌معنی را چندین بار برای مادرش می‌فرستاد و در پاسخ کلمات با معنی مثل «مامان قربونت بره و زودی بیا و...» را چندین بار دریافت می‌کرد که بدون خواندن آنها داستان ذهنی خودش را از این گپ اینترنتی برداشت می‌کرد و لذت می‌برد. بعد از آن از شکلک‌ها و تصاویر قابل ارسال استفاده می‌کرد که بیشتر از عبارات، برایش معنا داشت و نهایتاً پیام صوتی برای مادرش می‌فرستاد.
صرف‌نظر از استعداد کودکان امروز، که بسرعت شیوه استفاده از این ابزارها را می‌آموزند، این پرسش‌ها را که با وجود این ابزارهای ارتباطی، آیا جایگاه سواد و اهمیت سواد رسانه‌ای با وجود این نوع ارتباطات کمرنگ می‌شود؟ آیا بشر با داشتن تکنولوژی در برقراری ارتباط، به سمت دوران کهن غارنشینی که از طریق سمبل‌ها و دیوارنگاشت‌ها و... پیام می‌دادند، برمی‌گردد؟ آیا این روند تعاریف جوامع از توسعه یافتگی را بر هم می‌زند؟ در ذهن پررنگ می‌کند.
اما در کنار  روند رشد تکنولوژی‌های رسانه‌ای، امروز این نظر که «هیچ تکنولوژ‌ی‌ای بد نیست، سعی کنید تکنولوژی‌ها را بشناسید و از مزایایشان به نفع خود و کودکانتان استفاده کنید» بیش از پیش، قابل تأمل است.
اهمیت فضای ارتباطی کودکان و حفظ آنها در برابر تهدیدها موجب شده که در سطح کلان برای آن تصمیم‌هایی گرفته شود؛ چنانچه  در خبرها هم می‌بینیم «نخستین شبکه اجتماعی ویژه والدین و کودکان  با عنوان نی‌نی  فیس، راه‌اندازی می‌شود.»
در این زمینه نکاتی مورد توجه کارشناسان تربیتی است: «میزان، نحوه و انگیزه‌های استفاده کودکان و نوجوانان ایرانی از رسانه‌های سنتی و جدید»، «میزان و نحوه استفاده کودکان و نوجوانان از رسانه‌ها در ایران و دیگر کشورها»، «چگونگی استفاده کودکان و نوجوانان از رسانه‌های سنتی و جدید در ایران» و...
در این بین روانشناسان و جامعه‌شناسان حوزه ارتباط و رفتاری نیز «اثرات رسانه‌ها بر کودکان و نوجوانان» را دنبال می‌کنند از جمله:«شناخت‌شناسی نحوه دریافت، درک و پردازش اطلاعات رسانه‌ای در ذهن کودکان و نوجوانان»، « نقش رسانه‌ها در آموزش مهارت‌های شهروندی و رفتارهای مدنی کودکان و نوجوانان»،
 «اثرات رسانه‌ها بر بهزیستی و رفتارهای مثبت در کودکان و نوجوانان» و...
شکننده‌ بودن کودکان در برابر جریان‌های ناشناخته شبکه‌های اجتماعی از دلایل بررسی اهمیت‌ این موضوعات است.


 

آیا چشم بادامی‌ها هم می‌خواهند
از آب گل آلود کارون ماهی بگیرند؟

روزنامه نور خوزستان- این نشریه علاوه بر استان خوزستان در 7 استان همجوار نیز قابل دسترسی است. بخشی از سرمقاله روز 20 اردیبهشت ماه این روزنامه ازنظرتان می‌گذرد:
... طبق گفته‌ها و شنیده‌ها قرار است ایران با همکاری شرکت دیلیم کره جنوبی، ساخت سد بختیاری بر روی رودخانه دز و اجرای طرح بهشت‌آباد و انتقال آب از سرچشمه‌های کارون را کلید بزند! موضوعی که حسونی زاده، معاون مطالعات پایه و طرح‌های جامع منابع آب سازمان آب و برق خوزستان در گفت‌و‌گو با پیک راوی از آن اظهار بی‌اطلاعی کرد و گفت: از امضای چنین قراردادی بی‌خبر هستیم و تاکنون خبری در این زمینه از وزارت نیرو به سازمان آب و برق استان نرسیده است!
با اظهار نظرهای اخیر استاندار یزد و شاخ و شانه کشیدن وی در خصوص انتقال آب کارون به استان متبوعش و انتشار خبر ورود چشم بادامی‌ها به طرح بهشت‌آباد و ساخت سد بختیاری تنها باید این را گفت: <عجالتاً هردم از این باغ بری می‌رسد، تازه تر از تازه تری می‌رسد.»

دعوا بر سر مسافر
هفته نامه <سخن تازه> در شهر سیرجان منتشر می‌شود. تعداد زیاد نشریات به نسبت جمعیت شهر سیرجان باعث شده است که بومی گرایی بر محتوای این نشریات غلبه کند، زیرا برای رقابت با هم ناچارند که مسائل ملموس مردم شهرشان را منعکس کنند. بخشی از یک گزارش این نشریه به قلم لیلا گلزاری از نظرتان می‌گذرد:
سه‌راهی کرمان، جایی که از قدیم جا افتاده و ماشین‌هایی برای حمل مسافر در مسیر کرمان می‌ایستادند.
پس از تغییر و تحول و برای ایجاد امنیت، جایگاهی برای پژوهای کرایه‌ای شد و سرانجام به علت شلوغی شهر، پژوها را جابه‌جا کردند به مکان جدیدشان؛ یعنی بلوار قاآنی. در نتیجه مکانی که از قدیم‌الایام در ذهن همه جا افتاده که برای رفتن به کرمان، به سه‌راهی کرمان بروند، خالی شد و کم‌کم سر و کله ماشین‌های شخصی در اینجا پیدا و مسافران ماندند با ماشین‌های شخصی که آماده‌ جابه‌جایی مسافر هستند.
ماشین‌ شخصی‌هایی که بدون پرداخت هیچ هزینه‌ و مجوزی آزادانه مسافران را بدون داشتن بیمه‌‎ سرنشین به مقصد می‌برند.
همین باعث دعوا و درگیری و گاه کتک‌کاری و نارضایتی اتوبوس‌های مسافربری و پژوهای کرایه‌ای مسیر سیرجان به کرمان شده است.