شناختنامه ای مختصر از سرگذشت یک هنرمند

بهروز زیندشتی
خوشنویس و مدرس دانشگاه

​​​​​​​پرویز تناولی مجسمه ساز برجسته ایرانی کتابی به نام «آتلیه کبود» دارد که بخشی از خاطرات هنری خود را در آن ثبت کرده است. این اولین کتاب خاطره نگاری اوست. این کتاب اهمیت دو چندانی برای من داشته که چندین بار خواندمش و به همه علاقه‌مندان به هنر پیشنهاد می‌دهم که حتماً آن را مطالعه کنند. کتابی است بسیار جذاب و انگیزه بخش که خواندنش کمتر از یک روز وقت می‌گیرد، اما شاید تأثیرش تا مدت‌ها در زندگی هنری‌مان باقی بماند.
محتوای کلی کتاب بیان خاطرات پرویز تناولی با شخصیت‌های تأثیرگذار در زندگی هنری ایشان است و همچنین داستان شکل‌گیری دوره‌های کاری هنرمند هم در این کتاب است.او در کتابش همچنین گروه‌های هنری را که در دهه چهل و پنجاه در شکل‌گیری‌شان نقش داشته، شرح می‌دهد.
«آتلیه کبود» نمونه مختصری از شرح دستیابی انسان‌ها به اهدافی است که در سر می‌پرورانند. همیشه قانون زندگی بر این مدار بوده که برای رسیدن به هدف باید رنج کشید. باید از پستی‌ها و بلندی‌های سر راه گذشت تا به سرمنزل مقصود رسید. شاید این قول معروف سعدی که ضرب المثل شده «نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود» مصداق بارزی برای گذر از مشکلات راهی است که در پی‌اش پیروزی و موفقیت را به همراه دارد.
این کتاب که توسط انتشارات بن گاه منتشرشده، به چگونگی تولد مکتب سقاخانه و تشکیل گروه هنرمندان ایرانی می‌پردازد. پرویز تناولی تا کنون بیش از 50 کتاب و مقاله به زبان‌های مختلف منتشر کرده است. «قالیچه‌های شیری فارس»، «قالیچه‌های تصویری ایران»، «نان و نمک»، «دستبافته‌های عشایری و روستایی ورامین» و... از جمله این آثار است.
نگارنده در بخشی از کتاب «‌آتلیه کبود» می‌نویسد: «کسانی که سال‌ها پیش از خیابان ولی عصر تهران عبور می‌کردند، اغلب متوجه مجسمه غول پیکری در بالکن یکی از آپارتمان‌های مشرف به خیابان می‌شدند. این مجسمه از آهن‌آلات ساخته شده بود و مردی را در حال به آغوش کشیدن یک آهو نشان می‌داد. کمی پایین‌تر از این مجسمه بالای در ورودی همین ساختمان، تابلوی کوچکی به چشم می‌خورد که روی آن به دو زبان فارسی و لاتین، عنوان «آتلیه کبود» نوشته شده بود. اینجا اولین آتلیه من بود.»