کرونا، رکوردشکنی و مدال نقره

مهری رنجبر/ بغض امانش نمی‌داد. آسمان چشمانش بدجور بارانی بود. به زور کلمات را ردیف می‌‌کرد. یکباره بغضش ترکید. هرچند هق هق گریه‌هایش، حرف‌های ناگفته‌ای داشت. حرف‌هایی که با گوش جان باید شنید. حرف از فرزانه فصیحی، دونده 100 متر ایران است. دونده‌ای که با درخشش در قونیه پرچم دوومیدانی ایران را بالا برد. فصیحی روزی پر هیجان را رقم زد، دویدن با تنگی نفس، دو بار رکوردشکنی و مدال نقره. مدالی که به قول خودش روزهای سختش را شست و برد: «من خیلی سختی کشیدم و نمی‌خواستم مدال را از دست بدهم. روزهای سختی گذراندم که خودم و خانواده‌ام می‌‌دانند. خدا را شکر که نتیجه خوبی گرفتم.» دونده المپیکی رقابت‌های دوومیدانی بازی‌های کشورهای اسلامی را با رکوردشکنی استارت زد. اوکه تیرماه امسال در مسابقه بین‌المللی بورسای ترکیه بعداز 8 سال رکورد 100 متر ایران را زده بود، حدود یک ماه بعد، این بار در شهر قونیه و باز‌ی‌های کشورهای اسلامی برای رکوردزنی استارت زد. او دور مقدماتی 100 متر را در زمان 11 ثانیه و 24 صدم ثانیه دوید. اما باد موافق بیشتر از 2 ثانیه اجازه نداد رکوردش در لیست رکوردهای ملی دوومیدانی ایران ثبت شود. او با اولی گروهش به نیمه نهایی رسید، برای فرزانه فصیحی، انگار تازه چالش جدید شروع شده بود. فرزانه در نیمه نهایی با ثبت رکورد 11 ثانیه و 30 صدم ثانیه به خط پایان رسید و پا به فینال بازی‌ها گذاشت.  14 صدم ثانیه زیر رکورد قبلی‌اش. آن هم دویدن با تنگی نفس ناشی از عوارض کرونا. مریضی که 10 روز پیش به آن مبتلا شده بود. حتی رفتن زیر اکسیژن و توصیه‌های پزشکان برای بستری شدن در بیمارستان هم لحظه‌ای دونده سرعتی ایران را مردد نکرد. او می‌‌خواست کاری را که شروع کرده تمام کند و کرد. رکورددار 100 متر زنان ایران، بعدازظهر سه‌شنبه با شلیک تپانچه سر استارتر، در خط استارت فینال پا به پای رقبایش دوید و دومین نفری بود که از خط پایان گذشت در حالی که با ثبت رکورد 11 ثانیه و 12 صدم ثانیه برای دومین بار  رکورد 100 متر را شکست. رکوردزنی که مزدش مدال نقره بود. فرزانه که دیروز صدایش درنمی‌آمد به خبرنگار «ایران» می‌‌گوید: «من 10 روز پیش به کرونا مبتلا شدم و آثار درگیری ریه‌ام را داشتم که در قونیه دویدم. بعداز مسابقه نیمه نهایی به دلیل تنگی نفس، به آمبولانس منتقل شدم و اکسیژن گرفتم، گفتند به خاطر ضربان بالای قلب دویدن در فینال برایم خیلی خطرناک بود. با اصرار من و مسئولیت خودم در فینال دویدم. البته کم کم بهتر شدم و دویدم. دیروز هم به مراسم اهدای مدال رسیدم.»