برای حضرت قاسم(ع)

آن شب، شب جانسوز عاشورا
وقتی که ماه انگشت بر لب بود
در گوشه‌ای از خیمه‌ای خاموش
افسوس یک خورشید در تب بود
یاران همه سرمست و سرزنده
آن شب، شب شوریده حالی بود
در جمع مردان شهادت آه
جای جوانی حیف خالی بود
در گوشه‌ای بنشسته بود آرام
در فکر حرفی از عمویش بود
لب بسته بود و اشک ها جاری
تصویر بابا روبه‌رویش بود
وقتی نگاهش رو به پایین بود
دستی به روی شانه‌اش لغزید
سر را به سمت آسمان چرخاند
خورشید زیبای عمو را دید
با انفجار بغض خود برخاست
خود را در آغوش عمو انداخت
یعنی که من هم طالب مرگم
یعنی که باید در رهت جان باخت
از دیدن این صحنه جانکاه
چشم زمین و آسمان‌تر بود
مولای ما آهسته آهسته
لب باز کرد و رو به او فرمود:
ای گل‌تر از گل های این بستان
ای دل فدای ابر چشمانت!
تو یادگار مجتبی هستی
جان عمو بادا به قربانت!
مرگ از نگاه مهربانت چیست؟
بعد از سکوتی سخت و جانفرسا
از عمق جان فریاد زد قاسم:
«والله، احلی من عسل» مولا
شد روز عاشورای جانبازان
روز شکفتن از دل و از جان
بعد از شهادت های پی در پی
نوبت به قاسم بود در میدان
تیری شد و بر قلب دشمن زد
رعدی شد و یکباره غوغا شد
بین سپاه شب شکاف افتاد
جنگی شگفت و سخت برپا شد
او شیر بود و دشمنش روباه
لب تشنه می‌غرید و می‌جنگید
زخمی شد و زخمی شد و زخمی
خونش به عمق آسمان پاشید
آمد عموی او به بالینش
وقتی که ناگه بر زمین افتاد
چشمی گشود و باز لبخندی
آرام در آغوش او جان داد!