دلی داشت به اندازه تمام خراسان

کیوان ساکت
نوازنده تار و سه‌تار، آهنگساز
آنان که محیط فضل و آداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند  
ره زین شب تاریک نبردند برون
 گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند
پیر چنگی جنوب خراسان عثمان محمد پرست پرواز کرد و دوستداران خود را تنها گذاشت. در میان نوازندگان  محلی، شاید کمتر نامی مانند عثمان شهره عام و خاص باشد و همه او را بشناسند. آنچه عثمان را بیش از هنر نوازندگیش در نوع خود یگانه کرد، دریادلی این نازنین مرد بزرگ جنوب خراسان بود. دلی داشت به اندازه تمام خراسان...
بیش از آنکه از هنرش بگوییم که کم و بیش از چند و چون آن آگاه هستیم، باید اشاره‌ای داشته باشیم به کارهای نیک و خیریه‌ای که عثمان در تمام طول زندگی‌اش هرگز لحظه‌ای از آن غافل نبود و نشد. او  با راه‌اندازی اتوبوس رفت و آمد مردم زادگاهش خواف را به شهرهای دیگر آسان کرد. بویژه در کار ساختن مدرسه در جای جای مناطق محروم ایران زمین در کنار بزرگان دیگری مانند زنده یاد مصطفی کاشانی، استاد کابلی و دیگر بزرگانی از مدرسه‌سازان بزرگ این آب و خاک می‌توان او را جای داد. سابقه آشنایی من با زنده یاد عثمان محمد پرست به نزدیک 40 سال می‌رسد. از آن روزگار که در زادگاهش خواف زندگی می‌کرد و همچنین در جای جای مختلف مراسم خیریه، هرگاه که من بودم پیش از من، عثمان با تمام خستگی و ناتوانی آنجا حضور داشت تا خودش هم دستی در این کارها داشته باشد و همچنین تشویق و ترغیب مردم به انجام کارهای خیر. اینگونه است که نام یک هنرمند همواره بر سرلوحه نام‌ها خواهد درخشید و چه خوب هنرمندان معاصر بویژه کسانی که امروز هنرشان را بر سر مردم می‌کوبند و با هنرشان به مردم فخر می‌فروشند و هرگز زبان آنها نبودند و هرگز هنر آنها بیان درد و رنج و آرزو و امید و شادی مردم نبوده، از عثمان بزرگ درس بگیرند. مرام عثمان با مردم بودن و برای آنها بودن بود. گواه این سخن تک تک کسانی است که با وی آشنایی داشتند. عثمان گرامی و ارجمند! یاد و خاطره تو و نوای دلپذیر پنجه‌های تو همواره  در حافظه تاریخی و عاطفی و فرهنگی مردم فرهیخته این دیار خواهد ماند و تا زمانی که خراسان باشد و خراسانی، نامت به نیکی بر تارک هنرمندان این دیار خواهد درخشید.