سال اول زمامداری بایدن ناامیدکننده بود
حرفهایی از جنس اوباما، اقداماتی همچون ترامپ
مروان بشاره / تحلیلگر ارشد سیاسی عرب
مترجم: وصال روحانی
جو بایدن پس از شروعی بالنسبه خوب در زمینه سیاست خارجی، در یک سال نخست ریاست جمهوری اش که سالگرد آن روز جمعه (اول بهمن) بود، حضوری کاملاً ناامیدکننده در این سمت داشت.
بایدن در 50 روز آغازین حکومتش، امریکا را به پیماننامههای آب و هوایی پاریس و سازمان جهانی بهداشت (WHO) که سلف وی دونالد ترامپ از آنها خارج شده بود، بازگرداند اما در 10 ماه بعد از آن انواع اقدامات مخرب و متضاد را داشته است. او حالا در اولین روزهای دومین سال ریاست جمهوری لرزانش در امریکا، موجودی را تداعی میکند که در زدن حرفهای قشنگ اما بیپایه مثل رئیس سابقش باراک اوباما عمل میکند اما در صحنه اقدام و عمل، کارهایش شبیه به ترامپ افراطی است. این در حالی است که او نه قدرت کلام پر فریب اوباما را دارد و نه ذرهای از قاطعیت ترامپ را. این دوگانگی رفتاری سبب شده وی بسیاری از قولهایی را که در 10 ماه پایانی سال 2021 به این و آن داد، به فراموشی بسپارد. او در حالی که از همه کارهای ترامپ انتقاد کرده و آنها را نابخردانه خوانده بود، اکثر تصمیمهای وی را حفظ کرده و به کارهای او استمرار بخشیده است و پاسخی بر سؤالاتی از این دست ندارد که چرا با لغو اقدام ترامپ، امریکا را به عضویت یونسکو که نهادی چندان غیرمعقول نیست، بازنگردانده است و چرا آثار سیاستهای خارجی او برای طبقه متوسط امریکا که طبقه غالب در این کشور هستند، بیش از مثبت بودن شعاری و پوپولیستی و تهی هستند.
ترامپ به قول خود مبنی بر اینکه امریکا را دوباره «بزرگ» خواهد ساخت، عمل نکرد اما بایدن هم در تضاد با وعدههایش اعتبار از کف رفته این کشور را اصلاً احیا نکرده است. در صحنه خاورمیانه و شمال آفریقا، بایدن کلی شمار درباره لزوم حاکمسازی دموکراسی و حفظ حقوق بشر داد اما آنچه در صحنه عمل از وی مشاهده شده، فقط تقویت دیکتاتورهایی مانند عبدالفتاح السیسی در مصر و همتاهای او در قالب حاکمانی نظامی در تونس و الجزایر بوده است. بایدن در حرف و سخن بنسلمان، ولیعهد زیادهخواه عربستان را تأیید نکرده اما به سبک و سیاق ترامپ سیل سلاح و بمب را به سوی ریاض باز گذاشته تا جنگندههای عربستان که البته اهدایی دولت واشنگتن هستند، همچنان صنعا و چند شهر کلیدی دیگر یمن را بمباران و زنان و کودکان را قربانی کنند. بایدن در صورت ظاهر بر لزوم تشکیل یک کشور فلسطینی در کنار رژیم غاصب صهیونیستی پای فشرده اما چراغ سبز را به روی اسرائیلیها گشوده است تا در نوار غزه هر چه دلشان میخواهد، انجام بدهند و به شهرکسازیهای غیرقانونی خود در سرزمینهای اشغالی استمرار بخشند. بایدن حتی نسبت به اروپاییها هم موضع نرمتری را اتخاذ نکرده و با اینکه گفته بود از سیاستهای «اروپایی گریز» ترامپ پرهیز خواهد کرد، همان برخوردهای از سر نخوت و رفتارهای سردی را در قبال دولتها و ملل قاره سبز داشته که ترامپ طی چهار سال زمامداری سراسر تشنج خود در مقابل این ممالک داشت.
محصول مستقیم این سیاستها، همراه نشدن امثال آلمان و فرانسه با امریکا در امر ایستادگی مقابل توان فزاینده نظامی و سیاسی کرملین بوده که نه تنها حاضر به مصالحه با اوکراین و بازگرداندن کریمه به این کشور نیست، بلکه آرایش نظامی خود را در مرزهای اوکراین تشدید کرده است. امانوئل مکرون، رئیسجمهور فرانسه نیز از این گونه برخوردها آنقدر ناامید شده که اخیراً گفته است دولتش به جای همسویی با امریکا در زمینه عقب راندن روسها از مواضع فعلیشان، بهتر است با آنها به طور مستقیم صحبت و به نوعی مصالحه کند. البته مغبون اصلی این رفتارهای سرد خود بایدن و کاخ سفید بودهاند زیرا وی در ملاقاتها و برخوردهای شخصیاش با ولادیمیر پوتین نیز قدمی به جلو برنداشته و قافیه یک رقابت قدیمی را به کرملین باخته است. همین مسأله در مورد چین هم صدق میکند زیرا تأکید هر روزه بایدن در این مورد که چین را دشمن اصلی امریکا میانگارد و سعی در تضعیف اقتصاد این کشور دارد، سبب شده چین بیش از پیش به روسیه نزدیک شود و ائتلاف سیاسی این دو کشور، موضع امریکا را لغزانتر و دولت واشنگتن را ناکارآمدتر کرده است. درس بزرگ تاریخ به کشورهای به اصطلاح ابرقدرت همیشه این نکته بوده که اگر صدها اختلاف عقیدتی هم دارید، با یکدیگر سازش و در یک مسیر عمل کنید وگرنه سیل نارضایتی سایر کشورها شما را ریشهکن خواهد کرد اما «امریکای بایدن» با چشم بستن بر این دکترین، طوفان فوق را به سوی خود فراخوان کرده است. همه اینها مقدماتی است تا بیانگاریم سه سال باقی مانده از حکومت بایدن میتواند بسیار بدخیمتر از یک سال آشفته آغازین آن باشد.
منبع: AlJazeera
مترجم: وصال روحانی
جو بایدن پس از شروعی بالنسبه خوب در زمینه سیاست خارجی، در یک سال نخست ریاست جمهوری اش که سالگرد آن روز جمعه (اول بهمن) بود، حضوری کاملاً ناامیدکننده در این سمت داشت.
بایدن در 50 روز آغازین حکومتش، امریکا را به پیماننامههای آب و هوایی پاریس و سازمان جهانی بهداشت (WHO) که سلف وی دونالد ترامپ از آنها خارج شده بود، بازگرداند اما در 10 ماه بعد از آن انواع اقدامات مخرب و متضاد را داشته است. او حالا در اولین روزهای دومین سال ریاست جمهوری لرزانش در امریکا، موجودی را تداعی میکند که در زدن حرفهای قشنگ اما بیپایه مثل رئیس سابقش باراک اوباما عمل میکند اما در صحنه اقدام و عمل، کارهایش شبیه به ترامپ افراطی است. این در حالی است که او نه قدرت کلام پر فریب اوباما را دارد و نه ذرهای از قاطعیت ترامپ را. این دوگانگی رفتاری سبب شده وی بسیاری از قولهایی را که در 10 ماه پایانی سال 2021 به این و آن داد، به فراموشی بسپارد. او در حالی که از همه کارهای ترامپ انتقاد کرده و آنها را نابخردانه خوانده بود، اکثر تصمیمهای وی را حفظ کرده و به کارهای او استمرار بخشیده است و پاسخی بر سؤالاتی از این دست ندارد که چرا با لغو اقدام ترامپ، امریکا را به عضویت یونسکو که نهادی چندان غیرمعقول نیست، بازنگردانده است و چرا آثار سیاستهای خارجی او برای طبقه متوسط امریکا که طبقه غالب در این کشور هستند، بیش از مثبت بودن شعاری و پوپولیستی و تهی هستند.
ترامپ به قول خود مبنی بر اینکه امریکا را دوباره «بزرگ» خواهد ساخت، عمل نکرد اما بایدن هم در تضاد با وعدههایش اعتبار از کف رفته این کشور را اصلاً احیا نکرده است. در صحنه خاورمیانه و شمال آفریقا، بایدن کلی شمار درباره لزوم حاکمسازی دموکراسی و حفظ حقوق بشر داد اما آنچه در صحنه عمل از وی مشاهده شده، فقط تقویت دیکتاتورهایی مانند عبدالفتاح السیسی در مصر و همتاهای او در قالب حاکمانی نظامی در تونس و الجزایر بوده است. بایدن در حرف و سخن بنسلمان، ولیعهد زیادهخواه عربستان را تأیید نکرده اما به سبک و سیاق ترامپ سیل سلاح و بمب را به سوی ریاض باز گذاشته تا جنگندههای عربستان که البته اهدایی دولت واشنگتن هستند، همچنان صنعا و چند شهر کلیدی دیگر یمن را بمباران و زنان و کودکان را قربانی کنند. بایدن در صورت ظاهر بر لزوم تشکیل یک کشور فلسطینی در کنار رژیم غاصب صهیونیستی پای فشرده اما چراغ سبز را به روی اسرائیلیها گشوده است تا در نوار غزه هر چه دلشان میخواهد، انجام بدهند و به شهرکسازیهای غیرقانونی خود در سرزمینهای اشغالی استمرار بخشند. بایدن حتی نسبت به اروپاییها هم موضع نرمتری را اتخاذ نکرده و با اینکه گفته بود از سیاستهای «اروپایی گریز» ترامپ پرهیز خواهد کرد، همان برخوردهای از سر نخوت و رفتارهای سردی را در قبال دولتها و ملل قاره سبز داشته که ترامپ طی چهار سال زمامداری سراسر تشنج خود در مقابل این ممالک داشت.
محصول مستقیم این سیاستها، همراه نشدن امثال آلمان و فرانسه با امریکا در امر ایستادگی مقابل توان فزاینده نظامی و سیاسی کرملین بوده که نه تنها حاضر به مصالحه با اوکراین و بازگرداندن کریمه به این کشور نیست، بلکه آرایش نظامی خود را در مرزهای اوکراین تشدید کرده است. امانوئل مکرون، رئیسجمهور فرانسه نیز از این گونه برخوردها آنقدر ناامید شده که اخیراً گفته است دولتش به جای همسویی با امریکا در زمینه عقب راندن روسها از مواضع فعلیشان، بهتر است با آنها به طور مستقیم صحبت و به نوعی مصالحه کند. البته مغبون اصلی این رفتارهای سرد خود بایدن و کاخ سفید بودهاند زیرا وی در ملاقاتها و برخوردهای شخصیاش با ولادیمیر پوتین نیز قدمی به جلو برنداشته و قافیه یک رقابت قدیمی را به کرملین باخته است. همین مسأله در مورد چین هم صدق میکند زیرا تأکید هر روزه بایدن در این مورد که چین را دشمن اصلی امریکا میانگارد و سعی در تضعیف اقتصاد این کشور دارد، سبب شده چین بیش از پیش به روسیه نزدیک شود و ائتلاف سیاسی این دو کشور، موضع امریکا را لغزانتر و دولت واشنگتن را ناکارآمدتر کرده است. درس بزرگ تاریخ به کشورهای به اصطلاح ابرقدرت همیشه این نکته بوده که اگر صدها اختلاف عقیدتی هم دارید، با یکدیگر سازش و در یک مسیر عمل کنید وگرنه سیل نارضایتی سایر کشورها شما را ریشهکن خواهد کرد اما «امریکای بایدن» با چشم بستن بر این دکترین، طوفان فوق را به سوی خود فراخوان کرده است. همه اینها مقدماتی است تا بیانگاریم سه سال باقی مانده از حکومت بایدن میتواند بسیار بدخیمتر از یک سال آشفته آغازین آن باشد.
منبع: AlJazeera
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه