هوای بی مدیر

مرضیه ربیعی
سال‌های گذشته این‌گونه بود که حداقل دانش‌آموزان در فصل پاییز از آلودگی هوا خیلی هم ناراضی نبودند! بالاخره حداقل یک هفته تعطیلی و بخور و بخواب را برایشان به همراه داشت. اما کرونا حتی بساط این چند روز بدون دغدغه درس و معلم را هم گرفت. آموزش مجازی که آمد، دیگر فرقی نکرد که مدرسه به‌خاطر کرونا تعطیل شود یا آلودگی هوا! در هر دو صورت دانش‌آموز ساعی ما باید با چشمان نیمه‌باز، سر کلاس درس حاضری را زده و دوباره پتو را روی سرش بکشد. اینجا بود که بالاخره ما هم به فکر افتادیم که راهکارهایی برای حل معضل آلودگی هوا را بررسی کنیم. البته این راهکارها، بیشتر آبکی است، چرا که خلاف تصور شما فقط آلاینده‌ها باعث آلودگی نیستند و تغییر اقلیم در کشور و کاهش بارندگی هم خیلی سوسکی، تأثیر بسیاری بر آلودگی هوا گذاشته است. در این زمینه چند راهکار ارائه می‌شود:
۱ حدود سی درصد از آب پشت سدها با بحران بیکاری روبه‌رو بوده و بسیاری از نخبگان آبی با پدیده تبخیر مغزها، به آسمان مهاجرت می‌کنند. پس تلاش شود که لااقل این آب برای غافلگیری منابع آب سطحی، تالاب‌ها، رودخانه‌ها و دریاچه‌هایی که الان خشک شده‌اند، به کار گرفته شود.
۲ آی بسوزه ریشه این سیاست بی‌والدین که حتی در آلودگی هوا هم تأثیر شگرفی دارد! همان‌طور که سازمان محیط‌زیست فقط مسئول اتوبان تهران شمال نیست، وزارت امور خارجه هم فقط برای برجام و سفر خارج رفتن نیست! پس معاونت دیپلماسی آن تلاشی بکند که بتواند حقابه ایران از آب‌های مرزی کشورهایی مثل افغانستان، عراق، ترکیه، سوریه و دیگر کشورهای همسایه را گرفته تا برای ما هم آب یا نانی داشته باشد.
۳ طبیعت زبان ندارد! ولی اگر داشت حتماً تلاش می‌کرد که داماد یکی از مسئولان شده و حقابه خود از منابع سطحی را بگیرد. اگر کسی هم به او اعتراض کند، با خیال راحت می‌گوید که سهمش را از سفره آبی کشور برداشته است. پس دریچه سدها را باز کنیم تا طراوت و سرسبزی به طبیعت برگشته و محیط زیست هم بگوید: آخیش. در این صورت درجه حرارت هم فیتیله را پایین کشیده و بارندگی بیش از اینها می‌شود. اگر خدا بخواهد...