بایکس و آمینو: به امریکایی‌ها پیشنهاد می‌کنیم به ایران بیایند

پریسا غفاری
خبرنگار
آلاده آمینو و دوایت بایکس، بازیکنان خارجی تیم بسکتبال شیمیدر در روزهایی که زمستان حسابی خودنمایی کرده و شاهد کاهش نسبتاً زیاد دما هستیم، به دفتر روزنامه ایران آمدند و در دقایقی که در تحریریه بودند، باعث شکل‌گیری جوی ویژه شدند. در همان بدو ورود، قد بلندشان جلب توجه کرد و پس از آن با شوخی‌ها و تعریف‌های‌شان از ایران، گرمای خاصی به تحریریه بخشیدند. آمینو نیجریه‌ای‌الاصل که سال‌هاست در امریکا اقامت دارد، دومین سال حضور در ایران را پشت‌سر می‌گذارد؛ بازیکن 2 متر و 8 سانتیمتری که فصل گذشته در شهر بسکتبال‌دوست گرگان بود و امسال به شیمیدر منتقل شده است. او که خاطرات خوشی از شهر گرگان دارد، امسال به همراه مهران شاهین‌طبع به تهران آمده تا سرمربی سابقش را تنها نگذاشته باشد! اما دوایت بایکس که نخستین سال حضور در کشورمان را تجربه می‌کند، رزومه‌ای قوی‌تر دارد. او در سطح اول بسکتبال امریکا حضور داشته و بازی در NBA را تجربه کرده است. بسکتبالیست یک متر و 91 سانتیمتری در مقطعی همبازی کوبی برایانت فقید در تیم مطرح و مدعی لس‌آنجلس لیکرز هم بوده است. در هر حال این دو بازیکن 34 و 32 ساله توجه شیمیدری‌ها را جلب کردند تا برای قهرمانی به این تیم کمک کنند. این دو معتقدند تهران شهری دوست داشتنی و البته تأکید کردند که ترافیکش واقعاً آزاردهنده است. آنها که عاشق غذاهای ایرانی شده‌اند، در این مصاحبه امریکایی‌ها را برای سفر به کشورمان ترغیب و تشویق کردند. پیشنهاد می‌کنیم گفت‌وگوی خواندنی «ایران» با آمینو و بایکس را بخوانید.

چطور شد به بسکتبال روی آوردید؟
بایکس: من از بچگی بسکتبال را دوست داشتم و همیشه یک توپ بسکتبال در دستم بود. علاقه‌ام به بسکتبال از 7،8 سالگی شکل گرفت.
آمینو: من و برادر کوچکم از نظر سنی نزدیک بودیم، یک لیگ بسکتبال محلی نزدیک ما برگزار می‌شد، می‌رفتیم آنجا و با بچه‌های بزرگتر از خودمان بازی می‌کردیم. این یک خوش شانسی برای ما بود که چنین جایی نزدیک ما بود. ما از سن پایین حدود 3 و 5 سالگی شروع به بازی کردیم و از آن لذت بردیم. بسکتبال برای ما این طوری شروع شد.
بسکتبال امریکا پر از چهره‌های بزرگ است. اسطوره‌های شما کدامیک هستند؟
آمینو: در زمان نوجوانی طرفدار ستاره‌هایی مثل تریسی مک گریدی و کوین گاردنر بودم، کمی که بزرگتر شدم لبران جیمز. اما تریسی و گاردنر دو بازیکن محبوب من هستند.
بایکس: وقتی جوان‌تر بودم، الن آیوِرسان برای من بهترین بود. از همه تکنیک‌های بازی او خوشم می‌آمد و پیش خودم احساس کردم که می‌توانم من هم روزی مثل او باشم. به خاطر همین تنها بازیکنی که در دوران نوجوانی به او به عنوان بهترین نگاه می‌کردم، آیورسان بود.
شرایط در تیم ملی چطور بود؟
آمینو: تیم ملی نیجریه را واقعاً دوست دارم. در واقع اولین تیمی است که من و برادرم شانس بازی کردن در آن را پیدا کردیم. ما نیجریه را برای اولین بار به المپیک رساندیم که یک اتفاق فوق‌العاده بود. سپس به دو المپیک دیگر هم رفتیم. بازی در تیم ملی کشورم باعث افتخارم است، بویژه که پدرم و خانواده‌ام هم به این موضوع افتخار می‌کنند.
*بایکس هیچ گاه موفق به پوشیدن پیراهن تیم ملی امریکا نشده است.
تفاوت بسکتبال ایران و امریکا زیاد است، چرا ایران را انتخاب کردید؟
بایکس: من چند نفری را که قبلاً اینجا بازی کرده بودم، می‌شناختم. پیش خودم فکر کردم که جالب است اینجا بیایم و بتوانم شانسم را برای بازی در کنار آنها امتحان کنم. از طرفی چند ایجنت هم گفتند که ایران لیگ خوبی دارد و هنوز هم جای پیشرفت دارد.
آمینو: من شناخت کافی از بسکتبال ایران داشتم. وقتی که کوچ (coach) شاهین طبع پیشنهاد داد، چون از قبل با هم آشنا بودیم، قبول کردم که به اینجا بیایم. در واقع پیشنهاد را بررسی کردم و چند نفری را که قبلاً اینجا در ایران بازی کرده بودند هم می‌شناختم. آنها تجربه خیلی خوبی در اینجا داشتند. بنابراین اشتیاق داشتم که بیایم و بازی کنم. تا حالا هم اوقات خوبی در ایران داشته‌ام.
دوایت! برای آمدنت به ایران، پری پتی (بازیکن امریکایی شهرداری گرگان) چقدر روی آمدنت تأثیرگذار بود؟
بایکس: یکی از دلایل اصلی‌ام بود. او اینجا را دوست دارد و با تیمش هم به قهرمانی رسیده است. بنابراین پری پتی نقش زیادی در آمدنم به ایران داشت.
از کار کردن با مهران شاهین طبع راضی هستید؟
آمینو: قطعاً. من سال گذشته برای او بازی کردم و از قبل هم که با او آشنا بودم. یکی از کارهایی که او همیشه انجام می‌دهد، این است که می‌خواهد مطمئن باشد اوضاع از همه نظر برای شما اوکی است، می‌خواهد که حال بازیکنانش خوب باشد. همیشه مراقب بازیکنان است، به همین دلیل وقتی با او کار می‌کنی احساس نمی‌کنی که در یک کشور خارجی هستی چون کسی را داری که می‌دانی واقعاً مراقب تو و منافع تو است و این نکته خیلی مهمی است. او همیشه توجه و تعهد صادقانه را به شما نشان می‌دهد. او واقعاً علاوه بر مربی، یک رفیق خوب است.
نظرتان درباره بسکتبال ایران و کیفیت آن چیست؟
آمینو: الان رقابت در صدر جدول بسیار سنگین است. تیم‌های بالانشین واقعاً قدرتمند هستند. هرچه بازی‌ها جلوتر می‌رود، حس می‌کنم که رقابت‌ها سنگین‌تر هم می‌شود. این موضوع لیگ را جذاب‌تر می‌کند. بازیکنان ملی‌پوش زیادی هم در تیم‌های بزرگ و بالانشین بازی می‌کنند. از طرفی بسکتبال در ایران محبوب است و تیم‌هایی مثل مهرام، شیمیدر، گرگان و آبادان هواداران بسیاری دارند.
بایکس: من که تا حالا فقط 7 بازی انجام داده‌ام. چیزی که تا اینجا متوجه شده‌ام این است که رقابت زیاد و هیجان انگیز است. من دوست دارم در سطح بالا رقابت کنم. این نکته‌ای است که در نهایت باعث خاص بودن ما می‌شود، تلاش‌مان را می‌کنیم که به قهرمانی برسیم. مطمئنم که خیلی زود شناخت کافی پیدا می‌کنم و با تیم‌ها و بازیکنان بیشتر آشنا می‌شوم.
کدام تیم در NBA را دوست دارید؟
آمینو: معمولاً من طرفدار هر تیمی هستم که برادرم در آن بازی می‌کند. اما من از طرفداران آتلانتا هستم و از طرفی لبران را خیلی دوست دارم، بنابراین طرفدار لیکرز و آتلانتا هستم.
بایکس: من طرفدار لبران جیمز هستم به خاطر همین لبران و لیکرز را دوست دارم. البته خودم اهل میلواکی هستم و آنجا قهرمانی هم به دست آورده‌ام. بنابراین کمی هم ریشه طرفداری از تیم زادگاهم را دارم.
نظرتان راجع به کوبی برایانت چیست؟
بایکس: کوبی برایانت، یک انسان خاص بود. من لقب اسطوره را به او می‌دهم. برای من افتخار بود در تیمی بازی کنم که او هم حضور داشت. البته او آن سال مصدوم بود و من هیچ وقت نتوانستم کنارش بازی کنم. کوبی روی زندگی ما تأثیر زیادی گذاشت، شاید هم روی زندگی خیلی از امریکایی‌ها.
آمینو: من هم همین طور، او را اسطوره می‌دانم. من این شانس را داشتم که با تیم ملی نیجریه مقابل کوبی در المپیک بازی کنم. در همان بازی فهمیدم که از بازی کردن مقابل او می‌توان خیلی چیزها یاد گرفت. امیدوارم روحش در آرامش باشد. حتی مرگ او هم خیلی مرا تحت تأثیر قرار داد. واقعاً تکان دهنده بود. آن اتفاق به من یادآوری کرد که زندگی چقدر کوتاه است. اینکه به اصطلاح خودمان (Carpe diem ) دم را غنیمت بشمار و از لحظه و روزت لذت ببر.
دوایت! حامد حدادی در NBA بازی کرده است. چقدر از او شناخت داری؟
به نظرم حامد بازیکنی بااستعداد و توانمند است و می‌تواند هر کاری با توپ انجام دهد. وقتی لیگ چین بودم، چند بازی مقابل هم بازی کردیم و او واقعاً قدرتمند است. نقش زیادی هم در تیمش داشت. شخصیت بزرگی هم دارد و در مجموع انسان فوق‌العاده‌ای است.
نظر خانواده‌تان در مورد آمدن به ایران چه بود؟
بایکس: راستش در ابتدا خیلی بابت آمدن به اینجا مطمئن نبودند. نگرانی‌هایی داشتند و به هر حال اخبار رسانه‌ها هم در این موضوع تأثیر داشت. البته من چندان به این حرف‌ها اهمیت ندادم چون چند دوست در ایران داشتم و با آنها صحبت کردم. اینها را به خانواده‌ام گفتم و اینکه اوضاع خوب است.
آمینو: من سال گذشته هم اینجا بودم. من در لیگ کشورهایی مثل لبنان و ترکیه هم بازی کرده‌ام و خیلی نگرانی خاصی نداشتم. خانواده‌ام می‌دانند که خیلی زود با همبازی‌هایم دوست می‌شوم. به خانواده‌ام گفته‌ام درست است که ما سفرهای زیادی کرده‌ایم اما ایران با آنچه گاهی در خبرها و تلویزیون می‌بینید و می‌شنوید، خیلی فرق دارد.
حالا نظر خودتان در مورد ایران چیست؟
آمینو: دوست‌داشتنی است و من تهران را خیلی دوست دارم. مردم خوب و البته غذاهای خوبی دارد اما ترافیک خیلی زیاد است و من این را اصلاً دوست ندارم. در ضمن از قبل کمی در مورد زبان فارسی می‌دانستم. یک نفر به من یک‌سری چیزها یاد داد و اطلاعاتی راجع به مردم و کشور و چیزهایی شبیه این به من داد. اما الان شناخت بیشتری نسبت به ایران دارم. من در گرگان هم که بودم فقط به باشگاه و سپس به اتاقم می‌رفتم و خیلی وقت نداشتم تا بگردم و با فرهنگ و محیط آشنا شوم.
بایکس: به نظر من هم کشوری دوست‌داشتنی است. من خیلی وقت نیست که اینجا هستم اما حس خوبی دارم. راحت هستم، غذاهایی که به آن عادت داشتم را اینجا هم می‌خورم. در کل از آنچه اینجا دارم و اتفاق می‌افتد، لذت می‌برم.
آیا دلتنگ خانواده و فرزندان شده‌اید؟
آمینو: دلم برای دخترانم تنگ شده است اما اینجا احساس غربت ندارم.
بایکس: صددرصد. البته از طریق تماس تصویری دائم با آنها در ارتباط هستم. گرچه وقتی نمی‌توانی آنها را کنار خودت داشته باشی دلتنگ می‌شوی.
کدامیک از غذاهای ایرانی را دوست دارید؟
آمینو: من خورشت فسنجان را دوست دارم. در هتل المپیک خوردم و خیلی خوش‌طعم بود.
بایکس: من بیشتر پاستا خورده‌ام. پاستای چیکن آلفردو غذای محبوب من است. اما خب کباب هم خورده‌ام که خیلی خوب است. جوجه کباب و شیشلیک. اما پاستا انتخاب همیشگی من است.
دوست صمیمی‌تان در شیمیدر کدام بازیکن است؟
آمینو: تعدادی از بچه‌ها که سال قبل در گرگان با هم همبازی بودیم امسال به شیمیدر آمده‌اند. بنابراین بیشتر با آنها ارتباط دارم. البته الان بیشتر با دوایت هستم چون می‌توانیم راحت با هم حرف بزنیم و وقت بگذرانیم.
بایکس: من هنوز با همه آشنا نشده‌ام. اما آنها را هر روز در تمرین می‌بینم و با هم شوخی می‌کنیم. الان سعی می‌کنیم بیشتر با هم آشنا شویم تا کم‌کم صمیمی‌تر شویم. من هم در حال حاضر بیشتر با آلاده هستم و تازه دارم با بقیه روابط صمیمی‌تر می‌سازم.
تاکنون رفتار مردم با شما چطور بوده است؟
بایکس: در مورد ما یک مقدار کنجکاو هستند. انگار ما را از قبل می‌شناسند یا احساس می‌کنند که می‌شناسند و به ما نگاه می‌کنند. این را درک می‌کنیم که نگاه‌ها به سمت ما بیشتر است چون کمی متفاوت هستیم. اما خیلی چیز عجیبی نیست که بخواهم در مورد آن صحبت کنم. واقعاً موردی که اذیتم کرده باشد، ندیده‌ام.
اگر از ایران بروید آیا پیشنهاد می‌دهید کسی به ایران بیاید؟
آمینو: تجربه من تا اینجا بسیار خوب بوده است. بنابراین به آنها می‌گویم که حتماً به ایران بروید. بازیکنان را هم تشویق می‌کنم که به اینجا بیایند.
بایکس: الان همه چیز خوب و در مسیر درست پیش می‌رود. اما تا پایان فصل خیلی باقی مانده است. ولی اگر همه چیز همینطور که تا الان بوده، پیش برود قطعاً اگر بازیکنی از من راجع به آمدن به ایران بپرسد، چیزی جز تعریف و تمجید از ایران نمی‌گویم و حتماً به او پیشنهاد بازی در اینجا را می‌دهم.
باید در نیمه نهایی لیگ با تیم پری پتی (شهرداری گرگان) بازی کنید. مصاف با پتی چطور خواهد بود؟
بایکس: قطعاً جالب خواهد بود. ما از یک شهر هستیم و در دبیرستان مقابل هم بازی می‌کردیم، اما خیلی وقت است که روبه‌روی هم نبوده‌ایم و این بازی برایم هیجان انگیز است.
آمینو: برای گرگان آرزوی موفقیت می‌کنم اما من الان در شیمیدر هستم و برای تیم خودم می‌جنگم. فقط همین را می‌توانم بگویم (با خنده).