سلب توفیق از تقویم

ارمغان بهداروند
شاعر
تاریخ یا به نقل مورخان روایت شده است یا در میان متون ادبی و نشانه‌های فرهنگی و اماکن بازمانده، شناسه شده است. انسان‌های اسطوره‌ای و اسطوره‌شهرها از بطن تاریخ کشف شده‌اند و الگوهای هویتی و شناسنامه تمدنی ملت‌ها لقب گرفته‌اند و فراتر از اقلیم خویش، اعتبار و اشتهار سرزمینی شده‌اند. بنابراین سزاوار است که با غبارروبی از رویدادهای روزگار خود، مانع از فراموشی‌ها و خاموشی‌ها شویم. اتفاق جنگ‌ تحمیلی از دو منظر انسانی و جغرافیایی قابل مطالعه است.
اندیمشک به‌دلیل برخورداری از هر دو منظر انسانی و جغرافیایی در همه سالیان سخت جنگ محل توجه است و توجه‌بخشی به این شهر از باب استناد تاریخی یک ضرورت است. اگر علاوه بر نقش پشتیبانی، آمادگاهی و ارتباطی این شهر کوچک که در جای خود کارنامه سترگی‌ است به ابعاد جنایت جنگی و مظلومیت مردمی که در طولانی‌ترین بمباران هوایی در چهارم آذر سال ۱۳۶۵ به خاک و خون نشستند بپردازیم؛ خواهیم دید که اطلاق اسطوره‌شهر به اندیمشک مبالغه نخواهد بود. اگر در همه این سال‌ها و از پس ثبت تاریخ‌ شفاهی، انتشار اسناد نظامی، تولید ادبیات، تلاش رسانه‌ای و رایزنی‌های سیاسی همچنان نام اندیمشک در اوراق تقویم ثبت نشده است، هیچ از منزلت مردم کاسته نشده  که از تقویم‌، سلب توفیق شده است. غبارروبی از حماسه چهارم آذر اندیمشک بیش از انتفاع اندیمشک، مایه اعتبار ایران ماست و اعتزاز آن، تکلیف به تأخیر افتاده‌ای‌ است که می‌تواند محل عبرت جنگ‌طلبان و سند صریح قربانی‌شدن غیرنظامیان باشد. چهارم‌ آذر اندیمشک یک «نه» بزرگ به «جنگ» و ستایش عظیم «صلح» است.
برای اثبات اندیمشک بی‌هیچ مبالغه و آمارسازی و تعصب، باید هنر و ادبیات محل رجوع و رویش این روز باشد. به جبران فقدان اولویت‌هایی همچون موزه، تورهای موضوعی و پژوهش‌های معتبر علمی؛ باید به زایش متن‌های ادبی و خلق آثار هنری که متضمن ابقای چهارم آذر باشند، امیدوار باشیم. آن چه که تا به امروز اتفاق افتاده است بیشتر به تکالیف اداری و عملکردهای کلیشه‌ای شبیه بوده و وجه اجتماعی و مردم‌محور آن مفقود بوده است. وقت آن است که نسل نو امروز با لمس واقعی چهارم‌ آذر و چهارم‌ آذری‌ها به شهر و دیار خود مفتخر باشند. قدردانی از کوشندگان و زایشگران قلمی و قدمی این روز واجب است و ترغیب اهالی هنر و ادبیات به مواجهه مؤثرتر با این رویداد ملی، وظیفه مستمر مسئولان محسوب می‌شود. فراموشی، همواره تاریخ را تهدید کرده است و نباید فرداروزی، آیندگان ما را از باب کم‌‌کاری و کم‌توجهی مؤاخذه کنند.