نویسنده‌ای همچنان بر قله جهانی ادبیات

مریم شهبازی/  روزهای ابتدایی آذرماه به زادروز مردی گره خورده که سهم بسزایی در کودکی اغلب‌مان ایفا کرده؛ «کارلو کلودی»، خالق عروسک چوبی کوچکی که در آرزوی تبدیل به پسری عادی بود، بچه‌ای شبیه باقی همسن و سال‌های خود و البته آن فرشته مهربانی که در تلاش بود عروسک داستان کلودی را از دروغگویی نجات بدهد، نیازی به توضیح بیشتر نیست که صحبت از کدام شخصیت داستانی است؛ پینوکیو. همدم تنهایی پدر ژپتوی نجار که پای فراتر از دنیای ادبیات گذاشت و نه تنها به تلویزیون راه یافت بلکه سر از پرده نقره‌ای هم درآورد.
گذشته از مجموعه کارتونی ژاپنی که از تلویزیون خودمان هم پخش شده، تا به امروز حدود چهل فیلم کوتاه و بلند برگرفته از این نوشته ساخته شده‌اند.
این عروسک چوبی دوست داشتنی که چند ماهی است 140 ساله شده، نویسنده ایتالیایی‌اش را به شهرتی جهانی رساند؛ آنچنان که نام کلودی در کنار بزرگانی نظیر «هانس کریستین اندرسن» و «آسترید لیندگرن» بر قله ادبیات کودک و نوجوان می‌درخشد و حتی توضیحاتی درباره وی در فرهنگ‌های لغت‌های داخلی و خارجی هم آمده است.
در سالروز 195 سالگی کارلو کلودی، نویسنده‌ای که درس‌های بسیاری برای مخاطب کم سن و سال خود در دعوت به اخلاق مداری دارد، بد نیست نگاهی هم به یکی از آخرین ترجمه‌ها از پینوکیو داشته باشیم.
با اینکه طی دهه‌های گذشته ترجمه‌ها و چه بسا که بازنویسی‌های متعددی از این رمان روانه کتابفروشی شده، «غلامرضا امامی» نخستین مترجمی است که دست به بازگردان این اثر از زبان اصلی اش، ایتالیایی زده است. آن‌طور که پیشتر هم در گفت‌و‌گوی این نویسنده و مترجم ادبیات ایتالیایی با «ایران» عنوان شده بود، این نوشته قبل از آنکه در قالب کتاب منتشر شود در سال 1881، حدود 140 سال قبل از سوی نشریه‌ای خاص کودکان و نوجوان در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت و بعدتر هم به لطف توجه منتقدان ادبی و علاقه‌مندانی از نقاط مختلف جهان توانست حتی به کتاب‌های درسی کشور زادگاه خود نیز راه یابد.
 ترجمه امامی از این کتاب به‌همراه نقاشی‌هایی از «روبرتو انیتو چنیتی» و از سوی نشر سپاس منتشر شده است.  البته ابتدای کتاب هم مقدمه‌هایی از ایران شناسان نامی ایتالیایی همچون «پیه مونتسه» و «ماریو کاساری» آمده است.