آموختن هنر زیست در کنار طالبان

آنتونی کردزمن
‌مترجم: وصال روحانی
شکی نیست که زندگی در کنار طالبان و تعامل با آنها به معنای پذیرش اجباری تندروی هایی است که آنان در گذشته داشته‌اند و بسیار بعید است که در دوره جدید حکومت‌شان بر افغانستان بخشی از آن را تکرار نکنند اما شاید این تنها راه برای غربی‌ها شامل امریکا برای کاستن از مشکلات این کشور غرب آسیایی باشد. با کنار آمدن نسبی با طالبان، هم می‌توان آنها را قدری تعدیل کرد و هم بعضی آزادی‌های ولو کوچک را به مردم افغانستان بخشید. درست است که سران طالبان این بار هم برخی عملیات تند را در سلسله امورات حکومتی خود لحاظ خواهند کرد اما راهی بجز گفت‌وگو با آنها به قصد کاهش هر چه بیشتر این خشونت‌ها وجود ندارد.
طالبان با وجود همسو بودن برخی کارهایش با داعش و القاعده، با آنها مجادلاتی هم دارد و اگر نظری مثبت از سوی غربی‌ها ببیند، با این سازمان‌های تروریستی بیگانه‌تر خواهد شد. واقعیت مهم این است که با وجود خروج همه امریکایی‌ها و اکثر اروپایی‌ها از افغانستان هنوز تعدادی خارجی یا افراد مرتبط با آنها و شماری از مردم افغانستان هستند که با رژیم اشرف غنی و غربی‌ها همکاری می‌کردند و فایده تعامل غربی‌ها با طالبان، مصون ماندن نسبی این افراد و امکان زندگی کردن همه کسانی است که لزوماً با طالبان موافق نیستند.
درست است که حوادث تراژیک اخیر در فرودگاه کابل، دل‌ها را آ‌زرد اما این اتفاقات ارتباطی با 99 درصد مردم افغانستان ندارد و آنها دغدغه‌های دیگری در دل دارند.
جمعیت افغانستان در دو دهه اخیر به طرز چشمگیری جوان‌تر شده و به تبع آن به سوی زندگی‌های مدرن و مبتنی بر تکنولوژی سوق یافته‌اند و این کالاها و این نوع زندگی فقط زمانی برای جوانان افغان در دسترس خواهد بود که طالبان در یک حالت ستیز دائمی با امریکا و متحدانش نباشد و دو طرف قضیه بپذیرند که در کنار یکدیگر زندگی کنند و به ایده‌های طرف مقابل احترام بگذارند.
کافی است امریکا یک بار دیگر از سر ستیز با طالبان درآید و در آن صورت این گروه تمامی بهانه‌های لازم را برای ازسر گرفتن سختگیری‌ها و محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی‌اش از جمله در قبال زنان و سایر احزاب سیاسی به دست خواهد آورد. طالبان هم در مقطع دوم رسیدنش به قدرت بیش از پیش فهمیده است که ساز و کارهای یک حکومت مفید و دیرپا فقط جدل با غربی‌ها و سرکوب مظاهر تمدن به اصطلاح مدرن نیست و بهتر است در این زمینه‌ها قدری کوتاه بیاید. امریکا هم باید در نظر بگیرد که چین و روسیه بسرعت باب گفت‌وگو با طالبان را گشوده و در حال محکم کردن جای پای خود در کابل هستند و اگر امریکا هر چه سریع‌تر هنر تعامل با دولت جدید در آستانه تشکیل در کابل را نیاموزد و آن را به اجرا درنیاورد، بشدت از این رقبای بزرگ سیاسی‌اش عقب خواهد افتاد. غربی‌ها موارد و ابزار لازم را هم برای راضی کردن طالبان دارند زیرا این گروه در تأمین سلامت مردم افغانستان در عصر جولان کرونا و همچنین تجارت و خرید و فروش کالاها ضعیف است و اگر جو بایدن در این زمینه‌ها به طالبان کمک کند، از تنش‌های موجود کاسته خواهد شد.
درست است که صحنه‌های فرار سراسیمه سربازان امریکایی از کابل هنوز در ذهن‌ها رژه می‌رود و اسباب یک سرشکستگی ابدی برای کاخ سفید است اما امریکا و متحدان اروپایی‌اش با یک شروع دوباره در کابل در وجوه اقتصادی و مراسلاتی و اجتماعی می‌توانند هم از افزایش تشنج در منطقه بکاهند و هم به وابستگان خود در افغانستان قدری امنیت ببخشند. این تنها راه عاقلانه‌ای است که در این نقطه حساس از زمان فراروی غربی‌ها دیده می‌شود.
منبع: Center for Strategic and International Studies (CSIS)S