اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

بازنگری در اشتباهات اولیه
من در این جلسه توانستم خبرهای خوبی را به کهنه سربازان تیپ 2506 و امریکایی‌های کوبایی تبار بدهم؛ از جمله پایان معافیت‌های کوبا از بند دوم قانون هلمز- برتون که امکان شکایت علیه کسانی که اموال مصادره شده توسط رژیم کاسترو را صاحب شده بودند، فراهم می‌کرد. من همچنین حامل خبر اجرای کامل بند چهارم این قانون بودم که مانع از صدور روادید امریکا برای شخصیت‌های حقیقی و حقوقی می‌شد که این اموال مصادره‌ای را در اختیار گرفته بودند و این مشکلی بزرگ برای شرکت‌های خارجی ایجاد می‌کرد که اکنون مالک بیشتر این اموال بودند. اقدامات ارزشمند دیگری نیز وجود داشت که ما علیه کوبا و ونزوئلا، بویژه بانک مرکزی ونزوئلا اعلام کرده بودیم. تأثیر کلی این اقدامات این بود که نشان می‌داد دولت امریکا تا چه اندازه در مقابل «تروئیکای استبداد» مصمم است؛ اگرچه من تنها فردی در سالن مملو از جمعیت هتل بیلتمور بودم که واقعاً می‌دانستم کسی که در کاخ سفید پشت میز روزولت نشسته (رئیس‌جمهوری ترامپ) چندان هم اراده مصممی در این عرصه ندارد.
بعد از اشتباهات و لغزش‌هایی که گروه مخالفان ونزوئلا به دلایل مختلفی دچارش شده بودند، در نهایت 30 آوریل به‌عنوان روز هدف برای شروع عملیات مخالفان علیه رژیم تعیین شد. احساس می‌کردم که زمان بسرعت به ضرر ما می‌گذرد بویژه با توجه به اینکه ترامپ همچنان آشکارا نگران گوایدو و موضوع حلقه ازدواج همسر او بود. اشتباهات اولیه همچون خروج گوایدو از کشور، ناکامی مخالفان و دولت کلمبیا در عبور دادن کمک‌های انساندوستانه از مرز و بستن سفارت امریکا در کاراکاس، همگی در ذهن من رژه می‌رفتند و نگرانم می‌کردند. در هر صورت با تعیین تاریخ 30 آوریل شاید لحظه سرنوشت ساز فرا رسیده بود، بویژه که این تاریخ یک روز قبل از اول ماه مه (روز جهانی کارگر) بود که گوایدو از قبل اعلام کرده بود در این روز تظاهرات سراسری در ونزوئلا برگزار خواهد کرد.
واقعاً هم روز سرنوشت‌سازی بود. پمپئو ساعت پنج و 25 دقیقه بامداد روز 30 آوریل به من زنگ زد و گفت «تحرکات زیادی در ونزوئلا در جریان است» و ژنرال کریستوفر فیگوئرا رئیس نسبتاً جدید آژانس پلیس مخفی ونزوئلا موسوم به «سِبین»، «لئوپولدو لوپز» از رهبران سرشناس مخالفان را از حبس طولانی خانگی آزاد کرده است. پمپئو گفت، پادرینو به دیدار گوایدو رفته و قصد دارد بلافاصله به مادورو بگوید که وقتش رسیده قدرت را ترک کند. گفته می‌شد پادرینو توسط 300 نفر از نظامیان همراهی می‌شد که این خود نشان می‌داد او از دست کوبایی‌ها رها شده است، هر چند که ما بعداً فهمیدیم اطلاعات مربوط به این دیدار و همراهی نیروهای نظامی نادرست بوده است. بخشی از طرح برکناری مادورو که قرار بود دادگاه عالی آن را (با غیرقانونی اعلام کردن مجلس مؤسسان) اجرا کند، هنوز اتفاق نیفتاده بود ولی به‌نظر می‌رسید که در حال پیگیری است. من آماده شدم تا به کاخ سفید بروم و حتی کمی زودتر از معمول از خانه خارج شدم در حالی که انتظار یک روز شلوغ و پرآشوب را داشتم. تا به بال غربی کاخ سفید برسم، گوایدو و لوپز در پایگاه هوایی لاکارلوتا در مرکز کاراکاس مستقر شده بودند؛ پایگاهی که ظاهراً تسلیم مخالفان دولت شده بود. گوایدو آغاز «عملیات آزادی» را از طریق پیامی ویدیویی اعلام کرد و از نیروهای ارتش خواست رژیم را رها کنند و مردم را دعوت کرد که برای تظاهرات اعتراضی به خیابان‌ها بیایند. اما کمی بعد فهمیدیم که خبر مربوط به پایگاه هوایی لاکارلوتا دقیق نبوده و گوایدو و لوپز هرگز در این پایگاه نبوده‌اند. افزون بر این، بعد از چند ساعت معلوم شد گزارش‌های منتشره درباره اینکه برخی از واحدهای نظامی حامی گوایدو چند ایستگاه رادیویی و تلویزیونی را تسخیر کرده‌اند، صحت نداشته است.