روایت گمشده

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

پناه گرفتن در سنگر قطعنامه‌ها
همکلاسی‌های فلسطینی من فکر می‌کردند اقامت آنها در «درعا»، چندان طولانی نخواهد شد، حتی یکی از آنها تا کلاس‌های راهنمایی، این جمله پدرش را تکرار می‌کرد که وقتی در کامیونی پر از کودکان و زنان و پتوها، سوار شده بود که آنها را از محل تولدشان در «فلسطین»، منتقل می‌کرد به اعضای خانواده‌اش گفته بود، ظرف چند روز نه بیشتر، به روستایشان باز خواهند گشت. «محمود عرب»، آواره فلسطینی و همکلاسی من در مدرسه؛ شب آخری را که در «فلسطین»، آکنده از وحشت و انفجار ها گذرانده بود، برایم تعریف و هر بار تأکید می کرد، آنها به «فلسطین» باز خواهند گشت. از آن پس کار من این شده بود که بررسی و تأمل کنم چه اتفاقی [در فلسطین] افتاده و بخوانم و بپرسم چرا و چگونه این اتفاق، افتاده است.  بعدها بسیار درباره تسلیحات خراب شده و ذخایر زنگ زده در انبارهای ارتش «مصر» در ایام حکومت پادشاهی و شایعاتی ازعدم صدور فرمان [جنگ] شنیدیم و اینکه حکومت «نوری سعید» [نخست‌وزیر وقت عراق] به [سپاهی از] ارتش «عراق» که به سمت «فلسطین» پیش رفته، دستور داده بود، ادامه رویارویی در «فلسطین» را متوقف کند. جمله [با لهجه عراقی] «دستوری در کار نیست» [: ماکو اوامر]، عبارتی بود که از همان وقت میان مردم پخش شد. [تکلیف] ارتش خوب آموزش دیده «اردن» توسط انگلیسی‌ها به فرماندهی «گلوب پاشا»، که جنگ به نام ارتش‌های عرب به آن واگذار شده بود نیز [روشن است، زیرا] پادشاه اردن، بعدها دانست که پیوند «گلوب پاشا»، در درجه نخست با تاج سلطنتی «بریتانیا» و نه تاج سلطنتی هاشمی [اردن] بوده است، و از این رو اقدام به عزل وی کرد، اما پس از آنکه شمشیر نکبت بار [اشغال فلسطین] فرود آمده و بر عزل او پیشی گرفته بود.
در واقع رویارویی میان فرماندهان ارتش‌هایی بود که بخش اعظم قدرت خود را از «بریتانیای کبیر» می‌گرفتند؛ دولتی که با تصمیم «جامعه ملل» به عنوان قیم «فلسطین»، میدان رویارویی، تعیین شده بود و کشورهای عربی که نقشه آنها در «پاریس» و «لندن» بر اساس قرارداد سری «سایکس - پیکو» (۱۹۱۶) و «اعلامیه بالفور» (۱۹۱۷) و «کنفرانس سان ریمو» (۱۹۲۰) ترسیم شده بود. [بریتانیایی که به عنوان قیم فلسطین] در سال ۱۹۴۷، زمینه‌های ایجاد دولت «اسرائیل» بر سرزمین «فلسطین» را با موافقت دولت‌های بزرگ پیروز شده در برابر نازیسم [در جنگ جهانی دوم]، و در صدر آنها «ایالات متحده امریکا»، فراهم آورد. مراجع بریتانیایی تأیید می‌کنند، که «انگلستان»، دولت قیم «فلسطین» از سوی «جامعه ملل» - در فاصله سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۴۸ - در پایان قیمومت خود بر «فلسطین»، برخوردار از همراهی و تشریک مساعی جدی «ایالات متحده امریکا»، کلیدهای این سرزمین را به رهبران سازمان‌های یهودی تحویل داد. «بریتانیا»، فرودگاه‌ها و هواپیماها و بنادر و پادگان‌های نظامی خود را در «فلسطین»، در اختیار یهودیان قرار داد و آنچه برای اعراب «فلسطین» باقی گذاشت، اعم از آنها که آواره شدند و آنها که در این سرزمین باقی ماندند، پناه بردن به قطعنامه‌‌‌‌های «سازمان ملل» بود که با توافق ضمنی اعضای بزرگ آن [کشورهای عضو دائم شورای امنیت]، قرار شد از فصل ۷ «منشور ملل متحد» برای بازگرداندن همه حقوق سلب شده فلسطینیان از سال نکبت تا هم اینک، استفاده نشود.