جوانی‌هایی که سوخت

مهم‌ترین پرونده جنایی سال 1393 و یکی از مهم‌ترین پرونده‌های قضایی 6 سال گذشته که هنوز عامل یا عاملان آن دستگیر نشده‌اند، پرونده اسیدپاشی سریالی اصفهان است؛ پرونده‌ای پر از ابهام، معما، سؤال و مطالبه عمومی برای به نتیجه رسیدن و البته مجازات عاملان آن که طبق اعلام رسمی حداقل 4 قربانی داشته است، پرونده‌ای که عصر  پنجم مهرماه 1393 در خیابان بزرگمهر اصفهان و با فریادهای سوختم، سوختم «سهیلا جورکش» باز شد و خیلی زود با دومین اسیدپاشی روی «مرضیه ابراهیمی» در 23 مهر و تکرار حادثه به پرونده‌ای جنایی- سریالی بدل شد و با تکرار، وحشت و ترس عمومی را به همراه آورد تا جایی که حسن روحانی رئیس جمهوری «خواهان رسیدگی سریع در پیگیری عاملان این اتفاق‌ها شد» و از وزیران کشور، اطلاعات و دادگستری خواست تا برای یافتن عاملان سریعاً اقدام کنند، عاملانی که موتورسوار یا موتورسوارانی بودند که در شهر اصفهان چرخ می‌زدند و بعد کنار خودروهایی که شیشه آنها پایین بود و زنان رانندگان آن بودند می‌ایستادند و در یک لحظه اسیدپاشی می‌کردند.
سردار حسین اشتری جانشین وقت فرمانده نیروی انتظامی که با دستور فرمانده وقت ناجا برای رسیدگی به پرونده اسیدپاشی به اصفهان رفت، با اعلام اینکه چهار فقره اسیدپاشی در اصفهان گزارش شده، گفت:«پلیس با کسانی که بخواهند امنیت و آسایش مردم را مختل کرده و باعث التهاب در جامعه شوند برخورد قانونی خواهد کرد .پلیس با عزم جدی و حساسیت ویژه‌ای این پرونده را تا دستیابی به نتیجه نهایی دنبال می‌کند.»
همچنین سردار اسماعیل احمدی‌مقدم، فرمانده وقت نیروی انتظامی هم در جمع خبرنگاران در تهران، گفت: «طی صحبت‌هایی که با قربانیان این حادثه شده‌، سرنخ‌هایی به دست آمده و تعدادی افراد مظنون شناسایی شدند، ولی هنوز انگیزه فرد یا افراد معلوم نیست. بنا بر اظهارات قربانیان در چند روز اخیر، به نظر می‌رسد ضارب یک نفر بوده که پیگیری نیروی انتظامی برای شناسایی وی ادامه دارد.» البته سرنخ‌های به دست آمده پلیس از این پرونده تا امروز هنوز به نتیجه نرسیده است.
رسیدگی به پرونده اسیدپاشی‌های سریالی اصفهان و مجازات عامل یا عاملان این حادثه خیلی زود به مطالبه‌ای عمومی تبدیل شد و 30 مهر ۱۳۹۳ شماری از شهروندان اصفهانی و تهرانی مقابل ساختمان دادگستری کل استان اصفهان و ساختمان مجلس شورای اسلامی، تجمع کردند.پرونده اسیدپاشی سریالی اصفهان و ظلمی که به قربانیان آن روا شد و از طرف دیگر ترس عمومی از تکرار این حادثه باعث شد در سال 1398 لایحه تشدید مجازات اسیدپاشی و حمایت از بزه دیدگان در مجلس تصویب و با تأیید شورای نگهبان به قانون تبدل شود؛با گذشت بیش از 6 سال از شکل‌گیری پرونده اسیدپاشی اصفهان سهیلا جورکش که چشم راست خود را از دست داده و با جراحی‌های بسیار 30 درصد بینایی چشم دیگرش بازگشته و مرضیه ابراهیمی که بینایی یک چشم خود را از دست داده و صورتش بشدت آسیب دیده است، می‌گویند که همچنان با جدیت پیگیر شکایت و پرونده قضایی هستند. مرضیه ابراهیمی مهرماه امسال در گفت‌و‌گو با روزنامه شرق گفت: «شش سال پیش من و «سهیلاجورکش»، «مینا آزاده» و «سمیه مثماریان» زندگی‌مان نابود شد، صورت و سلامت و زیبایی ما و تمام زندگی مان از بین رفت؛ مادران ما پیر شدند. تمام آرزوهای ما و همه چیزهایی را که یک زن ۲۰، ۳۰ ساله آرزو دارد، نابود شد و... .»