رنگین‌کمان نقش‌های متنوع

محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار
نمایش «آخر بازی» (همایون اسعدیان) در نوزدهمین جشنواره فیلم فجر، پدیده‌ای را به سینمای ایران معرفی کرد که در سال‌های بعد، یکی از مهم‌ترین و محبوب‌ترین ستاره‌های سینمای ایران شد. جوانی که نقش پویا را در فیلم اسعدیان بازی می‌کرد، در همان نمایش‌های جشنواره‌ای مورد توجه قرار گرفت و نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد. دو سال بعد، بازی‌اش در نقش مهرداد، فوتبالیست به آخر خط رسیده و معتاد فیلم «بوتیک» (حمید نعمت‌الله)، توجه سینمای ایران را به این استعداد تازه از راه رسیده جلب کرد.
حامد بهداد در دهه هشتاد، تصویرگر سیمای جوانان معترض و عاصی بود، این تصویر تازه، برای سینمادوستان جذابیت داشت؛ با این همه، بهداد همواره کوشیده با انتخاب‌های دور از هم، قدرت بازیگری‌اش را نشان بدهد. بهداد در سال‌های اخیر، تلاش کرده به نقش‌هایش تنوع بدهد، کم‌کارتر از قبل شده، اما کیفیت کارش را حفظ کرده است. این نقش‌آفرینی‌ها جوایز داخلی و خارجی بسیاری برایش به ارمغان آورده و باعث شده او همچنان یکی از مهم‌ترین بازیگران امروز سینمای ایران باشد. درخشش در «قصر شیرین» که تندیس بهترین بازیگر مرد جشن منتقدان سینمای ایران را برایش به‌همراه آورد، بازی خوب در «سد معبر» (محسن قرایی)، حتی نقش‌آفرینی متفاوتش در «نیمه شب اتفاق افتاد» (تینا پاکروان) عیار بازیگری او را که همواره متهم بوده در نقش‌هایی خاص قدرت جلوه‌گری دارد، نشان می‌دهد. بهداد این سال‌ها، رنگین کمانی از نقش‌ها را بازی کرده، به شخصیت‌هایی از طبقه‌هـــــــای اجتماعی مختلف و در موقعیت‌های دور از هـــــــــــم جان داده و بازی‌اش در همه این فیلم‌ها، دیدنی است؛ میان مسعود در «آرایش غلیظ» (حمید نعمت‌الله) و نعیم در «جــــــــــان‌دار» (پدرام پورامیری، حســــــــین امیری دوماری) دنیایی تفــــــــــاوت وجود دارد که بهداد در بازی و حرکاتش متجلی کرده است؛ از حامد آبان سرخوش در «نارنجی‌پوش» (داریوش مهرجویی) تا محسن «سعادت‌آباد» که آمیزه‌ای از شیطنت، طنازی و منفعت‌طلبی است، فاصله بسیار است. بهداد هم در فیلم‌های کمدی بازی کرده، هم در فیلم‌های تلخ اجتماعی. با کارگردان‌های جوان و فیلم اولی و کارگردان‌های باتجربه همکاری کرده و دستاورد این تجربه‌گرایی و جسارت، موفقیت بوده است. سینمای ایران، ستاره‌هایی دارد که از بازی در نقش‌های منفی پرهیز می‌کنند، آنها نگران هستند مبادا بازی در نقش‌هایی که رگه‌های منفی دارد بر محبوبیتشان تأثیر بگذارد، اما بهداد این خط کشی‌ها و مرزبندی‌ها را برای خود قائل نیست. دشوارترین نقش‌ها و پرچالش‌ترین آنها را بازی کرده و گاه موفق بوده و گاه تلاشش، فرجامی که شایسته نام و کارنامه اوست، نداشته است. بازی در نقش جلال، در «قصر شیرین» یکی از همین چالش‌ها بوده که بهداد به فرصتی برای درخشیدن تبدیل کرده است. در حالی که فیلم، فرصتی برای همدلی با این مرد نمی‌گذارد، بهداد، نقش را طوری بازی کرده تا این مرد سنگدل، منفور به نظر نرسد. مسعود در «آرایش غلیظ» که جلوه شرارت است، از جنس دیگری است و به رستگاری نمی‌رسد؛ در کنار این کاراکترهای تلخ و منفی، او در «زندگی جای دیگری است» (منوچهر هادی) یا «مارموز» (کمال تبریزی) دو جنس دیگر از بازیگری را به نمایش می‌گذارد و در هر دو موفق است. بهداد در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر با فیلم «گیج‌گاه» (عادل تبریزی) حضور دارد. او در این فیلم کمدی، گریمی متفاوت دارد و برای چندمین بار با باران کوثری همبازی شده است؛ با توجه به حضور مؤثر فیلم اولی‌ها در جشنواره امسال، به نظر می‌رسد «گیج‌گاه» و بازیگرانش دیده شوند. شاید، این بار با وجود رقبای سرسختی که در بخش بازیگری مرد وجود دارد، حامد بهداد دوباره سیمرغ بلوریــــــن بهترین بازیگر مرد را به دست آورد، سیمرغی که سال‌ها از او دریغ می‌شد تا بالاخره با «جرم» روی دستانش آرام گرفت.‌