اتاقی که در آنجا اتفاق افتاد

جان بولتون / مشاورامنیت ملی سابق ترامپ / مترجمان: مسعود میرزایی و بهجت عباسی

تمرکز روی برنامه‌های موشکی

روسیه از سال‌ها قبل پیمان «آی ان اف» را نقض می‌کرد و امریکا هم ضمن رعایت مفاد این پیمان، فقط تماشاگر تخلفات روسیه بود. این پیمان که موشک‌ها و سکوهای پرتاب با برد 500 تا 5500 کیلومتر (3420-310 مایل) را ممنوع می‌کرد، هدفش جلوگیری از وقوع یک جنگ اتمی در قاره اروپا بود. هرچند با گذشت زمان و با تخلفات روسیه، پیشرفت‌های فنی و تغییر واقعیات راهبردی در عرصه جهانی، اهداف اصلی این پیمان عملاً بلا اثر شده بود.
حتی قبل از روی کار آمدن ترامپ، روسیه استقرار موشک‌هایی را که از نظر پیمان «آی ان اف» ممنوع بودند در کالینگراد در سواحل دریای بالتیک آغاز کرده بود. این کار روسیه در واقع تهدیدی جدی علیه اعضای اروپایی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) بود. مهمتر از همه این که پیمان هیچ کشور دیگری بجز امریکا و روسیه (و حداکثر جمهوری‌های جدا شده از شوروی سابق) را شامل نمی‌شد و این موضوع عواقب خطرناک و بلند مدتی را در پی داشت، زیرا کشورهای دیگری هستند که هم اکنون بیشترین تهدیدات را متوجه امریکا و متحدانش می‌کنند. به‌عنوان مثال بخش بزرگی از ظرفیت‌های موشکی در حال توسعه و پیشرفته چین در محدوده‌ای قرار می‌گیرد که براساس پیمان «آی ان اف» ممنوع است. این توانایی موشکی چین، متحدان امریکا نظیر ژاپن و کره جنوبی و همچنین کشور هند و حتی خود روسیه را نیز در معرض خطر قرار می‌دهد. واقعاً خنده دار است. نیروی موشکی میانبرد ایران نیز که در حال توسعه و گسترش است اروپا را تهدید می‌کند، موشک‌های کره شمالی، پاکستان، هند و دیگر کشورهایی که به‌دنبال هسته‌ای شدن هستند نیز چنین وضعیتی دارند. این پیمان در حالی که موشک‌های زمین به زمین را در محدوده خاصی ممنوع کرده، عملاً محدودیت و ممنوعیتی برای موشک‌های دریا به ساحل و هوا به زمین که براحتی می‌توانند اهداف مورد نظر را در منطقه ممنوعه هدف قرار دهند، قائل نشده است. اما استدلال مهم و واقعی این است که پیمان «آی ان اف» فقط دو کشور را در بر می‌گیرد که یکی از آنها (روسیه) هم برای نقض مفاد آن آشکارا تقلب می‌کند. بنابراین عملاً فقط یک کشور در دنیا از توسعه موشک‌های هسته‌ای میانبرد منع شده بود؛ ایالات متحده امریکا. این وضعیت امروز هیچ توجیهی ندارد حتی اگر در اواسط دهه 1980 که این پیمان پذیرفته شد برای آن توجیه منطقی پیدا کنیم، همان گونه که لیبرال‌ها همیشه دوست دارند بگویند؛ زمانه عوض شده است. من و پاتروشف در محل نمایندگی امریکا در مقر اروپایی سازمان ملل متحد در ژنو ملاقات کردیم. قبل از این ملاقات، کارشناسان شورای امنیت ملی امریکا به طور گسترده با مقامات دولتی رایزنی کردند و من هم چند بار با مایک پمپئو وزیر خارجه درباره موضوع کنترل تسلیحات گفت‌و‌گو کردم و او با رویکرد من در مذاکره با پاتروشف موافق بود. همانند دوران جنگ سرد من و پاتروشف از موضوع کنترل تسلیحات و همچنین عدم اشاعه هسته‌ای بویژه در ارتباط با ایران و کره شمالی شروع کردیم. روس‌ها همان رویکرد پوتین را که ما در مذاکرات مسکو دیده بودیم تعقیب می‌کردند؛ «ثبات راهبردی.» ثبات راهبردی عبارت اصلی آنها برای حمله به امریکا و انتقاد از خروج واشنگتن از پیمان کنترل موشک‌های بالستیک (ای بی‌ام) در سال 2002 بود.